9733773886

sowania skali 3-stopniowcj zróżnicowanie jednostek kartogramu było bardzo słabe (większość z nich miała wartość 2).

Wartości wymienionych czynników wykorzystano w obliczeniach współczynników korelacji między nimi a liczbami gatunków należących do wybranycłi grup w poszczególnych jednostkach kartogramu (tabela 20).

4.5. Kryteria podziału geobotanicznego

W niniejszym opracowaniu podjęto próbę wytyczenia przebiegu granic okręgów i podokręgów

geobotanicznych w obrębie badanego terenu.

Podział na okręgi oparto przede wszystkim

na następujących kryteriach:

—    występowanie zróżnicowania geobotanicznego typu geograficznego,

—    rozmieszczenie elementów kierunkowych Hory oraz gatunków o określonych lypacłi zasięgów lokalnych,

—    zróżnicowanie roślinności potencjalnej.

Przebieg granic podokręgów wyznaczono.

korzystając z takich informacji, jak:

—    koncentracja gatunków charakterystycznych i dominujących dla wybranycłi syntaksonów,

—    podobieństwo flory poszczególnych jednostek kartogramu,

—    dane dotyczące fizycznogeograficznej regionalizacji badanego obszaru.

4.6. Metody przetwarzania i prezentacji danych

Do przedstawienia koncentracji stanowisk wybranycłi grup gatunków i generacji macierzy danych użyto programów: Regionalny Atlas Roślin v. 1.3. (autor — Józef Gajda z Instytutu Informatyki UJ) oraz CorelDRAW 8.433. Zależności między czynnikami środowiskowymi a wybranymi grupami gatunków wyznaczano za pomocą współczynnika korelacji rang (Spearmana). Posługiwano się programami: STATISTICA 6.0 oraz Microsoft Excel 2(X)2. Do porównywania plików z wykazami gatunków stosowano program WinMerge Version 2.5.5.5.

Wyznaczając podobieństwo florystyczne jednostek kartogramu, korzystano z pakietu programów MlJLVA-5 (Wildi, Orlóci 1996). Najpierw wybrano grupę gatunków, których rozmieszczenie na badanym terenie mogło zawierać istotną informację. W tym celu pominięto wszystkie gatunki bardzo rzadkie (do 10 stanowisk), zakładając, że ich rozmieszczenie może mieć charakter przypadkowy i tym samym utrudnić porównanie składu Hory pól badawczych, oraz gatunki bardzo częste i pospolite, jako grupę, która nie różnicuje w wystarczającym stopniu jednostek kartogramu. Po tej operacji wyjściowa macierz liczyła 660 kwadratów ATPOL i 847 gatunków roślin naczyniowych zapisanych w postaci zero-jedynkowej. W pierwszym etapie obliczeń utworzono den-drogram jednostek kartogramu na podstawie odległości euklidesowej. Wyróżniono w nim 40 ich ugrupowań, dla których obliczono frekwencję występowania gatunków w skali 0—5 (0 — brak, 1 — 1—20%, 2 — 21—40% itd.), stosując procedurę DATA i program „calculation of group centroids”. Pozwoliło to znacznie zmniejszyć liczbę gatunków (do 237), których rozmieszczenie było statystycznie istotne w stosunku do 40 wyróżnionych grup jednostek kartogra-mu. Liczba kwadratów przypadających na każde ugrupowanie mieściła się w granicach 1—77. Następnie, na podstawie zredukowanej w ten sposób macierzy, obliczono odległości euklide-sowe pomiędzy poszczególnymi 40 ugrupowaniami (z wykorzystaniem informacji o frekwencji gatunków w każdym z nich) oraz utworzono dendrogram według tej samej procedury, jaką zastosowano w przypadku kwadratów ATPOL. Uzyskany dendrogram umożliwił wyodrębnienie 3 głównych grup jednostek kartogramu (ryc. 70). Wynik ten posłużył do podziału Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej na obszary, wyróżnione na podstawie podobieństwa składu flory jednostek kartogramu (ryc. 71).

26