CECHY TRAGEDII ANTYCZNEJ:

1. prologos- pierwszy dialog między bohaterami,
2. parados- pierwsza (wejściowa) pieśo chóru który oprócz spiewu także pląsał po "scenie",
3. epeisodiony- (epeizodia) występ aktorów - dialogi
4. stasimony- (stasima) występ, śpiew chóru. Stasimony przeplatają się z epeisodiami- to tworzy
akcję,
5. exodos- ostatnia pieśo chóru- wyjściowa w której jest refleksja dotycząca treści wydarzeo,
6. kommos- monolog bohatera który lamentuje, wyraża swoje przeżycia,
7. epilog- zakooczenie
8. e

ksioda: zejście chóru ze sceny z pieśnią.

PRZESTRZEGANIE ZASADY TRZECH JEDNOŚCI:

MIEJSCE: najczęściej przed pałacem,
CZAS: ciągłośd akcji mimo tego nie powinna ona przekroczyd 24 godzin,
AKCJA: taka sama tematyka, jeden wątek

CECHY EPOSU ANTYCZNEGO:

1. Inwokacja. Kierowana do bogini, muzy, gatunki pieśni bohaterskiej.
2.Bogini ma wspierad autora w opisywaniu wydarzeo(śpiewając)
3.Narrator- trzecio osobowy. Osoba mówiąca w wierszu. Jest on obserwatorem wydarzeo. Nie należy
do świata przedstawionego.
4.Występują stałe epitety(powtarzające się wydarzenia) Najczęściej dotyczą postaci ludzkich, bądź
boskich: Achilles np. prędkonogi, miły, bogobojny.
5.Apostrofy- bezpośredni, patetyczny zwrot do osoby.
6.Obszerne Homeryckie porównania. Porównania homeryckie - są właściwe stylowi Homera -
polegają one na tym, że pierwszy człon jest króciutki, drugi, jest obszerny i może stad się osobnym
epizodem, czy scenka. W "Iliadzie" za pomocą porównania homeryckiego opisane są przymioty
Achillesa.
6.Postaciami eposu są bohaterowie, herosi, którym towarzyszą bogowie.
7.Opisy np. scena batalistyczna, opis tarczy Achillesa. Często pełnią funkcję retardacyjną czyli
wstrzymującą akcję.
8. W eposie homeryckim stopą(powtarzający się w wersie układ sylab akcentowanych i
nieakcentowanych) wierszowa jest heksametr. Jest on złożony z sześciu stóp; nie jest on możliwy do
zrealizowania we współczesnym języku, ze względu na budowę wyrazów i inną ilośd sylab.
9. Występują retrospekcje, czyli spojrzenie wstecz i przypominanie przeszłości.
10. Podniosły styl-charakterystyczny dla eposu-patetyczny, który jest dostosowany do rangi
przedstawionych zdarzeo - jest to widoczne przy opisie walki Achillesa i Hektora.

GENEZA TEATRU GRECKIEGO

Teatr grecki wywodzi się ze świąt boga Dionizosa. Jest to bóg urodzajów, zwłaszcza winnej latorośli,
był bóstwem wiejskim. W czasie tego święta ludzie nakładali na siebie koźle skóry, chodzili i śpiewali.
Stąd też chóry te wzięły nazwę chórów koźlich, a pieśo ich była pieśnią kozłów, co dało nazwę tragedii
(tragodia) złożoną z wyrazów tragos –kozioł, ode – pieśo. Na czele całej kolumnady szedł Koryfeusz,
przebrany za Dionizosa. Pieśo śpiewaną na cześd boga Dionizosa nazwano dytyramb. Początkowo
były to tylko kultowe obchody. Koryfeusz zaczął się zatrzymywad odwracad i rozmawiad, śpiewad z
chórem. Nazwano go wtedy aktorem i pierwszym aktorem był Tespis – wędrowny poeta, który
zapoczątkował dialog z chórem.

GENEZA TRAGEDII

Dramat wywodzi się od świąt Dionizosa (boga wieczności, urodzaju i beztroski). Teatr dzielimy na
Małe Dionizje (dały Początek komedii) odprawiane na wsiach jesienią i Wielkie Dionizje (dały
Początek tragedii) odprawiane w miastach. Pierwszego aktora wprowadził do teatru Koryfeusz, II-
Ajschylos, III- Sofokles.