Zygmunt Wiatrowski
rębnością pedagogiki opiekuńczej w ramach kompleksu nauk pedagogicznych;
— chociaż zauważa, a nawet podkreśla, że uznanie pogranicznego charakteru pedagogiki opiekuńczej napotyka nadal na poważne trudności i przeszkody.
W szczególności w danym kontekście autor pisze: „Zgodnie z zasadami tworzenia teorii — nauki pograniczne uwarunkowane są odpowiednim poziomem teoretycznym tych dziedzin, które owe pogranicza tworzą. W naszym przypadku będzie to teoria wychowania i teoria opieki. Jeśli o tej pierwszej możemy powiedzieć, iż jest opracowana teoretycznie w stopniu wystarczającym, to nie możemy tego samego powiedzieć o teorii opieki, która w wymiarze formalnym ciągle jest w stanie tworzenia. [...] Od jej rozwoju w dużej mierze zależeć będzie rozwój samej pedagogiki opiekuńczej"1.
Przedstawione dotychczas rozważania dotyczące pedagogiki opiekuńczej stanowią bardziej obraz refleksji teoretycznej niż szeroko rozumianej działalności opiekuńczej. Tymczasem rzeczywistość pedagogiczno-opiekuńcza nie tylko poszerza się i to w stosunkowo szybkim tempie oraz w odczuwalnych na co dzień wymiarach. Dlatego też — jeśli z nurtem działalności opiekuńczej wiązane są coraz częściej rozległe problemy polityki społecznej i pracy socjalnej, to aż prosi się potrzeba:
— z jednej strony — nadania studyjnej działalności opiekuńczej znacznie podwyższonej rangi merytorycznej, ale także metodycznej;
— z drugiej strony — uznania pilnej konieczności wzmocnienia teoretycznego dla współczesnych zintegrowanych działań z obszaru i polityki społecznej, i pracy socjalnej, i pedagogiki opiekuńczej.
Chodzi zatem o większe zintelektualizowanie tych działań, których efektem ma być znacząca wartość społeczno-opiekuńcza.
Rzeczników ścisłego powiązania pracy socjalnej z pomocą społeczną i z działalnością opiekuńczą, a tym bardziej z pedagogiką społeczną, jest nawet wielu. Najbardziej — możliwe, a nawet konieczne powiązania akcentuje A. Olubiński pisząc: „Znajomość relacji zachodzących między pracą socjalną a wychowaniem może być dla pracowników socjalnych (w tym
18
I. P y r z y k, Rozwój teorii i metod polskiej pedagogiki opiekuńczej, Toruń 2006, s. 40.