1155788193

rał się głównie na dobrych stosunkach metodyków z kierownikami szkól i osobistych znajomościach w kuratorium, a nie na obowiqzujqcych zarzq-dzeniach i rozporzqdzeniach. Nie zachęcało nauczycieii-kierowników praktyk otrzymywane wynagrodzenie za opiekę nad praktykantami.

Ilość czasu przeznaczonego w uniwersyteckich planach studiów na kształcenie naukowo-pedagogiczne różniła się np. od planów studiów w rocz nych studiach pedagogicznych dla czynnych nauczycieli szkół zawodowych. W 1960 r. przewidziano dla nich 206 godzin z następujqcym podziałem: psychologia - 48 godz., pedagogika - 63, metodyka - 43, higiena i bhp -18, zagadnienia ustrojowo-organizacyjne szkolnictwa — 16 i aktualne zagadnienia społeczno-ekonomiczne — 16 godzin ³⁰. Na kształcenie naukowo--pedagogczne w uniwersytetach w roku akademickim 1966/67 przeznaczono od 4,3 do 8,4% ogólnego wymiaru godzin; reszta przeznaczona była na kształcenie ogólne i specjalistyczne. Na wybranych kierunkach studiów na kształcenie naukowo-pedagogiczne wydzielono w planach studiów następu-jqcy procent godzin: biologia 4,3%, geografia, muzykologia 6,1%, sekcje fizyki ogólnej 6,2%, sekcja matematyki ogólnej 7,2%, astronomia 7,5%, filologia germańska 8,1%, filologia rosyjska 8,4% ^5l. Należy zauważyć, że jeżeli na przygotowanie naukowo-pedagogiczne nauczycieli w polskich uniwersytetach przeznaczono do 8,4% liczby godzin studiów, to w USA — 17%.

Niewielka ilość godzin na przedmioty pedagogiczne, nie zawsze najlepiej odbyta praktyka pedagogiczna, wytwarzały niechęć do podejmowania przez absolwentów uniwersytetów pracy w szkolnictwie, rodziły świadomość niedostatecznego przygotowania do tej pracy. Szczególnie jaskrawo wystq-pilo to w przypadku kierowania absolwentów uniwersytetów do pracy w szkole podstawowej. Niedostatki te próbowano likwidować od 1963 r. przez wprowadzenie studiów nauczycielskich dwustopniowych, dajqcych ich absolwentom przygotowanie teoretyczne i praktyczne do pracy w szkole podstawowej i średniej, a tym samym i szersze możliwości ich zatrudnienia.

Absolwenci uniwersyteckich kierunków nauczycielskich podejmowali pracę w charakterze nauczycieli przedmiotów ogólnokształcqcych w szkołach zawodowych. Nie byli oni w pełni przygotowani do podjęcia pracy w tych szkołach, z tej przyczyny, że nie zaznajamiano ich ze specyfikq pracy w szkołach zawodowych, z pedagogikq gospodarczq i pedagogika pracy, które mieszczq w sobie zagadnienia dydaktyczno-wychowawcze właściwe dla szkół zawodowych, jak też odnoszqce się do procesów majqcych miejsce w zakładzie pracy⁵². Palqcy problem odpowiedniego przygotowania wszystkich nauczycieli rozwiqzano uchwałq resortów oświaty i szkolnictwa wyższego z 15 stycznia 1973 r., która postanawiała, że kształcenie nauczycieli

Dz. Urz. Min. Ośw., 1960, nr 11, poz. 194.

•'^łl M. Jakubowski, op. cit., s. 201.

^:>2 C. S i w i c k i, Zmiany strukturalno-organizacyjnc w szkolnictwie zawodowym PRL, Poznań 1981, s. 228.

156