32002F0475

22.6.2002

DZIENNIK URZĘDOWY WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

L 164/3

DECYZJA RAMOWA RADY

z dnia 13 czerwca 2002 r.

w sprawie zwalczania terroryzmu

(2002/475/WSiSW)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Unię Europejską, w szcze-
gólności jego art. 29, art. 31 lit. e) oraz art. 34 ust. 2 lit. b),

uwzględniając wniosek Komisji (

1

),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (

2

),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Unia Europejska opiera się na uniwersalnych wartościach,
jakimi są godność ludzka, wolność, równość i solidarność,
poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności.
Unia Europejska opiera się na zasadzie demokracji i zasa-
dzie państwa prawa, wspólnych dla Państw Członkow-
skich.

(2)

Terroryzm stanowi jedno z najpoważniejszych naruszeń
tych zasad. Przyjęta na nieformalnym posiedzeniu Rady
w dniu 14 października 1995 r. Deklaracja La Gomera
potwierdza, że terroryzm stanowi zagrożenie dla demo-
kracji, dla swobodnego wykonywania praw człowieka oraz
dla rozwoju gospodarczego i społecznego.

(3)

Wszystkie lub niektóre Państwa Członkowskie są stronami
wielu konwencji dotyczących terroryzmu. Konwencja
Rady Europy z dnia 27 stycznia 1977 r. o zwalczaniu ter-
roryzmu nie zalicza przestępstw terrorystycznych do prze-
stępstw politycznych ani przestępstw związanych z prze-
stępstwami politycznymi, ani przestępstw wypływających
z pobudek politycznych. Narody Zjednoczone przyjęły
Konwencję o zwalczaniu ataków terrorystycznych z uży-
ciem bomb z dnia 15 grudnia 1997 r. oraz Konwencję o
zwalczaniu finansowania terroryzmu z dnia 9 grudnia
1999 r. Na forum Narodów Zjednoczonych trwają obec-
nie negocjacje nad projektem konwencji przeciwko terro-
ryzmowi o zasięgu globalnym.

(4)

Na poziomie Unii Europejskiej dnia 3 grudnia 1998 r. Rada
przyjęła plan działań Rady i Komisji w sprawie sposobu jak
najskuteczniejszego wdrożenia postanowień Traktatu z
Amsterdamu w dziedzinie przestrzeni wolności, bezpie-
czeństwa i sprawiedliwości (

3

). Należy również wziąć pod

uwagę konkluzje Rady z dnia 20 września 2001 r. oraz

plan działania Nadzwyczajnej Rady Europejskiej z dnia
21 września 2001 r. w sprawie zwalczania terroryzmu. Do
terroryzmu odnosiły się również wnioski Rady Europej-
skiej w Tampere z dnia 15 i 16 października 1999 r. oraz
Rady Europejskiej z Santa María da Feira z dnia 19
i 20 czerwca 2000 r. Na kwestię tę zwrócono również
uwagę w komunikacie Komisji dla Rady i Parlamentu Euro-
pejskiego w sprawie dokonywanej co dwa lata aktualizacji
danych zbiorczych w celu przeglądu postępów w tworze-
niu „przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwo-
ści” w obrębie Unii Europejskiej (w drugiej połowie 2000
r.). Ponadto dnia 5 września 2001 r. Parlament Europejski
przyjął zalecenie w sprawie roli Unii Europejskiej w zwal-
czaniu terroryzmu. Należy również przypomnieć, że dnia
30 lipca 1996 r. wiodące państwa uprzemysłowione (G7)
i Rosja na szczycie w Paryżu opowiedziały się za podję-
ciem dwudziestu pięciu środków zwalczania terroryzmu.

(5)

Unia Europejska przyjęła liczne szczególne środki mające
wpływ na terroryzm i przestępczość zorganizowaną, jak
np. decyzję Rady z dnia 3 grudnia 1998 r. polecającą Euro-
polowi objęcie działalnością przestępstw przeciwko życiu,
zdrowiu, wolności osobistej lub mieniu, popełnionych lub
takich, których popełnienie jest prawdopodobne podczas
działań terrorystycznych (

4

); Wspólne działanie Rady

96/610/WSiSW z dnia 15 października 1996 r. dotyczące
utworzenia i utrzymywania spisu na temat szczególnych
uprawnień antyterrorystycznych, umiejętności i wiedzy
specjalistycznej ułatwiających współpracę antyterrorys-
tyczną między Państwami Członkowskimi Unii Europej-
skiej (

5

); wspólne działanie Rady 98/428/WSiSW z dnia

29 czerwca 1998 r. w sprawie utworzenia Europejskiej
Sieci Sądowej (

6

), określające zadania Europejskiej Sieci

Sądowej w zakresie przestępstw terrorystycznych, w szcze-
gólności art. 2; wspólne działanie Rady 98/733/WSiSW z
dnia 21 grudnia 1998 r. w sprawie uznawania za przestęp-
stwa karne uczestnictwa w organizacji przestępczej w Pań
stwach Członkowskich Unii Europejskiej (

7

); oraz zalece-

nie Rady z dnia 9 grudnia 1999 r. w sprawie współpracy
w zwalczaniu finansowania grup terrorystycznych (

8

).

(

1

) Dz.U. C 332 E z 27.11.2001, str. 300.

(

2

) Opinia wydana dnia 6 lutego 2002 r. (dotychczas nieopublikowana

w Dzienniku Urzędowym).

(

3

) Dz.U. C 19 z 23.1.1999, str. 1.

(

4

) Dz.U. C 26 z 30.1.1999, str. 22.

(

5

) Dz.U. L 273 z 25.10.1996, str. 1.

(

6

) Dz.U. L 191 z 7.7.1998, str. 4.

(

7

) Dz.U. L 351 z 29.12.1998, str. 1.

(

8

) Dz.U. C 373 z 23.12.1999, str. 1.

18

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 6

(6)

We wszystkich Państwach Członkowskich należy przyjąć
zbliżoną definicję przestępstw terrorystycznych, w tym
również przestępstw odnoszących się do grup terrory-
stycznych. Ponadto w stosunku do osób fizycznych i praw-
nych, które popełniły lub ponoszą odpowiedzialność za
tego rodzaju przestępstwa, należy przewidzieć kary i sank-
cje odzwierciedlające poważny charakter tych przestępstw.

(7)

Należy określić zasady postępowania sądowego zapewnia-
jące skuteczność postępowania karnego w sprawach o
przestępstwa terrorystyczne.

(8)

Zachodzi konieczność podjęcia szczególnych środków
w odniesieniu do bezbronnych ofiar przestępstw terrory-
stycznych.

(9)

Uwzględniając, że osiągnięcie celów proponowanych dzia-
łań na szczeblu działających jednostronnie Państw Człon-
kowskich nie jest w dostatecznym stopniu możliwe oraz
że ze względu na potrzebę stosowania zasady wzajemno-
ści jest to możliwe do osiągnięcia w większym stopniu na
poziomie Unii, Unia Europejska może przyjąć środki,
zgodnie z zasadą subsydiarności. Zgodnie z zasadą pro-
porcjonalności niniejsza decyzja ramowa nie wykracza
poza środki konieczne do osiągnięcia tych celów.

(10)

Niniejsza decyzja ramowa szanuje podstawowe prawa
zagwarantowane w Europejskiej konwencji o ochronie
praw człowieka i podstawowych wolności oraz prawa
wynikające ze wspólnych dla Państw Członkowskich tra-
dycji konstytucyjnych, stanowiące zasady prawa Wspól-
noty. Unia przestrzega zasad uznanych w art. 6 ust. 2
Traktatu o Unii Europejskiej oraz znajdujących odbicie
w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szcze-
gólności w rozdziale VI. Żadnego z przepisów niniejszej
ramowej decyzji nie należy interpretować jako zmierzają-
cego do zmniejszenia lub ograniczenia podstawowych
praw lub wolności, jak prawo do strajku, wolność zgroma-
dzeń, zrzeszania się lub wolność słowa, łącznie z prawem
do tworzenia i przystępowania do związków zawodowych
w celu ochrony swoich interesów i związanego z tym
prawa do demonstracji.

(11)

Przepisy niniejszej ramowej decyzji nie regulują działań sił
zbrojnych w okresach konfliktów zbrojnych, regulowa-
nych międzynarodowym prawem humanitarnym, w rozu-
mieniu tych warunków na mocy tego prawa, ani działań sił
zbrojnych kraju w ramach wypełniania oficjalnych zobo-
wiązań w zakresie, w jakim są one regulowane innymi
zasadami prawa międzynarodowego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ RAMOWĄ:

Artykuł 1

Przestępstwa terrorystyczne a podstawowe prawa

i zasady

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki
zapewniające, że zamierzone czyny, wskazane poniżej w lit. a)-i),
określone zgodnie z prawem krajowym jako przestępstwa, które

ze względu na swój charakter i kontekst mogą wyrządzić
poważne szkody krajowi lub organizacji międzynarodowej, gdy
zostają popełnione w celu:

— poważnego zastraszenia ludności, lub

— bezprawnego zmuszenia rządu lub organizacji międzynaro-

dowej do podjęcia lub zaniechania działania, lub

— poważnej destabilizacji lub zniszczenia podstawowych poli-

tycznych, konstytucyjnych, gospodarczych lub społecznych
struktur kraju lub organizacji międzynarodowej,

są uważane za przestępstwa terrorystyczne:

a) ataki na życie ludzkie, które mogą powodować śmierć;

b) ataki na integralność cielesną osoby;

c) porwania lub branie zakładników;

d) spowodowanie rozległych zniszczeń obiektów rządowych

lub obiektów użyteczności publicznej, systemu transpor-
towego, infrastruktury, włącznie ze zniszczeniem systemu
informacyjnego, stałych platform umieszczonych na szel-
fie kontynentalnym, miejsca publicznego lub mienia pry-
watnego, mogące zagrozić życiu ludzkiemu lub mogące
spowodować poważne straty gospodarcze;

e) zajęcie statku powietrznego, statku lub innego środka

transportu publicznego lub towarowego;

f) wytwarzanie, posiadanie, nabywanie, przewożenie,

dostarczanie lub używanie broni, materiałów wybucho-
wych lub jądrowych, broni biologicznej lub chemicznej,
jak również badania i rozwój broni biologicznej i che-
micznej;

g) uwalnianie substancji niebezpiecznych lub powodowanie

pożarów, powodzi lub wybuchów, których rezultatem
jest zagrożenie życia ludzkiego;

h) zakłócenia lub przerwy w dostawach wody, energii elek-

trycznej lub wszelkich innych podstawowych zasobów
naturalnych, których rezultatem jest zagrożenie życia
ludzkiego;

i) grożenie popełnieniem czynów wymienionych w lit. a)-

-h).

2. Niniejsza decyzja ramowa nie skutkuje zmianą obowiązku
poszanowania praw podstawowych i podstawowych zasad praw-
nych zawartych w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej.

Artykuł 2

Przestępstwa dotyczące grupy terrorystycznej

1. Do celów niniejszej decyzji ramowej „grupa terrorystyczna”
oznacza grupę zorganizowaną złożoną z więcej niż dwóch osób,
ustanowioną na przestrzeni czasu i działającą w uzgodniony spo-
sób w celu popełniania przestępstw terrorystycznych. „Grupa
zorganizowana” oznacza grupę, która nie jest przypadkowo sfor-
mowana w celu natychmiastowego dokonania przestępstwa oraz
w której nie ma potrzeby formalnego określenia ról członków
grupy, ciągłości członkostwa lub rozwiniętej struktury.

19/t. 6

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19

2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki
zapewniające karalność następujących czynów zamierzonych:

a) kierowanie grupą terrorystyczną;

b) uczestnictwo w działaniach grupy terrorystycznej, w tym

poprzez dostarczanie informacji lub zasobów materialnych
lub poprzez wszelkiego rodzaju finansowanie działalności
grupy terrorystycznej, ze świadomością, że takie uczestnictwo
będzie stanowiło wkład w działalność przestępczą grupy ter-
rorystycznej.

Artykuł 3

Przestępstwa związane z działalnością terrorystyczną

Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki
zapewniające uznanie następujących czynów za przestępstwa
związane z terroryzmem:

a) kradzież kwalifikowana dokonana z zamiarem popełnienia

czynu wymienionego w art. 1 ust. 1;

b) wymuszenie dokonane z zamiarem popełnienia czynu wymie-

nionego w art. 1 ust. 1;

c) sporządzanie fałszywych dokumentów urzędowych doko-

nane z zamiarem popełnienia czynu wymienionego w art. 1
ust. 1 lit. a)-h) oraz w art. 2 ust. 2 lit. b).

Artykuł 4

Podżeganie, pomocnictwo lub współsprawstwo oraz

usiłowanie

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki
zapewniające karalność czynów polegających na podżeganiu,
pomocnictwie lub współsprawstwie w popełnieniu przestępstwa,
określonych w art. 1 ust. 1, art. 2 i art. 3.

2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki
zapewniające karalność czynów polegających na usiłowaniu
popełnienia przestępstwa określonych w art. 1 ust. 1 art. 3, z
wyjątkiem posiadania, jak przewidziano w art. 1 ust. 1 lit. f) oraz
przestępstwa określonego w art. 1 ust. 1 lit. i).

Artykuł 5

Kary

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki
zapewniające karalność przestępstw określonych w art. 1–4 usta-
nawiając skuteczne, proporcjonalne i zniechęcające kary, mogące
pociągnąć za sobą ekstradycję.

2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki
zapewniające karalność przestępstw terrorystycznych określo-
nych w art. 1 ust. 1 oraz przestępstw określonych w art. 4
w zakresie, w jakim odnoszą się one do przestępstw terrorystycz-
nych, ustanawiając kary pozbawienia wolności w wymiarze wyż-
szym, niż orzekane z mocy prawa krajowego za takie przestęp-
stwa przy braku zamiaru ich popełnienia zgodnie z art. 1 ust. 1, z
wyjątkiem przypadków, gdy orzekane kary są najwyższymi na
mocy prawa krajowego.

3. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki
zapewniające karalność przestępstw wymienionych w art. 2, usta-
nawiając kary pozbawienia wolności w wymiarze maksymalnym
nie mniej niż piętnaście lat za przestępstwo określone w art. 2
ust. 2 lit. a) oraz za przestępstwa określone w art. 2 ust. 2 lit. b)
w wymiarze maksymalnym nie mniej niż osiem lat. W zakresie,
w jakim przestępstwo określone w art. 2 ust. 2 lit. a) odnosi się
jedynie do czynu określonego w art. 1 ust. 1 lit. i), maksymalny
wymiar kary wynosi nie mniej niż osiem lat.

Artykuł 6

Okoliczności szczególne

Każde Państwo Członkowskie może podjąć niezbędne środki
zapewniające zmniejszenie kar określonych w art. 5 w przypad-
kach, gdy sprawca:

a) odstępuje od działalności terrorystycznej, oraz

b) dostarcza organom administracyjnym lub sądowym informa-

cji, których uzyskanie w inny sposób przez organy admini-
stracyjne lub sądowe byłoby niemożliwe, co pomaga odpo-
wiednim organom w:

i) zapobieganiu lub zmniejszaniu skutków przestępstwa;

ii) identyfikacji lub postawieniu przed wymiarem sprawiedli-

wości innych sprawców;

iii) znalezieniu dowodów; lub

iv) zapobieganiu

dalszym

przestępstwom

określonym

w art. 1–4.

Artykuł 7

Odpowiedzialność osób prawnych

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki
w celu zapewnienia, że osoby prawne podlegają odpowiedzial-
ności za przestępstwa określone w art. 1–4, popełnione na ich
korzyść przez jakąkolwiek osobę działającą albo indywidualnie,
albo jako część organu osoby prawnej, zajmującą kierownicze
stanowisko w strukturze osoby prawnej, na jednej z następują-
cych podstaw:

a) prawo do reprezentowania osoby prawnej;

b) upoważnienie do podejmowania decyzji w imieniu osoby

prawnej;

c) upoważnienie do sprawowania kontroli w strukturach osoby

prawnej.

2. Niezależnie od przypadków przewidzianych w ust. 1 każde
Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki zapewnia-
jące, że osoba prawna może ponosić odpowiedzialność w przy-
padku gdy brak nadzoru lub kontroli ze strony osoby określonej
w ust. 1 umożliwił popełnienie przestępstw określonych
w art. 1–4 na korzyść osoby prawnej przez osobę jej podwładną.

3. Odpowiedzialność osoby prawnej na podstawie ust. 1 i 2 nie
wyklucza karnego postępowania sądowego przeciw osobom
fizycznym, które są sprawcami, podżegaczami lub współwinnymi
przestępstw określonych w art. 1–4.

20

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 6

Artykuł 8

Kary dla osób prawnych

Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki
zapewniające, że osoba prawna ponosząca odpowiedzialność na
podstawie art. 7 podlega skutecznej, proporcjonalnej i zniechęca-
jącej karze, włączając grzywny wymierzane na podstawie przepi-
sów prawa karnego lub na podstawie innych przepisów oraz
mogącej obejmować inne kary, takie jak:

a) pozbawienie prawa do świadczeń lub pomocy publicznej;

b) czasowe lub trwałe pozbawienie uprawnień do prowadzenia

działalności handlowej;

c) nadzór sądowy;

d) sądowy nakaz likwidacji;

e) czasowe lub stałe zamknięcie przedsiębiorstw wykorzysta-

nych w celu popełnienia przestępstwa.

Artykuł 9

Jurysdykcja i sądowe postępowanie karne

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne do
ustanowienia jurysdykcji w sprawach przestępstw określonych
w art. 1–4, w przypadku gdy:

a) przestępstwo zostaje popełnione w całości lub w części na

jego terytorium; każde Państwo Członkowskie może rozsze-
rzyć obszar swojej jurysdykcji, jeśli przestępstwo zostaje
popełnione na terytorium Państwa Członkowskiego;

b) przestępstwo zostaje popełnione na pokładzie statku wod-

nego pod jego banderą lub statku powietrznego zarejestrowa-
nego w tym Państwie Członkowskim;

c) sprawca jest jednym z jego obywateli lub rezydentów;

d) przestępstwo zostaje popełnione na korzyść osoby prawnej

ustanowionej na jego terytorium;

e) przestępstwo zostaje popełnione przeciwko instytucjom lub

obywatelom danego Państwa Członkowskiego lub przeciwko
instytucji Unii Europejskiej lub organu powołanego zgodnie z
Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską lub Trakta-
tem o Unii Europejskiej i mającego siedzibę w tym Państwie
Członkowskim.

2. Jeśli przestępstwo podlega jurysdykcji więcej niż jednego Pań-
stwa Członkowskiego i jeśli każde państwo zainteresowane zgod-
nie ze swoim prawem krajowym może podjąć ściganie na pod-
stawie tego samego stanu faktycznego, zainteresowane Państwa
Członkowskie współpracują w celu podjęcia decyzji, które z nich
będzie ścigać sprawców w celu, jeśli jest to możliwe, skoncentro-
wania procedury sądowej w jednym Państwie Członkowskim. W
tym celu Państwa Członkowskie mogą odwołać się do organu lub
mechanizmu ustanowionego w ramach Unii Europejskiej, aby
ułatwić współpracę między ich organami sądowymi oraz koor-
dynację ich działań. W takiej sytuacji uwzględnia się następujące
czynniki:

— dane Państwo Członkowskie to państwo, na którego teryto-

rium dane czyny zostały popełnione,

— dane Państwo Członkowskie to państwo, którego sprawca jest

obywatelem lub rezydentem,

— dane Państwo Członkowskie jest Państwem Członkowskim

pochodzenia ofiar,

— dane Państwo Członkowskie to państwo, na którego teryto-

rium sprawca został zatrzymany.

3. Każde Państwo Członkowskie podejmuje również środki nie-
zbędne w celu ustanowienia swej jurysdykcji w sprawie prze-
stępstw określonych w art. 1–4, w przypadku gdy odmawia ono
przekazania lub ekstradycji do innego Państwa Członkowskiego
lub państwa trzeciego osoby podejrzanej lub skazanej za te prze-
stępstwa.

4. Każde Państwo Członkowskie zapewnia objęcie swoją jurys-
dykcją spraw, w których jakiekolwiek z przestępstw określonych
w art. 2 i 4 zostało popełnione w całości lub w części w obrębie
jego terytorium, niezależnie od miejsca siedziby grupy terrorys-
tycznej lub terytorium jej działalności przestępczej.

5. Niniejszy artykuł nie wyklucza sprawowania jurysdykcji
w sprawach karnych, jak ustanowiono przez Państwo Członkow-
skie zgodnie z jego ustawodawstwem krajowym.

Artykuł 10

Ochrona i pomoc udzielane ofiarom

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że dochodzenia lub ściga-
nie przestępstw objętych niniejszą decyzją ramową nie zależą od
zeznań lub oskarżeń wniesionych przez ofiarę przestępstwa,
przynajmniej w przypadku gdy czyny zostały popełnione na tery-
torium danego Państwa Członkowskiego.

2. Oprócz środków ustanowionych w decyzji ramowej Rady
2001/220/WSiSW z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie pozycji
ofiar w postępowaniu karnym (

1

) każde Państwo Członkowskie,

jeśli jest to konieczne, podejmuje wszelkie możliwe środki dla
zapewnienia rodzinom ofiar należytej pomocy.

Artykuł 11

Wykonanie i sprawozdania

1. Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki w celu
wykonania niniejszej decyzji ramowej do dnia 31 grudnia 2002 r.

2. Do dnia 31 grudnia 2002 r. Państwa Członkowskie przesyłają
Sekretariatowi Generalnemu Rady oraz Komisji tekst przepisów
transponujących do ich prawa krajowego zobowiązania wynika-
jące z niniejszej decyzji ramowej. Na podstawie sprawozdania
sporządzonego na podstawie informacji i sprawozdania Komisji
Rada ocenia, do dnia 31 grudnia 2003 r., czy Państwa Członkow-
skie podjęły niezbędne środki w celu wykonania niniejszej decyzji
ramowej.

3. Sprawozdanie Komisji określa szczególnie transpozycję do
prawa karnego Państw Członkowskich zobowiązania określo-
nego w art. 5 ust. 2.

(

1

) Dz.U. L 82 z 22.3.2001, str. 1.

19/t. 6

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

21

Artykuł 12

Terytorialny zakres stosowania

Niniejsza decyzja ramowa ma zastosowanie do Gibraltaru.

Artykuł 13

Wejście w życie

Niniejsza decyzja ramowa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 czerwca 2002 r.

W imieniu Rady

M. RAJOY BREY

Przewodniczący

22

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 6