2251774228

PRZEOLĄD CZASOPISM 131

w dziale druków dosięga liczby przedwojennej, w dziale medali i numizmatów znacznie ją przewyższa, w dziale rękopisów natomiast, a bardziej jeszcze w dziale grafiki, znajduje się o wiele poniżej.

Jednym ze środków popularyzacji bibljoteki jest urządzanie wystaw. «Kronika* zawiera szczegółowe sprawozdanie z 2 wystaw, urządzonych w Bibliotheque Nationale, a mianowicie wspaniałej wystawy «Wiek Ludwika XIV» (sprawozdanie, pełne znajomości przedmiotu, przez H. Moncel w nrze 4—6) i z wystawy «Krytyki dramatycznej i muzycznej* (sprawozd. przez P. Jarry w nrze 7—9), oraz z wystawy stulecia romantyzmu, urządzonej w dawnem mieszkaniu Ch. Nodier w Bibljotece Arsenału (sprawozd. przez P. Deslandres w nrze 7—9).

Z wiadomości o innych bibljotekach francuskich znajdujemy następujące ważniejsze: opis powstałej przed dziesięciu laty w Paryżu bibljoteki, poświęconej Wielkiej Wojnie, zadania której są znacznie szersze, niż zwykłej bibljoteki, ma bowiem być, jedynym w swoim rodzaju, instytutem bibljograficzno-informacyjnym dla dziejów współczesnych (H. Lemaitre: La Bibliothegue de documentation internationale con-tanporaine, nr. 4—6). A. Kolb: Les manuscrits alsatiques de la Bibliotheque del’Universite de Nancy (7—9) jest właściwie artykułem historycznym. Autor podaje w nim, odtworzony przez siebie, spis rękopisów bibljoteki w Nancy, spalonych w czasie pożaru w r. 1918, oraz opisuje historję i podaje dokładnie zawartość kilku innych, ocalonych, rękopisów z w. XVII i XVIII, z których najważniejsze odnoszą się do dziejów studjów lekarskich i higjeny publicznej w Strasburgu.

Związek interesuje się nietylko bibljotekami naukowemi, lecz również powszechnemi. Kronika zawiera wzmianki i o nich, a w Revue znajdują się dwa artykuły, poświęcone specjalnie temu przedmiotowi. M. L. Vieville opisuje zorganizowaną przez siebie bibljotekę popularną w robot-niczem mieście-ogrodzie (La Bibliotheque des cheminots de Lens nr. 4—6), a C. Huchet dzieli się z czytelnikami obserwacjami nad wychowawczą działalnością bibljoteki dziecięcej jednej z dzielnic Paryża, w której dzieci zostały dopuszczone do współpracy z bibljotekarką (La biblio-theque enfantine «L’heure joyeuse», nr. 7—9).

Bibljotekom niefrancuskim poświęcone są dwa artykuły większe. M. Georgesco-Tistu: Les bibliotheques et la bibliographie rournaine (nr. 1—3). Jest to artykuł informujący bardzo ogólnikowo o bibljotekach rumuńskich, trochę dokładniej o publikacjach bibljograficznych. O. Dobiache-Rojdestvensky: La Bibliotheque publique de Leningrad. Dix ans apres (nr. 7—9). Autorka notuje liczebny wzrost bibljotek państwowych rosyjskich w latach 1917—1927, spowodowany konfiskatami rewolucyjnemi, poczem szkicuje historję oddziału rękopisów zachodnich w Bibljotece Publicznej w Leningradzie, pragnąc stwierdzić, że nie poniósł on żadnych strat wskutek rewolucji. Ubolewa natomiast nad utratą rękopisów, które Bibljoteka musiała zwrócić Polsce; uważa to za bolesną ranę dla Bibljoteki, «tego — jak się wyraża — bastjonu cywilizacji zachodniej*, nie wspominając naturalnie ani słowem o tern,

9*