nu INHIBITORY PROTEAZ 239
nu INHIBITORY PROTEAZ 239
Centrum wiążące chymotrypsynę
Centrum wiążące I
trypsynę I
Lys4e
Met
Ryc. 5. Schemat struktury cząsteczki ziemniaczanego inhibitora proteaz seryno-wych (55).
czynnia inhibitor (57, 58). Model struktury inhibitora ziemniaczanego zawierającego antytrypsynowe i antychymotrypsynowe centrum reaktywne przedstawia rycina 5.
Antytrypsynowe centrum reaktywne występuje w N-końcowej, a anty^ chymotrypsynowe centrum reaktywne w C- końcowej części cząsteczki inhibitora. Można przypuszczać, że znaczne oddalenie w strukturze pierw-szorzędowej tych dwóch centrów umożliwia utrzymanie odpowiedniej odległości między nimi w strukturze przestrzennej, dzięki czemu inhibitor może reagować równocześnie z dwoma cząsteczkami enzymów o różnej specyficzności.
Działanie inhibitorów endoprotęaz polega na łączeniu się enzymu z inhibitorem i rozszczepieniu specyficznego wiązania peptydowego znajdującego się w centrum reaktywnym inhibitora (58, 60). Następnie tworzy się konwalencyjne wiązanie estrowe przez nowopowstałą grupę karboksylową centrum reaktywnego inhibitora i przez grupę hydroksylową seryny, która znajduje się w miejscu katalitycznym enzymu. Ze względu na lokalizację centrum reaktywnego inhibitora w pobliżu mostka dwu-siarczkowego, deacylacja jest utrudniona i enzym zostaje trwale związany z inhibitorem. Mechanizm działania antytrypsynowego i antychymo-trypsynowego ziemniaczanego inhibitora proteaz serynowych podano na rycina 6.
Mechanizm hamowania aktywności egzoproteaz przez inhibitor ziemniaczany jest odmienny od przedstawionego dla inhibitorów endoproteaz. Rycina 7 przedstawia dwa możliwe sposoby interakcji inhibitora ziemniaczanego z karboksypeptydazą A. Według jednego z nich inhibitor wiąże się poprzez wiązanie jonowe, utworzone przez grupę karboksylową Gly39 z grupą guanidynową Argi45 enzymu oraz poprzez wiązanie hydrofobowe utworzonym przez Tyr37 z Tyr198 lub Phe279 enzymu (Ryc. 7A). Taki sposób wiązania inhibitora przypomina wiązanie substratu przez karbo-