9914713989

£ : da k tyka

Węgrzech, Litwie, Białorusi. Część z nich uczestniczy w przygotowywaniu programów i podręczników szkolnych, współpracuje z czasopismami metodycznymi i polonistycznymi, m.in. z redagowaną przez Zofię A. Kłakównę „Nową Polszczyzną” (dawniej: „Ojczyzną-Polszczyzną”) i z „Polonistyką”.

Słuchacze pracują (poza nielicznymi wykładami) w małych, najwyżej kilkunastoosobowych grupach ćwiczeniowych i konwer-satoryjnych, 5-6 dni w tygodniu; jak dawniej — od śniadania do obiadu.

Podkreślić należy swoistą, wyraźnie merytoryczną i praktyczną orientację studium, nastawionego na zaspokojenie pilnych i, jak można mniemać, istotnych kulturowo potrzeb nie tylko uczestników, ale też ich uczniów i środowisk, w których za granicą pracują, spełniając niejednokrotnie funkcje animatorów życia polonijnego. Potrzeby te staramy się rozpoznawać w trakcie zajęć i spotkań, uwzględniając także dotyczące kursu uwagi uczestników, formułowane w rozmowach i pisemnych opiniach, przekazywanych w momencie zakończenia kursu. Opinie te, podobnie jak — co ważniejsze — obserwacje prowadzących zajęcia pracowników, pozwalają wnosić, że program zasadniczo jest trafny i zyskuje swe dydaktyczne „wypełnienie”, owocujące wzrostem kwalifikacji metodycznych i merytorycznych uczestników studium. Niezależnie od tej konstatacji, zdobywane w bieżącej praktyce dydaktycznej doświadczenia kadry nauczającej są podstawą dokonywanych korekt programowych, mających na celu optymalny dobór przedmiotów nauczania, wyważenie właściwych proporcji ilościowych i zapewnienie wzajemnych korespondencji między nimi; także w planie następczości, poprzez dostosowanie stopnia trudności proponowanych treści i metod do rozszerzających się możliwości słuchaczy.

Zajęcia uzupełniające dydaktykę realizowane są według programów dostosowanych do poszczególnych stopni i — w miarę możliwości — zharmonizowanych z programem dydaktycznym. „Pierwszoklasiści”, po raz pierwszy przyjeżdżający do Krakowa, poznają, w towarzystwie naszych wykładowców oraz kwalifikowanych przewodników, najważniejsze miejsca, zabytki i zbiory muzealne Krakowa. Zwiedzanie zazwyczaj rozpoczynają już w dniu przyjazdu spacerem —jeszcze bez wchodzenia do zabytkowych wnętrz — po Starym Mieście (Plac Matejki — Barbakan — Brama Floriańska — kościół Mariacki — kościół św. Wojciecha — Sukiennice — Collegium Maius); kontynuują spacer po południu, w dniu inauguracji kursu (kościół Franciszkanów — kościół Dominikanów — kościół św. św. Piotra i Pawła — kościół św. Andrzeja — ul. Grodzka — ul. Kanonicza). W trzecim dniu pobytu autokarem objeżdżają Kraków, udają się do Nowej Huty (zwiedzają kościół „Arka”, kościół św. Maksymiliana Kolbego, kopiec Wandy, opactwo Cystersów, a w drodze powrotnej Cmentarz Rakowicki).

W następnych dniach zwiedzają Wawel, zbiory polskiej sztuki średniowiecznej i renesansowej („Sztuka cenniejsza niż złoto”), galerię sztuki XIX w. w Sukiennicach, wnętrze kościoła Mariackiego, zabytki żydowskiego Kazimierza, Skałkę, kościół św. Katarzyny, kościół Bożego Ciała, opactwo Benedyktynów w Tyńcu, zbiory Czartoryskich, Dom Jana Matejki; jadą też do Częstochowy i Oświęcimia.

Słuchacze kursu II stopnia rozpoczynają pobyt w Krakowie spacerem wokół Starego Miasta, zwiedzając Planty i znajdujące się tam pomniki. W następnych dniach udają się