6355536987

80

(1,5 4 m) oraz profil poprzeczny wcięcia (V-kształtny) nazwanego etapem I. Jest to najstarszy fragment po opuszczeniu rozcinany przez procesy erozjne. Natomiast drogi oznaczone jako etap II wcięte są zaledwie na 0,5 m (aż do punktu (3), przy czym pierwszy próg (la) zawieszony jest ok. 2 m, a próg drugi (lb) ok. 2,5 m nad dnem formy z etapu I. Odcinek od punktów (la) i (2), do punktu (3) jest wcięciem skrzynkowym. Niewielkie przekształcenie dna wskazuje na krótki okres eksploatacji, który mógł zostać przerwany przez silne rozcięcie czoła terasy. W etapie III korzystano jeszcze z wylotu wschodniego, ale zasadniczego znaczenia nabrał wylot zachodni. W punkcie (2) droga została poprowadzona na NW, przez punkt (3) łagodnym łukiem schodząc do doliny. Erozja wsteczna wylotu wschodniego, z czasem, głęboko rozcięła opuszczony fragment. W efekcie próg (2) zawieszony jest 2 metry ponad dnem wcięcia, które na całej długości ma profil V-kształtny, a jego głębokość waha się od 1 do 4 m. Potwierdzeniem etapów użytkowania dróg w przeszłości są rozpoznawalne w rzeźbie krótkie fragmenty łącznikowe (4). Ich głębokość osiąga 0,5 m, posiadają płaskie dna, kończą (i zaczynają) się również progami, a ich kierunek (kąt pod jakim się łączą) potwierdza jednoznacznie przebieg zmian. Na podstawie systemu progów trudno wnosić o głębokości drogi w czasie, gdy zaprzestawano z niej korzystania, jednak niewielkie rozmiary łączników oraz brak połączenia z całym systemem sprawia, że nie były narażone na dużą denudację. Obydwa łączniki (4) zawieszone są średnio 1-2 m nad dnami wcięć, przy czym wysokość zawieszenia wzrasta wraz ze starszym, wyznaczonym etapem rozwoju. Druga wyraźna zależność to zmniejszanie się wysokości zawieszenia progów wraz z oddalaniem się od wschodniej krawędzi terasy (etap I, II, III). Etap IV to kolejne przesunięcie drogi na NW. Od tego momentu trakt ewidentnie ciążył tylko do zachodniego wylotu. Od punktu (5) forma jest V-kształtnie rozcięta (od 1,5 do ponad 3 metrów głębokości przy terasie). Jedynym dającym się umiejscowić w czasie stadium rozwoju sieci starych dróg jest etap V. Określony na podstawie map katastralnych przebieg drogi w roku 1850 ustalił wcięcia używane w tym czasie. Zachowane ślady form tego etapu dzielą się na dwie części. W górnej, aż do punktu (5) występują mało wyraźne ślady wciosu, o głębokości do 0,6 metra, miejscami nierozpoznawalne w terenie. Od punktu (5) rozpoczyna się wcios (głębokości do 1 m), który ma kontynuację aż do „głównej” drogi. W miejscu, gdzie łączy się on z głównym ciągiem, również występuje próg (6) zawieszony na wysokości 1 m. Droga przed połączeniem jest wcięta ok. 0,5 m i posiada wyraźne płaskie dno, natomiast główna forma przekształcona jest w wcios V-kształtny o głębokości ponad 2-3 metry. Zatem, po zarzuceniu użytkowania etapu V, czyli co najwyżej 150 lat wstecz, musiało powstać metrowe rozcięcie. Ostatni etap (VI) przypada na XX wiek, składa się z dwóch zachowanych krótkich odcinków, wciętych do 0,4 m. Z tym etapem związana jest modyfikacja krawędzi terasy i częściowa zmiana wylotu drogi. Zabieg ten wymusiła przypuszczalnie mechanizacja rolnictwa i transportu. Używane wcześniej drogi, choć zmieniające swój przebieg, poprowadzone były w wąskich formach wklęsłych - wciosach. Większe maszyny rolnicze nie zmieściłyby się na drogach