7921507180

59

uwzględnia się nie tylko jednostkę gospodarczą, ale również jej otoczenie.

Klasa systemów ujednoliconych w skali makroekonomicznej pozostaje pod większym wpływem rządów i organów stanowiących prawo. Systemy rachunkowości krajów zaliczanych do tej klasy, z wyjątkiem Szwecji, podlegają silnemu wpływowi prawa podatkowego i gospodarczego. Są przedmiotem rozbudowanych regulacji prawnych. Rozwiązania stosowane w praktyce rachunkowości są bardziej konserwatywne i w mniejszym stopniu umożliwiają ujawnianie informacji. Państwo pełni nadrzędną rolę w stosunku do jednostek gospodarczych, a rachunkowość jest w dużej mierze stosowana dla celów podatkowych. W tej klasie systemów rachunkowości przeważają kraje Europy kontynentalnej.

Inne podejście do klasyfikacji systemów rachunkowości zastosowali W.G. Frank i R.D. Nair. Na podstawie danych zgromadzonych przez Price Waterhouse International i opublikowanych w 1973 r., dotyczących praktyk oraz standardów rachunkowości i sprawozdawczości finansowej w różnych krajach, W.G. Frank przedstawił w 1979 r. klasyfikacje, w której wyróżnił cztery grupy krajów, a mianowicie:⁶

-    grupę brytyjską, obejmującą Australię, Bahamy, Etiopię, Irlandię, Fidżi, Jamajkę, Kenię, Nową Zelandię, Rodezję, Singapur, Trynidad i Tobago, Wielką Brytanię,

-    grupę Amery ki Łacińskiej, do której zaliczył Argentynę, Boliwię, Brazylię, Chile, Indie, Pakistan, Paragwaj, Peru, Urugwaj,

-    grupę europejską, a w niej Belgię, Kolumbię, Francję, Wiochy, Hiszpanię, Szwecję, Szwajcarię, Wenezuelę,

-    grupę Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, do której zaliczył Niemcy (wówczas Zachodnie), Japonię, Meksyk, Holandię, Panamę, Filipiny, USA.

Podchodząc sceptycznie do sporządzonej klasyfikacji przy zastosowaniu podejścia indukcyjnego, W.G. Frank pogrupował kraje na podstawie czynników ekonomicznych i społecznych. W rezultacie podejścia dedukcyjnego, uzyskał taki sam podział krajów jak poprzednio przez co dowiódł, że rachunkow ość i sprawozdawczość finansowa oraz czynniki środowiskowe są w zajemnie zależne. Opublikow anie przez Price Waterhouse International kolejnych danych w latach 1975 i 1979 na temat praktyk oraz standardów rachunkowości i sprawozdawczości finansowej w różnych krajach stanowiło podstawię rozwinięcia przez W.G. Frank'a wspólnie z R.D. NaiUem wcześniejszej klasyfikacji przez podział danych na dotyczące wyceny i prezentacji informacji oraz prześledzenia zmienności w grupach. Zdaniem autorów same grupy nie uległy zasadniczym zmianom . Grupowanie na podstawie sposobu prezentacji informacji w sprawozdaniach finansowych było jednak inne, aniżeli na podstawie metod wyceny. Z tego wynikają dwa bardzo ważne wnioski, a mianowicie:

1) praktyka wyceny jest bardziej stabilna niż praktyka prezentacji,