8658359248

529

Kronika

w dużym stopniu przyczynił się do utworzenia dziesiątków rezerwatów, zabezpieczył setki obiektów przyrodniczych, podjął prace organizacyjne nad parkami narodowymi w Polsce oraz brał czynny udział w opracowaniu nowoczesnej ustawy o ochronie przyrody w Polsce. Zasługi na tym polu Stefana Jarosza są ogromne. W okresie tym zebrał materiały do broszury pt. Parki Narodowe i rezerwaty przyrody wydanej w 1951 r. Broszura ta była punktem wyjścia dla jego późniejszego opracowania Krajobrazów Polski i ich pierwotnych fragmentów, wydanych trzykrotnie w latach 1954—1956. Dorobek naukowy Stefana Jarosza z dziedziny ochrony przyrody obejmuje przeszło 30 rozpraw, artykułów i recenzji, a wśród nich podręcznik pt. Zarys ochrony przyrody — (PWN 1955).

Na skutek intryg St. Jarosz musiał opuścić swe stanowisko - w Ministerstwie Leśnictwa. W 1952 r. przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, początkowo jako wykładowca i adiunkt, a od 1955 r. jako docent geografii. W 1957 r. został kierownikiem Zakładu Biogeografii U. W. Równocześnie w latach 1947—1953 St. Jarosz prowadził wykłady na Uniwersytecie w Poznaniu z zakresu geografii lasów i leśnictwa oraz ochrony przyrody.

Pracując od 1952 r. na Uniwersytecie Warszawskim zajął się on dydaktyką, wykładał geografię leśnictwa, biogeografię uzyskując opinię dobrego wykładowcy. Jego zdolności dydaktyczne i zapał, z którym zawsze podchodził do każdej pracy zjednały mu wkrótce ogromną sympatię wśród młodzieży. Równocześnie prowadził ba-damia geograficzne leśne w Karpatach, a w szczególności w Gorcach, pogłębiając swe poprzednie studia. Równolegle podobne badania prowadził na Pojezierzu Mazurskim oraz w okolicach Warszawy.

Jedną z pasji Stefana Jarosza była fotografia, a raczej film krajoznawczy. Poświęcał im St. Jarosz wiele czasu. Chciał doprowadzić do produkcji własnych naukowych filmów geograficznych. Propagując fotografię jako jedno z narzędzi badań naukowych urządzał kursy fotograficzne dla młodzieży, propagował barwną fotografię, nakręcał filmy w kraju i za granicą (Jugosławia). Wychował on kilku uczniów, którzy dalej prowadzą prace przez niego rozpoczęte.

Służąc przez całe życie idei ochrony przyrody Stefan Jarosz zawsze był bardzo czynny na tym polu, ostatnio jako członek Prezydium Państwowej Rady Ochrony Przyrody.

Związany od lat z zagadnieniami polonijnymi za granicą, stanął on na czele Rady Naukowej Towarzystwa Łączności z Wychodźstwem „Polonia".

Nie porzucił też St. Jarosz 'umiłowanego od najmłodszych lat krajoznawstwa, turystyki i taternictwa, którym stale wiele wysiłków poświęcał, ostatnio jako wiceprezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-krajoznawczego.

W 1957 r. miał znów wyjechać do USA na uroczystości jubileuszowe Związku Podhalan jako jego założyciel, a równocześnie miał odwiedzić główne skupiska Polaków, pokazać im nowe, własne filmy z Polski oraz przeprowadzić dalsze studia biogeograficzne w USA. W czasie przygotowań do podróży lekarze stwierdzili zaawansowany stan groźnej choroby, która go zmogła w ciągu kilku miesięcy. Zmarł w dniu 31 marca 1958 r. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Alei Zasłużonych. Nauka polska, a w szczególności geografia i leśnictwo, ochrona przyrody i krajoznawstwo poniosły przez śmierć Stefana Jarosza ogromną stratę.

Stanisław Leszczycki

¹ W czasie wspinaczek zdobył on Mt. Rainer (4394 m) w Górach Wodospadowych, Grand Teton (4195) w Górach Skalistych, i podjął wyprawę na Mt. Mc Kinley (6187 m) w Alasce.