Zespół ten zajmuje wilgotne i zimne rejony obszarów górskich w pasie wysokościowym od 700-1100 m n.p.m., występuje na terenach bezodpływowych o niewielkim nachyleniu lub u podnóża stoków, tudzież w obrębie płaskich den dolin, gdzie preferuje rzadko występujące gleby torfowe, często oglejone. Takie warunki glebowe nieszczególnie sprzyjają jednak jodle, która nigdy nie występuje w tym zbiorowisku jako gatunek drzewostanotwórczy. Bardzo wilgotna, zabagniona gleba nie sprzyja też wzrostowi świerka, co powoduje, że drzewostany często zbudowane są z nierównomiernie rozmieszczonych drzew, z rozpadającym się, prześwietlonym sklepieniem lasu [Michalko i in. 1987].
W kształtowaniu się interesujących nas fitocenoz niebagatelną rolę odgrywa również układ sieci hydrograficznej. Takie dogodne warunki spotykamy w południowej części Gór Zasolskich, gdzie sieć rzeczna ma nietypowy, równoleżnikowy przebieg. Umożliwia to powolny spływ wody, co w połączeniu z nieprzepuszczalnymi utworami geologicznymi w podłożu, stwarza odpowiednie warunki do miejscowego zabagniania terenu i wykształcania się płatów Bazzanio-Piceetum. Za tak postawioną hipotezą przemawiają wyniki analizy mapy hydrograficznej Babiej Góry, gdzie od strony południowych stoków obserwuje się analogiczny układ rzek i występowanie Bazzanio-Piceetum. Ponadto analiza map geologicznych i glebowych pozwala przypuszczać, iż zasięg zespołu jest prawdopodobnie związany z łuską piaskowców ciężkowickich oraz
- 131 -