1999020271

(13) Z MORFOLOGII DOLINY SANU 119

duże rozprzestrzenienie, jak i stosunkowa nierówna (falista) powierzchnia, obniżająca się jednak ku pn. Na zrównaniach tych znajdowano otoczaki fliszowe, przeważnie kwarcytowe. Poniżej Sanoka fragmenty tego tarasu występują nad Król. Studnią w wys. 370 m, w przełomie Między-brodzkim 347 m, nad Dębną 346 m, nad Tyrawą Solną w wys. 353 m, nad Mrzygłodem 352, 350 m, nad Dobrą Szlachecką 356 m i olbrzymie zrównanie na lewym zboczu między Łodziną a Temeszowem w wys. 360, 355, 345, 343, 358, 335, 343, 345, 330 m, a na przeciwnym zboczu wzniesienie częściowo odosobnione z cerkwią o wys. 314 m. Poniżej Temeszowa poziom ten jest gorzej zachowany a jego fragmenty widoczne są nad Warą w wys. 325 m, nad Siedliskami 317 m, nad Dynowem 306, 316 m, nad Lipnikiem 305 m, nad Chodorówką 314, 316 m. nad Nienadawą 303 m, nad Ruszelczycami i Krzywczą 300 m, nad Rzeczpolem 290 m, nad Korytnikami 283 m, w Tarnawcach 291, 280 m, w Wapowcach 280 m, nad Przemyślem 277, 278, 276, 283 m. Powyższy taras zaznacza się wyraźnie w rzeźbie doliny Sanu. Na jego powierzchni znajdowano często otoczaki fliszowe, przeważnie kwarcytowe.

Ponad opisanymi tarasami występują dwa rozległe poziomy zrównania w^r wys. około 120—150 m i 200—230 m nad poz. Sanu. Poziomy te są zarówno od tarasów jak i od siebie oddzielone wyraźnymi progami. Istnienie poziomów zrównania w tych wysokościach względnych zostało stwierdzone także w Beskidach Zachodnich (7, 16). Poziom niższy nazwano tam „poziomem pogórskim’, poziom wyższy „poziomem śródgórskim”. Nazwy te przeniesiemy na określenie poziomów w dorzeczu Sanu, chociaż tu posiadają one nieco odmienny charakter — powierzchnię szczytową Pogórza reprezentuje tu raczej poziom śródgórski.

Poziom pogórski. Między Leskiem a Mrzygłodem zachował się ten poziom w postaci niewielkich zrównali na zboczu lewym w wys. 447—418 m i bardziej rozległych na prawym: Łysa Góra nad Postołowem 425 m, między Osławą a Sanoczkiem 441—412—408 m. W przełomie Międzybrodzkim znajduje się nad Trepczą w wys. 415 — 430 m (ze żwirami), a nieco poniżej w wys. 394, 401 m, nad Tyrawą 385 m. Od Mrzygłodu poziom ten zajmuje coraz większy obszar i zaznacza się tu w wys. około 390—400 m. Nad Mrzygłodem i Hłumczą stwierdzono na kilku takich zrównaniach o wys. około 400 m (Bob na wygonie, 400 m, Przysłop 397—420 m, ramię Zaryczki 394—405 m — duże żwirowisko) żwirowiska rzeczne o przewadze otoczaków kw^rarcy-towych, zwięzłych (niezwietrzałych) o charakterystycznym zabarwieniu fioletowym i wielkości do 10 cm. Duże zrównania z rzadkimi otoczakami znajdują się nad Wołodzią w wys. 352 m, a w okolicy Dyno-