672580883

A capite zob. Akapit.

Abrewiacja. Skrót wyrazu albo kilku wyrazów w tekście.

Abstrakcyjność stylu zob. Styl abstrakcyjny.

Abstrakt. W terminologii bibliograficznej jest to analityczne, sprawozdawcze omówienie publikacji naukowej, zamieszczane bieżąco w czasopismach specjalnych lub okresowych przeglądach analitycznych.

Accusativus tromtadraticus. Żartobliwe określenie (wprowadzone przez Jana Lama) na latynizm składniowy w języku polskim, polegający na używaniu po przeczeniu biernika zamiast dopełniacza (np. nie znam tę książkę zamiast nie znam tej książki).

Adaptacja (Transpozycja). Przystosowanie utworu do innej struktury rodzajowej (np. przeróbka dzieła epickiego na dramatyczne itp.). Np. A. Bandrowski opracował libretto do opery Stara baśń według powieści J. I. Kraszewskiego.

Addenda zob. Dodatki.

Adiustacja. Przygotowanie redakcyjne tekstu pod względem stylistycznym, formalnym i technicz-no-drukarskim.

Adnotacja. Zwięzłe omówienie treści i przeznaczenia książki lub artykułu, niekiedy również ocena krytyczna, uzupełniająca opis katalogowy lub bibliograficzny.

Adonik (Wers adoniczny). Dypo-dia logaedyczna złożona z daktyla i trocheja (—w, —v); stanowi często zakończenie dłuższych wersów, np. w heksametrze. Nazwa pochodzi od greckich żałobnych pieśni na cześć Adonisa. Np. adoniczny jest refren kończący strofy w J. Słowackiego Hymnie o zachodzie słońca na morzu . Smutno mi, Boże ! (SssSs).

Adres. Rodzaj listu otwartego do wybitnej osobistości, wyrażający uczucia czci, hołd z jakiejś okazji łub życzenia.

Adres wydawniczy. Jeden z elementów opisu katalogowego lub bibliograficznego, zawierający dane o miejscu, roku wydania, o nakładcy lub drukarzu publikacji.

Adresat liryczny (»Ty liryczne«). Osoba, do której zwraca sir autor w wierszu lirycznym, a która może być fikcyjnie podstawiona, podobnie jak bohater — »ja liryczne«. W istocie nie ma znaczenia, jaką konstrukcją grama tyczną posłuży się autor - jest to tylko chwyt kompozycyjny — czy używa formy w pierwszej osobie (ja, my), czy w drugiej (ty, wy), czy też uogólniając w trzeciej (on, człowiek, ludzie), ponieważ we wszystkich tych wypadkach może przedstawiać własne, indywidualne albo właściwe innym ludziom doznania i uczucia. Odróżnić tę formalną konstrukcję »adresata lirycznego« od apelu,