6914375112

82

się podłoża przejawiało się dążenie do odpreparowania powierzchni podczwartorzędowej. Wiązanie zdarzeń morfologicznych z tektoniką na badanym terenie jest uzasadnione występowaniem w podłożu cech-sztyńskich mas solnych oraz ich specyficznym reagowaniem na zjawisko diastrofizmu. Aktywność soli w podłożu przejawiała się w poszczególnych okresach międzylodowcowych nasileniem działalności denudacji i erozji. Duże luki erozyjne, które można obserwować nie tylko w plejstocenie, lecz i w osadach podłoża czwartorzędu, świadczą o powtarzalności ruchu pionowego. Powiązanie procesów rzeźbotwórczych z pionowym ruchem wznoszącym na omawianym terenie pomaga również w rozwiązaniu zagadnienia zależności współczesnej rzeźby od podłoża czwartorzędu.

W odniesieniu do okolic Łęczycy istnieją dwie hipotezy tłumaczące związek powierzchni obecnej z powierzchnią podczwartorzędową. M. D. Domosławska-Baraniecka [9] mówi, że nie ma zależności między podłożem czwartorzędu a rzeźbą dzisiejszą, natomiast J. Poborski [51, 52] przypuszcza, że wpływ podłoża na morfologię powierzchni istnieje. M. D. Domosławska-Baraniecka [9] przyjmuje, że podczas interglacjału wielkiego rozwój rzeźby był predysponowany tektonicznie. W okresie nasuwania się lodowca środkowopolskiego utworzone w interglacjale doliny zostały zasypane. Według autorki był to przełomowy okres w morfologicznym rozwoju okolic Łęczycy. Poprzednia rzeźba predysponowana została zasypana, a późniejsza zależała wyłącznie od działalności lądolodu.

J. Poborski [52] sądzi, że współczesna rzeźba na wielu wycinkach badanego terenu jest pod wpływem struktury solnej znajdującej się w podłożu okolic Łęczycy.

Ważnym kryterium w badaniach zależności współczesnej rzeźby od podłoża jest miąższość osadów czwartorzędowych. To kryterium u A. Fleszara [18] i A. Zierhoffera [68] jest głównym argumentem w poglądach o postglacjalnych ruchach tektonicznych.

Istnieją próby przedstawienia miąższości osadów czwartorzędowych na mapach. Najnowsza mapa tych osadów A. Kowalskiej [33] obejmująca również omawiany teren wykazuje, że koło Ozorkowa występuje jeden z obszarów najmniejszej miąższości czwartorzędu — 20 m. W okolicy Łęczycy jego miąższość wzrasta do 60—80 m, po czym na północ od Łęczycy ponownie zmniejsza się i w obrębie strefy moreny kutnowskiej wynosi 40—60 m. Przy konstrukcji tej mapy autorka zastosowała 20-metrowe cięcie, które dla małych wycinków terenu daje zbyt zgeneralizowany układ miąższości tych osadów. Mapa ta wykazuje jednak, że strefa moreny kutnowskiej, która na badanym terenie jest