4989292244

JAK INFORMOWAĆ MAŁYCH PACJENTÓW I ICH RODZICÓW O SYTUACJI TRUDNEJ?

Patrycja Krepska

Studenckie Koło Naukowe przy Zakładzie Neuropsychologii Klinicznej Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Kierownik: dr hab. n. med. Alina Borkowska

WSTĘP: Choroba nowotworowa to poważny problem nie tylko natury czysto medycznej, ale również natury psychicznej. Staje się on jeszcze większy, gdy choroba dotyka dzieci, które są postrzegane przez nas - dorosłych, jako istoty niewinne i bezbronne. Nie ulega wątpliwości, że niełatwo rozmawia się z dziećmi. Trudno jest sprostać lawinie pytań, którymi nas zasypują. Jak przekazać im to o co pytają w przystępny i zrozumiały sposób? Natomiast niewspółmierną trudność sprawia rozmowa z dziećmi dotkniętymi ciężką chorobą.

Chorobie zazwyczaj towarzyszy przewlekły stres i lęk, co znacznie utrudnia komunikację z dziećmi. Dlatego aby temu sprostać, niezbędne są specyficzne umiejętności zarówno rodziców, a przede wszystkim lekarzy.

CEL: Praca ma na celu określenie umiejętności kontaktu z chorym dzieckiem, z jego rodzicami i ich oczekiwaniami od lekarza, z punktu widzenia rodzica i lekarza. PACJENCI I METODYKA: Do badania zakwalifikowano 42 osoby. Średnia wieku osób badanych wynosi: 8,99. Pacjentów zakwalifikowano do 3 grup chorób: guzy mózgu, białaczki i choroby w trakcie diagnostyki.

Do przeprowadzenia badania użyto autorskiej ankiety.

WYNIKI: Na ankietę przeznaczoną dla rodziców odpowiedziały 42 osoby. Natomiast na ankietę przeznaczoną dla lekarzy odpowiedziały zaledwie 3 osoby.

Rodzice w zdecydowanej większości wolą aby lekarze informowali ich dzieci o chorobie i o dalszym toku leczenia. Również w zdecydowanej większości rodzice są zadowoleni ze sposobu w jaki przekazano im informacje na temat zdrowia ich dziecka. Wielu rodziców tłumaczy, że ich dziecko jest za małe, aby uniknąć trudności jakie niesie za sobą szczera rozmowa o nowej sytuacji jaka zaistniała w ich życiu z powodu rozpoznania choroby nowotworowej u ich dziecka.

Największą trudność, zarówno rodzicom jak i lekarzom, sprawia dostosowanie odpowiedniego, zrozumiałego języka do wieku dziecka. Zarówno lekarze jak i rodzice uważają, że na oddziałach pediatrycznych powinni być psycholodzy, którzy pomogliby zrozumieć i zaakceptować chorobę dziecka.

WNIOSKI: Sposób komunikowania się z małym pacjentem jest istotnym problemem zarówno dla rodziców i lekarzy. Rodzicom towarzyszą silne emocje, dlatego wolą żeby lekarze rozmawiali z dziećmi na temat ich choroby i sposobu dalszego leczenia. Lekarze uważają, że istnieje potrzeba szkoleń z zakresu sposobu komunikacji z małymi pacjentami. Przyznają, iż jest to bardzo trudny temat, o czym może chociażby świadczyć niewielkie zainteresowanie tak ważną ankietą.