5521244217

mszę wieczorny w podniebnym koiciele celebruje cisza piąte przez dziewiąte

wiatr przerzuca karły ewangelii a Ty mówisz te 10 chmury płoną ziemniaczane wory klęczą w bieli jak ostatni strażnicy zakonu

Bóg w purpurze wraca na pokoje a Ty tulisz dłoń do moich dłoni i już Zbawcy ani Łotra się nie boję

wiem już wszystko i nie pytam Ciebie o nic

w oziminach znów rosa dojrzewa chłód zziębnięty pod wełny się wciska jeśli możesz Panie — to mi przebacz że Cię dawno nie widziałem z bliska

yest coś z Lutra i coś z Sokratesa oczy oczom bez słów dowierzają zmierzch pożółkłe mgły z wolna zawiesza

adam ewę uprowadza z raju

Nic więcej

co się zmieniło od dwudziestej wiosny?

czasu mi tylko ubyło ze świecy stałem się jakby trochę mniej dorosły jakby zwarzony

poza tym nic więcej

to się zmieniło od dwudziestej wiosny: wygrałem szlema — przegrałem fortecę

bojarów wzięto — chorągwie precz poszły glos trąbki umilkł

poza tym nic więcej

co pozostało po dwudziestej wiośnie na tym nie umiem położyć pieczęci:

był tron w obłokach otwartych, |na oścież a pod nim pióro zgaszone

nic więcej    |

i wciąż mi brakuje od dwudziestej wiosny    I

miłości której    przebaczałbym    |

I klęcząc    I

|i dróg którymi szedłbym do .canossy    ¹

niczegoręcej    _____    j

r *    *    *    i

¹ jesteś jak gotyk i    i

łagodność powiek    ¹

spóźniona pora i ułaskawienie    ¹

i do Twego serca mój prowadzi krwiobieg . l do mych bezdroży — Twoje przeznaczenie |

¹ Tyś nagłym bólem i    l

wolą ostatnią    ¹

. Tobie opuszczam każdy most zwodzony ¹

l gdy drżę w Twych włosach — jakbym szedł, i pod światło    l

i albo dotykał cierniowej korony    i

Tyś mi granicą    ¹

, żaglem i

I    poświatą

i nad Twymi snami moje sny czuwają    ,

II    nawet nocy prześnić nie jest łatwo    i

'choć za to łatwiej oszaleć nazajutrz    l

fobie pokora wiecznego ogniska    ¹

i cisza laka jak    ¹

lłąka skoszona    ,

mioch chociaż wiersz mój trwa przy    l

'zdrowych zmysłach    i

'skoro żar trawi berło i    i

koronę________________¹

22