4645771678

96

Z ŻYCIA

czeniu referentka postulowała zacieśnienie więzów między bibliotekami radzieckimi i zagranicznymi, proponując m. in. zorganizowanie międzynarodowego sympozjum na temat trudności językowych w pracach bibliotecznych, wciągnięcie do IFLA krajów rozwijających się oraz zwołanie seminarium bibliotekarzy Europy Wschodniej i Północnej dla przedyskutowania roli bibliotek w rozwoju nauki i techniki. Ostatni referat dr M. Dembowskiej omawiał międzynarodową współpracę bibliotek polskich w zakresie wymiany informacji bibliograficznych. Autorka powołała się na Warszawską Konferencję Bibliograficzną 1957 r., która przyczyniła się do zorganizowania współpracy pomiędzy bibliotekami narodowymi Bułgarii, Czechosłowacji, NRD, Norwegii, Polski, Rumunii, Szwajcarii, Węgier i ZSRR.

Referaty wzbudziły zrozumiałe zainteresowanie. Nie było dość czasu na przedyskutowanie wszystkich spraw poruszonych, dyskusja ograniczyła się raczej do wyjaśnień i uzupełnień. Padały różne projekty międzynarodowej współpracy bibliotek, którą zgodnie uznano za ważny czynnik w ich rozwoju. Tylko przy ścisłej współpracy mogą biblioteki spełniać ciążące na nich obowiązki szybkiej obsługi potrzeb nauki i życia. W związku z tym wysunięto sprawę systematycznej wymiany bibliotekarzy, która z pewnością przyczyni się do zacieśnienia stosunków międzynarodowych. Apelowano, aby za przykładem takich bibliotek jak Free Public Library w Filadelfii lub Państwowa Biblioteka Bawarska rozwinąć akcję przyjmowania na dłuższe staże bibliotekarzy zagranicznych i wysyłać własnych pracowników do bibliotek różnych krajów.

Komisje i sekcje obradowały sprawniej niż zazwyczaj dzięki wcześniejszemu przygotowaniu referatów i rozesłaniu programów. Skład* tych komisji i sekcji nie jest obecnie przypadkowy, zasiadają w nich teraz specjaliści i znawcy zagadnienia. Do obowiązków przewodniczącego każdej sekcji czy komisji należy ustalenie nazwisk ekspertów wchodzących w skład jego zespołu. Wszystko to odbija się korzystnie i na obradach podczas corocznych Sesji, i na samej pracy w okresach między sesjami. Nie wszystkie komisje i sekcje odbywały w Helsinkach swe zebrania. Te, które nie miały nic nowego do wniesienia (jak np. Komisja Budownictwa Bibliotecznego), zrezygnowały z posiedzeń, inne (jak np. Sekcja Bibliotek Narodowych) ograniczyły się tylko do krótkich komunikatów. W telegraficznym skrócie wyliczę najważniejsze prace i rezolucje:

Na zebraniu Podsekcji Bibliotek Uniwersyteckich (przewodniczący Rojnic, Zagrzeb) wysłuchano, opartego na wynikach ankiety, referatu o podwójnej roli, jaką pełnią biblioteki uniwersyteckie, które będąc bibliotekami wyższych uczelni są jednocześnie bibliotekami narodowymi, regionalnymi lub miejskimi. Uzupełniające dane wnieśli w dyskusji dr Gromberg ze Szwecji, dr Birkelund z Danii, T. Pnisova ze Związku Radzieckiego i niżej podpisana. Tematem obrad podczas następnej sesji mają być problemy pracy bibliotek uniwersyteckich związane z szybkim wzrostem liczby studentów we wszystkich krajach świata.

Sekcja Bibliotek Publicznych (nowy przewodniczący Jensen) odbyła aż cztery posiedzenia wypełnione całkowicie referatami i dyskusją na temat ustawodawstwa bibliotek powszechnych w Wielkiej Brytanii, Czechosłowacji, Danii i w stanie Pensylwania (Stany Zjednoczone).

Podsekcja Bibliotek Dziecięcych (przewodniczący A. Bredsdorff, Kopenhaga) postanowiła zorganizować w 1967 r. zebranie grupy roboczej w celu ustalenia programu szkolenia bibliotekarzy dla’ dzieci w krajach zapóźnionych w rozwoju.