2910490023

„EDINYE PRAVILA“    265

nych części wydawnictwa seryjnego, niezależnie od ich opisu poniżej adresu wydawniczego serii.

Odsyłacze ogólne łączą przy użyciu skrótu „zob.“ dwie formy hasła autorskiego (przy nazwiskach złożonych, pseudonimach i t. p.), z zachowaniem układu graficznego jak przy opisach dodatkowych. Należy zaznaczyć, że tego typu odsyłacz, w wypadku gdy tego samego pseudonimu używa kilku autorów, w drugiej swej części wymienia nazwiska ich wszystkich.

Odsyłacze częściowe (uzupełniające) używają zwrotu: „zob. także", a stosuje się je w wypadku kilku odmiennych językowo form hasła autorskiego lub tytułowego, co dla hasła autorskiego oznacza, że nie grupuje się dzieł jednego autora w jednym miejscu katalogu alfabetycznego bez względu na użytą w nich taką czy inną odrębną formę językową jego nazwiska.

Szeroko i w zupełnie innych wypadkach niż chcą nasze przepisy, stosuje się karty informacyjne, które zawierają cały szereg informa-cyj bibliograficznych lub rzeczowych. Wymienia się np. w takiej karcie przy okazji katalogowania dzieła autora używającego różnych pseudonimów, wszystkie te pseudonimy; dzięki temu informacja uzyskana drogą badań bibliograficznych przez jednego pracownika staje się własnością wszystkich pracowników biblioteki, a także jej czytelników. W wypadkach autorstwa spornego umieszcza się na takiej karcie wiadomość o tym, komu przypisywano autorstwo i sporządza się kart tych tyle, ilu było tych prawdopodobnych autorów, by w każdym miejscu katalogu można było na nie natrafić. To samo dotyczy hasła kolektywnego, gdy wymienia się na karcie informacyjnej np. wszystkie republiki posiadające jednakowej nazwy urzędy itp.

Nie wymieniam tu, rzecz oczywista, wszystkich różnic zachodzących w poszczególnych zasadach między Edinymi pravilami a Przepisami katalogowania; przytoczone tu są najistotniejsze, a więc najbardziej godne rozważenia przy ewentualnych zmianach, jakie miałyby być wprowadzone w bibliotekach polskich. Nie chciałabym też przez podkreślenie różnic wywołać wrażenia rzekomej zupełnej odrębności tych dwóch instrukcyj; przeciwnie, podobieństw jest znacznie więcej niż różnic, jest ich tak wiele, że nieustannie nasuwają myśl

0    wspólnym źródle, z którego przepisy obu narodów czerpią, mianowicie o ogólno - ludzkim dorobku kulturalnym.

O całości dzieła powiedzieć trzeba jeszcze, że posiada przejrzysty

1    łatwy do zapamiętania układ, że będąc zbiorem wiadomości ogólnych i drobiazgowych przepisów, nie gubi się w tych drobiazgach, t. j nie nagromadza ich zbyt wiele, że jest bogato, i to zaraz po odnośnym paragrafie ilustrowane przykładami, że — wreszcie — w zakończeniu