4442198066

6 | Ks. Andrzej Kiciński

2. Katecheza w służbie człowiekowi

W rozważaniu tym ważnym punktem odniesienia jest właściwa koncepcja wiary. Wiara jest podstawą i kluczem do zrozumienia istoty katechezy¹. Powraca problem zawężenia katechezy tylko do szkolnego nauczania religii. Zbyt często posługę słowa Bożego ograniczamy do prostego nauczania. Słowo Boże jest wezwaniem, które ma znaczenie egzystencjalne. Postawy wiary nie można redukować tylko do jakiegoś aktu akceptacji ani do zgody woli. Biblia traktuje wiarę jako źródło i syntezę całego życia. Wiara jest darem, łaską, stąd mówimy o wezwaniu i powołaniu. Jeśli tylko respektujemy teologiczną naturę wiary, można mówić

0    wychowaniu tylko w znaczeniu drugorzędnym, tzn. jako pośrednictwie ludzkim, które może ułatwiać, pomagać, usunąć przeszkody itd. w procesie budzenia

1    dojrzewania postawy wiary².

Katecheza to proces odkrywania wolności. Oczywiście, że stworzył nas Bóg i możemy Go poznać na różne sposoby. Zapominamyjednak często, że Bóg stworzył nas wolnymi, lecz przez grzech, który nas otumania, nie zawsze korzystamy z naszej wolności. Święci wychowawcy jasno nam ukazują, że w katechezie od samego początku istotna jest wiara w Zmartwychwstałego i nawiązanie z Nim dialogu, a także pomoc w odróżnianiu dobra od zła, a nie tylko przekazanie informacji ani nawet wprowadzenie w prostą religijność.

Zaczynające pojmować osnowę powiastek moralnych, biblijnych oraz rozróżniać już złe od dobrego.

Dziatki zaczynające się uczyć katechizmu, przykazań, cnót i grzechów, prowadzone być mogą więcej już wewnętrznym niżeli zewnętrznym sposobem, więcej na serce i duszę niż na ciało i zmysły działającemi środkami.

Tu w pierwszych przewinieniach, można przepuścić lekkiem napomnieniem, powiedzeniem dziecku na pamięć powyższych przykładów, przykazań, przysłów, do których jego przewinienie da się odnieść. W razach następnych użyć można pieśni, w których przewinności dziatek są opiewane, a głośne odśpiewanie sądu silniejsze już uczyni wrażenie.

Po kilkokrotnie zaś powtórzonym przewinieniu, nie dla kary, lecz dla zbudowania, wzięłoby się ową winę za przedmiot opowiadania, odpowiednie do tego powiastki, przykłady, przykazania, przysłowia i pieśni powtórzyłyby dzieci obecne, a winne dziecko, na

1

   Zob. A. Kiciński. Katecheza dorosłych w procesie budowania Kościoła dojrzałego. W: Katecheza dorosłych. Red. K. Misiaszek, J. Stała. Tarnów 2009. s. 417-428.

2

   E. Alberich. Katecheza dzisiaj s. 125-161.