5521244247

mariwc I nieskończone doznanie żywych mórz Jest ^lw°M nierzeczywinością ! jej ziemią kióra się pod wami

nic osunie

SERGIUSZ STERNA-WACHOWIAK

Zimowy Hotel. Gnoza

pewnego dnia len opuszczony Jak gdyby słony język mgły dotknął mu serca — Zimowy Holci znowu zacznie udawać iwial

nagie Wybiegnie z cienia sforą piaskowych wilczyc które żywić się będą suchą mową jawy Najpierw — wyłgany z deszczu — za trzaśnie w sobie jodynę powietrza I rozwijając łciany obłażąccj z tynków mapy azji — dźwignie się poza nami

tymczasem Zimowy Hotel nic na jeszcze powodów by udawać świat Wszystko jest na swoim miejscu Neonowe okna świata znajdują ideę by nadal cierpliwie płonąć Europa ma migrenę Porządek panuje w Warszawie

więc słony język mgły

każdej chwili może dotknąć serca

Zimowego Hotelu

i wówczas Nie rozumiejąc świata

jego wygaszonych okien Ani zatrzymanych w pół słowa bram — skażemy go Raz jeszcze Na naszą Samotność

Martwa, Żywa

żywe ! skończone doznanie martwych warg

śpiącej Oceanu gdy powstrzymany brzegiem skamieniałych mew

— szaleje Obłok jej oddechu Ody przepływa w szarudze

pokoju I Linia świtu — jej półotwarta źrenica Dłoń

Opadający w parku liść

platanu

Odwracanie kuligu

pamtfe, uditr zakotmych I bfdącyeh pod hk pieczą nrrot poc*toftitt)xh podcina ko/rgu pnez Jezioro. o czym domMkt pruta

widzę Nicodgadmony biegun rybnego łuską chmur wodowiska Połykający rżącego kuligiem konia I Wybielone strachem dłonie mi losie rdzianek usiłujące zaprzeczyć otchłani z opadającą na dno

belgijską lokomotywą Lekką jak skrzydlącc się wodorostami dzieci

powoli lustro znowu zarasta niebem

na którym — słyszysz? — Tysiąckopytne zwierzę

otwiera Caritas zwęglonego śniegu I

Odwrócony kulig tonąc Raz jeszcze wspina się na szczyt

śpiewającego obłokami siwych rozgwiazd

Kosmosu

Pochód, rtęć

miasto Jakby łyżwą zesrebrzoną z zimowego poranku tramwaj zwijał ulice Truchleje powoli w planetę z białego ognia snu co topiąc je Krzepnie I otwierając przeręble ulicznych witryn połyka cię światłem gdy w zwoje szkła przesłowiony oddajesz im Swój Oddech

■ż za zachodzącą mlekiem zmierzchu witryną z placu świętego Marcina milczysz w gwarze tych którzy ścięci nagłą rtęcią ognia Z półotwartymi ustami Bezgłośnie wołając Jeszcze pięściami biją w tamtą stronę tafli Jeszcze żywi Między odbite gałęzie nadulicznych lamp Ideę śniegu niosą na paznokciach

Chrislmas ’8t

my Którym kredką zmydionego śniegu natchniony Bóg rysuje czarny świt — nic istniejemy Jest błyskawica z* ścianą poranku

50

I