Rada

1952 - Specjalna Rada Ministrów – organ MIĘDZYRZĄDOWY, głównie ministrowie –

przedstawiciele państwa (6 osób). Informacje i konsultowanie się z Wysoką władzą.

Poprzedniczka Rady.

W 1958 – wspólne instytucje dla EWWiS EWG Euroatom – Europejskie zgromadzenie

parlamentarne(178 parlamentarzystów), trybunał sprawiedliwości i Komitet Ekonomiczno

Społeczny. Komisje i rady trzech wspólnot mają spory kompetencyjne. Zajmują się jedynie

dziedziną wynikającą z określonego traktatu.

!967 – traktat fuzyjny. Scalenie organów Wspólnot Europejskich. Jedna Komisja i Jedna

Rada. Wysoka władza przestaje istnieć. Przy EWWiS Komisja ma duże kompetencje przy

dwóch pozostałych mniejsze.

JAE - Rada ministrów – zwiększenie ilości spraw podejmowanych kwalifikowaną

większością głosów, przede wszystkim w sprawach rynku wewnętrznego transportu i nowych

dziedzin współpracy. Kwestia szybkości działania i szybkości wprowadzania działań.

•

Drugi najważniejszy organ - decyzyjny i odgrywa faktycznie decydującą rolę w

kształtowaniu w ramach PWBiS

•

Przyjmuje akty prawne (od TL wspólne z PE w oparciu o zwykłą procedurę). Może

też sama lub na podstawie specjalnej procedury

•

Sporządza konwencje, których przyjęcie zaleca państwom członkowskim

•

Stanowi forum konsultacji

•

Zawiera umowy międzynarodowe z państwami trzecimi i

organizacjami międzynarodowymi (od TL wspólnie z PE) Po TL

pełni także:

•

Funkcję kontrolną - przyjmując na wniosek KE środki ustanawiające warunki aby

państwa wprowadzały w swoich krajach rozwiązania w dziedzinie PWBiS

RADA DS. WYMIARU SPRAWIEDLIWOŚCI I SPRAW WEWNĘTRZNYCH (ang.

JHA)

Zanim dana propozycja stanie się przedmiotem obrad Rady jest opracowywana we właściwej

tematycznie grupie roboczej. Wchodzący w jej skład urzędnicy i funkcjonariusze właściwych

służb opracowują propozycje, przy zachowaniu dbałości o interes państwa, które reprezentują.

Następnie sprawa jest rozpatrywana przez grupy kierownicze (w ramach Komitetu), który

pracuje nad zbliżeniem stanowisk. Dopiero wówczas projekt jest przekazywany do

COREPER i Rady.

Rada

Traktat z Nicei przydzielił krajom członkowskim zróżnicowaną liczbę głosów (tzw. głosy

ważone). Cztery najludniejsze państwa (Niemcy, Wielka Brytania, Francja i Włochy) mają po

29 głosów, a wraz ze zmniejszającą się liczbą ludności redukuje się także liczba głosów - od

27 w przypadku Polski i Hiszpanii po 3 w przypadku Malty. Od Traktatu Nicejskiego i

Traktatu o Do podjęcia decyzji potrzebna jest zgoda państw mających w sumie 255 głosów

(około 74 proc. ze wszystkich 345 głosów), a do zablokowania decyzji wystarcza 91 głosów.

Rada

Rada składa się z przedstawiciel państw członkowskich szczebla ministerialnego

upoważnionych do zaciągania zobowiązań w imieniu rządu, po jednym z każdego państwa.

W posiedzeniach Rady bierze także udział przedstawiciel KE. Skład Rady nie jest stały i

zmienia się w zależności od rodzaju spraw będących przedmiotem obrad. Zdarza się że jeżeli

sprawa jest wysokiej wagi to w Radzie zasiadają szefowie państw lub rządów państw

członkowskich. Niejednolity skład Rady daje jej możliwość obradowania w tym samym

czasie w różnych miejscach i w różnych gremiach.

Skład Rady więc może być bardzo różnorodny, wyróżnia się Radę Ogólną i Spraw

Zagranicznych oraz następujące rady techniczne:

•

Finansów i Gospodarki (Ecofin)

•

Spraw Wewnętrznych i Sprawiedliwości

•

Zatrudnienia, Polityki Socjalnej, Zdrowia i Konsumentów

•

Konkurencji

•

Transportu, Telekomunikacji i Energii

•

Rolnictwa i Rybołówstwa

•

Ś

rodowiska

•

Edukacji, Młodzieży i Kultury

Rada Ogólna składa się z ministrów spraw zagranicznych państw członkowskich, zajmuje się

polityką zagraniczną Wspólnot. Rady techniczne odpowiedzialne za poszczególne dziedziny

działalności Wspólnot. Największe znaczenie ma Ecofin zajmujący się harmonizacją

podatków i koordynacją polityki gospodarczej państw członkowskich. Spotyka się raz w

miesiącu.

Radę wspomaga Sekretariat Generalny, który sprawuje funkcje administracyjne. Na

jego czele stoi Sekretarz Generalny, który pełni jednocześnie funkcję Wysokiego

Przedstawiciela do Spraw WPZiB.

Siedzibą Rady jest Bruksela(kwiecień, czerwiec ,październik- Luksemburg). Obrady

Rady są z reguły tajne. W posiedzeniach Rady oprócz jej członków, biorą udział także

przedstawiciele KE i w określonych przypadkach EBC. Regulamin pozwala żeby podczas

nieobecności jednego z członków Rady uczestniczył jego zastępca , który jednak nie może

wziąć udziału w głosowaniu. Za nieobecnego może głosować może głosować inny

upoważniony do tego członek Rady. Kompetencje Rady mają szeroki zasięg, można je

podzielić następująco:

1.

kompetencje prawodawcze

•

wydawanie aktów prawnych wymienionych w Traktatach oraz różnego rodzaju aktów

nienazwanych

•

wzywanie KE do podjęcia określonych działań oraz do wykonywania prawa

inicjatywy prawodawczej

•

delegacja uprawnień na rzecz KE

•

zmiana postanowień traktatów założycielskich

•

podejmowanie decyzji w sprawie ustanowienia wzmocnionej współpracy

2.

kompetencje w zakresie ustalania i realizacji polityki wspólnotowej

•

sprawowanie ogólnego kierownictwa politycznego we Wspólnotach

•

uchwalanie budżetu

•

zawieranie umów z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi

3.kompetencje kreacyjne

•

zmiana liczby członków KE

•

przyjmowanie, sporządzonych zgodnie z propozycjami państw członkowskich. List

członków Komitetu Ekonomicznego i Społecznego, Komitetu Regionów i Trybunału

Obrachunkowego

4.kompetencje kontrolne

•

wnoszenie skargi o stwierdzenie nieważności aktu prawa wspólnotowego

•

wnoszenie skargi na bezczynność innych instytucji wspólnotowych

•

stwierdzenie wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez

państwa

członkowskie zasad na jakich ustanowiona jest UE oraz stwierdzaniu poważnego i

stałego naruszenia przez państwa członkowskie tych zasad

12. System głosowania w ramach Rady UE

•

większość członków przy podejmowaniu decyzji mniejszej wagi

•

większość kwalifikowana – przyznanie każdemu państwu odpowiedniej liczny głosów

ważonych. Rozkład głosów w Radzie UE jest nierównomierny i stanowi pewien

wyjątek od zasady równości państw członkowskich(Polska ma 27 głosów)

•

Od 1 stycznia 2007 (27 państw członkowskich) :

o

jeśli akt głosowany jest na wniosek Komisji: 255 na 345 głosów (73,91%);

o

w pozostałych przypadkach: 232 głosy oddane przez co najmniej 2/3 ogółu

(czyli 17) państw;

o

w każdym przypadku członek Rady będzie mógł zażądać sprawdzenia, czy

państwa stanowiące większość kwalifikowaną stanowią co najmniej 62%

ogółu ludności Unii; jeśli nie – uchwała nie zostanie podjęta.

Dalsze zmiany w sposobie głosowania większością kwalifikowaną przewiduje traktat

lizboński. 1 listopada 2014 roku zniesiony będzie system głosów ważonych, a zastąpi go

system podwójnej większości:

•

jeśli akt głosowany będzie na wniosek Komisji lub wysokiego przedstawiciela Unii do

spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa: 55% państw członkowskich (ale nie

mniej niż 15) reprezentujących co najmniej 65% ludności Unii;

•

w pozostałych przypadkach: 72% państw członkowskich reprezentujących co

najmniej 65% ludności Unii.

Mniejszność blokująca będzie musiała obejmować co najmniej 4 państw, inaczej uznawać się

będzie, że nie została osiągnięta. W przypadku, gdy w głosowaniu nie biorą udziału wszyscy

członkowie, brana jest pod uwagę liczba państw uczestniczących i ludność zamieszkująca te

państwa. Minimalna mniejszość blokująca obejmuje wtedy liczbę państw równą najmniejszej

liczbie państw uczestniczących, których łączna ludność jest większa niż 35% łącznej ludności

państw uczestniczących, powiększonej o jeden.

W okresie przejściowym, trwającym 31 marca 2017 roku, każdy z członków Rady będzie

zażądać, by podczas głosowania zastosowano nie system podwójnej większości, lecz

poprzednio obowiązujący system głosów ważonych.

Deklaracja 7. dołączona do aktu konferencji międzyrządowej, która przyjęła Traktat z

Lizbony, stanowi, że członkowie rady reprezentujący 75% liczby członków Rady lub liczby

ludności niezbędnej do ustanowienia większości blokującej, mogą zgłosić swój sprzeciw

wobec przyjęcia aktu większością kwalifikowaną. Rada musi wówczas uczynić wszystko, w

granicach swych uprawnień, by w rozsądnym terminie osiągnąć porozumienie. Szczególną

rolę w dążeniu do osiągnięcia porozumienia wyznaczono przewodniczącemu Rady i

przewodniczącemu Komisji. Od 1 kwietnia 2017 roku współczynnik 75% zostanie obniżony

do 55%. Jest to zmodyfikowana do nowych potrzeb wersja kompromisu z Janiny.

•

•

jednomyślność- wszyscy członkowie RUE muszą wziąć udział w posiedzeniu,

wstrzymanie się od głosu nie stanowi przeszkody w podjęciu uchwały

13. Prezydencja

Art.203 TWE stanowi o prezydencji. Sprawuje ją kolejno przez okres 6 miesięcy każde

państwo członkowskie reprezentowane w RUE , według porządku ustalonego przez Radę

działającą jednomyślnie. Obecnie przewodniczy Finlandia.

Ciągłość prac RUE zapewnia tzw. Trójka w skład, której wchodzą: państwo,

które pełni obecnie funkcję przewodniczącego w RUE , państwo, które poprzednio pełniło

tę funkcję ora państwo, które w następnym okresie będzie przewodniczyć RUE. Państwo

przewodniczące w RUE pełni następujące funkcję:

•

przewodniczenie spotkaniom RUE

•

zwoływanie spotkań RUE

•

ustanawianie wstępnego porządku obrad, który trafia do pozostałych członków RUE

•

przedkładanie propozycji stanowiska RUE do projektów aktów zgłoszonych przez KE

•

kierowanie organami pomocniczymi RUE

•

państwo przewodniczące RUE przewodniczy jednocześnie RE

•

zwoływanie i prowadzenie posiedzeń RUE

•

zwoływanie konferencji międzyrządowej w celu uzgodnienia zmian traktatów

•

podpisywanie aktów uchwalonych przez RUE

•

notyfikacja dyrektyw, decyzji i zaleceń RUE adresatom

•

reprezentowanie RUE na zewnątrz

14. COREPER

Członkowie RUE nie mogą ciągle przebywać ciągle w Brukseli ze względu na sprawowane

przez nich funkcje w kraju, dlatego też w 1958 Rada utworzyła Komitet Stałych

przedstawicieli Państw Członkowskich (COREPER), Wspiera on RUE w powierzonych jej

zadaniach. COREPER działa jako:

•

COREPER I (zastępcy szefów przedstawicieli szefów państw członkowskich

akredytowanych w Brukseli w randze ambasadorów; zajmuje się sprawami

technicznymi)

•

COREPER II (ambasadorzy, zajmuje się sprawami ogólnymi)

COREPER nie jest odrębną instytucją UE, lecz częścią RUE. Nie może podejmować

samodzielnych decyzji. Pełni funkcję głównego organu pomocniczego RUE. Działa na

zasadzie filtra przedkładanych decyzji RUE. Prowadzi on negocjacje z KE .Efektem prac

COREPER są propozycje przedkładane RUE ujęte w liście A i B. Lista A znajdują się punkty

obrad zaakceptowane przez COREPER i mogą być przyjęte przez RUE bez prowadzenia

dyskusji. Lista B zawiera sprawy sporne, co do których COREPER nie wypracował

wspólnego stanowiska.

RADA – podstawa prawna Lizbona

Artykuł 16

1. Rada pełni, wspólnie z Parlamentem Europejskim, funkcje prawodawczą i budżetową.

Pełni funkcje określania polityki i koordynacji zgodnie z warunkami przewidzianymi w

Traktatach.

2. W skład Rady wchodzi jeden przedstawiciel szczebla ministerialnego z każdego Państwa

Członkowskiego, upoważniony do zaciągania zobowiązań w imieniu rządu Państwa

Członkowskiego, które reprezentuje, oraz do wykonywania prawa głosu.

3. O ile Traktaty nie stanowią inaczej, Rada stanowi większością kwalifikowaną.

4. Od 1 listopada 2014 roku większość kwalifikowaną stanowi co najmniej 55 % członków

Rady, jednak nie mniej niż piętnastu z nich, reprezentujących Państwa Członkowskie, których

łączna liczba ludności stanowi co najmniej 65 % ludności Unii. Mniejszość blokująca musi

obejmować co najmniej czterech członków Rady, w przeciwnym razie uznaje się, że

większość kwalifikowana została osiągnięta. Inne zasady dotyczące głosowania większością

kwalifikowaną określone są w artykule 238 ustęp 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii

Europejskiej.

5. Postanowienia przejściowe dotyczące definicji większości kwalifikowanej, które

obowiązują do 31 października 2014 roku, jak również postanowienia, które będą

obowiązywać między 1 listopada 2014 roku a 31 marca 2017 roku, określone są w Protokole

w sprawie postanowień przejściowych.

6. Rada zbiera się na posiedzenia w różnych składach, których wykaz przyjmowany jest

zgodnie z artykułem 236 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Rada do Spraw

Ogólnych zapewnia spójność prac różnych składów Rady. Przygotowuje posiedzenia Rady

Europejskiej i zapewnia ich ciągłość, w powiązaniu z przewodniczącym Rady Europejskiej i

Komisją. Rada do Spraw Zagranicznych opracowuje działania zewnętrzne Unii na podstawie

strategicznych kierunków określonych przez Radę Europejską oraz zapewnia spójność działań

Unii.

7. Za przygotowanie prac Rady odpowiada Komitet Stałych Przedstawicieli Rządów Państw

Członkowskich.

8. Posiedzenia Rady są jawne, kiedy Rada obraduje i głosuje nad projektem aktu

prawodawczego. W tym celu każde posiedzenie Rady składa się z dwóch części,

poświęconych odpowiednio: obradom nad aktami prawodawczymi Unii i działaniom o

charakterze nieprawodawczym.

9. Prezydencję składów Rady, z wyjątkiem Rady do Spraw Zagranicznych, sprawują na

zasadzie równej rotacji przedstawiciele Państw Członkowskich w Radzie, na warunkach

określonych zgodnie z artykułem 236 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Artykuł 237

(dawny artykuł 204 TWE)

Posiedzenia Rady zwołuje jej przewodniczący, z własnej inicjatywy lub na wniosek jednego z

członków Rady albo Komisji.

Artykuł 238

(dawny artykuł 205 ustępy 1 i 2 TWE)

1. Jeżeli przyjęcie uchwały wymaga zwykłej większości, Rada stanowi większością członków

wchodzących w jej skład.

2. Na zasadzie odstępstwa od artykułu 16 ustęp 4 Traktatu o Unii Europejskiej, od 1 listopada

2014 roku i z zastrzeżeniem postanowień określonych w Protokole w sprawie postanowień

przejściowych, jeżeli Rada nie stanowi na wniosek Komisji lub wysokiego przedstawiciela

Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, większość kwalifikowaną stanowi co

najmniej 72 % członków Rady reprezentujących Państwa Członkowskie, których łączna

liczba ludności stanowi co najmniej 65 % ludności Unii.

3. Od 1 listopada 2014 roku i z zastrzeżeniem postanowień określonych w Protokole w

sprawie postanowień przejściowych, w przypadku gdy w zastosowaniu Traktatów, nie

wszyscy członkowie Rady biorą udział w głosowaniu, większość kwalifikowaną określa się w

następujący sposób:

a) większość kwalifikowaną stanowi co najmniej 55 % członków Rady reprezentujących

uczestniczące Państwa Członkowskie, których łączna liczba ludności stanowi co najmniej 65

% ludności tych Państw. Mniejszość blokująca obejmuje co najmniej minimalną liczbę

członków Rady reprezentujących ponad 35 % ludności uczestniczących Państw

Członkowskich, plus jeden członek, w przeciwnym razie uznaje się, że większość

kwalifikowana została osiągnięta.

b) na zasadzie odstępstwa od litery a), jeżeli Rada nie stanowi na wniosek Komisji lub

wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, większość

kwalifikowaną stanowi co najmniej 72 % członków Rady reprezentujących uczestniczące

Państwa Członkowskie, których łączna liczba ludności stanowi co najmniej 65 % ludności

tych Państw.

4. Wstrzymanie się od głosu przez członków obecnych lub reprezentowanych nie stanowi

przeszkody w przyjęciu uchwały, która wymaga jednomyślności.

Artykuł 239

(dawny artykuł 206 TWE)

W przypadku głosowania każdy członek Rady może otrzymać pełnomocnictwo tylko od

jednego z pozostałych członków.

Artykuł 240

(dawny artykuł 207 TWE)

1. Komitet złożony ze stałych przedstawicieli rządów Państw Członkowskich odpowiada za

przygotowywanie prac Rady i wykonywanie zadań powierzonych mu przez Radę. Komitet

może przyjmować decyzje proceduralne w przypadkach przewidzianych w regulaminie

wewnętrznym Rady.

2. Radę wspomaga Sekretariat Generalny, działający pod kierunkiem sekretarza generalnego

mianowanego przez Radę. Rada decyduje o organizacji Sekretariatu Generalnego zwykłą

większością.

3. Rada stanowi zwykłą większością w kwestiach proceduralnych oraz w celu przyjęcia

swojego regulaminu wewnętrznego.

Artykuł 241

(dawny artykuł 208 TWE)

Rada stanowiąc zwykłą większością może zażądać od Komisji przeprowadzenia wszelkich

analiz, które uzna za pożądane dla realizacji wspólnych celów i przedłożenia jej wszelkich

właściwych propozycji. Jeżeli Komisja nie przedłoży propozycji, zawiadamia o tym Radę,

podając uzasadnienie.

Artykuł 242

(dawny artykuł 209 TWE)

Rada stanowiąc zwykłą większością określa, po konsultacji z Komisją, status komitetów

przewidzianych w Traktatach.

Artykuł 243

(dawny artykuł 210 TWE)

Rada ustala uposażenia, dodatki i emerytury przewodniczącego Rady Europejskiej,

przewodniczącego Komisji, wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i

polityki bezpieczeństwa, członków Komisji, prezesów, członków i sekretarzy Trybunału

Sprawiedliwości Unii Europejskiej, oraz sekretarza generalnego Rady. Ustala ona także

wszelkie należności płatne zamiast wynagrodzenia.