544443437

ten sposob rolę defensywy i bardziej powiązał grę poszczególnych formacji. Właściwie to od tego rozwiązania zaczęła się większa rola pomocników. Arsenał Londyn zdobył za czasów Chapmana dwukrotnie mistrzostwo ligi (1931, 1933) i raz Puchar Anglii (1930), a jego następcy (Chapman zmarł w 1934) kolekcjonujący tytuły seryjnie korzystali już tylko z jego koncepcji. I nie tylko oni -tak grała również reprezentacja. Angielski system "WM" to najstarszy piłkarski model stulecia. Królował przez blisko 20 lat (przebiła go dopiero brasiliana). Tak grały wszystkie kluby brytyjskie, reprezentacja Anglii czy choćby Austrii, a także madrycki Real i argentyńskie River. Wprowadzając ten system taktyczny doceniono rolę defensywy w grze, jednak nadal największymi gwiazdami byli gracze formacji napadu. I tak np. w Realu była to "piątka": Kopa - Rial - di Stefano - Puskas -Gento, a w River Platę: Munoz - Moreno - Pedernera - Labruna - Loustau.

W latach 50-tych piłkarską taktykę zrewolucjonizowali Węgrzy, a konkretnie ówczesny trener reprezentacji Gusztav Sebes. Cofnął lekko jednego z pomocników, który odtąd pełnił rolę defensywną. Rozgrywającym drużyny był jedynym nomialnym pomocnikiem zespołu. Prawdziwym zaskoczeniem dla świata było jednak zmienienie pozycji jednego z napastników, a konkretnie środkowego - został cofnięty za linię ataku. I to właśnie on miał ważną rolę w zespole. Przed nim grali odpowiednio lewy i prawy łącznik. To oni właśnie w symboliczny sposób pokonali Anglików na stanionie Wembley - prekursorów obowiązującego systemu "WM".

Do perfekcji ten pomysł doprowadzili jednak Brazylijczycy. W systemie (4-2-4) który nazwano „Brasilianą”, występowało dwóch środkowych obrońców, oraz dwóch skrajnych (lewy i prawy, którzy atakując przesuwali się do lini pomocy. Tu z kolei grało dwóch pomocników (lewy i prawy. W napadzie dwóch skrzydłowych (lewy i prawy w fazie obrony cofało sie do linii pomocy) oraz dwóch głównych napastników bez zadań defensywnych. Tak zestawiona Brazylia dwukrotnie (1958, 1962) zdobywała mistrzostwo świata, a w tej samej formacji również w roku 1970. Jej wyższość na systemem WM polegała na tym, że na trzech obrońców przeciwnika „Brasiliana” odpowiadała aż czterema napastnikami, natomiast na trzech napastników odpowiadała aż czterema obrońcami (łączników kryli pomocnicy).

Kolejnym przełomem był system 4-5-1 nazywany „Catenaccio”. Główną zasadą tego stylu była maksyma: "jeżeli nie stracimy gola to nie przegramy". Za prekursorów tego stylu gry uznaje się Mediolanczyków - Nero Rocco (Milan) i Helenio Herrerę (Inter). Wprowadzili oni -czterosobową obronę: dwóch obrońców skrajnych (lewy i prawy), środkowy (stoper) oraz tzw. "ostatni" (libero) co z kolei było nowym rozwiązaniem. Pomocników było pięciu: skrajni (lewy i prawy) w fazie obrony cofają się pod własną bramkę oraz środkowi, gdzie jeden z nich jest rozgrywającym. Linię ataku stanowił tylko jeden napastnik.

Grając "catenaccio" reprezentacja Włoch została Mistrzem Europy (1968) i wicemistrzem

6