117828951

źródła powstały bibljoteki specjalne, dziś jedne z zasobniejszych, jak Bibl. Szkoły politechnicznej, Izby kasacyjnej, 1-5 i b 1. ,du conser-v a t o i r e des Arts et M e t i e r s “ i 1. d.

W r. 1825 było pięć bibljotek publicznych: M a z a r i n e, d u Roi (Narodowa), S -1 e Ge ne vie ve, de la Ville de Paris, de 1'Arsen a 1. Wszystkie one otwarte były codziennie przez 4 godziny.

Właściwy Przewodnik obejmuje lfifi istniejących w 1907 r. książnic. Pragnąc dostarczyć czytelnikowi jaknajwięcej informacyj, autor, aczkolwiek zastrzega się, iż uwzględniał jedynie księgozbiory liczące ponad 1 500 numerów, zamieszcza jednak sporo inałozuaczących (jak bibl. Odeonu, bibl. wydawnictwa adresowego „Didol-Bottm“, składająca się ze 120 tomów tej publikacji, i t. d). Przyjąwszy za zasadę opisywanie książnic posiadających charakter społeczny, wymienia wszakże p. P. znaczną ilość takich, które dostępne są jedynie pewnym grupom (bibljoteki ministerjów, instyłucyj rządowych lub miejskich dla urzędników; bibljoteki szkolne dla uczniów iub ciała profesorskiego i t. d.); natomiast pomija bibljoteki prywatne w ścislem tego słowa znaczeniu, które przecież należało uwzględnić nietylko z powodu ich zasobności i daleko posuniętej specjalizacji, lecz i dlatego, iż częstokroć łatwiej się do nich dostać i łatwiej pracować w nich można niż w wielu z pośród wymienionych. Tak np. prywatna bibljoteka ks. Rolanda Bonapartego, licząca 175 000 tomów z zakresu geografji, dostępna jest dla pracowników w tej dziedzinie.

Wiadomości podane przez autora o każdej bibljotece ograniczają się na krótkiej jej historji, przybliżonej liczbie tomów, wzmiance o warunkach korzystania ze zbiorów i nazwisku bibljotekarza. Rzadko bardzo spotykamy liczby budżetu bibljoteki, jeszcze rzadziej liczbę czytelników w ciągu ostatniego roku. Pod tym względem braki są niekiedy zbyt rażące; nie przytacza np. autor budżetu Bibl. de 1’Arsenał, jednej z najpoważniejszych. Wypływa stąd, iż praca daleką jest pod względem ścisłości od podobnych wydawnictw niemieckich, gdzie wszystkie dane statystyczne i informacje skrzętnie są gromadzone. Niemniej jednak na liczbach zawartych w Przewodniku po-I egać można, gdyż czerpane są zawsze z pierwszej ręki.

Na końcu opisuje autor bibljoteki należące do szkół rozmaitego typu i do zakładów leczniczych (fi szkół miejskich wyższych, fi szkół miejskich specjalnych i 22 szpitale i domy zdrowia; razem 34 bibljoteki, nieobjęte liczbą lfifi poprzednio opisanych). Dodając liczby przytoczone przez autora, otrzymamy summę 10 070 490 łomów, przechowywanych w 200 książnicach (166—{—34). Książek, rękopisów i sztychów jest w nich: