9576709144

Drugim ważnym ciekiem wodnym terenu badań jest rzeka Skawa stanowiąca równocześnie wschodnią granicę Beskidu Małego. Na odcinku od Tarnawy do Mucharza, Skawa jest naturalną granicą między Beskidem Małym a Beskidem Makowskim. W przełomie Skawy powstaje także zapora w rejonie Swinnej Poręby [Kondracki 1994].

Najmniejszą rolę w Beskidzie Małym odgrywa rzeka Biała - prawy dopływ Wisły. Bierze ona swój początek pod Bramą Wilkowicką, ze źródeł spływających ze stoków Klimczoka i Magury [Matuszczyk 1981], Strome zbocza bramy i jej szerokie dno z licznymi terasami sprawiają wrażenie starej doliny rzecznej. Jest to wrażenie w pełni uzasadnione, gdyż w pewnych okresach geologicznych, m.in. w plejstocenie, przepływały tędy wody z Kotliny Żywieckiej. Obecnie dnem Bramy Wilkowickiej biegnie dział wód między dorzeczem Soły i Białej.

Przez teren Beskidu Małego przechodzi dział wodny II rzędu rozdzielający zlewnie Soły i Skawy. Działy wodne III rzędu rozdzielają natomiast zlewnie prawostronnych dopływów Soły tj.: Wielkiej Puszczy, Łękawki, Koszarawy oraz zlewnie lewostronnych dopływów Skawy: Stryszawki, Tamawki i Jaszczurówki [Mapa hydrograficzna l.c.].

Istnieją również wyraźne różnice między wschodnią i zachodnią części Beskidu Małego, uwidacznia się to głównie w odmiennej sieci hydrograficznej. Obszary leżące na zachód od Soły są znacznie gorzej uwodnione niż Beskid Kocierski. Ponadto uderzająca jest mała ilość młak śródleśnych oraz płytkość i kamienistość gleb, znacznie suchszych w porównaniu z częścią wschodnią [Krygowski 1978]. Z bocznych dolin i mniejszych cieków wodnych w zachodniej części terenu badawczego godne uwagi są: Ponikiewka, Roztoka, Mała i Wielka Żarnówka (dopływy Soły) i Straconka (uchodząca do rzeki Białej). Inaczej kształtują się stosunki hydrograficzne w Górach Zasolskich. Wspólną granicą zlewni większości potoków wschodniej części Beskidu Małego jest centralny masyw Madohory [Myczkowski 1958]. Ciekawostką na tym terenie jest równoleżnikowy rozkład cieków wodnych w części południowej, płynących z północnego wschodu na południowy zachód. Ma to istotny wpływ na charakter szaty leśnej na tym obszarze.

W tej części gór spotykamy także wielką rozmaitość dolin: podłużnych, poprzecznych i przełomowych. Te pierwsze stanowią prawdziwą rzadkość na skalę Beskidów Zachodnich. Przykładem takich dolin jest: Wielka Puszcza, Ponikiew oraz Ponikwa [Matuszczyk l.c.]. W Górach Zasolskich najdłuższa jest dolina dopływu Skawy - Tamawka. Równie okazała jest

- 19-