Podstawy systemu Linux.

Instalacja i konfiguracja.

Cel ćwiczenia:

Pierwszym celem ćwiczenia jest zapoznanie studenta ze środowiskiem

wirtualizacji systemów operacyjnych, omówienie konfiguracji maszyn
wirtualnych, zapoznanie ze specyfiką pracy z wykorzystaniem wirtualnych
systemów operacyjnych.

Głównym zagadnieniem omawianym w tym ćwiczeniu będzie instalacja

systemu operacyjnego Linux, a w szczególności konfiguracja systemu plików i
partycji dysku twardego komputera na potrzeby instalacji systemu, konfiguracja
pakietów instalacyjnych, ustawienie hasła administratora oraz inne czynności
konfiguracyjne prowadzące do pierwszego uruchomienia systemu. Podczas
ćwiczenia student zapozna się także z podstawowymi poleceniami i strukturą
plików systemu Linux.

Systemy operacyjne – Wstęp

System operacyjny to oprogramowanie komputera umożliwiające zarządzanie sprzętem

komputerowym oraz odpowiedzialne za planowanie i wykonanie zadań użytkownika lub

aplikacji użytkownika. System operacyjny zajmuje się w szczególności: przydzielaniem czasu

pracy procesora dla poszczególnych zadań, przydzielaniem pamięci RAM do poszczególnych

zadań oraz taką obsługą sprzętu, która zapewnia brak przerw w dostępie do poszczególnych

elementów systemu komputerowego. Schematyczny przepływ informacji pomiędzy

elementami systemu komputerowego przedstawia rysunek 1.

Rynek oprogramowania oferuje nam bogaty wybór systemów operacyjnych. Systemy różnią

się od siebie przede wszystkim przystosowaniem do konkretnej architektury procesorów,

ilością oferowanego oprogramowania dodatkowego wchodzącego w skład systemu (usługi,

serwery, aplikacje), a także licencjami (od darmowych po bardzo drogie systemy

dedykowane).

Dzisiejsze systemy operacyjne podzielić można na trzy główne rodziny: systemy Linux,

wywodzące się z powstałych już w latach sześćdziesiątych systemów Unix, systemy

Windows, tworzone przez firmę Microsoft, oraz systemy Mac OS dla komputerów firmy

Apple.

Maszyny wirtualne – Wstęp

Maszyna wirtualna to programowe odtworzenie rzeczywistego sprzętu

komputerowego. Programy (lub systemy) uruchamiane w środowisku wirtualnym zachowują

się tak, jakby uruchomione zostały na prawdziwym fizycznym komputerze. Środowisko

wirtualne kontroluje wszystkie odwołania programu (systemu) do fizycznych urządzeń

sprzętowych i jednocześnie symuluje zachowanie i odpowiedzi tych urządzeń.

Niewątpliwą zaletą używania maszyn wirtualnych do testowania systemów

operacyjnych i oprogramowania jest fakt, iż z wykorzystaniem maszyn wirtualnych można

uruchamiać i testować oprogramowanie stworzone dla różnych architektur procesora bez

konieczności posiadania fizycznego sprzętu. Pozwala to administratorom testować nowe

rozwiązania i przeprowadzać testowe wdrożenia bez narażania rzeczywistego środowiska

produkcyjnego (parku serwerowego) na kosztowne przestoje.

Jednym z najważniejszych atutów maszyn wirtualnych jest fakt, iż wyposażone są one

we wszystkie urządzenia peryferyjne i interfejsy analogiczne do rzeczywistych komputerów.

Wirtualne maszyny najczęściej korzystają z urządzeń fizycznego komputera (hosta) na

którym są zainstalowane. Można zatem podłączać maszynę wirtualną, za pomocą wirtualnej

karty sieciowej (która tak naprawdę korzysta z rzeczywistej karty sieciowej komputera hosta)

do rzeczywistej sieci komputerowej, dzięki czemu wirtualny serwer będzie miał dostęp do

sieci internetowej. Możliwość funkcjonowania wirtualnego serwera w sieci Internet jest

jednym z największych zalet tej technologii, ponieważ klienci łączący się do usług

sieciowych wirtualnego serwera w żaden sposób nie odczuwają, iż korzystają z usług

wirtualnego systemu. Wirtualizacja daje administratorom także inne mechanizmy testowania

sprzętu i oprogramowania np.: możliwość podłączania wirtualnych nośników danych, a w

szczególności wirtualnych dysków twardych, co pozwala na testowanie migracji systemu na

inne dyski, tworzenia kopii bezpieczeństwa, tworzenia macierzy dyskowych itp. Ustawienia

związane z ilością przydzielonej pamięci RAM pozwalają sprawdzić, czy system będzie

pracował stabilnie posiadając daną ilość pamięci. Inną ciekawą funkcjonalnością maszyn

wirtualnych jest możliwość zapisywania stanu maszyny (tzw. migawki systemu). Pracując na

rzeczywistym systemie operacyjnym często napotyka się sytuacje, które są w pewien sposób

nieodwracalne (usunięcie sterownika, zmiana konfiguracji interfejsu sieciowego, utrata pliku,

utrata klucza szyfrującego itp.) lub ich naprawa związana jest z długotrwałym nakładem pracy

administratora. Maszyny wirtualne dają możliwość zapisania stanu maszyny w danej chwili,

dzięki czemu, w przypadku, gdy administrator chce przetestować pewne rozwiązanie, którego

nie jest do końca pewny, ma możliwość (w przypadku utraty stabilności systemu) powrotu w

dowolnym momencie do zapisanego wcześniej stanu rzeczy.

Na rynku istnieje wielu producentów zajmujących się rozwojem i sprzedażą rozwiązań

z zakresu wirtualizacji. Często nie są to już tylko aplikacje klienckie pozwalająca na

zainstalowanie we własnym zakresie wirtualnego systemu. Coraz więcej uwagi przywiązuje

się do serwerów wirtualizacji, które udostępniają wiele kopii maszyny wirtualnej, dzięki

czemu do jednego wirtualnego systemu może zalogować się wielu użytkowników, a każdy z

nich pracuje na swojej kopii maszyny wirtualnej. Do najpopularniejszych programów

umożliwiających instalację wirtualnego systemu operacyjnego należą:

•

Microsoft Virtual PC

•

VMware Workstation

•

Virtual Box

Natomiast do najpopularniejszych serwerów wirtualizacji należą:

•

Windows Serwer 2008 R2 Hyper-V

•

VMware Server

•

Xen Server

Warto też zaznaczyć, iż wydajność wirtualnego systemu operacyjnego zależy przede

wszystkim od implementacji wirtualnego środowiska. Ten sam system operacyjny w wersji

wirtualnej w jednym środowisku wirtualnym może pracować dużo bardziej wydajnie niż w

innym programie do wirtualizacji.

Ćwiczenie 1 Maszyna wirtualna – Tworzenie i konfiguracja

Celem tego ćwiczenia jest stworzenie w środowisku wirtualizacji VirtualBox nowej maszyny

wirtualnej, konfiguracja środowiska oraz konfiguracja parametrów maszyny wirtualnej.

Ćwiczenie realizowane jest wg poniższych kroków:

1. Zapoznać się z Ustawieniami globalnymi środowiska VirtualBox

1.1. Domyślne ścieżki dla dysków twardych i maszyn wirtualnych (zmienić na dogodną

lub zapamiętać aktualną)

1.2. Konfiguracja klawisza gospodarza

1.3. Sieci – konfiguracja adaptera środowiska (ustawienia karty oraz DHCP)

2. Zapoznać się z mechanizmem działania Menadżera nośników wirtualnych

2.1. Obrazy CD/DVD: Dodać do menadżera obrazy instalacyjne systemów:

2.1.1. Fedora-12-i386-DVD.iso

2.1.2. Ubuntu-9.10-server-i386.iso

2.2. Dyski twarde: Utworzyć nowe wirtualne dyski:

2.2.1. Dynamicznie rozszerzany, wielkość 1,2 GB, nazwa: TestowyHDD_rozsz

2.2.2. O stałym rozmiarze, wielkość 500 MB, nazwa TestowyHDD_staly

2.3. Odnaleźć utworzone wirtualne dyski na dysku komputera. Zanotować ile zajmują

miejsca na fizycznym dysku.

2.4. Usunąć dyski TestowyHDD_rozsz oraz TestowyHDD_staly

3. Uruchomić kreator tworzenia nowej maszyny wirtualnej

3.1. Nadać nowej maszynie wirtualnej nazwę: so_fed12_i01_nazwa_wlasna (gdzie człon

„nazwa własna” to np. nazwisko osoby instalującej itp.)

3.2. Ustawić typ systemu operacyjnego na: Linux - Fedora

3.3. Ustawić wartość ilości pamięci wirtualnej RAM na 512 MB

3.4. Stworzyć nowy, dynamicznie rozszerzany wirtualny dysk startowy o sugerowanej

przez kreator wielkości i o sugerowanej nazwie.

3.5. Zapoznać się z podsumowaniem tworzenia maszyny wirtualnej

4. Zapoznać się z Ustawieniami utworzonej maszyny wirtualnej (aby włączyć ustawienia

maszyny wirtualnej należy z menu Maszyna wybrać Ustawienia, lub zastosować skrót

Ctrl+S, pamiętać należy, iż ustawienia maszyny wirtualnej mogą być edytowane tylko

jeżeli maszyna nie jest włączona)

4.1. Na zakładce Ogólne -> Opis wprowadzić opis utworzonej maszyny:

„Fedora 12 - Pierwsza instalacja testowa”

4.2. Na zakładce System zmienić kolejność startowania tak, aby napęd CD/DVD-ROM

znajdował się w kolejności za Dyskiem twardym

4.3. Na zakładce Nośniki w drzewie nośników poprzez zaznaczenie symbolu napędu

CD/DVD-ROM (symbol płyty) w sekcji atrybutów wybrać wcześniej dodany w

menadżerze nośników wirtualnych obraz instalacyjny Fedora-12-i386-DVD.iso

4.4. Na zakładce Sieć -> „Karta 1” wybrać opcję podłączenia karty do Sieci wewnętrznej

4.5. Wybrać OK., aby zamknąć ustawienia Maszyny wirtualnej

Ćwiczenie 2 Instalacja systemu

W poprzednim ćwiczeniu przygotowana została maszyna wirtualna dla potrzeb instalacji

systemu Fedora Linux. Skonfigurowane zostały wirtualne dyski twarde, pamięć RAM, a także

podłączony został wirtualny nośnik instalacyjny DVD. W tym ćwiczeniu przeprowadzona

zostanie instalacja systemu oraz przeprowadzone zostanie pierwsze uruchomienie

zainstalowanego systemu. W celu realizacji ćwiczenia należy:

1. Uruchomić przygotowaną w poprzednim ćwiczeniu maszynę wirtualną

2. W pierwszym menu wyboru opcji instalacji wybrać należy polecenie instalacji systemu z

wykorzystaniem podstawowego sterownika karty graficznej (Install system with basic

video driver) – Rozpocznie się proces instalacji.

Pierwszym krokiem podczas instalacji systemu Fedora jest testowanie nośnika instalacyjnego

w celu uniknięcie sytuacji, gdy uszkodzony nośnik uniemożliwi dokończenie instalacji. W

przypadku, gdy instalacja przebiega w środowisku wirtualnym można pominąć testowanie

nośników.

3. Na ekranie testowania nośników wybrać opcję Pomiń (skip).

Programem przeprowadzającym proces instalacji jest charakterystyczny dla wielu dystrybucji

systemu Linux program Anaconda. Także w systemie Fedora Anaconda wpiera proces

instalacji systemu.

4. Przeprowadzić konfigurację procesu instalacji w programie Anaconda

4.1. Ustalić język instalacji i klawiaturę na polską.

4.2. Ponownie zainicjować dysk twardy (ponieważ system widzi wirtualny dysk jako

nowy, nigdy nie używany i niesformatowany dysk twardy)

4.3. Wprowadzić dowolną nazwę własną jako nazwę hosta dla nowej instalacji (nie należy

używać polskich znaków, spacji i znaków specjalnych)

4.4. Ustawić strefę czasową

4.5. Ustawić hasło root’a (W systemach Linux użytkownik „root" to użytkownik o

najwyższych uprawnieniach – administrator)

4.6. Dokonać konfiguracji partycji dysku twardego dla nowej instalacji. (Instalator daje

możliwość całkowicie automatycznej konfiguracji dysku twardego na potrzeby

instalacji, poprzez wybranie polecenia „użycie całego dysku”. Na potrzeby instalacji

testowej konfiguracja przeprowadzona zostanie ręcznie).

4.6.1. Zaznaczyć opcję Zobacz i zmodyfikuj układ partycji (Review and modify

partitioning layout) a następnie wybrać przejście do następnego kroku instalacji.

4.6.2. Usunąć wszystkie automatycznie sugerowane partycje, a następnie w obszarze

wolnym utworzyć nowe partycje:

4.6.2.1.

Partycja pierwsza: W okienku tworzenia nowej partycji zaznaczyć: typ

systemu plików – swap, rozmiar stały – 512 MB, wymusić, aby partycja

była partycją podstawową.

System Linux do działania potrzebuje tzw. partycji wymiany SWAP, która

wykorzystywana jest przez system do tymczasowego przechowywania danych w

sytuacji, gdy cała pamięć podręczna RAM jest już zagospodarowana.

4.6.2.2.

Partycja druga: W okienku tworzenia nowej partycji zaznaczyć: punkt

montowania: „/”, typ systemu plików – ext4, rozmiar – opcja „Wypełnij do

maksymalnej dozwolone wielkości”, wymusić, aby partycja była partycją

podstawową.

Posiadając dwie partycje sda1 (ext4, „/”) oraz sda2 (swap) można przejść

dalej w procesie instalacji. Instalator zapyta, czy ustawienia partycji mają

zostać wprowadzone oraz poprosi o ostateczne potwierdzenie przed

sformatowanie partycji.

4.7. Potwierdzić chęć zainstalowania programu startowego

4.8. Dokonać konfiguracji pakietów instalacyjnych

Ponieważ celem niniejszego ćwiczenia jest instalacja systemu w jak najmniej złożonej

formie podczas konfiguracji pakietów wyłączone zostaną aplikacje, które w ramach

tego laboratorium nie będą omawiane

4.8.1. Odznaczyć opcję „Biuro i praca biurowa”, zaznaczyć opcję „Customize now”

(co pozwoli na samodzielną szczegółową konfigurację pakietów które zostaną

zainstalowane), a następnie przejść dalej.

4.8.2. W zakładce Środowiska graficzne odznaczyć Środowisko graficzne Gnome,

A następnie w zakładce Podstawowy system odznaczyć należy: System X

Window, a następnie przejść dalej w procesie instalacji.

Po konfiguracji pakietów program Anaconda uruchomi proces instalacji,

sprawdzi zależności pakietów i rozpocznie instalacje wybranych pakietów przy

zachowaniu ustalonych parametrów instalacji. Czas instalacji systemu zależy od

ilości pakietów, ilości pamięci RAM przeznaczonej dla maszyny wirtualnej, a

także prędkości procesora i dysku twardego komputera hosta. Po zainstalowaniu

wszystkich pakietów program instalacyjny poprosi użytkownika o ponowne

uruchomienie komputera poprzez kliknięcie guzika „uruchom ponownie”. Po

ponownym uruchomieniu komputera (maszyny wirtualnej) uruchomi się nowo

zainstalowany system (w przypadku, gdyby nie została zmieniona kolejność

uruchamiania nośników w ustawieniach maszyny wirtualnej, ponownie

uruchomiłaby się płyta instalacyjna). Podczas pierwszego uruchomienia system

uruchomi program konfiguracyjny. Na potrzeby tego ćwiczenia nie jest konieczne

wprowadzanie żadnych zmian za pomocą tego programu.

Ćwiczenie 3 Podstawowe komendy systemu Linux – praca z systemem

Po zainstalowaniu systemu można rozpocząć pracę. W tym celu należy uruchomić maszynę

wirtualną, a następnie zalogować się do systemu jako użytkownik root (w tej chwili tylko taki

użytkownik istnieje w systemie) używając hasła podanego podczas instalacji. Celem tego

ćwiczenia jest poznanie podstawowych poleceń systemu Linux, umożliwiających poruszanie

się po katalogach, tworzenie, kasowanie i wyszukiwanie plików.

Większość poleceń w systemie Linux posiada tzn. „flagi” (zwane także przełącznikami,

parametrami, opcjami). Flagi poprzedzone są zazwyczaj jedny (-) lub dwoma (--) znakami

„minus”. Flaga (parametr) może mieć znaczenie dla polecenia „sama w sobie” lub tylko z

dodatkową wartością np.:

•

polecenie „ls” – wyświetla zawartość aktualnego katalogu. Użycie polecenie „ls” z

flagą „-a” powoduje wyświetlenie zawartości aktualnego katalogu wraz z plikami

ukrytymi (w systemie Linux nazwa plików ukrytych zaczyna się od symbolu kropki). W

tym wypadku znaczenie ma samo wystąpienie flagi: „ls -a". Inną flagą polecenia

„ls” jest flaga „-l” która pozwala na wyświetlenie zawartości folderu wraz z opisem

praw dostępu do pliku, ilością zajmowanego miejsca na dysku i właścicielem pliku.

Zatem, polecenie „ls” może być wywołane z dwoma flagami: „ls -l -a” – jednak w

przypadku flag, których samo wystąpienie jest znaczące możliwe jest łączenie ich w

jedną flagę np.: „ls -la” jest tożsame z wyżej wymienionym poleceniem.

•

polecenie „find” wyszukuje plik/katalog. Składnia tego polecenia jest następująca:

find ścieżka -name szukana_nazwa

Jak widać w przypadku polecenia find pierwszym niezbędnym składnikiem polecenia

jest ścieżka do katalogu w którym chcemy rozpocząć przeszukiwanie. Flaga „-name”

wskazuje że parametrem wyszukiwania jest nazwa pliku/katalogu, po fladze musi

wystąpić wyszukiwana wartość. Jest to przykład zastosowania flagi z wartością. Samo

polecenie „find” jest dużo bardziej rozbudowane i pozwala na wyszukiwanie plików i

katalogów według wielu kryteriów np. użytkownika, który utworzył dany plik, daty

utworzenie itd.

Większość poleceń systemu Linux ma flagę pomocy, dzięki której można poznać

składnię polecenia. Pomoc dla danego polecenia wywoływana jest za pomocą flagi „-

h” lub flagi „--help" (pomoc w niektórych poleceniach można wywołać za pomocą

obu tych flag, a w niektórych przypadkach tylko za pomocą jednej wybranej).

Dużo dokładniejszą dokumentację poleceń wywołuje się poprzez polecenie:

„man polecenie”

Przedrostek „man” wywołuje strony „manuala” (przewodnika) dla danego

polecenia. Aby wyjść z przewodnika należy użyć klawisza „Q”.

Czasami pomoc do polecenia (--help) jest tak obszerna, że aby ją obejrzeć z

podziałem na strony należy dodatkowo wywołać polecenie „|more” które dzieli

wydruk na strony, np.:

„ find --help | more”

wywoła pomoc dla polecenia wyszukiwania podzieloną na strony, co znacznie ułatwia

czytanie dokumentacji.

Wykorzystując powyższą wiedzę wykonać polecenia:

1. Zalogować się do systemu

2. Wydać polecenie: hostname (co zwraca to polecenie ?)

3. Wydać polecenia:

3.1. ls – wyświetlające zawartość katalogu (sprawdzić także „ls -a", „ls -l" oraz „ls -la")

3.2. pwd – polecenie pokazujące ścieżkę w jakiej się aktualnie znajduje użytkownik

W głównym katalogu systemu Linux znajduje się szereg katalogów systemowych. Pliki

użytkownika root, znajdują się w katalogu „/root”. Pliki innych użytkowników znajdują się w

katalogu „/home/nazwa_użytkownika”. Inne najważniejsze katalogi systemowe to:

•

„/bin” - zawiera pliki binarne (wykonywalne) podstawowych narzędzi systemowych

•

„/boot" - zawiera pliki uruchomiające system

•

„/dev”

- zawiera pliki reprezentujące urządzenia fizyczne

•

„/etc” - zawiera pliki konfiguracyjne systemu i usług

•

„/lib” -zawiera biblioteki systemowe

•

„/media” oraz „/mnt” – katalogi w których montowane są dyski, napędy CD/DVD,

urządzenia przenośne itp.

•

„/proc”

- zawiera dane o uruchomionych procesach

•

„/sbin”

- zawiera pliki wykonywalne poleceń, które mogą być uruchamiane

tylko przez administratora

•

„/tmp”- zawiera pliki tymczasowe

•

„/usr” - zawiera programy użytkowników

•

„/var” - zawiera logi i skrypty systemowe

4. Wiedząc, że polecenie „cd" zmienia katalog:

4.1. Zmienić aktualny katalog na „/etc” (polecenie: „cd /etc”)

4.2. Wydać polecenie „pwd” w celu sprawdzenia, że udało się zmienić aktualny katalog.

4.3. Wydać polecenie: „cd -" (polecenie powrotu do ostatniego katalogu), a następnie

sprawdzić poleceniem „pwd” jaki jest aktualnie zajmowany katalog.

Aby przemieszczać się wykorzystując ścieżki względne użyć należy składni z wykorzystaniem

znaku wielokropka oraz znaku slash, np:

•

„cd ../” – zmienia katalog na katalog o jeden poziom wyżej

•

„cd ../../” – zmienia katalog na katalog o dwa poziomy wyżej

•

„cd ../../documents” – zmienia katalog na katalog „documents” który znajduje się o

dwa poziomy wyżej

•

„cd dane/” – zmienia katalog na katalog „dane” który znajduje się w aktualnym

katalogu

Znając poniższe polecenia i ich znaczenie:

•

„mkdir” - tworzy nowy katalog

•

„touch” – sprawdza czy istnieje plik, jeśli nie to go tworzy

•

„rm” – kasuje pliki i katalogi (zapoznać się z flagami -f -R)

•

„rmdir” – kasuje katalogi

•

„mv ścieżka NowaŚcieżka” - przenosi katalogi/pliki (sprawdzić flagi)

•

„cp plik1 plik2” - kopiuje „plik1” i zapisuje go pod nazwą „plik2” (sprawdzić

flagę -R)

•

„du plik/katalog” - sprawdza ile miejsca na dysku zajmuje danych plik/katalog

(sprawdzić flagi -s -h)

•

„df” - sprawdza ilość wolnego miejsca na dyskach twardych (sprawdzić flagi -h)

•

„ln -s /ścieżka nazwa_dowiązania” – tworzy dowiązanie (skrót) do pliku lub katalogu

wskazanego przez ścieżkę o nazwie określonej jako nazwa_dowiązania

5. W katalogu /root stworzyć strukturę katalogów i plików zgodną z poniższym schematem:

(UWAGA! Wszystkie pliki, niezależnie od rozszerzenia należy stworzyć poleceniem

touch)

•

/root/

o dane/

 dokumenty/

•

podania/

o at092.txt

o at094.txt

•

reklamacje/

o rek20321.doc

o rek20342.doc

•

odwolania/

o aktualne.xls

 regulaminy/

•

aktualne

•

archiwalne

 grafiki/

•

ft01.jpg

•

ft05.jpg

 konspekty/

6. Wykonać kopię katalogu „dane”. Kopię zapisać jako „daneNowe"

7. Za pomocą polecenia „rm" skasować katalog „dane”

8. Sprawdzić wolne miejsce na dysku twardym. Wydruk powinien być sformatowany w

jednostkach bardziej czytelnych dla użytkownika (GB, MB, K itd.).

9. Sprawdzić ile miejsca na dysku zajmuje utworzony w ćwiczeniu katalog daneNowe.

10. W katalogu reklamacje stworzyć dowiązanie symboliczne (skrót) do katalogu regulaminy

W wielu poleceniach możliwe jest zastosowanie symbolu uogólniającego * (gwiazdka).

Np. chcąc wyświetlić wszystkie pliki i katalogi w katalogu /etc rozpoczynające się od frazy

„net” należy wydać polecenie „ls /etc/net*”. Gdy chcemy np. skopiować wszystkie pliki z

jakiegoś katalogu, a nie cały katalog, gwiazdę umieszcza się po nazwie katalogu i

symbolu slash np. „cp /etc/sysconfi/* /ścieżka_docelowa/”

11. Przenieść plik at092.txt do katalogu konspekty

12. Skopiować wszystkie pliki z katalogu grafiki do katalogu dokumenty

13. Przejść do katalogu /root i wydać polecenie:

tree -L 1 ./dane/

a następnie polecenie:

tree -L 4 ./dane/

Jaki jest efekt działania w/w poleceń ?

14. Wykorzystując polecenie find:

14.1.

Wyszukać w katalogu /root/daneNowe wszystkie pliki z rozszerzeniem „.jpg”

(należy użyć flagi -name oraz symbolu * )

14.2.

Wyszukać w katalogu /var wszystkie pliki należące do użytkownika rpcuser

(użyć flagi -user)

15. Przetestować poniższe polecenia

•

logout – wylogowuje użytkownika z bieżącej sesji (można także użyć skrótu

Ctrl+D)

•

reboot - uruchamia komputer ponownie

•

poweroff - zamyka system

Ćwiczenie 4 Instalacja systemu – dystrybucja Ubuntu

Postępując analogicznie jak w ćwiczeniu 1, 2 i 3 zainstalować system Linux Ubuntu.

Przetestować działania podstawowych komend.

Nie należy się zrażać, jeśli w innej dystrybucji niż już znana użytkownikowi nie działa

któreś z wymienionych poleceń lub gdy proces instalacji różni się nieznacznie w krokach i

ustawieniach. Wszystkie dystrybucje systemu Linux w większym lub mniejszym obszarze

różnią się od siebie, jednak zasada działania, systemu plików i ogólna specyfika pracy z

systemem Linux jest niezmienna. Warto pamiętać, iż większość odpowiedzi na nurtujące

pytania znaleźć można w przewodnikach do poleceń (man) oraz wywołując polecenia z flagą

- - help.

Dystrybucja Ubuntu Linux posiada narządzie ułatwiające instalację które pracuje w

tzw. trybie – pseudograficznym, jednak poszczególne kroki nie różnią się od tych, które

prezentowane były w przypadku systemu Fedora Linux.

Poniższy wydruk prezentuje narzędzie do tworzenia partycji podczas instalacji systemu

Ubuntu Linux:

Analogicznie, jak w przypadku systemu Fedora na potrzeby instalacji testowej podczas

wybierania pakietów które powinny zostać zainstalowane wykluczyć można z instalacji

środowisko graficzne X-Windows.