968069275

Bitmapowa grafika komputerowa, Jerzy Montusiewicz, Renata Lis, Krzysztof Dziedzic

1.4. Kompresja obrazów bitmapowych i formaty ich zapisu

Obiekty grafiki bitmapowej przy dużej liczbie pikseli tworzących obraz oraz przy standardowej, czyli 24- bitowej głębi kolorów (True Color) zajmują znaczne rozmiary pamięci dyskowej. Nieodłączną umiejętnością przy przetwarzaniu obrazów bitmapowych jest ich zapisywanie we właściwych formatach. Można to uzyskać stosując różne metody kompresji. Najogólniej mówiąc kompresja polega na zmianie sposobu zapisu informacji w taki sposób, aby zmniejszyć objętość pliku, nie zmieniając przenoszonych informacji. Aby odczytać skompresowany obraz należy zastosować proces odwrotny, czyli dekompresję.

Stosowanie kompresji obrazów bitmapowy ch jest uzasadnione z kilku pow odów:

•    zmniejsza ilość miejsca zajmowaną przez plik na dysku,

•    pizyczynia się do szybszego otwierania i zapisywania obrabianego pliku graficznego,

•    umożliwia umieszczenie pliku na stronach Web.

•    dopasowuje plik do wymogów stawianych przez oprogramowanie,

•    grupuje kompresowane obiekty w jeden plik, co ułatwia ich przesyłanie,

•    zmienia właściwości obiektu (np. umożliwia wprowadzenie przezroczystości).

Podstawową wielkością opisującą kompresję jest stopień kompresji (SK). Wielkość ta jest definiowana jako stosunek obszaru pamięci zajmowanego przez kod pierwotny obrazu (KP), do obszaru pamięci zajmowany przez kod wynikowy obrazu (KW)

SK

KP

KW

(2)

Stopnia kompresji nie można mylić z procentowym wyrażaniem jakości procesu kompresowania, który w wielu przypadkach należy określać przy zapisywaniu przetworzonych obrazów [2],

Generalnie metody kompresji można podzielić na kompresję bezstratną oraz stratną. Kompresja bezstratna polega na upakowaniu informacji do postaci zawierającej zmniejszoną liczbę bitów, tak aby całą informację można było z tej postaci odtworzyć. W przypadku typowych obrazów zastosowanie kompresji bezstratnej umożliwia osiągnięcie stopnia kompresji z reguły poniżej 2. Najczęściej stosowane metody kompresji bezstratnej to metoda słownikowa LZW (Lempel, Ziv, Wellch), kod Huffmana (wersja zmodyfikowana CCITT) oraz RLE (kodowanie ciągów identycznych symboli). Kompresja stratna polega na zmniejszeniu liczby bitów potrzebnych do wyrażenia danej informacji, ale bez gwarancji, że odtworzona informacja będzie identyczna z oryginałem. [10], Najczęściej stosowane metody, to: kodowanie różnic, kodowanie blokowe, zmiana sposobu reprezentacji barw, zmniejszenie liczby barw. dyskretna transformata kosinusowa - metoda wykorzystywana do kompresji w standardzie JPEG. Ten typ kompresji zapewnia uzyskanie dobrej jakości kompresowanych obrazów nawet gdy stopień kompresji (SK) wynosi powyżej 10. Przy zastosowaniu zbyt silnej kompresji mogą powstawać różnego typu widoczne wady obrazu (np. kolorowe pola lub linie) zwane artefaktami. Na rys. 1.9a i 1.9b przedstawiono

17