Gwne prdy, szkoy filozoficzne i filozofowie staroytnoœci.
Filozofia - znaczy dosownie "mioœ mdroœci". Pierwotnie w Grecji filozofia tak waœnie bya rozumiana - jako mdroœ w ogle, wiedza, wyksztacenie. Pierwsi filozofowie byli najczœciej nauczycielami.
Gwne prdy filozoficzne staroytnoœci.
Cynizm - szkoa filozoficzna (V/IV w. p.n.e. do IV w. n.e.) goszca w etyce idea cnoty jako ycia zgodnego z natur, ide mdrca kierujcego si tylko rozumem nie uznajcego adnych oglne obowizujcych wartoœci, norm, praw i autorytetw.
Epikureizm - jest tworem Epikura(przeom III i II w. p.n.e.); uwaa on, e celem czowieka jest szczœcie, ktre utosamiali z przyjemnoœci, przeciwstawi je nieszczœciu, powstajcemu w wyniku doznawania cierpienia; wiedzc, e ycie jest krtkie, Epikur uwaa, e naley z niego korzysta, pki trwa (carpe diem); drog do szczœcia, a raczej œrodkami do jego osignicia, stanowiy cnota i rozum; Epikur nie negowa istnienia bogw, ale twierdzi, e nie mog one w aden sposb ingerowa w ycie ludzi, tak wic czowiek uwolniony od przesdw religijnych, powinien realizowa swe szczœcie na ziemi prowadzc ycie mdre, sprawiedliwe i cnotliwe, to przyczyniao si do szczœcia ogu; wszystko wic opierao si na uywaniu ycia i koncentracji na dobrach doczesnych, ale wany rwnie umiar, gdy zbyt usilne uganianie si za przyjemnoœci moe jednak wywoa cierpienie.
Stoicyzm - prezentuje zupenie inne podejœcie do ycia: za najwysze szczœcie uznaje cnot oraz wolnoœ i niezalenoœ (dlatego izolacja, eby inni nie mieli na nas wpywu) take od pragnie i emocji; poniewa czowiek nie ma wpywu na wiele zjawisk zewntrznych, powinien si od nich uniezaleni przez œcise panowanie nad sob i swoimi uczuciami oraz nie kierowa si w yciu uczuciami, tylko rozumem; dobra doczesne nie daj szczœcia, dlatego czowiek nie powinien si do nich przywizywa;
Sceptycyzm - doktryna filozoficzna polegajca na ograniczeniu si do obserwowaniu i powstrzymywaniu si od oceniania i wypowiadania si; w antyku polega gwnie na wtpieniu w rzeczywistoœ œwiata zewntrznego przy jednoczesnej wierze w œwiat duchowy i istnienie Boga; jest te sceptycyzm nowoytny, polegajcy na wierze tylko w rzeczywistoœ zmysow i jednoczesnej niewierze w Boga;
Najwiksi filozofowie staroytnoœci.
Sokrates - (468 - 399 p.n.e.) gosi absolutyzm i intelektualizm etyczny. Utosamia dobro, szczœcie, cnot z prawd. Ideaem dla Sokratesa bya doskonaoœ osobista, racjonalizm i intelektualizm etyczny czyli utosamianie szczœcia, dobra i cnoty z wiedz o tym co dobre i ze. Wierzy w istnienie absolutnego dobra i prawd.
Platon - (427 - 347 p.n.e.) ucze Sokratesa, twrca pierwszego systemu idealizmu obiektywnego zwanego platonizmem. Platon uznawa dualizm œwiata: œwiat idei (Idealny) - niedostpny zmysom i œwiat materialny. Najwysz funkcj poznawcz miaa dusza obdarzona wrodzon wiedz o ideach. Pisma: Uczta, Pastwo, Prawda.
Arystoteles - (384 - 322 p.n.e.) odrzuca postanowienie œwiata idei. Idee pojcie oglne, istniej w rzeczach, tworzcych form, ktra decyduje o tym czym dana rzecz jest. S one nie jako si sprawcz powodujc wszelki ruch, dziaanie i stawanie si œwiata materialistycznego. Pocztek wszystkiemu daa czysta forma, doskonaa myœl, demiurg (idealna sia twrcza) zapocztkowa empiryczne (doœwiadczalne) metody bada przyrodoznawczych. Stworzy nauk o pastwie. Uwaa e najwyszym dobrem jest szczœcie jednostki, jego gwarantem powinno by pastwo, ktrego obowizkiem jest liczy si z potrzebami obywateli. Jest autorem Poetyki.
Cyceron - (106 - 43 p.n.e.) rzymski mwca, filozof, konsul i radca stanu. Pisa mowy rzdowe i polityczne, pisma retoryczne (sztuka wymowy), rozprawy filozoficzne.
Marek Aureliusz - (121 - 180 n.e.) cesarz rzymski i filozof, pisa rozprawy filozoficzne np. rozmyœlania. Szerzy filozofi stoick.
Seneka - (I w. n.e.) rzymski poeta, filozof i retoryk, wychowawca Nerona. Pisa w duchu pŸnego stoicyzmu.