9914714138

92

mówi przemian i organizacji przygotowania zawodowego zwłaszcza nauczycieli szkół podstawowych w naszym kraju po II wojnie światowej, poświęciłem rozprawę pt. Kształcenie nauczycieli na poziomie średnim, która stanowi część zbiorowej publikacji Kształcenie nauczy-cieli w PoLsce Ludowej (Kraków 1983).

Jako pracownik uczelni pedagogicznej, która od swych początków przykładała wielką wagę do wypracowania nowoczesnego modelu edukacji nauczycielskiej, napisałem kilka artykułów o działalności Szkoły oraz przygotowałem dwie zbiorowe monografie Uczelni obejmujące łata 1946-1996. Z tymi opracowaniami nierozerwalnie wiążą się trzy tomy źródeł do historii Uczelni, które zostały opracowane przeze mnie i wydane w naszym Wydawnictwie Naukowym. Chciałbym dodać, że pod moją redakcją ukazało się także pięć tomów Prac Historycznych i Pedagogicznych, trzy

—    Prac z Historii Oświaty i Wychowania, oraz kilka tomów Rocznika Komisji Nauk Pedagogicznych PAN, Oddział w Krakowie.

Planie Profesorze, sporo czasu poświęcił Pan na pracę w komisjach i zespołach działających w Wyższej Szkole Pedagogicznej — czy ta działalność satysfakcjonowała Pana ?

—    Od początku zatrudnienia w WSP wykonywałem różne zadania organizacyjne: byłem delegatem młodszych pracowników do Rady Wydziału Filologiczno-Historycznego, rzecznikiem dyscyplinarnym rektora ds. studenckich, przewodniczącym Rady Szkoły ds. Młodzieży, członkiem Senatu i przewodniczącym Senackiej Komisji ds. Opracowania Statutu Szkoły, który został wdrożony od 1 X 1983 r. Komisja ta przygotowała też regulaminy wyborcze rektora, prorektorów, dziekanów, prodziekanów, dyrektorów instytutów, kierowników katedr i zakładów oraz dyrektora Biblioteki Głównej. Pełniłem również funkcje wiceprezesa i prezesa Zarządu Zrzeszenia Absolwentów WSP. Przez dwie kadencje byłem wiceprzewodniczącym Senackiej Komisji ds. Wydawniczych WSP w Krakowie. W tym czasie przygotowany został regulamin i zasa-

Rozmowy

•> »**<**} W ' ^v".....*

dy wydawnicze Wydawnictwa Naukowego WSP, które obowiązują także obecnie.

Z wymienionych działań najwięcej satysfakcji dała mi działalność w Zrzeszeniu Absolwentów oraz uczestnictwo w latach 1980--1990 w pracach Senatu, które zaowocowały opracowaniem i wdrożeniem w Szkole wielu dokumentów regulujących jej życie wewnętrzne.

Pan Profesor ma także swój udział w kształceniu kadry naukowej.

— Kształcenie kadry naukowej uważam za podstawowy obowiązek samodzielnych pracowników, zwłaszcza profesorów. Na ogół jest on mierzony ilością wypromowanych doktorów i doktorów habilitowanych, ale kształcenie tej kadry jest pojęciem znacznie szerszym i obejmuje również inne różnorodne działania. Wypromowałem czterech doktorów, ale przygotowałem recenzje wielu prac doktorskich i habilitacyjnych w przeważającej większości w uczelniach krajowych. Uczestniczyłem w wielu komisjach dla przeprowadzenia przewodów doktorskich oraz komisjach powołanych dla oceny dorobku naukowego kandydatów ubiegających się o otwarcie przewodu habilitacyjnego. Nie sposób wymieniać wszystkich osób i rad wydziałów, na zlecenie których dokonywałem oceny dorobku kandydatów na doktorów i doktorów habilitowanych, czy też wniosków o tytuły profesorskie lub stanowiska profesorów uczelnianych. Muszę jednak wspomnieć

0    uczelniach, które zwracały się do mnie w sprawie ocen swoich pracowników w związku z ich awansem naukowym. Były to uniwersytety w Gdańsku, Poznaniu, Warszawie, Opolu, Wrocławiu, Katowicach, Łodzi oraz wyższe szkoły pedagogiczne w Bydgoszczy

1    Rzeszowie. Do rozwoju naukowego nauczycieli akademickich przyczyniły się także recenzje wydawnicze prac na stopień, monografii oraz opracowań zbiorowych. W tym zakresie mam także wymierny udział, zarówno w macierzystej Szkole jak i w innych uczelniach w kraju.