4531591116

rozwijanych kierunków, ulepszania właściwości drewna jest jego rozdrabnianie i ponowne scalenie. Uzyskuje się tą drogą materiały o zredukowanej anizotropii właściwości z trzech do dwóch kierunków i wymiarach ułatwiających stosowanie. Sklejka, płyty wiórowe, płyty pilśniowe to dziś powszechnie znane materiały, ale wciąż jeszcze są udoskonalane ich właściwości, racjonalizowane technologie wytwarzania i oferowane nowe wersje.

Inne, szczególnie liczne działania zwiększające bioodporność i/lub ognioodporność drewna z użyciem środków chemicznych to dziedzina wiedzy zwana ochroną lub konserwacją drewna.

W latach 40-tych najpierw w USA, a później w Europie, podejmowane były prace badawcze polegające na nasycaniu rozdrobnionego drewna żywicami syntetycznymi, a następnie ich utwardzaniu w prasach w celu uzyskania rozmaitych kształtek użytkowych. Kierownice pojazdów mechanicznych, skrzynki do amunicji, koła wozów drabiniastych, parapety, kaski ochronne to ciekawsze przykłady możliwości tej technologii. Początkowo stosowano głównie żywice fenolowo-formaldehydowe, ale później także żywice aminowe.

W latach pięćdziesiątych XX wieku podejmowano pierwsze prace badawcze nad modyfikacją drewna, polegającą na wprowadzaniu do drewna litego monomerów np. styrenu czy metakrylanu metylu, a następnie na ich spolimeryzowaniu. Podobnym sposobem modyfikacji właściwości drewna jest jego impregnacja małocząsteczkowymi żywicami a następnie ich utwardzenie metodami termicznymi i/lub chemicznymi. Technologię polimeryzacji styrenu w drewnie opatentował w połowie lat 70-tych profesor Maciej Ławniczak. Chociaż drewno modyfikowane tą metodą, znane pod nazwą lignomer, cechowało się licznymi zaletami to jednak prototypowa instalacja nie doczekała się przemysłowej wersji i w latach 90-tych została zdemontowana. Prace badawcze nad aminowymi żywicami impregnacyjnymi do nasycania drewna prowadzone były między innymi Instytucie Technologii Drewna w Poznaniu. Efektem tych prac było opracowanie technologii produkcji drewna modyfikowanego pod nazwą lignamin (Siwek, Warzecha 1982).

Ponieważ wiele wad drewna związanych jest z jego porowatą strukturą, dlatego często praktykowanym kierunkiem modyfikacji było i jest wprowadzanie w tę strukturę substancji hamujących możliwość wnikania niepożądanych cieczy i gazów. Drewno można modyfikować przez nasycanie substancjami hydrofobowymi takim jak: parafina, woski, asfalty, oleje. Do dziś niektórzy renomowani producenci maszyn rolniczych stosują panewki z drewna nasycanego olejem maszynowym. Drewno można znakomicie uodpornić na działanie ognia i kwasów przez nasycenie roztworem krzemianu sodu (szkłem wodnym) a następnie jego koagulację roztworem kwasu solnego.