C

R

 –  ciśnienie  rozkurczowe,  

C

S

 –  ciśnienie  skurczowego,  

HR  –  częstość  skurczów  serca,  
VE  –  wentylacja  minutowa  płuc,  
V

O2

 –  pobór  tlenu,  

V

CO2

 –  wydalanie  dwutlenku  węgla.  

 

1. W  pierwszych  sekundach  wysiłku  –  moment  bezwładności.  W  trakcie  pierwszej  

fazy  wysiłku  tlenowego  (deficytu  tlenowego)  wszystkie  parametry  rosną  oprócz  
C

R

.  Trwa  od  3-­‐6min.  Im  bardziej  osoba  wydolna  tym  szybsza  adaptacja  do  bodźca  

wysiłkowego.  

 

2. Względna  równowaga  czynnościowa  –  faza  II.  Okres,  gdy  do  organizmu  

dostarczany  O

2

 =  zapotrzebowaniu.  

 

3. Faza  martwego  punktu  (zmiany  substratów  energetycznych)  –  jedyny  parametr,  

który  nie  ulega  zmianie  to  V

02

.  Pojawia  się  w  związku  ze  zmęczeniem  włókien  

tlenowych  wolnokurczliwych  (muszą  „odpocząć”).  Jony  wodorowe  drażnią  węzeł  

przedsionkowy  i  przyspieszają  częstotliwość  skurczów  serca.  Pobór  tlenu  nie  
rośnie  ponieważ  pracują  wł.  szybkokurczliwe,  a  zwiększa  się  ilość  tlenu  
wydychanego  (F

e

O

2

%).  Jony  wodorowe  i  kw.  mlekowe  drażnią  wolne  

zakończenia  nerwowe  III  i  IV  typu  (eferentne)  –  ich  podrażnienie  powoduje  
pobudzenie  ośrodka  oddechowego  do  większej  pracy  !  zwiększenie  wentylacji,  

pobudzenie  ośrodka  serca  (cz.  presyjnej)  !  przyspieszenie  pracy  serca,  
hamowanie  motoneuronów  alfa  –  stąd  spadek  mocy  i  efektywności  wysiłku.  

 

4. Faza  drugiego  oddechu  –  jedyny  parametr  przyrastający  na  początku  –  V

O2

 (znów  

włączone  są  do  pracy  wł.  wolnokurczliwe/tlenowe)  i  następnie  stabilizuje  się.  

 

5. Faza  restytucji  –  po  tlenowych  wysiłkach,  po  wysiłku  pobór  tlenu  większy  od  

normalnego  poboru  O

2

 spoczynkowego.  

 
Główne  źródło  energii  w  wysiłkach  długich:  wolne  kw.  tłuszczowe  i  glikogen  (gdy  
większa  intensywność).  

 
TG  +  3H

2

0  !  (proces  hydrolizy)  3WKT  (FFA)  +  glicerol  !  wątroba  !  (proces  

glukoneogenezy)  !  glikogen  
 
3WKT  !  beta-­‐oksydacja  w  mitochondriach  !  acetylo-­‐CoA  +  kw.  pirogronowy  !  cykl  

Krebsa  
 

Im  bardziej  pofałdowany  grzebień  błony  wewnętrznej  mitochondrium  tym  więcej  

cz.  ATP  –  efekt  adaptacji.  

 

Główne  przyczyny  zmęczenia  w  wysiłku  długim:  

-­‐ zmiany  elektrolitowe,  
-­‐ odwodnienie,  

-­‐ hipertermia,  
-­‐ zwiększenie  stężenia  metabolitów  !  w  wyniku  -­‐  zaburzenia  neurotransmisji,  

-­‐ wyczerpanie  zasobów  glikogenu,  

 

Efekt  treningu  –  zmiany  adaptacyjne  do  wysiłku  długiego:  

-­‐ aktywność  enzymów  oksydacyjnych  i  glikolitycznych,  
-­‐ zwiększenie  kapilaryzacji  płuc,  mięśni,  

-­‐ poj.  buforowej  krwi,  
-­‐ więc  krwinek  czerwonych,  hemoglobiny,  
-­‐ efektywne  pocenie  się,  

-­‐ zwiększenie  VO2  max,  
-­‐ zwiększenie  obj.  wyrzutowej  serca,  

 
Martwego  punktu  możemy  uniknąć  przez  odpowiednią  rozgrzewkę.  
 

 
 

 
 
 

 
 
 

 
 

 
 
 

 
 
 

 
 

 
 
 

 
 

 
 
 

 
 
 

 
 

 
 
Jan  Gałek  

33191/C5/ITS