img17501 djvu

145

A gniewny Jowisz ognistym grotem Powietrzne przeszywa szlaki.

Niezwykłych ludzi zuchwała para, Zwalczywszy natury prawa,

Wznawia tor klęska sławny Ikara I na podniebiu już stawa.

Nabrzmiały kruszców zgorzałych duchem, Krąg lekkiej przodkuje łodzi,

Los dla niej rudlem, nici łańcuchem;

Z wiatrami w zapasy chodzi.

Już im te złotą wyniosłe pychą Znikają z przed oczu domy,

W gruzów nikczemnych potrzaska lichą Wzrok przeistoczył poziomy.

Król, wódz, senator, kmieć pracowity, Czy rządzi, czy ryje ziemię,

W błahych się zlepkach czołga ukryty, Jak drobne robaczków plemię.

Jak z kilku kropel strumyk kreślony, Dziecinnym palcem na stole,

Ledwo się sączy na tym padole,

Nurt szumnej Wisły zmieniony.

Gminie! ku rzadkiej zbiegły zabawce, Jakież ci cuda mózg kryśli?

Ty sobie roisz czary, latawce,

Filozof inaczej myśli.

Choć się natura troistym grodzi Ze stali murów opasem,

Rozum człowieczy wszędzie przechodzi Niezłomny pracą i czasem.

Bibl. Klas. Pol. VII.

10