Animacja jest sposobem działania, który prowadzi do pobudzenia życia kulturalnego jednostek
I I i zbiorowości; zachęca, aktywizuje jednostki, grupy, środowiska, społeczności do samodzielnego projektowania i realizowania działań zorientowanych na realizację ich własnych potrzeb kulturalnych korelujących z wartościami.
Ważny jest wymiar społeczny animacji, a więc fakt, że jest to metoda budowania autentycznych relacji i więzi łączących ludzi w grupy i społeczności. Animacja jest metodą, która ma na celu odnalezienie i uruchomienie sił tkwiących w środowisku, tak aby mogło się ono rozwijać. Istotne jest to, że animacja traktuje uczestników i uczestniczki jako podmiot działania, sama będąc działaniem, ciągłym „stawaniem się". Musi być zróżnicowana i dopasowana do potrzeb grupy, czy społeczności, w której się dzieje. Nie można więc założyć, że jest jeden, słuszny model i sposób animowania - wszystko zależy od tego kim są ludzie z którymi chcemy pracować, w jakich warunkach funkcjonują, jakie mają zainteresowania i potrzeby, jakie są ich ograniczenia i problemy, z jakimi się na co dzień borykają.
Podjęcie działań animacyjnych, szczególnie poza swoim najbliższym otoczeniem, może się okazać zetknięciem z„innością", stać się wyzwaniem dla animatorki, wymagającym przezwyciężenia swoistego etnocentryzmu, jej dziedziczonej tożsamości, z całym systemem wartości, poglądów i przekonań.
W pracy animacyjnej warto czerpać z doświadczeń i koncepcji edukacji międzykulturowej:
^ poszukiwania wiedzy o innych ^ pracy ze stereotypami i uprzedzeniami ^ metod zrozumienia i poszanowania odmienności J* sposobów rozwiązywania problemów ^ metod budowania współpracy
Ogromną rolę w pracy animacyjnej odgrywają osobiste umiejętności i zachowania animatorki.
^ Jasność co do własnych możliwości i ograniczeń ^ Akceptacja siebie i innych