3014254796

sam język polski. Częściej bowiem mówi się o postawie (rzeczownik!) niż o odruchu postawy lub po prostu o „trzymaniu się” (czasownik, a zatem funkcja). Oczywiście krytykujemy wyłącznie jednostronność lub domina-q'ę morfologiczną, nie naruszając zasady jedności struktury i funkcji.

4. Recepturalność i katechizacja jako nieuniknione konsekwencje wyobcowania korektywy z całokształtu procesu wf.

Z krytyki tej logicznie wypływają postulaty pedagogizacji pracy korekcyjnej, a mianowicie:

a)    traktowanie wychowanka (właśnie: wychowanka!) jako świadomego podmiotu i aktywnego partnera;

b)    sukcesywne wzmacnianie edukacji elementami autoedukacji, a więc kontroli — samokontrolą, oceny — samooceną, co możliwe jest tylko wtedy, gdy cały proces podbudujemy intelektualnie;

c)    nadanie właściwej rangi czynnikom motywacyjnym.

Postulaty te korespondują z projektem całościowego modelu wychowania fizycznego opracowanym w naszym środowisku dla Komitetu Ekspertów ¹, a pośrednio — z generalnymi tendencjami systemu oświaty. (...)

(Współautor: Maria Kutzer-Kozińska, O pełny zakres i współczesną treść kompensacji i korektywy w procesie wychowania fizycznego, W: Korekty w a i kompensacja w rozwoju młodzieży szkolnej, pod red. T. Maszczaka i R. Trześniowskiego, Warszawa 1977, Sport i Turystyka s. 21—22.)

71

1

Zob. Maciej Demel: Szkice krytyczne o kulturze fizycznej. Sport i Turystyka, Warszawa 1973.