3329132915

karate powstała dopiero w XX wieku, do tego czasu funkcjonowała nazwa Te lub Ryu-te, czasami Ryukyu-te. Starzy okinawscy mistrzowie pozostali przy tym nazewnictwie. „Te” w języku okinawskim znaczy ręce. Od początku przywiązywano wyjątkową wagę do uczciwości, czystości intencji.

„Władca starożytnej Okinawy, a później władca Kagoshimy, miasta na wysuniętym najdalej na południe cyplu wyspy Kyushu w Japonii, zakazali używania wszelkiej broni, co spowodowało rozwój technik walki przy użyciu „pustej ręki”. Ze względu na swe chińskie pochodzenie sztukę tę nazwano karate i zapisywano ideogramami znaczącymi dosłownie „chińską rękę”. Znaczenie to zmienił współczesny mistrz Funakoshi Gichin, zmarły w wieku osiemdziesięciu ośmiu lat w 1957 roku. Zamiast ideogramu oznaczającego „chińską” użył on do zapisania słowa karate ideogramu oznaczającego „pustą” rękę. Funakoshi użył tego ideogramu ze względu na jego filozoficzne konotacje. W buddyzmie zen ideogram kara oznacza „czynienie siebie pustym”. Dla mistrza Funakoshiego karate było bowiem nie tylko sztuką walki, ale także szkołą kształtowania charakteru. Pisał: „Podobnie jak gładka powierzchnia lustra odbija każdy przedmiot, który się przed nią znajdzie i jak zaciszna dolna rozbrzmiewa najlżejszym nawet dźwiękiem, tak człowiek studiujący karate musi opróżnić swój umysł ze wszystkich złych i samolubnych myśli, by móc właściwie reagować na wszystko, co może napotkać na swej drodze. Takie właśnie znaczenie posiada w słowie karate ideogram „kara”, czyli pusty.”¹⁶

By ukazać pierwotne znaczenie karate, po raz kolejny powołam się na Oyatę. Mistrz Taika Seyu Oyata uczył się po II Wojnie Światowej Ryu-te od dwóch okinawskich mistrzów Ushugushuku (miał w owym czasie 97 lat) i Wakinaguri (niespełna 95 letniego). Przywiązywali oni szczególną wagę do tradycji, i zasad kultywowanych przez pokolenia.

„Obaj zawsze podkreślali niezwykle ważną rolę właściwego stosunku do reszty społeczeństwa. Trening, w którym jedyny nacisk kładziono na aspekt fizyczny, był według nich treningiem „brudnych rąk”, uczącym jak krzywdzić ludzi. Troska o społeczeństwo pozwala ćwiczącemu zachować równowagę sił i umysłu. „Czysta dłoń” to dłoń niosąca pomoc. Trzeba pamiętać, że używamy obu rąk - i w życiu, ¹⁶ Nakayama M.. Dynamiczne Karate. Diamond Book. Bydgoszcz 1999, s. 11

19