PODSTAWY REKREACJI

12.02.2012

TEORIA:

•

jakikolwiek usystematyzowany zbiór twierdzeń dotyczących określonej dziedziny;

•

rezultat działalności badawczej: przeciwieństwo praktyki.

METODYKA:

•

zbiór zasad dotyczących sposobów postępowania, efektywnych ze względu na określony
cel;

•

koncentruje się na poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: Jak to należy robić?

REKREACJA z racji obszaru na którym koncentruje swoje zainteresowania, jest dziedziną
interdyscyplinarną.
Do dziedzin społecznych współpracujących z rekreacją można zaliczyć:

a) pedagogikę czasu wolnego
b) socjologię czasu wolnego, socjologię kultury
c) psychologię rozwojową i wychowawczą
d) ekonomię

Do dziedzin przyrodniczych współpracujących z rekreacją należą:

a) higiena i wychowanie zdrowotne
b) fizjologia
c) biomechanika
d) geografia
e) antropologia

REKREACJA:

•

odnowienie sił fizycznych i psychicznych człowieka za pomocą rozmaitych form
aktywności umysłowej lub fizycznej, ale innych niż wynikające z obowiązków codziennego
życia.

•

łac. recreo = ożywienie, pokrzepianie, wzmocnienie, stworzenia na nowo, przywrócenie do
życia. (słownik łacińsko-polski, red. M. Plezzi)

•

jako termin i jako zjawisko społeczne jest powszechnie znana i rozumiana. Jednakże jeśli
chodzi o uściślenie terminu naukowego to budzi on kontrowersje.

Ustawa Komisji Edukacji Narodowej z 1783 r. Określiła pojęcie rekreacji jako

popołudniowy wypoczynek uczniów (chłopców) mieszkających w szkołach z internatem pod
opieką i przy czynnym udziale nauczycieli-wychowawców.

Na początku XX wieku traktowana była jako synonim wczasów.
Obecnie pojęciem tym obejmowane są wszelkie zajęcia podejmowane przez jednostkę w

czasie wolnym.

REKREACJA STANOWI ELEMENT KULTURY
KULTURA to wzory zachować i wytwory przyswajane przez ludzi w toku ich rozwoju
społecznego.
Wzory zachowań obejmują między innymi trzy podstawowe zakresy aktywności życiowej
jednostki: naukę, pracę i rekreację ( wypoczynek)
POJĘCIE REKREACJI:

•

Wg słownika Webstera: sposób uzyskania lub osiągnięcia odnowy względnie jako odnowę
sił oraz kondycji psychicznej po pracy.

•

Winiarski (1991): to zespół zachowań, które podejmowane są poza obowiązkami
zawodowymi, rodzinnymi i społecznymi człowieka. Służą one wypoczynkowi, rozrywce
oraz rozwojowi psychospołecznemu człowieka.

•

T. Wolańska (1997): to różnego rodzaju zajęcia, podejmowane w czasie wolnym,
dobrowolnie, dla przyjemności, auto-ekspresji, formacji własnej osobowości, odnowy i
pomnażania sił psychofizycznych.

•

R. Wroczyński:to wszelka aktywność, która nie jest świadomie podejmowana dla korzyści,
która zwykle występuje w czasie wolnym, która daje ujście fizycznej, umysłowej lub
twórczej energii człowieka i której się on oddaje pod wpływem wewnętrznej potrzeby, a nie
zewnętrznego przymusu.

Rekreacja zależna jest nastawienia, z jakim podejmowane są działania, od tego w jaki

sposób oddziałuje na osobowość jednostki podejmującej działanie, jak również od tego czy jest
podejmowana dobrowolnie, czy sprawia przyjemność, zaspokaja potrzeby i zainteresowania.
ZNACZENIE TERMINU „REKREACJA”

1. zespół działań podejmowanych przez jednostkę w czasie wolnym
2. rekreacja = wypoczynek po pracy
3. zjawisko społeczno-kulturowe o zasięgu światowym

DZIAŁALNOŚĆ REKREACYJNA WYRÓŻNIA SIĘ:

•

aktywnością

•

dobrowolnością

•

bezinteresownością

•

przyjemnością

•

odmiennością

REKREACJA DOKONUJE SIĘ POPRZEZ:

a) oderwanie od czynników wywołujących zmęczenie
b) działalność wyrównawczą organizmu zmierzającą do uzupełnienia ubytków energetycznych
c) przywrócenie równowagi w systemie nerwowym
d) wykorzystanie bodźców środowiska

Celem rekreacji jest odnawianie sił fizycznych i psychicznych człowieka za pomocą

rozmaitych form aktywności umysłowej i fizycznej, ale innych niż wynikającej z obowiązków
codziennego życia.

KRYTERIA PODZIAŁU REKREACJI:

•

intensywność wysiłku

•

stopień trudności

•

pora roku

•

miejsce realizacji

PODZIAŁ REKREACJI:

•

rekreacja ruchowa

•

rekreacja twórcza

•

rekreacja kulturowo-rozrywkowa

•

rekreacja poprzez działalność społeczną

Wśród w/w rodzajów rekreacji, najważniejsza wydaje się być rekreacja ruchowa,

nierozerwalnie związana ze zdrowiem człowieka. Wynika ona z naturalnej potrzeby człowieka, jaką
jest aktywność ruchowa.

Aktywność jest podstawową cechą każdego organizmu. Powoduje ona przystosowanie się

do środowiska zewnętrznego, jak również może być motorem zmian w nim zachodzących.

„Organizm człowieka zorganizowany jest w taki sposób, że naturalnym jego stanem jest

aktywność, a nie pozostawanie w spoczynku.” W. Kozłowski

Ograniczenie ruchu współczesnego człowieka niesie zagrożenia dla zdolności

przystosowawczych jego organizmu oraz zagrożenie dla zdrowia.

Naturalne granice adaptacji fizjologicznej, których poszerzanie albo tylko zbliżanie się do

nich, powinno ułatwić wykonywanie wszelkich wysiłków fizycznych – zawężają się.
UKŁAD KRĄŻENIA – serce razem z naczyniami krążenia płucnego i krążenia wielkiego stanowi
układ krwionośny.

Serce jest mięśniem wielkości pięści dorosłego osobnika, ważącym ok. 300 g u mężczyzn i

ok. 270 g u kobiet. Wykonuje ono ciągłą pracę przetłaczając krew znajdującą się w ustroju

•

U dorosłego człowieka objętość krwi krążącej w ustroju wynosi ok. 80 ml/kg masy ciała, co
stanowi wielkość 5-6 l.

•

Na czynność serca składają się trzy fazy: skurczu, rozkurczu i pauzy po rozkurczu.

CYKL HEMODYNAMICZNY:

1. PAUZA – napływ krwi do przedsionków i komór
2. SKURCZ PRZEDSIONKÓW – szybki przepływ krwi do komór
3. SKURCZ KOMÓR – wyrzut krwi z komór

Objętość wyrzutowa = objętość krwi wyrzucana z obu komór w czasie jednego skurczu =

50-150 cm3

Objętość minutowa = objętość wyrzutowa x liczba skurczów na minutę = 3->20 dm3

ZADANIA UKŁADU KRĄŻENIA:

•

transport tlenu z płuc do tkanek oraz dwutlenku węgla z tkanek do płuc ( podczas wysiłków
tlen dostarczany jest głównie do pracujących mięśni)

•

dostarczanie substancji odżywczych z przewodu pokarmowego do tkanek.

•

usuwanie produktów przemiany materii

•

transport ciepła z narządów o dużej przemianie materii ( mięśnie, wątroba) do skóry,
poprzez którą jest usuwany jego nadmiar

•

obrona przed zakażeniami drobnoustrojami

Wszystkie czynności spełniane przez układ krążenia nasilają się podczas pracy mięśniowej i

w dużym stopniu decydują o zdolnościach człowieka do wykonania wysiłku fizycznego – jego
intensywności i czasu trwania

Tętno spoczynkowe kształtuje się średnio na poziomie 72 skurczów na minutę. Podczas

intensywnych i bardzo intensywnych wysiłków może wzrastać – u osób wytrenowanych do 190-
210/ mon
CHOROBY UKŁADU KRĄŻENIA
atak serca, zawał serca, choroba naczyń wieńcowych, niedokrwistość mięśnia sercowego, arytmia
serca, nadciśnienie, inne – ok. 100 jednostek chorobowych.

Choroby układu krążenia stanowią ok. 50%, przyczyn wszystkich zgonów w Polsce.
Wskaźnik śmiertelności dla chorób układu krążenia wynosi 503/100 tyś.
Polskie Towarzystwo Kardiologiczne szacuje się, że najbliższej dekadzie na choroby serca

zachoruje ponad milion Polaków ( 700 tysięcy mężczyzn i 300 tysięcy kobiet)

Przewidziane koszty leczenia z tego powodu szacuje się na blisko 8 miliardów złotych.

PRZYCZYNY POWSTANIA:

•

wysokie ciśnienie krwi

•

wysoki poziom cholesterolu

•

palenie

•

otyłość

•

cukrzyca

•

wiek

•

dziedziczność

•

uwarunkowania genetyczne

•

niski poziom aktywności fizycznej

W leczeniu chorób układu krążenia akcentuje się przede wszystkim wysiłek fizyczny.

WYSIŁEK FIZYCZNY:

•

dynamiczny – mięśnie zmieniają długość

•

statyczny – mięśnie zmieniają napięcie

•

ogólny – pracuje > 30% mięśni

•

miejscowy pracuje <30% mięśni

•

krótkotrwały – do 15 minut

•

długotrwały -> 30 minut

•

tlenowy

•

beztlenowy

Miara wysiłku – wydatek energii lub ilość pobranego O2
WPŁYW WYSIŁKU FIZYCZNEGO NA UKŁAD KRĄŻENIA

Dostosowanie tempa zaopatrzenia mięśni w tlen i substancje energetyczne oraz usuwania

metabolitów w czasie wysiłku jest możliwe dzięki wzrostowi przepływu krwi przez mięśnie:

•

wzrost V

min

serca

•

zmiana dystrybucji przepływu krwi (do 20-20 l/min.)

wzrost częstotliwości skurczów i V

w

HR

max

= 220- wiek

PREWENCJA PIERWOTNA – zapobieganie pojawienia się czynników zagrożenia lub wpływ na
te czynniki jeszcze przed objawami klinicznymi ( zmniejszenie liczby osób palących papierosy,
kontrola masy ciała, leczenie nadciśnienia, zmiana diety, zwiększenie aktywności fizycznej)
PREWENCJA WTÓRNA – zespół działań podejmowanych już po wystąpieniu klinicznych
objawów choroby.
Model wczesnej poszpitalnej rehabilitacji kardiologicznej wykorzystuje zasady treningu
wytrzymałościowego.
AKTYWNOŚĆ FIZYCZNA to praca mięśni charakteryzująca się ponad spoczynkowym
wydatkiem energii. (za Drabik, 1997)

Zwiększenie aktywności fizycznej jest jednym z zasadniczych celów nowoczesnej strategii

zdrowia publicznego.
POZYTYWNE MIERNIKI ZDROWIA:

•

rozwój fizyczny

•

sprawność i wydolność fizyczna

•

spoczynkowa częstość skurczów serca

•

ciśnienie tętnicze krwi

•

stężenie hemoglobiny

•

wskaźnik masy ciała

•

wskaźnik wentylacji płuc

•

stosunek cholesterolu całkowitego do cholesterolu HDL

PODSTAWOWY WYZNACZNIK WYDOLNOŚCI CZŁOWIEKA:

Maksymalny pobór tlenu (VO2max). Nazywany popularnie „pułapem tlenowym” to

największa ilość tlenu, jaką zużywa organizm w ciągu jednej minuty.

Poziom VO2max najczęsniej wyrażany jest w mililitrach O2 na kilogram masy ciała na

minutę (ml * kg-1 * min-1) ale również w litrach na minutę (l * min-1).

Osoby nie aktywne fizycznie – VO2max: 35- 45 ml * kg-1 * min-1
Osoby aktywne fizycznie– VO2max: : 50 – 60 ml * kg-1 * min-1

Sportowcy w konkurencjach wytrzymałościowych – VO2max: ponad 70 ml * kg-1 * min-1

TRENING – adaptacja organizmu do wysiłku przez systematyczne wykonywanie ćwiczeń
fizycznych.
Powoduje zmiany adaptacyjne w układzie ruchowym, krążenia, nerwowym wegetatywnym i
hormonalnym.
TRENING ZDROWOTNY stabilizuje na optymalnym poziomie zdolności przystosowawcze
organizmu- szczególnie do długotrwałego wysiłku.
TRENING SPORTOWY perfekcyjne przygotowanie motoryczne, techniczne, taktyczne = wynik
sportowy.
TRENING WYTRZYMAŁOŚCIOWY (aerobowy) powoduje wzrost zdolności pobierania tlenu
przez organizm dzięki zmianom w układzie krążenia i wzrostowi wentylacji.

W mięśniach – wzrost udziału procentów tlenowych:

rozwój miocytów wolnokurczliwych
wzrost liczby naczyń włosowatych
wzrost liczby mitochondriów
wzrost aktywności enzymów
wzrost zużycia FFA

TRENING SIŁOWY I SZYBKOŚCIOWY -wzrost wydolności beztlenowej. Zmiany w układzie
krążenia niewielkie.
ZASADY PODEJMOWANIA TRENINGU ZDROWOTNEGO:

•

dostatecznie intensywny

•

dostatecznie częsty

•

dostatecznie długi

•

adekwatny do aktualnych możliwości ćwiczącego.

03.03.2012

PEDAGOGIKA CZASU WOLNEGO

PEDAGOGIKA:

•

zespół nauk o wychowaniu, istocie, celach, treściach, metodach, środkach i
formach organizacji procesów wychowawczych.

•

jest nauką o procesach wychowawczych, czyli teorią działalności
wychowawczej.

•

należy do nauk społecznych, stanowi zespół nauk o wychowaniu, teorię
działalności wychowawczej. Na jej gruncie formułuję się istotę, cele, treść,
metody, środki i formy organizacyjne procesów wychowawczych.

•

odnosi się głównie do młodego pokolenia, które oddziaływaniom
wychowawczym winno osiągnąć optymalny rozwój osobowości,
ukształtować wiedzę o rzeczywistości, przygotować się do funkcjonowania w
życiu społecznym.

ANDROGOGIKA – subdyscyplina pedagogiki zajmująca się kształceniem dorosłych.
PEDAGOGIKA CZASU WOLNEGO – działania wychowawcze ukierunkowane na młode
pokolenie, zmierzające do wywołani umiejętności i racjonalnego wykorzystywania wolnego czasu.

Przez czas wolny rozumie się na ogól ten czas, który pozostaje człowiekowi do jego

osobistej dyspozycji po wykonaniu czynności związanych z zaspokojeniem potrzeb biologicznych i
higienicznych oraz czynności obowiązkowych. Czas wolny oznacza czas, w którym człowiek ma
znacznie większą niż kiedy indziej możliwość wyboru czynności, którymi pragnie się zajmować.
CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA FORMY SPĘDZANIA CZASU WOLNEGO

Struktura społeczna

System polityczny

Świadomość społeczna

System ekonomiczny

Wg. Joffre Dumazediera

Czas wolny to zajęcia, którym jednostka może się oddawać z własnej chęci bądź dla

odpoczynku, rozrywki, rozwoju swych wiadomości lub swego kształcenia ( bezinteresownego),
swego dobrowolnego udziału w życiu społecznym po uwolnieniu się z obowiązków zawodowych,
rodzinnych, społecznych.
Wg Aleksandra Kamińskiego

Czas wolny jest to czas nie przeznaczony na pracę zarobkową (normalną i dodatkową),

systematyczne kształcenie się, zaspokajanie elementarnych potrzeb fizjologicznych i stałe
obowiązki domowe, który można wykorzystać na odpoczynek, życie rodzinne, pracę społeczną.

Charakterystyczne dla współczesnego świata jest stałe rozszerzanie się tej sfery aktywności

człowieka, którą określa się czasem wolnym. Rośnie liczba godzin i dni, które wypełniają zajęcia
rekreacyjne i pozaobowiązkowe; coraz to nowe grupy społeczne uzyskują prawo do korzystania z
czasu wolnego, który od niedawna był domeną jedynie klasy posiadaczy; rośnie masowe
zapotrzebowanie na wypoczynek, na formy i metody jego racjonalnego spożytkowania.
CZAS WOLNY:

•

to czas poza pracą zawodową. To określone zjawisko społeczne kształtujące
się i zmieniające pod wpływem różnych zjawisk społeczno-politycznych.

•

współcześnie pod pojęciem czasu wolnego rozumiemy czas, który pozostaje
do swobodnej dyspozycji na te czynności i zajęcia które jednostka uważa za
zajęcia czasu wolnego.

PODZIAŁ CZASU WOLNEGO

•

Czas wolny krótki (jeden dzień)

•

Czas wolny średni ( weekend)

•

Czas wolny długi ( urlopy, wakacje, ferie)

CZAS WOLNY I CZAS PRACY SĄ UKAZYWANE JAKO:

a) przeciwieństwo
b) dopełnienie wzajemne
c) wartości autonomiczne

ZAKRES ZNACZENIOWY POJĘĆ DEFINIUJĄCYCH CZAS WOLNY:

•

Rekreacja

•

Wczasy

•

Wypoczynek

•

Praca nad sobą

•

Odpoczynek

•

Zabawa

•

Rozrywka

•

Gra

•

Hobby

REKREACJA – początkowo rozumiana wąsko, jako popołudniowy wypoczynek uczniów
mieszkających w szkołach z internatem, pod opieką i czynnym udziale wychowawców. Później
traktowane, jako synonim wypoczynku i utożsamiane z działalnością nie mającą z pozoru
charakteru rekreacyjnego.
WCZASY – we współczesnym języku kojarzy się z niektórymi formami organizacyjnymi
zagospodarowania urlopu w miejscach sprzyjających regeneracji sił. Używane jako synonim
instytucji wypoczynkowej ( domu wczasowego) lub czynności wypoczywania. Przed wojną w
znaczeniu staropolskim słowo wczasy oznaczało wypełnienie treścią czasu wolnego ( były to
czynności, aktywność – odpoczynek, zabawa, praca nad sobą).
WYPOCZYNEK – należy do form zagospodarowania czasu wolnego. Składają się na niego niejako
odpoczynek i zabawa, która jest wypoczynkiem czynnym.
PRACA NAD SOBĄ – część czynności wczasowych. Podejmowanych dobrowolnie w czasie
wolnym w celu samodoskonalenia tj. wszechstronnego rozwoju swojej osobowości ( rozwoju
fizycznego, społecznego i kulturalnego)
ODPOCZYNEK – jest celem, formą i częścią wypoczynku. To także funkcja czynności
wczasowania. Oznacza przerwanie jakiejś pracy fizycznej lub umysłowej (pracy połączonej z
wysiłkiem). Jest wypoczynkiem biernym.
ZABAWA – jest częścią wypoczynku. To również forma i funkcja czynności wczasowania. Jest
wypoczynkiem czynnym, aktywnym. Jest to pojęcie szersze w stosunku do rozrywki i gry.
ROZRYWKA – jest formą zabawy ( wypoczynku czynnego), gdzie reguły są mało istotne. Może
mieć charakter indywidualny i społeczny. Rozrywka może być określeniem czynności
rekreacyjnych, wypoczynkowych, zabawowych i hobbystycznych.
GRA – jest formą zabawy, formą czynnego wypoczynku. Jest prowadzona według określonych
reguł. Może przybierać formę rywalizacji i skupiać wieloosobowe zespoły, jak również
pojedynczych uczestników.
HOBBY – szczególna grupa czynności wolnoczasowych. Oznacza szczególne zamiłowanie,
upodobanie do czegoś. Może być ulubione zajęcie, któremu poświęca się czas wolny.
FORMY SPĘDZANIA CZASU WOLNEGO (grupy czynności wolnoczasowych) I wariant:

•

Turystyka

•

Sport

•

Środki masowego przekazu

•

Teatr i filharmonie, wystawy i muzea

•

Samokształcenie

•

Amatorstwo artystyczne

•

Majsterkowanie i amatorstwo techniczne

•

Hodowla amatorska

•

Zabawy i kontakty towarzyskie

•

Kolekcjonerstwo

•

Aktywność społeczna

FORMY SPĘDZANIA CZASU WOLNEGO (grupy czynności wolnoczasowych) II wariant:

•

Czytanie książek, gazet, czasopism

•

Spotkania, wizyty, zabawy towarzyskie, gry

•

Słuchanie radia

•

Oglądanie telewizji

•

Zajęcia turystyczne i turystyczno-rekreacyjne (wycieczki, spływy, rajdy, wyjazdy
turystyczne)

•

Czynne uprawianie sportu ( zawodowe lub amatorskie zajmowanie się określonymi
dyscyplinami sportu)

•

Korzystanie z teatrów, instytucji muzycznych, artystycznych i kulturalnych (teatr, kino,
koncert, wystawa)

•

Hobby ( zamiłowanie osobiste – przyrodnicze, politechniczne, artystyczne,
ogólnokulturalne, kolekcjonerskie)

•

Słuchanie muzyki z płyt lub kaset, oglądanie wideo, filmów i przeźroczy w domu

•

Spacery

•

Praktyki i zajęcia religijne, pogrzeby, opieka nad grobami, inne zajęcia o charakterze
obyczajowo-religijnym

•

Praca i działalność społeczna ( działalność społeczna i społeczno-zawodowa, mitingi,
spotkania polityczne, zebrania, manifestacja, itp.)

•

Inne formy spędzania wolnego czasu.

Czas wolny stanowi element życia społecznego towarzyszący człowiekowi od zawsze.

PRAWDOPODOBNE CYKLICZNE ZMIANY AKTYWNOŚCI LUDZI W OKRESIE
PREHISTORYCZNYM.
Prehistoria to najdawniejszy okres dziejów ludzkości sięgający czasowo do ok. 10 tyś lat przed
narodzeniem Chrystusa.
CYKL KRÓTKI (DOBOWY)

W dzień zbieractwo i myślistwo, przerwane krótkimi odpoczynkami w przypadkach

intensywnego wydatkowania energii lub z powodu niekorzystnych warunków pogodowych.

Wieczorem odpoczynek, przygotowanie broni i narzędzi, a także zabawa o twórczość

artystyczna. ( malowidła i rzeźby jaskiniowe).
CYKL ŚREDNI ( 1- 2 TYGODNIE)

Intensywny wysiłek fizyczny podczas systematycznie podejmowanych polowań na grubszą

zwierzynę ( jelenie, łosie, żubry, tury, słonie) w celu zdobycia większej ilości pożywienia.

Korzystanie ze zdobyczy i odpoczynek połączony z wyrobem odzieży, narzędzi, zabawą i

twórczością artystyczną oraz przygotowaniem się do kolejnych polowań.
FUNKCJE CZASU WOLNEGO:

•

regeneracyjna

•

rozrywkowa

•

rozwojowa

Trudno jednoznacznie wyznaczyć granicę pomiędzy czynnościami czasu wolnego a pracą.

Niekiedy czynności, jakie wykonujemy są obowiązkowe, a innej sytuacji mają charakter zabawy
lub są podejmowane dla relaksu. Ważnym kryterium określającym, czy mamy do czynienia z
czasem wolnym, będzie nastawienie, z jakim człowiek wykonuje daną czynność i jego osobiste
zaangażowanie.
CZYNNIKI DETERMINUJĄCE CZAS WOLNY ZE SPOŁECZNEGO PUNKTU WIDZENIA

•

Poziom kulturalny ( sprzyja lepszemu organizowaniu czasu wolnego, ma wpływ na
organizację przedsięwzięć z zakresu kultury, sztuki, itp.)

•

Ośrodki rekreacji ( odpowiednia ilość oraz fachowy personel może wpływać na
wykorzystanie czasu wolnego zwłaszcza przez dzieci i młodzież)

•

Warunki komunikacyjne ( istotny element wpływający na ilość czasu wolnego, rozwinięta i
dobrze zorganizowana sieć komunikacyjna pozwala zaoszczędzić czas na dojazdy do miejsc
pracy i nauki)

•

Punkty handlowe oraz usługowe ( ich dobra lokalizacja ma wpływ na zyskanie czasu
wolnego poprzez ułatwienie codziennych obowiązków)

•

Czynniki środowiskowe ( stopień koncentracji ludności, warunki materialne, działalność
organizacji społecznych i kulturalnych, inne instytucje organizujące czas wolny)

•

Dorośli ( mają decydujący wpływ na organizację czasu wolnego dzieci i młodzieży)

Różnice w zachowaniach wolnoczasowych wynikają z czynników wrodzonych

(dziedzicznych) i nabytych ( wynikających z efektów określonego środowiska)
DETERMINANTY PODEJMOWANIA ZACHOWAŃ WOLNOCZASOWYCH

•

Czynniki biologiczne

◦

stan zdrowia

◦

poziom sprawności fizycznej

◦

poziom wydolności fizycznej

◦

typ budowy somatycznej

•

Czynniki psychiczne

◦

osobowość

◦

typ temperamentu

◦

poziom inteligencji

◦

postawa życiowa człowieka

◦

struktura wartości, potrzeb i zainteresowań

•

Czynniki społeczno–demograficzne

◦

płeć

◦

wiek

◦

wykształcenie

◦

zawód i aktywność zawodowa

◦

pozycja społeczna, miejsce w strukturze społecznej

◦

styl i sposób życia

•

Czynniki gospodarczo-ekonomiczne

◦

sytuacja materialna

◦

poziom dochodów

◦

ilość czasu wolnego

◦

dostępność urządzeń, obiektów i oferty rekreacyjnej

Rekreacja stanowi jeden z obszarów kultury fizycznej.

REKREACJA odnowienie sił fizycznych i psychicznych człowieka za pomocą rozmaitych form
aktywności umysłowej lub fizycznej, ale innych niż wynikające z obowiązków codziennego życia.
KULTURA FIZYCZNA to zespół biologicznych i organizacyjnych oddziaływań i poczynań
ukierunkowanych na wykorzystanie różnych form i rodzajów ruchowej aktywności człowieka dla
uzyskania określonych efektów w działalności zawodowej, w uzyskiwaniu wyników sportowych,
dla uzyskania określonych reakcji żywego organizmu w procesie odnowy biologicznych sił i
twórczych zdolności człowieka.

Kultura fizyczna, jako cecha człowieka jest dobrem osobistym.
Zadaniem kultury fizycznej jest dążenie do rozwoju człowieka, do wysokiej sprawności

fizycznej i ruchowej, do umiejętności wykorzystywania zdolności fizycznych w różnych sytuacjach
życiowych.
SKŁADOWE SYSTEMU KULTURY FIZYCZNEJ

•

wychowanie fizyczne

•

rekreacja ruchowa

•

sport

•

rehabilitacja ruchowa

•

turystyka