1941126672

tylko warsztatami np. w Scheersbergu. Niewątpliwie właśnie od nich czerpaliśmy wzorce.”

Charakterystyczne dla Wiosen Teatralnych poszukiwanie formuły i profilu to niewątpliwie pozytywna cecha, ale z drugiej strony należy postawić pytanie dlaczego poszczególne innowacje nie były kontynuowane, dlaczego organizatorzy nie uczyli się na własnych błędach? W historii lubelskiego festiwalu można dostrzec pewną prawidłowość: dobry pomysł, mniej udana realizacja tego pomysłu, dobre prognozy na przyszłość, a w przyszłości -kolejny udany pomysł. Być może zmiany i nowości wynikały z potrzeby określenia własnego miejsca wobec Łódzkich Spotkań Teatralnych - imprezy starszej o dwa lata - a może także wobec Międzynarodowego Festiwalu Festiwali Teatrów Studenckich, który narodził się w 1967 roku we Wrocławiu. Takie wyjaśnienie sugerują niektóre wypowiedzi obserwatorów lubelskiego festiwalu, szczególnie te. które ukazały się w 1971 po wprowadzeniu przez organizatorów konkursu na debiut dramaturgiczny: ..Lubelska Wiosna Teatralna, ten drugi - obok Łódzkich Spotkań i ..Startu" - najważniejszy ogólnopolski przegląd konkursowy teatralnych zespołów studenckich - nie potrafił dotąd dopracować się konsekwentnego profilu. Andrzej Rozhin (...) nie zrezygnował jednak z poszukiwań (...).” ¹ Barbara Michałowska-Rozhin twierdzi, że przyczyny ciągłych zmian w charakterze imprezy były inne -bardziej praktyczne: ..'Teraz łatwo jest analizować, wyciągać wnioski, zastanawiać się dlaczego i po co? Wtedy tak naprawdę chodziło o kwestie pragmatyczne. Mieliśmy określone możliwości; musieliśmy się liczyć z wymogami i żądaniami naszych sponsorów - głównie ZSP i Urzędu Wojewódzkiego. Na wszystko musieliśmy mieć zgodę, każdy spektakl i pomysł dotyczący organizacji imprezy musiała zatwierdzić cenzura. Festiwal był z jednej strony chlubą dla środowiska i miasta, ale z drugiej strony źródłem ciągłego niepokoju - co też ci studenci nowego wymyślą."

11

Coś dać, aby coś zrobić” - polityczne serwituty

ł

Siedząc historię Wiosen Teatralnych można także dostrzec inną tendencję, która stawała się wyraźniejsza wraz z upływem lat. Mimo że festiwal był spotkaniem twórców studenckich, miał on niezwykle oficjalny - czasami wręcz propagandowy - charakter. Od pierwszej edycji bardzo rozbudowane były listy Komitetów Honorowych, w których znajdziemy nazwiska ludzi z Komitetów Wojewódzkich PZPR. Wydziałów Kultury WRN. PWRN. Urzędu Kontroli Prasy Publikacji i Widowisk." W 1969 roku festiwal odbył się pod protektoratem Przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej -tow. Pawła Dąbka, a rok później patronat nad imprezą objął Minister Kultury i Sztuki - Łucjan Motyka. Czasami liczba osób umieszczonych na liście Komitetu Honorowego sięgała 28 nazwisk/’

Równie rozbudowane bywały Komitety Organizacyjne. W czasie pierwszych Wiosen imprezę przygotowywało od 6 (I SWT) do 12 (IV SWT) osób. W 1970 roku liczba organizatorów wzrosła do 36. Rok później było ich

102

1

K. Miklaszewski. “W poszukiwaniu autora”, [w:] "Scena”, nr 9. 1971, s. 15:

Odbywające się w tych samych latach Łódzkie Spotkania Teatralne nie posiadały Komitetów Honorowych, zob. "Studenckie festiwale teatralne w Polsce”. A. Czarnowska. A. Domagalski. T. Magowski. Kraków 1987;

’ IV Studencka Wiosna Teatralna: