2455029548

2. Przegląd piśmiennictwa

W technice ortodontycznej do wykonania aparatów stałych i ruchomych wykorzystuje się między innymi stopy metali, stąd przy ich wyborze należy brać pod uwagę nie tylko przyszłe skutki działania aparatu, lecz również biozgodność stosowanych materiałów, a zwłaszcza trwałość połączeń lutowanych bądź spawanych (3). Lutowanie jest procesem łączenia metali i ich stopów, które polega na zastosowaniu dodatkowego stopu jakim jest lutowie wprowadzane pomiędzy łączone elementy oraz zastosowaniu odpowiedniej dla określonego materiału temperatury, niższej od jego temperatury topnienia (4, 5, 6, 7). Podstawowym warunkiem uzyskania prawidłowego połączenia metalowych elementów jest właściwy dobór lutowia, które powinno posiadać dobrą zwilżalność oraz lejność, czyli zdolność wypełniania wąskich szczelin pod wpływem działania siły ciężkości (8, 9). Nie bez znaczenia jest również czystość łączonych powierzchni oraz właściwy dobór topnika dla określonego stopu metalu.

Na rynku dostępna jest szeroka gamma lutowi, jednak większość lutów stosowanych w technice ortodontycznej zawiera w swym składzie takie metale jak: srebro, miedź i cynk, których jony zdaniem Elshahowy i wsp. (10) mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia pacjentów. Freitas i wsp. (11) analizując skład śliny przed założeniem aparatów ortodontycznych oraz po 24 godzinach, 7, 30 i 60 dniach stwierdzili, że najniższe stężenie jonów metali miało miejsce po 30 i 60 dniach, co autorzy tłumaczą powstaniem na powierzchni stopów warstwy biofilmu ograniczającego proces korozji. Powyższą zależność lecz w badaniach in vitro potwierdzili Gjerdet i wsp. (12). Omawiane badania wykazały jednocześnie, że w próbkach śliny poddanych analizie po 30 i 60 dniach najwyższe stężenie dotyczyło jonów miedzi. Wyniki te są zgodne z badaniami Mockers i wsp. (13), Berge i wsp. (14) oraz Zinelis i wsp. (15), którzy wykazali, że lutowia na bazie

7