3576901655

dr Rafał Zimny - Autoreferat

Przed ukazaniem się publikacji SI nie istniało podobne opracowanie leksykograficzne poświęcone najnowszemu polskiemu materiałowi frazeologicznemu dotyczącemu sfery polityki.

W publikacji A9 przedstawiłem z kolei tryby funkcjonowania polskich frazemów politycznych, wyróżniając: a) tryb reprodukcji formalnej (manifestujący się albo za pomocą trybu cytującego, np. Alleluja i do przodu, Balcerowicz musi odejść, falandyzacja prawa, albo trybu frazematycznego, np. filipińska choroba, nadużycie semantyczne, puścić w' skarpetkach) oraz b) tryb reprodukcji treściowej, reprezentowany np. przez takie jednostki, jak: wyksztalciuch, oscylator, pięć piw, układ.

4.1.2.    W napisanych we współ autorstwie pracach Al, A3 i A4 (mój wkład - 50%) podjęta została zasadniczo problematyka związana z polską polityką językową i językowymi podstawami propagandy politycznej w latach stalinowskich. Najważniejszymi efektami tych badań były: ukazanie sposobów wykorzystywania tworzywa językowego w działaniach propagandowych (głównie w ówczesnej komunikacji prasowej); opis propagandowej sytuacji komunikacyjnej w mediach stalinowskich z uwzględnieniem bazowej dychotomii MY - ONI i roli komunikacyjnej podmiotów nadawczych związanych z cenzurą; opis konstruowanych w tekstach stereotypów pragmatycznych - dotyczących głównie odbiorcy; przedstawienie uwarunkowań politycznych (w tym wpływu słynnych artykułów Stalina o języku i językoznawstwie), które oddziaływały na kształtowanie się polskiego języka ogólnego i jego normy w tym okresie i które na pewien czas zdeterminowały kierunek rozwoju polskiegojęzykoznawstwa.

4.1.3.    Publikacje oznaczone jako A15 i A16 poświęciłem opisowi polskiej współczesnej komunikacji postpolityczynej. W przypadku badania udokumentowanego w pracy A16 najważniejszym osiągnięciem badawczym było ustalenie na podstawie analizy wypowiedzi pochodzących przede wszystkim z kampanii wyborczych głównych obecnych w polskim dyskursie politycznym profili pojęcia ‘postpolityka’. Zebrany materiał pozwolił wyróżnić następujące profile: 1. postpolityka jako dyskurs ekspercki (technokratyczny); 2. postpolityka jako dyskurs aksjologiczny; 3. postpolityka jako mediatyzacja debaty publicznej. Ów ostami profil jest najbardziej złożony, gdyż realizuje się najczęściej za pomocą jednej z trzech wyróżnionych w badaniu odmian (można je też traktować jako wybierane nadawczo strategie komunikacyjne), nazwanych przeze mnie: a) „hucpą”, b) błazenadą, c) „bliżej wyborcy”. Każdy z tych profili pojęcia ‘postpolityka’ ma swoją specyfikę komunikacyjną i językową, której opis wypełnia część materiałową publikacji A16. Z kolei praca oznaczona jako A15 pomyślana