5167289667

Nr 1/łdŚŹ

WIADOMOŚCI URZĘDU PATENTOWEGO

W sprawach dotyczących wynalazków, które mogą posiadać istotne znaczenie dla gospodarki narodowej, wynalazca może być na uzasadniony wniosek zwolniony w całości lub w części od opłat za czynności Kolegium Rzeczników Patentowych. O zwolnieniu od opłat decyduje komisja; decyzje komisji są ostateczne.

Pytanie 15. Jakie przepisy prawne normują wysokość opłat licencyjnych za wykonywanie przez przedsiębiorstwo państwowe wynalazku, opatentowanego na rzecz innej osoby?

Odpowiedź. Sprawy licencji normuje ustawa z dnia 18 lipca 1950 r. o licencjach na wykonywanie wynalazków i wzorów użytkowych (Dz. U. R. P. Nr 36, poz. 331; Wiad. Urz. Pat. z 1950 r. Nr 5/6, poz. 60).

Przepisy tej ustawy, określające rodzaje licencji ze względu na sposób ich powstawania, stanowią, że licencja może być dobrowolna, tj. udzielona na podstawie umowy zawar-«tej przez właściciela patentu z licencjobiorcą, albo przymusowa, tj. ustanowiona przez Urząd Patentowy R. P. na skutek skargi osoby zainteresowanej.

Jak wynika z pytania, w danym przypadku chodzi o licencję dobrowolną. Do umowy licencyjnej, której przedmiotem jest udzielenie licencji dobrowolnej, stosuje się zgodnie z ustawą przepisy prawa cywilnego, mianowicie przepisy kodeksu zobowiązań i przepisy ogólne prawa cywilnego (Dz. U. R. P. z 1950 r. Nr 34, poz. 311 i 312).

Sprawę nabywania przez przedsiębiorstwa państwowe licencji na wykonywanie opatentowanych wynalazków regulują również przepisy zarządzenia Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego Nr 316 z dnia 8 sierpnia 1951 r.‘ w sprawie wykorzystania opatentowanych wynalazków (Biuletyn PKPG Nr 22, poz. 232; Wiad. Urz. Pat. z 1951 r. Nr 5, poz. 60). W zarządzeniu mówi się o ustalaniu z właścicielami patentów warunków uzyskania licencji l o zawieraniu umów licencyjnych.

Jednakże ani ustawa o licencjach, ani też wymienione zarządzenie Przewodniczącego PKPG nie określają zasad ustalania wysokości opłat licencyjnych za wykonywanie opatentowanych wynalazków. Zasad tych nie określają również inne przepisy prawa wynalazczego. Wynika z tego, że wysokość opłat licencyjnych może być określona jedynie w drodze porozumienia między stronami, zawierającymi umowę licencyjną.

Przedsiębiorstwo państwowe, przygotowując wspólnie ^Ł właścicielem patentu projekt umowy licencyjnej, może stosować w drodze analogii przepisy uchwały Nr 291 Rady Ministrów z dnia 14 kwietnia 1951 r. w sprawie wynagradzania* twórców pracowniczych wynalazków, udoskonaleń technicznych i usprawnień (Monitor Polski- Nr A-36, poz. 446; Wiad. Urz. Pat. Nr 3, poz. 29). . -

Tabela, zawierająca stawki do obliczania wynagrodzeń za pracownicze wynalazki, udoskonalenia techniczne i uspraw-nienia, podana we wzmiankowanej uchwale Rady Ministrów, jako punkt wyjściowy przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia przyjmuje oszczędności, uzyskane przez zastosowanie pomysłu wynalazczego. Ponieważ sądzić należy, że wykonywanie na podstawie uzyskanej licencji opatentowanego wynalazku przyniesie nabywcy pewne oszczędności, należy przeto przy ustalaniu wysokości opłat .licencyjnych korzystać posiłkowo, jeżeli to jest możliwe, z norm zawartych we wspomnianej tabeli.

Należy wreszcie dodać, że nie może stanowić przeszkody do zawarcia przez przedsiębiorstwo państwowe umowy licencyjnej o wykonywanie wynalazku, a więc i do ustalenia opłat licencyjnych, fakt nieotrzymania przez przedsiębior-s \vo w trybie, przewidzianym we wspomnianym wyżej za

rządzeniu Przewodniczącego PKPG z 1951 r., opisu patentowego.

Jeśli chodzi o wynalazki, opatentowane na rzecz przedsiębiorstw lub instytucji gospodarki uspołecznionej, to mogą one być w całości lub w części wykonywane nieodpłatnie przez inno przedsiębiorstwa lub instytucje gospodarki uspołecznionej na potrzeby narodowych planów gospodarczych (art. 9 cyt. ustawy z 1950 r.).

Wypada wreszcie zaznaczyć, że wszystko, co powiedziano wyżej w sprawie opłat licencyjnych za wykonywanie opatentowanych wynalazków, ma odpowiednie zastosowanie również do zarejestrowanych wzorów użytkowych.

Pytanie 16. Czy ten sam lub taki sam znak towarowy, przeznaczony do oznaczania tego samego rodzaju towarów, może być zarejestrowany na rzecz dwóch przedsiębiorstw państwowych, podległych jednemu centralnemu zarządowi przemysłu?

Odpowiedź. Aby udzielić odpowiedzi na postawione pytanie, należy przede wszystkim powiedzieć, co to jest znak towarowy, a następnie nadmienić, jakie znaczenie posiadaja w obowiązujących w Polsce przepisach prawa o znakach towarowych wyrażenia „ten sam znak towarowy" i „taki sam znak towarowy".

Znakami towarowymi według rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o ochronie wynalazków, wzorów i znaków towarowych (Dz. U. R. P. Nr 39, poz. 384) są rysunki, obrazki, oznaczenia, słowa, liteiy, liczby, formy plastyczne itp., które nadają się do odróżniania towarów, wytwarzanych lub sprzedawanych przez jedno przedsiębiorstwo, od tego samego rodzaju towarów, wytwarzanych lub sprzedawanych przez inne przedsiębiorstwo.

Określenie „ten sam znak towarowy" oznacza, że zgłoszony później znak towarowy jest identyczny ze zgłoszonym już wcześniej do rejestracji lub zarejestrowanym znakiem towarowym.

Przepisy art. 181 wspomnianego rozporządzenia z 1928 r. stanowią, że za znak towarowy „taki sam" w rozumieniu tego rozporządzenia uważa się znak, różniący się od dawniejszego tak nieznacznie, że mimo różnic odbiorca towaru może z łatwością przypuszczać, że towar pochodzi z przedsiębiorstwa, którego znak ma w pamięci. Znakami „takimi samymi" są również znaki, między którymi zachodzą jedynie różnice co do środków, jakimi działa się na odbiorcow (np. jeden znak jest słowny, a drugi obrazowy)

Urząd Patentowy R. P. jest obowiązany odmówić rejestracji znaku towarowego, jeżeli stwierdzi, że ten sam lub taki sam znak jest już zarejestrowany dla innego przedsiębiorstwa do oznaczania tego samego rodzaju towarów.

Tym samym słownym znakiem towarowym, co znak „POLO", jest znak „POLO" identyczny ze znakiem towarowym, zarejestrowanym już na rzecz innego przedsiębiorstwa państwowego do oznaczania tego samego rodzaju towaru. Znakiem zaś takim samym, co znak „POLO", jest znak „POLON", używany przez inne przedsiębiorstwo państwowe oo oznaczania tego samego rodzaju towarów i różniący się od znaku „POLO" tak nieznacznie, że z łatwością może wprowadzić w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów, oznaczanych znakiem „POLON" i znakiem „POLO".

Znaki towarowe służą dwóm celom: 1) celowi gospodarczemu, którym jest przestrzeganie wymogów dyscypliny produkcyjnej, nakładającej na przedsiębiorstwa państwowo obowiązek wytwarzania towarów, znajdujących się pod względem jakości na wysokim poziomie, oraz 2) celowi społecznemu, którym iest ułatwienie odbiorcom ustalenia po-