9988996239

Wstęp 15

że przez większe otwory łatwiejszy był przepływ powietrza, zapotrzebowanie mocy było mniejsze.

Roberge i Peters (1998) zauważyli, że zapotrzebowanie mocy do dodatkowego rozdrabniania (rozrywanie, rozcieranie) było znacząco mniejsze niż mocy potrzebnej na cięcie. Można zatem wnioskować, iż korzystniejsze ze względów energetycznych byłoby cięcie na dłuższe odcinki za pomocą zespołu tnącego, po czym bardziej intensywne, dodatkowe rozdrabnianie. Jak podaje Shaver (2002), mogłoby to być również korzystniejsze ze względów żywieniowych.

Zmniejszenie obciążeń energetycznych może wynikać z innego procesu wymuszeń dodatkowych elementów rozdrabniających niż tego, który zachodzi podczas cięcia poprzecznego. To spostrzeżenie wynika między innymi z badań Shinnersa i in. (1987), którzy stwierdzili, że energia cięcia wzdłużnego wynosiła około 10% energii cięcia poprzecznego, w przeliczeniu na jednostkę powierzchni macerowanej lucerny, co może być kolejnym argumentem odnoszącym się do korzystniejszego oddziaływania elementów docinających.

Brak jest także modeli teoretycznych wyjaśniających zjawiska zachodzące podczas wzajemnej współpracy dodatkowych elementów roboczych. Istniejąje-dynie analizy oddziaływania ich wybranych konstrukcji, głównie na pojedyncze cząstki materiału roślinnego lub ziarna (Valiev i Gubajdulin 1986 i 1989, Va-liev 1989). Nie ma zatem możliwości obiektywnego porównania wpływu tych elementów na efekty rozdrabniania ziaren w mieszaninie roślin oraz obciążeń energetycznych, występujących podczas wymuszeń pochodzących od elementów roboczych.

Dotychczasowe badania zespołów rozdrabniających koncentrowały się głównie na cięciu materiału roślinnego. W najbardziej podstawowych rozważaniach wykazano zależność energii lub oporu cięcia od takich czynników, jak: właściwości fizyczno-mechaniczne materiału roślinnego, grubość warstwy przecinanego materiału, geometria układu nóż-stalnica oraz parametry techniczne i eksploatacyjne. W zakresie geometrii i ustawienia noża badano kąty cięcia, przyłożenia, zaostrzenia noża, jego ustawienia względem kierunku ruchu oraz szczeliny między nożem a stalnicą (Chancellor 1958, Reznik 1967, Kanafojski 1980). Określano optymalne, ze względów energetycznych, wielkości zmienne położenia noża, takie jak prędkość i kierunek jego ruchu (Prasad i Gupta 1975, McRandal i McNulty 1980, Shinners i in. 1989). Badania dotyczyły również parametrów technicznych i eksploatacyjnych, wśród których do najważniejszych należały prędkość obrotowa tarczy nożowej i ilość noży (Sawie i in. 1989, Lisowski i in. 2001 i 2003). Spośród cech fizyczno-mechanicznych materiału roślinnego uwzględniano wilgotność, gatunek rośliny i jej stadium dojrzałości.

Wnioski wynikające z wielu niezależnych badań pozwalają na wskazanie optymalnych parametrów pracy samego zespołu rozdrabniającego. Przy stoso-