683539642

Metodykę nauczania powinno się wiązać z celem, jaki się chce osiągnąć. Jeśli celem ma być wykształcenie specjalistów, wówczas winno się stosować rzetelne nauczanie połączone z praktycznym wykorzystaniem posiadanej wiedzy, czyli z zajęciami laboratoryjnymi i terenowymi. Jeśli zaś potraktujemy tę dziedzinę jako przedmiot uzupełniający, tematyka zajęć i metody nauczania powinny być odpowiednio dobierane. Należy zadbać o to, aby nie zniechęcić słuchacza i zyskać jego sympatię, by chętnie uczestniczył w zajęciach i wiedział, że może spodziewać się informacji ciekawych, podanych w sposób atrakcyjny i niekonwencjonalny. Warto również podkreślić, że nabytą wiedzę dobrze jest wykorzystać w praktyce.

4. Środki dydaktyczne w edukacji ekologicznej

Interdyscyplinarny charakter tematyki ochrony środowiska wymaga wykorzystania różnorodnych środków dydaktycznych, czyli mediów. Są to różnego rodzaju urządzenia, przedmioty, materiały przekazujące informacje i umożliwiające wykonywanie określonych czynności o charakterze intelektualnym i manualnym. Dostarczają słuchaczom bodźców sensorycznych oddziałujących na ich wzrok, słuch i dotyk, ułatwiających w ten sposób poznawanie rzeczywistości [Kupisiewicz 1973, s. 247; por. Łopata 1994, s. 281]. Środki dydaktyczne pełnią w procesie nauczania trzy podstawowe funkcje: poznawczą, kształcącą i dydaktyczną, które się wzajemnie uzupełniają.

Ogólny podział Środków dydaktycznych posiada wiele klasyfikacji. Ze względu na stopień złożoności dzieli się je na proste (np. okazy, mapy, wykresy) i złożone (np. projektory filmowe, odbiorniki telewizyjne). Ze względu na kryterium rodzajów eksponowanych bodźców wyróżnia się środki słowne (np. podręczniki, teksty drukowane), wzrokowe proste (np. wykresy, mapy, modele, foliogramy, przeźrocza, fazogramy) i wzrokowe techniczne (np. mikroskop, diaskop, rzutnik tekstu), słuchowe (np. radio, magnetofon), wzrokowo-słuchowe (odbiorniki telewizyjne, wideo) [Okoń 1973, s. 249].