672580811

127

Strofa równowersowa — Strofa zamknięta

Niezwykłych ludzi zuchwała para. Zwalczywszy natury prawa.

Wznawia tor klęską sławny Ikara I na podnicbiu już stawa.

(S. Trembecki: Balon).

Strofa równowersowa (izome-tryczna). Strofa złożona z wer-sóuj o jednakiej rozpiętości i budowie metrycznej. Np.:

Potok płynie doliną Nad potokiem jawory.

Tam ja z tobą, Justyno,

Słodkie spędzał wieczory.

IF. Karpiński: Przypomnienie dawnej

[miłości).

Strofa różnowersowa (hetero-metryczna, metaboliczna). Strofa złożona z wersów mających różną rozpiętość albo różniących się budową metryczną. Np.:

Zapomnianych piosnek echa Znów mi w sercu drżą :

Sfinks przyszłości się uśmiecha Poza mgłą...

(W. G o m u 1 i c k i: Przy słońcu).

Stroba saficka mniejsza. Strofa czterowersowa złożona z trzech wersów safickich mniejszych, (po 11 sylab) i wersu adonicznego (5 sylab). Nazwa pochodzi od imienia greckiej poetki Safony (VI w. p. n. e.) i jedynego zachowanego, przypisywanego jej u-tworu {Hymn do Afrodyty). Strofa ta jest używana w poezji polskiej od najdawniejszych czasów. Np.:

Spomiędzy bojom i gradów ognistych. Wierna swej sprawie, nieodstępna znaków, Szła wolnym krokiem do siedlisk

[ojczystych

Garstka Polakom.

f J. U. Niemcruii c /.: Pogrzeb księcia

Józefa Poniatowskiego).

Strofa saficka większa. Strofa trójwersowa złożona z dwu wersów arystofanejskich i z wersu sajie.kiego większego.

Strofa spenserowska. Strofa podobna do oktawy, ale dziewięcio-wersowa, o układzie rymów: ababbcbcc, w której ostatni, zamykający wers jest trzynastozgło-skowy. Nazwa pochodzi od poety angielskiego z XVI w. E. Spen-sera. Np.:

Cisza uiokoło... to są grobu cisze...

Kilka chunl jeszcze trudnych do przebycia.. Słucham samotny — zda mi się, że słyszę. Jak z wolna płyną chwile mego życia, Jak mnie mijają. — Bliski już rozbicia. Patrzę w mą przyszłość jak w morza

Izwierciadlo

I widzę księżyc pośród wód odbicia,

I widzę niebo — lice me pobladło — Jam o niebie nie myślał — precz I

[straszne widziadło.

(J. Słowacki: Strofy Spensera).

Strofa stanisławowska. Strofa czterowersowa złożona na przemian z wersów 10-zgłoskowych, z średniówką po 5 zgłosce, i z 8-zgłoskowych, również z średniówką po 5 zgłosce albo bez-średniówkowych, i o układzie rymów abab. Ulubiona forma wer-syfikacyjna poetów doby stanisławowskiej (F. Kn i a żnin, S. Trembecki, F. Karpiński), używana w poezji sentymentalnej, przez A. Mickiewicza wprowadzona do ballad i popularna w okresie romantyzmu w swej postaci kanonicznej oraz w różnych odmianach. Np.:

Jakiż to chłopiec piękny i młody. Jakaż to obok dziewica,

Brzegami sinej Switezi wody Idą przy świetle księżyca ? —

(A. Mickiewicz: Świtezianka).

Por. Polonik.

Strofa zamknięta. Strofa zawierająca pełny układ rymów, co znaczy, że żaden odpowiednik rymowy nie został przeniesiony do następnej strofy, oraz stano-