7334803699

22 Wiktor Bross - chirurg i uczony

samym r. restryktem Ministerstwa Oświaty akty habilitacyjne otrzymali: Roman Barącz (17 marca), Wiktor Wehra (9 lipca), Grzegorz Ziembicki (15 lipca), Hilary Schramm (23 sierpnia) i Antoni Gabryszewski (14 grudnia). W ten sposób powstał zespół docentów współpracujących z Kliniką i nauczających sztuki medycznej¹⁷.

Prof. Ludwik Rydygier kierował Kliniką Chirurgii do swojej śmierci w 1920 r.¹⁸ Schedę po nim przejął prof. Hilary Schramm¹⁹, uczeń Antoniego Bryka i Jana Mikulicza-Ra-deckiego, kierował tym ośrodkiem w latach 1920-1932, aż do ukończenia 75 lat, co było ewenementem w skali kraju i świadczyło o olbrzymim szacunku i uznaniu, jakim był on otaczany w środowisku akademickim. W tym okresie habilitacje otrzymali Adam Gruca (1926), Henryk Hilarowicz (1926), Stanisław Laskownicki (1928) i Władysław Dobrza-niecki (1931). Od 1932 r. obowiązki kierownika Kliniki Chirurgii pełnił Tadeusz Ostrowski²⁰, habilitowany przez Ludwika Rydygiera w 1917 r., nauczyciel i mistrz Wiktora Brossa. Do 1932 r. był on prymariuszem Oddziału Chirurgicznego Szpitala Powszechnego Krajowego²¹. Oddział ten był traktowany jako klinika propedeutyki chirurgii. Zainteresowania i kierunki badań naukowych prowadzonych przez lekarzy z Kliniki Chirurgii obejmowały wszystkie aktualne, możliwe i dostępne w ówczesnym czasie działania i zabiegi operacyjne. Zajmowano się: chirurgicznym leczeniem choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, leczeniem nadciśnienia samoistnego, urologią, torakochirurgią, ortopedią, laryngologią, transfuzjologią i opatrywaniem ran, a także zaczęto przeprowadzać pierwsze operacje plastyczne²². Analizowano stosowane metody znieczulania i farmakologię działania leków anestetycznych oraz prowadzono liczne pionierskie prace doświadczalne, których wyniki umożliwiały udoskonalenie zabiegów chirurgicznych. Prof. T. Ostrowski, bezpośredni nauczyciel Wiktora Brossa, dał podwaliny pod rozwój ortopedii i torakochirurgii, zajmował się przeszczepianiem chrząstek nasadowych u dzieci, wprowadził do ortopedii szwy metalowe i przeprowadził pionierskie operacje tkanki płucnej. Zabiegi, których dokonał Tadeusz Ostrowski, zwłaszcza leczenie operacyjne szerzącej się wówczas gruźlicy i operacyjne leczenie rozstrzeni oskrzeli, dotyczyły ważnych problemów społecznych²³. Ze względu na liczny i doświadczony zespół klinika była wiodącym ośrodkiem w tworzeniu podstaw nowoczesnej torakochirurgii, a potwierdzeniem tego było powierzenie prof. T. Ostrowskiemu przygotowania tematu programowego „Chirurgia klatki piersiowej” na XXXI Zjazd Chirurgów Polskich w Wilnie, który miał się odbyć w 1941 r.²⁴

¹⁷    „Księga pamiątkowa wydana w dwudziestą piątą rocznicę istnienia Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza 1894-1919 przez członków Wydziału Lekarskiego” pod red. prof. dr Witolda Nowickiego Lwów 1920, s. 33.

¹⁸    Sokół, s. 74-75.

¹⁹    Album, s. 256.

²⁰    Album, s. 214.

²¹    Zarys, s. 284-285.

²²    Wiktor Bross „Wspomnienie o prof dr med. Tadeuszu Ostrowskim (1881-1941). Maszynopis, archiwum domowe Wiktora Brossa [AWB].

²³    Bibliografia Wiktora Brossa poz. 24.

²⁴    Zarys, s. 316.