9576709266

braku buka i jodły, uwagę zwraca uproszczona i ujednolicona pod względem wieku struktura drzewostanu. Mamy tu do czynienia z wyraźną monotypizacją, która odbyła się kosztem eliminacji wspomnianych wcześniej gatunków drzew. Za tak przyjętą hipotezą przemawia również analiza zbiorowisk sąsiadujących z badanymi fitocenozami oraz analiza flory styczna, a dokładniej: występowanie gatunków charakterystycznych i wyróżniających Dentario glandulosae-Fagetum, obecność Fagus syhatica w strefach kontaktowych, gdzie wykształcają się płaty żyznej buczyny karpackiej lub kwaśnej buczyny górskiej oraz brak, poza Lunaria rediviva, gatunków diagnostycznych - głównie z klasy Betulo-Adenostyletea pozwalających zaliczyć te fitocenozy do jaworzyny górskiej z miesiącznicą trwałą - Lunario-Aceretum. Udział roślin charakterystycznych i wyróżniających podwiązek Lunario-Acerenion, m.in. Petasites albus (I), Polygonatum verticillatum (I), Polystichum ciculeatum (I) jest także niewielki. Natomiast Senecio ovatus (IV) zatraca swój walor diagnostyczny, jest bowiem częściej spotykany pod okapem buka, niż jaworu. Ponadto jest stałym komponentem innych zbiorowisk leśnych Beskidu Małego, a jego liczniejsze występowanie traktowane jest jako przejaw degeneracji - epilobietyzacji.

Omawiany podzespół po raz pierwszy został scharakteryzowany przez Tacika i in. [1957] z Cergowej Góry. W płatach tych z dużą stałością występowała pełna kombinacja gatunków charakterystycznych i wyróżniających dla zespołu i związku. W warstwie drzew poza bukiem i jaworem rosły okazy jesionu i wiązu. Fitocenozy z Luanria rediviva z opracowane przez Zarzyckiego [1963] są bardzo podobne do podawanych z Beskidu Niskiego. W drzewostanie obserwuje się te same gatunki, natomiast w runie z dużą stałością i ilościowością występują ponadto subendemity karpackie. Występowanie Symphytum cordatum i Polystichum braunii odróżnia te fitocenozy od płatów dyskutowanej subasocjacji z terenu badań. W stosunku do płatów D.g.-F. lunarietosum omawianej subasocjacji z Beskidu Śląskiego, w Beskidzie Małym zaznacza się większa rola Acer pseudoplatanus, Abies alba oraz Picea abies w drzewostanie i podszycie, a także facjalne występowanie Rubus hirtus w runie.

Dentario glandulosae-Fagetum allietosum ursini (tabela 15)

Płaty zdominowane przez Allium ursinum reprezentują najżyźniejszą i najwilgotniejszą, obok podzespołu D.g.-F. lunarietosum, postać żyznej buczyny karpackiej. Porastają one siedliska lasu górskiego w wariancie wilgotnym. D.g.-F. allietosum ursini jest bardzo dobrze wyodrębniony florystycznie na obszarze Karpat [Kasprowicz 1996]. Spośród jego gatunków wyróżniających, za które uważa się Corydalis

-84-