0003301

Ni. ( 32 ) Ni.

rą miał Juda , udał się z zaskarżeniem do Demetryusza, udawał za podejrzanego Nikanora i oskarżył go jako zdradzającego poruczone Pana swego in-tcresa. Król uwierzył tern zlośliwem oskarżeniom, napisał do Nikanora , iż niepocliwala tego przymierza, które ou uczynił z Machabeuszem, i.że mu nakazuje by go pojmał żywego i posłał związanego do Antyochii. Nika-nor zdziwił się i zasmucił na rozkaz takowy, ale niemogąc się oprzeć woli króla szukał okazyi pozbyeia się Jady. Ten domyślając się złośliwych jego zamachów, uchyliłsię z swem wojskiem, z którem on uderzywszy na Nikanora pokonał go. Ten wódz niemogąc zcicrpieć iż widział wypadły łup z rąk swoich , udał się do kościoła i podniósł rękę przeciw miejscu świętemu, poprzysiągł iż miał zrujnować kościół aż do fundamentów, a że miał wystawić inny na cześć Bachusa , jeżeli mu niehędzie wydany w ręce Juda. Dowiedziawszy się potem iż on znajdował się w ziemi Samaryi, przedsięwziął uderzyć na niego z całą swą siłą w dzień Szabatu, udał się tedy z wojskiem jako na pewne zwycięz-stwo przy odgłosie trąb przeciw Judzie, który ufał jedynie tylko w Bogu, i natchnąwszy tąż samą ufnością swój lud rozpoczął bitwę , pokonał nieprzyjaciół, położył trupem na placu trzydzieści pięć tysięcy ludzi. Sam Ni-karon utrncił życie w lej bitwie, i gdy rozpoznano ciało zabitego, Juda kazał mu uciąć głowę i prawą rękę, i przesłał to do Jerozolimy. Gdy i sam tam przybył zgromadził do przy-sionku kościoła kapłanów i lud, tam okazał im głowę Nikanora i złośliwą rękę, którą on śmiał podnieść zuchwale przeciw domowi wszechmocnego Boga; polem kazawszy rozsiekać na drobne kawałki język tego bezbożnika, dał go na pokarm ptakom, ręka jego była zawieszona na przeciw kościoła, a głowa wystawiona na publiczny widok; jako znak oczywisty pomocy Boga, i było uchwalone, ażeby obchodzono każdego roku pamiątkę tego wielkiego zdarzenia z osobliwszą uroczystością. I. Machab. Cap. 3. II. Machab. Cap. 3.

NIKANOR. Jeden z pierwszych siedmiu Diakonów, wybranych od Apo« stołów, do rozdawania jałmużn. Ele-gerunt Stephanum et Nicanorem : jest podanie: iż poniósł męczeństwo na wyspie Cypru. Jclor. Cap. 6.

NIKODEM. Zwycięzca ludu. Uczeń Chrystusa z sekty Faryzeuszów, i jeden z pomiędzy pierwszych doktorów pra-w^Ta żydowskiego. Krat komo ex Pha-riseis Aicodemus nowinę, Princeps Judeorum, hic vcnit ad Jesum nocte. Nikodem ujęły podziwieniem nad cudami, które czynił Zbawiciel, bynajmniej nie wątpił, iż on był Mcssya-szem, i przyszedł do niego w nocy obawiając się, aby odkogoniebył spostrzeżony. Chrystus mówił z nim o potrzebie odrodzenia się. A że Nikodem rozumiał te słowa o odrodzeniu cielesnem, Zbawiciel wytłumaczył mu je, iż miały być rozumiane o odrodzeniu się duchownem, które miało dziać się za pośrednictwem chrztu świętego. Od tego czasu Nikodem został uczniem jego najgorliwszym, ale tajemnym. Oświadczył on się potem jawnie, kiedy poszedł z Józefem z Aryinatei u-czynić ostatnią usługę Chrystusowi po śmierci krzyżowej ; namaścili obaj balsamem ciało jego i pogrzebli go. E-wangelia nic więcej nie wspomina o Nikodemie, ale podanie przydaje, iż odebrawszy chrzest przed, czyli po męce Zbawiciela , złożony byt od żydów z swej godności senatorskiej. — YVyklę'i go żydzi i wypędzili z Jerozolimy, chcieli go nawet zabić, ale przez wzgląd na Gamalicla jego krewnego, przestali na tern , iż go ubiczowali, ogołocili z majątku, i że on byt przy Gamalielu aż do śmierci, który pogrzeb! go przy świętym Stefanie. Ze ciała ich znalezione były r. p. 215. wraz z ciałem Gamaliela. Znajduje się Ewangelia pod imieniem Nikodema, pełna błędów i fałszów, która była ułożona od Manicbeuszów. Jonn. Cap. 3 et 7.

NIK0LA1CI. Heretycy, którzy wyszli z kościoła za czasów jeszcze Apostołów. [lerczya ich z początku nieza-sadzala się na błędach przeciwnych prawdom wiary, ale na rozwięzłym sposobie życia, z zasadami morałnemi nie-zgad/.ającym się, potem chwycili się zdań dzikich względem Bóstwa, i stworzenia wszech rzeczy. Dozwalali oni wspólnego żon używania, i dopuszczali się hcz wstrętu wszelkich bezbożności pogańskich. Święty Jan w objawieniach daje zaletę biskupowi Effezu przeto, iż miał w obrzydliwości postępki Ni-kolailón . Scd et hoc habes, quod odi-sit Jada Aiculailarum , a wyrzuca na oczy biskupowi Pergamu , iż niektórzy z jego kościoła, chwytali się ich nauki. Ci Heretycy nie długo utrzvmv-Dyk. Birl. Tom III, wali lo swoje nazwisko, ale że byli bardzo znienawidzeni, i cały świat miał ich w obrzydliwości i unikał ich, przybrali sobie herezyą Gnośtyków, i wzięli icli imię. Podzielili się polem na inne sekty, a odnawiając się kilkakrotnie, zawsze byli odrzucani z o-brzydzeniem , i z gorliwością prześladowani. Apocul. Cap. 2.

NIKOPOL. Miasto zwycięzslwa. To miasto położone w Epirzo nad odnogą Ambracia, lak nazwane z powodu zwyeięzstwa , które August odniósł nad Antoniuszem przy Actiurn. Święty Paweł bawił w niem przez zimę r. p. 64 i pisał z laoitąd do Tyta znajdującego się na ówczas w Krecie, by spieszno przybył do niego. Fcstina <ul me venire Nicopofim. Ad TU. C. 9.

NIL. Czarny. Bzeka sławna wA-fryce, która bierze swój początek w wyższej Ethiopii, z dwóch źródeł pod górami Xięźyca , i która zajmując znaczną rozległość kraju, w pada do E-giptn kataraktami z straszliwym szelestem , i przedziela niższy Egipt gdzie jest Delta powyżej Memfi, i wpada do śródziemnego morza kilkoma kanałami. Wielu rozumiało, że Nil był to samo co Gchon, jedua ze czterech rzek Baju ziemskiego, o których pi sze Mojżesz, ale to zdanie nie może być udowodnione, ponieważ Eufratcs i tygrys, które są bez zaprzeczenia dwie złych czterech rzek, są bardzo dalckiemi od Nilu , nigdy nic miały wspólnego sobie źródła. Pismo święte często wspomina o tej rzece, pod nazwiskiem potoku Egiptu, dla oznaczenia granic ze strony północnej ziemi obiecanej. „Od wnijścia do Emaili a i

5