1869525099

Okno wiatru

Pinie od wiatru gną się — usiądź i pomyśl — ja juź nie chodzę po rosie przy białym don)u.

Nadzieją w nieskończoności pytałaś kiedyś o popiół —

...Może cię jeszcze nie dościgł spieniony szum potopu?

Jest jedna rzecz w zmęczeniu snu i nikłych wstęgach dni, że umiem jeszcze mówić — znów źe umiem słodycz sączyć w sny, źe mogę w boleść rzewnie .wieczną opowieść wpleść o strużce krwi. Wije się smukła nitka z cięciw — z l>olesnycli żył — tętniącej krwi.

Ulatam bardzo wysoko,

Patrzę przez wielkie okno, z dali błękitnej i czystej.

Za szybą jesteś ty i wszyscy.

•

Nic mnie nie boli w myśli martwej, tylko jest śpiew — śpiew Carmagnoli, senny jak jesień w uwiędzie.

A Carmagnolę śpiewają ach wiesz, płynące łabędzie.

...A strużka płynie po dłoni, serdeczna, spokojna wróżka.

Drgają odległe neony, a każdy ma inną rekiemę i każdy mnie śmieszy.

Opadły okruchy pieśni, juź podnieść nawet nie można, nie trzeba zresztą niczego.

Najdroższa, ach nie wierz, źe strużka to potop, to tylko mistrz niedbały — serce nagle zabije ostatni raz.

...A w wielkim oknie, oknie szalonym waży się czas.

Artur Międzyrzecki

79