1933502107

jest pragnieniem eksplorowania miejskiego sensorium także dla innych. „Samolot pisze list na niebie” - zauważa i w tej samej chwili stwierdza - „wysyłam go do ciebie/ taki krótki sms” (sms). Mania nie pragnie tak wyniosłej wolności, o której marzył flaneur, gdyż jej warunkiem jest powierzchowność, wręcz naskórkowość, kontaktu z innymi. Mania z Miasta garnie się do ludzi, potrzebuje bliskości innego. „Gdy cię nie ma wtedy/ ciebie zastępuje/ czarny nocy koc" (ćmy) - zdradza przed nim. Nie chce być jak „ci milczący, samotni ludzie w kawiarniach, ci flaneurs na bulwarach, mijający się bez słowa”²³, o których pisał Sennett. Mania jest równie podejrzliwa wobec swoich krewnych. W postawie flaneurs dostrzega pewnego rodzaju dwoistość -z rozkoszą poruszają się oni w przestrzeni publicznej, a jednocześnie myślą o życiu społecznym jedynie w kategoriach własnych wyobrażeń, reżyserowanych scenariuszy i czerpanych z tego przyjemności. „Tworzone przez nich poczucie wspólnej osobowości w sferze publicznej było dziełem aktów fantazji i dzięki nim istniało”²⁴ - dodaje Sennett, upatrując tym samym w figurze flaneura personifikację miasta dotkniętego korozją, którego poczucie wspólnoty utrzymywało się jedynie przez wspólną fantazję. Mania buntuje się wobec tak destrukcyjnej „rodzinnej” tradycji. Jej flaneriejest zaangażowana, relacjonująca, uzewnętrzniona, a twórczość staje się językowo-cielesnym aktem.

Tym samym Mania realizuje założenia ecriture feminine upatrującej w ciele niezbywalny element kobiecej tożsamości, a w związku z tym swoiste narzędzie twórcze i podstawowy składnik każdego kobiecego tekstu. Kobiece pisanie to „mięsiste i namiętne słowa ciała”²⁵ - przekonuje propagatorka tej idei, Helene Cixous. „Pisz!” - namawia - „Twój tekst szukając się pokaże więcej niż ciało i krew, ugniatane ciasto, rosnące, podnoszące się, zawierające dźwięczne składniki, zapachy, nabierające różnych kolorów, rozwarstwienia, kartki jak liście spływające rzeką do morza, które żywimy”²⁶. Tak rozumiana twórczość niewątpliwie dekonstruuje zastane schematy wypowiedzi, sprzeciwia się utartym formułom, proponując własny, cielesno-słownyjęzyk i eksplorując przemilczane przestrzenie semantyczne.

Flaneuse nie jest zatem figurą podejrzaną, jaką był łasy wszelkich przyjemności, a nieproponujący nic w zamian flaneur. Flaneuse nie zatrzymuje osobistych doświadczeń jedynie dla siebie, ale dzieli się nimi z innymi. „Deszcz, deszcz/ zwyczajny deszcz” -śpiewa i otwarcie przyznaje - „a ja się robię nadzwyczajna/ i bardzo, bardzo fajna/ do kochania rzecz” (deszcz). Jako czytelny „somatekst”²⁷ nie tylko przełamuje kulturowe tabu,

²³ R. Sennet, dz. cyt., s. 364.

169

²⁵ H. Cixous, Śmiech Meduzy, przel. A. Nasiłowska, „Teksty Drugie” 1993, nr 4/5/6, s. 155.

²⁰ Tamże, s. 162.

²⁷ Zob. U. Śmietana, Od ecriture feminine do somatekstu. „Przegląd Filozoficzno-Literacki" 2003, nr 1.

XXI