1941126698

zmogła jedna, druga, trzecia..." pokazywanej w czasie ostatniej Wiosny w 1974 roku.

Tworzywo i teatralizacja - łączenie wątków

Rozpoczynając próbę podsumowania analizy repertuaru i form scenicznych zaprezentowanych w czasie Wiosen Teatralnych, należy podkreślić fakt. że do Lublina nie przyjechały zespoły ze spektaklami - według określenia Tadeusza Nyczka - pokoleniowymi.^{1 2} Mam tu na myśli: ..Spadanie" i ..Sennik polski" Teatru STU. ..W rytmie słońca" Kalanibura. „Jednym tchem" Teatru

9

Ósmego Dnia, „Kolo czy tryptyk" i „Retrospektywę" Teatru 77. A przecież to na ich podstawie kształtowały się obiegowe sądy o teatrze studenckim. Także krytycy na podstawie tych propozycji formułowali opinie o stanie i nurtach dominujących w młodym teatrze - świadomie zaznaczając, iż to właśnie one stanowią „większość jakościową” - w odróżnieniu do „mniejszości ilościowej” - kształtującą oblicze studenckiej Melpomeny. W pracy pt. ..Polski teatr studencki jako element kontrkultury" Sławomir Magala stwierdzał: ..Polskie teatry studenckie (...) takie jak Teatr 8 Dnia. to zdecydowana mniejszość na tle całego ruchu w dowolnym roku istnienia zespołu. A jednak kilkanaście osób wspomnianego teatru to absolutna większość moralna i estetyczna (...) -..większość" przesądzająca o kierunku rozwoju sztuki teatru otwartego w Polsce i o szansach ekspresji przekonań moralnych."' Ważna wydaje się także inna kwestia, o której pisa! przy okazji IX Wiosny Teatralnej Janusz Płoński: „Podczas tego rodzaju imprezy następuje sztuczne zagęszczenie rzeczywistości teatralnej, gwałtowny wzrost zainteresowania, rodzi się wrażenie niebywałej obfitości teatrów, ich ogromnej roli, a jednocześnie osobom mało zorientowanym w problematyce może się wydawć. że oto otrzymali koncentrat czegoś, co naprawdę istnieje i funkcjonuje."'¹ Dlatego wnioski płynące z analizy repertuaru mogą być tylko wnioskami dotyczącymi pewnej części teatru studenckiego - co prawda „zagęszczonego" ale tylko „wycinka rzeczywistości teatralnej”.

Młodzi twórcy teatralni w swoich wyborach repertuarowych głównie opierali się na tekstach pisarzy polskich i obcych, przy czym ich przeważającą część stanowili twórcy współcześni. Wynik ten nie wydaje się zaskakujący, gdyż zarówno forma jak i treści utworów powstałych po II wojnie światowej musiały być bliskie studentom - opowiadały o problemach współczesnego im świata ich własnym językiem. Wiele też tłumaczy postulat, wysuwany nie tylko przez krytyków ale i samych studentów, zaangażowania młodej sceny w problemy teraźniejszości.

We wspomnianej wcześniej pracy S. Magala pisze o czerpaniu z repertuaru romantycznego, często w wersji neoromantycznej, o inspiracji twórczością Witkacego, Mrożka, poetów lingwistów, najwięcej miejsca poświęcając zainteresowaniu twórczością Gombrowicza.⁴ Tymczasem wśród nazwisk pisarzy, do których odwoływali się młodzi twórcy przyjeżdżający do

93

1

¹ T. Nyczek. “W stronę teatru pokoleniowego”, [w:] "Student”, nr 1-2, 1971:

^: S. Magala. "Polski teatr studencki jako element kontrkultury”. Młodzieżowa Agencja

Wydawnicza. 1988:

*

’ J. Płoński, “Umilkły działa na teatralnym froncie czyli wstrząsająca opowieść Starego Wuja *, [w:] “ITD'\ nr 24. 1974, s. 18;

2

S. Magala. op. cit.;