1
SZKOŁA GŁÓWNA HANDLOWA w Warszawie
STUDIUM MAGISTERSKIE
STUDIA DRUGIEGO STOPNIA
Kierunek: Stosunki Międzynarodowe
RAFAŁ RUDOWSKI
Nr albumu 29531
POGLĄDY MURRAYA NEWTONA ROTHBARDA
NA TEMAT PIENIĄDZA I BANKOWOŚCI
Praca magisterska napisana
w Katedrze Historii Myśli Ekonomicznej
pod kierownictwem naukowym
prof. dr hab. Ryszarda Bartkowiaka
Warszawa 2009
2
3
Spis treści
Użyteczność krańcowa dóbr wymiennych i użyteczność krańcowa pieniądza ................ 13
Podaż dóbr i usług jako czynnik wpływający na popyt na pieniądz ........................ 32
Skutki zmian cen spowodowanych zmianą podaży pieniądza .................................. 41
Rozdział III Podstawowe formy prowadzenia działalności bankowej i systemy bankowe 45
4
5
Wstęp
Murray Newton Rothbard zaliczany jest do przedstawicieli szkoły myśli ekonomicznej
nazywanej szkołą austriacką. Powstanie tej szkoły łączy się z dziewiętnastowieczną
„rewolucją marginalistyczną”, a za jej założyciela uważa się Carla Mengera, który w
opublikowanym w 1871 r. dziele Principles of Economics przedstawił podstawowe założenia
teorii użyteczności krańcowej. Kolejnym ważnym ekonomistą tej szkoły był Eugen von
Böhm-Bawerk, który inspirując się dziełami Mengera badał, między innymi, takie
zagadnienia jak wartość, kapitał i procent, formułując ważną dla późniejszego rozwoju szkoły
teorię procentu jako wynagrodzenia za powstrzymanie się od konsumpcji. Do
najwybitniejszych przedstawicieli dwudziestowiecznej szkoły austriackiej zalicza się
Ludwiga von Misesa, Fredericha von Hayeka i Murraya N. Rothbarda.
W rozwoju myśli ekonomicznej szkoła austriacka wpisuje się w szeroki nurt
dedukcyjny, którego głównym założeniem jest opieranie się w badaniach ekonomicznych na
rozumowaniu dedukcyjnym.
1
Ekonomiści szkoły austriackiej, w przeciwieństwie do szkoły
historycznej, wierzą w istnienie niezmiennych praw ekonomicznych. Za właściwą metodę
odkrywania tych praw uważają analizę logiczną opartą na aksjomatach. Są również
zwolennikami stosowania indywidualizmu metodologicznego, polegającego na wyjaśnianiu
zjawisk ekonomicznych poprzez odwoływanie się do zachowań jednostek.
Działalność Rothbarda przypada na drugą połowę XX w. Należy on do najbardziej
wolnorynkowych przedstawicieli szkoły austriackiej. Bywa określany jako twórca
„anarchokapitalizmu”. Tematyka pieniądza i bankowości stanowi jeden z najistotniejszych
elementów jego działalności naukowej i popularyzatorskiej. W niniejszej pracy szczególny
nacisk zostanie położony na prezentację poglądów Rothbarda, które są odmienne od
wyrażanych obecnie poglądów.
W pracy zostaną przedstawione takie zagadnienia jak natura pieniądza, jego podaż i
popyt na niego, bankowość depozytowa i bankowość kredytowa jako podstawowe rodzaje
bankowości, bankowość centralna, mechanizm i skutki kreacji pieniądza we współczesnym
systemie bankowości (w tym zjawisko cyklu koniunkturalnego) oraz stopa procentowa.
Przedstawiona też zostanie krytyka Rothbarda pod adresem sformułowanego przez Irvinga
1
Zob. Adam Glapiński, Meandry historii ekonomii. Między matematyką a poezją., Szkoła Główna Handlowa w
Warszawie, Warszawa 2006, s. 28-31.
6
Fishera równania wymiany. Ostatnim z poruszonych w niniejszej pracy tematów będzie
opracowany przez Rothbarda plan powrotu do standardu złota.
W przypadku każdego z powyższych zagadnień ujęta zostanie jedynie „istota rzeczy”.
Czytelników, którzy pragnęliby zapoznać się szczegółowo z poglądami Rothbarda, autor
pracy zachęca do zapoznania się z publikacjami Rothbarda zawartymi w bibliografii, a także
innymi pracami tego ekonomisty.
7
Rozdział I
Podstawowe zagadnienia dotyczące pieniądza
1. Relacja pomiędzy pieniądzem a wartością
Analizę podstawowych zagadnień dotyczących pieniądza w pisarstwie Murraya Newtona
Rothbarda można rozpocząć od omówienia relacji pomiędzy pieniądzem a wartością, gdyż
temat ten tworzy dogodny kontekst do przedstawienia niektórych podstawowych pojęć
wykorzystywanych przez szkołę austriacką dla celów analizy ekonomicznej.
W ramach wstępu do tematyki pieniądza podręczniki podają tzw. funkcjonalne definicje
pieniądza. Przykładem może być publikacja zatytułowana System finansowy w Polsce, lata
dziewięćdziesiąte wydana przez Wydawnictwo Naukowe PWN S.A. w 2001 r. Czytamy tam:
W literaturze brak pełnej zgodności co do zasadniczych zadań realizowanych przez
pieniądz; zawsze jednak mówi się o trzech funkcjach, a mianowicie funkcji miernika
wartości, funkcji środka transakcji oraz funkcji środka gromadzenia
oszczędności.
Najkrócej mówiąc, funkcja miernika wartości przejawia się w tym, że
pieniądz jest jednostką pomiaru wartości. Innymi słowy, dzięki temu, że występuje
pieniądz, w gospodarce istnieją ceny: towarów, usług, pozostałych instrumentów
finansowych. W tym sensie możemy powiedzieć, że pieniądz – sam będąc obecnie
instrumentem finansowym – jest pierwotny w stosunku do innych instrumentów
finansowych (ich wartość jest bowiem wyrażona w jednostkach pieniężnych). Ponadto
pozostałe dwie funkcje pieniądza mogą być w mniejszym lub większym stopniu
realizowane przez inne instrumenty finansowe. Dlatego też funkcję miernika wartości
wymieniamy na pierwszym miejscu
.
2
Choć autorzy piszą o zgodności ekonomistów co do podstawowych trzech funkcji
pieniądza, to w dziełach Rothbarda nie można znaleźć stwierdzenia, że pieniądz jest
„miernikiem wartości”. Wynika to z faktu, że dla „Austriaków” wartość ma charakter
subiektywny i relatywny. Można ją definiować jako subiektywne zadowolenie (satysfakcję,
szczęście, dobrobyt, itd.; można stosować w tym kontekście różne słowa). Jest ona znana
2
Bogusław Pietrzak, Zbigniew Polański, Barbara Woźniak, redakcja naukowa, System finansowy w Polsce,
wydanie drugie poprawione, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, s. 23
8
tylko jednostce i nie może być określona lub zmierzona przez zewnętrznego obserwatora.
Lecz nawet sama jednostka nie może precyzyjnie określić swojego zadowolenia. Człowiek
wie tylko, że coś zadowoli go bardziej niż coś innego (na tym polega relatywny charakter
wartości), ale nie potrafi powiedzieć na ile. Rothbard pisze:
Nie ma możliwości ustalenia jednostki szczęścia, którą można by się posłużyć do
celów dokonywania porównań oraz wykonywania działań arytmetycznych. Wartości
nie można zmierzyć. Wartości lub użyteczności nie można dodawać, odejmować lub
mnożyć. Można je tylko uznać za lepsze lub gorsze. Człowiek może wiedzieć, że
będzie mniej lub bardziej szczęśliwy, a nie „o ile” mniej lub bardziej szczęśliwy w
mierzalnych jednostkach.
3
Skoro wartości nie można mierzyć, to nie można jej mierzyć również za pomocą
pieniądza. Można w tym miejscu spytać, czym w takim razie jest cena, jeśli nie „miarą
wartości”? Aby odpowiedzieć na to pytanie, należy odwołać się do kolejnego podstawowego
pojęcia związanego z wartością, a mianowicie do skali (rankingu) wartości (preferencji,
użyteczności, celów). Jest to skala, na której człowiek szereguje różne przyszłe sytuacje pod
względem spodziewanego zadowolenia, jakie mu przyniosą. Skala ta nie ma charakteru
stałego, może się zmieniać z chwili na chwilę; ważny jest jej stan w momencie podejmowania
przez człowieka decyzji. Kierując się swoją skalą wartości człowiek przystąpi do działania,
które, jak się spodziewa, zapewni mu największą satysfakcję. Poniżej przedstawiona została
przykładowa skala wartości. Jest to skala wartości mężczyzny o nazwisku Jones, który stoi
przed decyzją, jak wykorzystać najbliższą godzinę. Dostrzega on następujące możliwości:
(Pierwsza możliwość) 1. Dalsze oglądanie meczu
(Druga możliwość) 2. Przejażdżka
(Trzecia możliwość) 3. Gra w brydża
4
Jest jasne, że Jones postanowi nadal oglądać mecz. Pozostałe możliwości, które rozważa,
wydają mu się mniej atrakcyjne. Skala wartości pokazuje też koszt (alternatywny) podjęcia
określonej decyzji. Będzie to najwyższa utracona wartość. Dalsze oglądanie meczu oznacza
koszt w postaci utraty zadowolenia z przejażdżki. Istotny jest również fakt, że „(...) każde
3
Murray N. Rothbard, Ekonomia Wolnego Rynku (oryginalny tytuł Man, Economy, and State), tom I, Fijorr
Publishing, Warszawa 2007, s. 132
4
Ibid., s. 116
9
działanie oznacza wymianę – wymianę jednego stanu, X, na stan Y, czyli na stan, który
według przewidywań działającego człowieka jest dla niego bardziej satysfakcjonujący (i
przez to wyżej położony na skali wartości)”
5
. W podanym powyżej przykładzie prawda ta
byłaby wyraźniej widoczna, gdyby kolejność elementów była inna i przejażdżka, lub gra w
brydża, zajmowała czołową pozycję. Wtedy byłoby jasne, że Jones zamienia jeden stan
(oglądanie meczu) na inny (np. przejażdżkę). Lecz tutaj również mamy do czynienia z
wymianą, bowiem Jones wymienia stan gorszy, jakim byłoby wybranie możliwości na
pozycjach 2 lub 3 na stan lepszy, czyli kontynuowanie wykonywanej czynności. Zamienia,
ponieważ postanawiając, że będzie nadal oglądał mecz, poświęca pewne korzyści, by uzyskać
większe.
Warto w tym miejscu wspomnieć, że uznawana przez Rothbarda teza, iż wartość (lub
użyteczność) dóbr ma dla człowieka charakter względny i porządkowy, tzn. że człowiek może
porównywać użyteczności dóbr i porządkować dobra pod względem ich użyteczności, ale nie
może określić użyteczności pojedynczego dobra, nie zrodziła się jednocześnie z powstaniem
subiektywnej teorii wartości. Carl Menger, zwolennik tej teorii, uważany za jednego z
twórców szkoły austriackiej, wierzył, że konsumenci mogą dokładnie określić, ile warte jest
dla nich dane dobro. W Historii myśli ekonomicznej autorstwa Ryszarda Bartkowiaka
czytamy:
Zdaniem Carla Mengera konsumenci potrafią określić tę użyteczność w sposób
bezwzględny, np. w postaci liczby, nie odwołując się do innych dóbr. Jest to tzw.
użyteczność kardynalna. Przykładowo, użyteczność u dobra Q
1
jest równa jedności:
u(Q
1
) = 1
Według Williama Jevonsa i Léona Walrasa konsument może co najwyżej
porównywać użyteczności różnych dóbr, nie potrafiąc określić ich wprost. Jest to tzw.
użyteczność ordynalna, czyli porządkowa i względna. Przykładowo, użyteczność
dobra Q
1
jest większa niż użyteczność dobra Q
2
:
u(Q
1
) > u(Q
2
)
6
Rothbard oczywiście uważa, że użyteczność dóbr ma charakter ordynalny.
5
Ibid., s. 132
6
Ryszard Bartkowiak, Historia myśli ekonomicznej, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2003, s. 96
10
Wracając do kwestii ceny. Decyzja o zakupie jakiegoś dobra za pieniądze również
oznacza wymianę – kupujący wymienia jedno dobro (pieniądze) na inne dobro (np. parę
butów). Mówiąc precyzyjniej: wymienia stan, w którym ma pieniądze, a nie ma butów, na
stan w którym ma buty, choć nie ma już pieniędzy. Decyzja ta podyktowana jest różnymi
subiektywnymi wartościowaniami wymienianych dóbr przez uczestników transakcji.
Rothbard stwierdza ogólnie na temat wymiany dóbr:
Zanim przeanalizujemy problem warunków wymiany warto przypomnieć powód, dla
którego dochodzi do wymiany: każda osoba wyżej ceni dobro, które otrzymuje niż
dobro z którego rezygnuje. Fakt ten wystarczy do wyeliminowania błędnego
przekonania, że jeśli Cruzoe i Jackson wymienią między sobą 5000 jagód na jedną
krowę, to istnieje jakiś rodzaj „równowartości” krowy i 5000 jagód. Wartość istnieje
w umysłach poszczególnych ludzi, którzy dokonują wymiany dlatego, że dla każdego
z nich wartości krowy i jagód są nierówne. Dla Cruzoe krowa jest warta więcej niż
5000 jagód; dla Jacksona mniej. W przeciwnym razie wymiana by nie nastąpiła. Aby
doszło do wymiany musi zaistnieć podwójna nierówność wartości. Nie mamy tu do
czynienia z „równymi wartościami”, które można by w jakikolwiek sposób zmierzyć
.
7
Podobnie jest w przypadku wymiany dobra rynkowego, jakim jest pieniądz, na inne
dobra rynkowe. Cena jest tylko przelicznikiem, ale nie mierzy wartości, będącej zjawiskiem
subiektywnym i niemierzalnym.
Skoro poruszyliśmy zagadnienie wymiany dóbr, zatrzymajmy się na chwilę nad definicją
„dobra”. Rothbard definiuje dobra jako „środki służące zaspokojeniu potrzeb człowieka”
8
Mogą to być różne obiekty materialne, usługi wykonywane przez inne osoby, może to być
czas wolny.
9
Innymi słowy, wszystko co człowiek może wykorzystać, aby poprawić swoje
zadowolenie (satysfakcję, szczęście, itp.) Ważne byśmy zdali sobie sprawę, że cechą
konstytuującą dobro jest jego zdolność do zaspokajania potrzeb. Ten sam obiekt może być
innym dobrem w innych okolicznościach. Rothbard pisze: „Ponieważ lód w lecie jest źródłem
innej (większej) satysfakcji niż lód w zimie, nie jest on tym samym, lecz odmiennym
7
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom I, s. 228
8
Ibid., s. 119
9
Rothbard często jako przykład dobra konsumpcyjnego podaje leisure, które to słowo tłumaczone jest
przeważnie jako czas wolny. Ponieważ ma ono jednak w jęz. angielskim szersze znaczenie niż tylko czas wolny,
obejmując również czynności wykonywane w ramach rozrywki i odpoczynku, pozostaje kwestią do rozważań,
czy za dobro należy w tym wypadku uznać te czynności, czy też możliwość dysponowania czasem, czy jedno i
drugie.
11
dobrem”
10
. Odnosząc tę zasadę do pieniądza, można powiedzieć, że zmiana siły nabywczej
jednostki pieniężnej spowoduje, że będzie już ona innym dobrem.
W tym miejscu należałoby przedstawić istotne zastrzeżenie. Rothbard czasem posługuje
się pojęciem „wartość” nie tylko w znaczeniu subiektywnej satysfakcji. Przykładem może być
„wartość kapitałowa” („capital value”), która oznacza cenę dobra trwałego na rynku, lub
„wartość produktu krańcowego” („marginal value product”), która oznacza cenę, za jaką
można sprzedać krańcowy produkt czynnika wytwórczego. Wyjaśnia to Dodatek B do
rozdziału 4 („Ceny i konsumpcja”) Ekonomii wolnego rynku:
Termin „wartość” stosowany jest w ekonomii tak powszechnie, że rezygnacja z niego
byłaby niepraktyczna. Jednakże wprowadza on wiele zamieszania, gdyż używany jest
w różnych znaczeniach. Ważna jest umiejętność rozróżnienia subiektywnego
znaczenia tego terminu, w sensie wartościowania i preferencji, od jego
„obiektywnego” użycia w sensie mocy nabywczej lub ceny na rynku. Do niniejszego
rozdziału przez „wartość” rozumieliśmy subiektywny proces porządkowania dóbr na
„skalach wartości” pojedynczych osób. W niniejszym rozdziale termin „wartość
kapitału” oznacza moc nabywczą dobra trwałego w kategoriach pieniężnych. Jeśli
jakiś dom można sprzedać na rynku za 250 uncji złota, to jego „wartość kapitałowa”
wynosi 250 uncji.
11
A zatem Rothbard wyjaśnia, że posługiwanie się przez niego terminem „wartość” w
znaczeniu innym niż subiektywne preferencje (człowiek „woli” coś niż coś innego, a zatem
ma to dla niego większą wartość) wynika z tradycji.
2. Pochodzenie i natura pieniądza
Niniejszy podrozdział poświęcony zostanie omówieniu kwestii podstawowej,
a mianowicie czym jest pieniądz i skąd się wziął. Przedstawiany przez Rothbarda mechanizm
wyłonienia się pieniądza można w wielkim skrócie opisać następująco: Pieniądz wyłania się z
gospodarki barterowej. Na początku jest jedynie towarem cenionym przez ludzi ze względu
na jego wartość użytkową. Jednakże dzięki pewnym cechom zaczyna z czasem pełnić funkcję
10
Ibid., s. 128
11
Ibid., s. 474
12
powszechnego środka wymiany. Aby dany towar mógł stać się powszechnym środkiem
wymiany musi spełniać następujące kryteria:
-
Musi być powszechnie używany, dzięki czemu wiele osób będzie skłonnych
zaakceptować go jako zapłatę.
-
Musi być łatwo podzielny, dzięki czemu łatwo jest regulować rozmiar
transakcji, w której jest wykorzystany.
-
Musi mieć wysoką wartość na jednostkę wagi, dzięki czemu można go łatwo
przenosić.
-
Musi być trwały, aby służyć do przechowania wartości przez długie okresy
czasu.
Powyższe cechy pozwalają ludziom pokonać trudności towarzyszące wymianom
barterowym. Pierwsza taka trudność to brak zbieżności potrzeb – jedna lub obie strony
transakcji mogą nie potrzebować towaru, który kontrahent chce zaoferować w zamian.
Druga trudność to niska podzielność wielu towarów. Trudno na przykład zapłacić pługiem
za tuzin jaj. Lecz jeśli zamiast bezpośrednio wymieniać towary, strony transakcji posłużą
się towarem pośrednim (środkiem wymiany), tzn. zapłata nastąpi w trzecim towarze, który
jest łatwo podzielny, trwały i może być wymieniony na dowolny towar rynkowy, trudności
znikają. Proces wyłaniania się powszechnego środka wymiany, czyli pieniądza, jest
stopniowy. Najpierw przyszły towar pieniężny używany jest jako środek wymiany przez
niewielką grupę osób. Z czasem ta grupa się powiększa. Mamy tu do czynienia z
samonapędzającym się mechanizmem – im bardziej powszechnym środkiem wymiany jest
dany towar, tym bardziej sprzyja to jeszcze większemu upowszechnieniu się stosowania go
w tym charakterze. Kilka towarów może konkurować ze sobą o pełnienie roli pieniądza.
Historia pokazała, że największą szansę na zwycięstwo w tej rywalizacji mają szlachetne
kruszce – złoto i srebro.
12
W odniesieniu do tematyki pochodzenia i natury pieniądza warto wspomnieć, że
przedstawiciele szkoły austriackiej podkreślają dwie zasadnicze prawdy:
-
Pieniądz jest towarem. Choć to stwierdzenie nie jest może powszechnie
kontestowane, to jednak wydaje się, iż w świadomości społeczeństwa
pieniądz nie jest dobrem, które zalicza się do towarów.
12
Opis mechanizmu wyłonienia się pieniądza można znaleźć w: Murray N. Rothbard, Tajniki bankowości (tytuł
oryginalny The Mystery of Banking), Fijorr Publishing, Warszawa 2007, s. 11-17
13
-
Pieniądz jest wytworem rynku i nie może zaistnieć wbrew rynkowi. Pisał o
tym już w 1912 r. von Mises w The Theory of Money and Credit
13
i
Rothbard zgadza się z nim w tym względzie.
14
Pieniądz może istnieć tylko
dzięki temu, że ludzie wierzą w jego wartość i w to, że będzie pieniądzem
również w przyszłości. Ta wiara wynika z wieloletnich rynkowych
doświadczeń. Nie można zadekretować, że coś będzie pieniądzem w
oderwaniu od tych doświadczeń. Wszystkie obecne waluty są następcami
walut, które można było wymienić w odpowiedniej proporcji na kruszec
(mówiąc ściślej, były one wagowymi jednostkami kruszcu). Istnieje więc
historyczna ciągłość bez której żaden obecny pieniądz nie miałby wartości.
3. Użyteczność krańcowa dóbr wymiennych i użyteczność krańcowa pieniądza
Według doktryny „austriackiej” człowiek opiera swoje działanie na dążeniu do
maksymalizacji swojego zadowolenia. Będzie więc postępował tak, by uzyskać dobra, które
są dla niego możliwie najbardziej użyteczne. Reguła ta dotyczy również transakcji
wymiennych, gdy człowiek wymienia na rynku jedne dobra na inne. Aby doszło do wymiany,
człowiek musi mniej cenić dobro, którego traci, niż dobro, które nabywa. To jak bardzo
będzie cenił dane dobro, zależy od użyteczności, jaką to dobro dla niego przedstawia.
Użyteczność zaś podlega prawu użyteczności krańcowej. Prawo to mówi, że człowiek tym
mniej ceni każdą z posiadanych jednostek danego dobra, im więcej tych jednostek posiada.
Jednostką dobra jest taka jego ilość, która pozwala na zaspokojenie określonej potrzeby. Aby
doszło do zakupu jednostki jakiegoś dobra za pieniądze, jej użyteczność musi być dla
nabywcy wyższa niż użyteczność jednostek pieniądza, które utraci. W Ekonomii wolnego
rynku Rothbard podaje przykładową skalę wartości potencjalnego nabywcy masła, który
rozważa jego zakup w jednostkach o wielkości funta za złoto, w tym wypadku liczone w
granach:
13
Ludwig von Mises, The Theory of Money and Credit, Liberty Fund, Indianapolis 1980. Między innymi, Mises
pisze: „Dobra mogą stać się pośrednikami wymiany tylko na drodze praktyki uczestników transakcji
handlowych; i tylko wartościowania tych osób określają stosunki wymienne. Całkiem możliwe, że handlowcy
wykorzystają przedmioty, którym rząd przypisał zdolność funkcjonowania w charakterze środków płatniczych;
lecz tak być nie musi. Rynek, jeśli zechce, może je odrzucić”, s. 85.
14
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 60-62.
14
Nabywca A
7 granów złota
(pierwszy funt masła)
6 granów złota
5 granów złota
(drugi funt masła)
4 grany złota
3 grany złota
(trzeci funt masła)
2 grany złota
15
Z powyższej skali wynika, że nabywca jest gotów zapłacić 6 lub mniej granów złota za
pierwszy funt masła, ale gdy już się znajdzie w posiadaniu masła w takiej ilości, za drugi funt
zapłaci już najwyżej 4 grany. Wynika to z malejącej użyteczności krańcowej masła.
Potencjalny nabywca będzie tym mniej cenił sobie kolejne jednostki (np. kostki) masła, im
więcej będzie ich posiadał, gdyż będą one dla niego coraz mniej użyteczne. Jeśli,
przykładowo, pierwsza kostka wystarczy mu do smarowania chleba, to druga będzie już
mniej potrzebna, bo chociaż można ją użyć do pieczenia lub innych celów, to takie jej
zastosowanie będzie mniej użyteczne (choć, oczywiście, w przypadku innego nabywcy
mogłoby być odwrotnie). Powyższy schemat jest uproszczony, gdyż uwzględnia tylko
użyteczność krańcową masła, pomijając użyteczność krańcową pieniądza, która może ulec
zmianie (gdyby nabywca kupił pierwszy funt masła za 6 granów, to taki ubytek pieniądza
może na tyle podnieść jego wartość krańcową, że za drugi funt masła nabywca zapłaci
najwyżej 3 grany). Nie jest to jednak fakt istotny, gdy rozpatruje się jedynie kwestię
użyteczności krańcowej nabywanego towaru.
Pieniądz, podobnie jak inne dobra, podlega prawu użyteczności krańcowej. Im więcej
jego jednostek człowiek posiada, tym mniej ceni każdą z nich. Należy przy tym pamiętać, że
jednostki pieniądza nie definiuje oficjalna miara (dolar, uncja, itd.), lecz zdolność do
zaspokojenia konkretnej potrzeby. W Ekonomii wolnego rynku czytamy:
Niektórzy autorzy, choć uznają prawo użyteczności krańcowej w odniesieniu do
wszystkich pozostałych dóbr, zaprzeczają, by miało ono zastosowanie do pieniędzy.
Weźmy za przykład człowieka, który alokuje swoje pieniądze do najwyżej cenionych
zastosowań i załóżmy, że chciałby kupić samochód, który kosztuje 60 uncji złota.
15
W takim przypadku pozyskanie sześćdziesiątej uncji, która umożliwi mu zakup
samochodu, będzie miało wyższą wartość niż pozyskanie pięćdziesiątej ósmej lub
pięćdziesiątej dziewiątej uncji, które mu tego nie umożliwią.
Argument ten zawiera błąd identyczny jak argument o „wzrastającej
użyteczności krańcowej jaj” przedyskutowany w rozdziale 1. Stwierdziliśmy tam, że
błędem jest wniosek, że skoro czwarte jajo umożliwia upieczenie ciasta, do czego nie
wystarczą trzy jaja, użyteczność krańcowa jaj wzrosła. „Dobro” i, w konsekwencji,
„jednostkę” dobra należy definiować w kategoriach ilości, które są jednakowo
przydatne (świadczą ich posiadaczowi taką samą usługę). To jest właśnie kluczowy
koncept. Czwarte jajo nie było tak samo przydatne jak pierwsze jajo, a przez to nie
były między sobą zamienne, i dlatego pojedyncze jajo nie mogło w tym wypadku
stanowić jednostki. Jednostki dobra muszą być jednakowo przydatne i tylko do takich
jednostek odnosi się prawo użyteczności krańcowej.
Z podobną sytuacją mamy do czynienia w przypadku pieniądza. Przydatność
towaru pieniężnego opiera się bardziej na możliwości wykorzystania go w
transakcjach wymiennych niż na możliwości jego bezpośredniego użytkowania.
Dlatego „jednostka” pieniądza musi być taka, by była jednorodna w swojej wartości
wymiennej z każdą inną jednostką. Jeśli kolejna uncja pozwala na zakup samochodu i
mamy do czynienia z przypadkiem takim jak opisany powyżej, za „jednostkę” towaru
pieniężnego musimy uznać nie jedną uncję, ale 60 uncji.
16
Jednostką pieniądza nie musi więc być uncja, dolar, lub jakakolwiek powszechnie
używana miara. Człowiek będzie traktował różne kwoty jako jednostki.
Jak zatem, zdaniem Rothbarda, użyteczność krańcowa pieniądza przejawia się w
działaniach człowieka? Będąc w posiadaniu pewnego zasobu pieniądza, człowiek będzie się
oczywiście starał tak zagospodarować posiadane jednostki pieniądza, aby przyniosło mu to
jak największą satysfakcję. Rothbard pisze:
(...) Pierwsza jednostka pieniądza zostanie przez człowieka alokowana w sposób
pozwalający uczynić z niej najważniejszy i najwyżej ceniony użytek; z następnej
jednostki zostanie uczyniony następny w kolejności najwyżej ceniony użytek, itd.
Utrata każdej jednostki pieniądza będzie się wiązała z rezygnacją z najmniej
cenionego zastosowania tej jednostki. Dlatego w przypadku pieniądza, tak jak
każdego innego towaru, obowiązuje zasada, że w miarę wzrostu jego zasobu, jego
15
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom I, s. 385
16
Ibid. s. 470
16
użyteczność krańcowa dla dysponującej nim osoby maleje; a w miarę spadku jego
zasobu, jego użyteczność krańcowa rośnie..
17
A zatem człowiek przeznacza posiadane jednostki pieniądza do najwartościowszych dla
niego zastosowań, np. zakupi bochenek chleba, gdyż ma on dla niego największą wartość, a
następnie mniej cenione towary. Gdyby zaś utracił jednostkę pieniądza, zrezygnuje z najmniej
wartościowego zastosowania danej jednostki, np. z zakupu kostki masła (przyjmijmy dla
uproszczenia, że dobra te kosztują tyle samo). W tym wypadku użytecznością krańcową
pieniądza będzie kostka masła. Pomiędzy bochenkiem chleba a kostką masła mogą się na
skali wartości omawianego człowieka znajdować inne dobra, jak np. batonik, długopis lub
gazeta. Gdyby posiadał mniej jednostek pieniądza, jednostka krańcowa byłaby dla niego
warta tyle co np. gazeta, czyli więcej, gdyż gazetę ceni sobie wyżej niż kostkę masła. A zatem
użyteczność krańcowa pieniądza wzrosłaby. Gdyby natomiast wszedł w posiadanie większej
liczby jednostek, mógłby rozszerzyć listę zakupów o np. drugą gazetę lub zeszyt. Są to dobra
cenione przez niego mniej, a więc użyteczność krańcowa pieniądza spadłaby. Rozważając
dokonanie zakupu, człowiek porównuje użyteczność krańcową kupowanego dobra z
użytecznością krańcową pieniądza w danej sytuacji, a więc z użytecznością jednostki
pieniądza, którą utraci. Strata ta będzie kosztem, który poniesie i który będzie równoznaczny
z rezygnacją z zakupu jakiegoś innego dobra. Jeśli użyteczność kupowanego dobra
przewyższy ten koszt, dojdzie do transakcji.
Pojęcie wartości krańcowej pieniądza odnosi się także do zasobów pieniężnych, które
jeszcze nie znajdują się w posiadaniu człowieka, lecz mogą zostać uzyskane w drodze
transakcji rynkowych. Jest to prawda istotna z punktu widzenia sprzedawców, rozumianych
jako grupa osób sprzedających towary i usługi za pieniądze. Będą oni skłonni do dokonania
transakcji, jeśli jednostki pieniądza, które pozyskają, będą dla nich wystarczająco
wartościowe. Ich wartość będzie wynikać z celów, które sprzedawcy będą mogli dzięki nim
zrealizować (czyli, zasadniczo, dóbr, które będą później mogli za nie kupić). Do transakcji z
pewnością nie dojdzie, jeśli użyteczność krańcowa pozyskiwanych pieniędzy będzie mniejsza
niż użyteczność krańcowa sprzedawanych dóbr. Warto tutaj zaznaczyć, że wartość użytkowa
sprzedawanego towaru będzie na ogół dla sprzedawcy niska lub wręcz zerowa. Będzie się dla
niego przede wszystkim liczyła wartość wymienna jednostek sprzedawanego towaru, która z
kolei będzie wynikać z sytuacji rynkowej.
18
Interesujące może być spostrzeżenie, że istnieje
17
Ibid. s. 414
18
Ibid. s. 414-415
17
tu pewna zbieżność z poglądami Karola Marksa, który również zauważył, że wartość
użytkowa towaru będzie większa dla nabywcy niż sprzedawcy. Ryszard Bartkowiak pisze:
Marksa interesowały tylko te dobra, które są wytwarzane w celu wymiany, najczęściej
przybierającej formę sprzedaży. Nazywał je towarami, a termin ten stał się w jego
ekonomii zasadniczy. Sprzedający tylko dlatego wyzbywa się towarów, że nie
interesują go ich walory użytkowe, tzw. wartość użytkowa, która jest istotna dla
nabywcy.
19
To, co interesuje sprzedającego, jest wartością, której miarą jest nakład
pracy poniesiony na wytworzenie towarów.
20
W tym względzie Marks podąża tropem
klasyków ekonomii.
21
Niestety Marks nie wyciąga ze swej obserwacji wniosku, że wartość towarów ma
charakter subiektywny. Gdyby to zrobił, musiałby zakwestionować leżącą u podstaw jego
teorii klasyczną, laborystyczną teorię wartości, mówiącą, że wartość dobra bierze się z
nakładu pracy włożonego w jego wytworzenie.
Mówiąc o użyteczności krańcowej pieniądza, warto zastanowić się, skąd się bierze
użyteczność pieniądza. W Ekonomii wolnego rynku czytamy:
Do realizacji jakich celów mogą służyć pieniądze? Są to: (a) niemonetarne
zastosowania towaru pieniężnego (takie jak wykorzystanie złota do produkcji ozdób);
(b) wydatki na różne rodzaje dóbr konsumpcyjnych; (c) inwestycje w różne
alternatywne kombinacje czynników produkcji; i (d) powiększenia salda
gotówkowego. Każda z tych szerokich kategorii i każda alternatywa ma swoje miejsce
na indywidualnej skali wartości.
22
Można więc np. pieniądz użytkować bezpośrednio jako dobro konsumpcyjne, jednak jest
to jego znaczenie marginalne. Pozostałe trzy punkty (b, c i d) związane są z jego wartością
19
Marks: „Rzecz może być wartością użytkową, nie będąc wartością. Zachodzi to wtedy, gdy człowiek czerpie z
niej pożytek bez pracy. Np. powietrze, dziewicza ziemia, naturalne łąki, drzewa dziko rosnące, itd. Rzecz może
być użyteczna i być produktem ludzkiej pracy, nie będąc towarem. Kto za pomocą swego produktu zaspokaja
własną potrzebę, stwarza wprawdzie wartość użytkową, ale nie stwarza towaru. Żeby wytworzyć towar, musi
wytworzyć nie tylko wartość użytkową, ale wartość użytkową dla innych, wartość użytkową społeczną”. Cyt. za:
Karol Marks, Krytyka ekonomii politycznej, Książka i Wiedza, Warszawa 1951, s. 43.
20
Marks: „Jeżeli więc pominiemy wartość użytkową ciał towarów, pozostaje im jedna tylko własność – ta
mianowicie, że są produktami pracy”. Cyt. za: Marks, Krytyka ekonomii politycznej, s. 40
21
Bartkowiak, Historia myśli ekonomicznej, s. 69.
22
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom I, s. 415
18
wymienną. Warto zatrzymać się na chwilę na punkcie d, gdyż ma on szczególnie istotne
znaczenie dla doktryny austriackiej. Rothbard pisze:
Jakie korzyści wynikają z utrzymywania lub zwiększania salda gotówkowego?
Kwestią tą zajmiemy się w następnych rozdziałach, lecz tutaj możemy stwierdzić, że
zamiar utrzymywania salda gotówkowego wynika z fundamentalnej niepewności co
do właściwego czasu dokonania zakupów, czy będą to dobra kapitałowe czy
konsumpcyjne. Ważna jest także podstawowa niepewność w kwestii własnej skali
wartości w przyszłości i biorąca się stąd potrzeba posiadania gotówki, by móc
reagować na zachodzące zmiany. (...) „Poczucie bezpieczeństwa” jakie dają
zgromadzone pieniądze to dowód, że ich wartość nie sprowadza się tylko do ich
zdolności nabywczej; ich ogromna zbywalność powoduje, że przez sam fakt, iż są
posiadane, świadczą usługę swemu posiadaczowi.
23
Oznacza to, że poprzez gromadzenie zasobów gotówkowych człowiek zaspokaja swoją
potrzebę czucia się bezpiecznym w obliczu niepewnej przyszłości. Człowiek nie wie, kiedy i
jakiego zakupu będzie musiał dokonać, ale chce posiadać rezerwy na taką ewentualność.
Wartość krańcowa pieniądza będzie się kształtować również w odniesieniu do tej usługi przez
niego pełnionej. W miarę wzrostu zasobów gotówkowych wartość jednostek pieniądza
spoczywających na saldzie gotówkowym będzie spadała, przez co człowiek będzie skłonny
mniej pieniędzy „odkładać”, a więcej wydawać.
W tym kontekście warto zwrócić uwagę na kwestię relacji między saldem gotówkowym a
oszczędnościami. Nie są to pojęcia tożsame. Saldo gotówkowe to wszystkie środki pieniężne
posiadane przez człowieka w danej chwili. Oszczędności to środki, których nie przeznaczy na
konsumpcję bieżącą. Będą one albo stanowiły zwiększenie salda gotówkowego, czyli na nim
pozostaną, albo zostaną przeznaczone na inwestycje.
24
* * *
Pojęcie wartości krańcowej pieniądza może skłaniać do wyciągnięcia ogólnego wniosku,
że im więcej pieniędzy ludzie posiadają, tym mniej im na nich zależy. Jednakże będzie to
wniosek błędny. Po pierwsze, ludzie różnie wartościują dobra rynkowe, a przez to pieniądze,
23
Ibid. s. 415
24
Zob. Ibid. s. 352-353.
19
które służą do ich zakupu. Teoretycznie możliwa jest sytuacja, że bogaczowi bardziej zależy
na drobnych kwotach niż biedakowi o ascetycznym usposobieniu. Po drugie, im więcej
pieniędzy człowiek posiada, tym więcej otwiera się możliwości konsumpcji. Przypomnijmy
cytat z Ekonomii wolnego rynku w którym Rothbard mówi o jednostce wynoszącej 60 uncji i
rozważmy pewną hipotetyczną sytuację. Załóżmy, że mężczyzna o nazwisku Kowalski
dysponuje kwotą 200.000 zł. Kwotę tę można rozłożyć na różne jednostki pozwalające na
zakup różnych dóbr, czyli np. 4 jednostki po 50.000 pozwalające na zakup 4 samochodów,
100 jednostek po 2000 pozwalających na zakup 100 telewizorów, itd. W pewnym momencie
przed Kowalskim otwiera się perspektywa zarobienia 50.000 zł. Jako środek do uzyskania
kolejnego samochodu lub 25 telewizorów kwota ta nie jest dla niego warta poświęceń.
Jednakże dysponowanie kwotą 250.000 zł pozwala mu na zakup mieszkania za 220.000 zł.
Pojawia się nowa jednostka, wcześniej nieobecna w kalkulacjach Kowalskiego, gdyż była
nieosiągalna, o bardzo wysokiej użyteczności. Z tego powodu Kowalski może wysoko sobie
cenić kolejne 50.000 zł, bardziej nawet niż poprzednie 50.000 zł, lecz nie oznacza to, że
wzrasta dla niego użyteczność krańcowa pieniądza albo że wzrasta użyteczność krańcowa
jednostki o wielkości 50.000 zł. Po prostu kolejne 50.000 zł pozwala na pozyskanie pierwszej
jednostki o wielkości 220.000 zł, która ma wysoką użyteczność (pomińmy 30.000 nadwyżki).
Kolejne 220.000 zł, jako środek do zakupu mieszkania, będzie już miało niższą użyteczność
zgodnie z prawem malejącej użyteczności krańcowej. Nie znaczy to jednak, że Kowalski nie
dostrzeże możliwości bardzo wartościowego wykorzystania kwoty 440.000 zł, przez co
kolejne 220.000 zł może być dla niego nawet bardziej wartościowe niż poprzednie, jednakże
jako środek do innego celu. Stąd łatwo zrozumieć, dlaczego ludzie zamożni często poświęcają
równie wiele wysiłku i czasu na pomnożenie swoich zasobów co ludzie biedni.
Można się zastanowić, czym różni się rothbardowska (czy ogólnie: uznawana przez
szkołę austriacką w II połowie XX w.) koncepcja użyteczności krańcowej pieniądza od
koncepcji przedstawionej przez Hermana Gossena. I prawo Gossena w odniesieniu do
użyteczności krańcowej pieniądza mówi, że użyteczność ta jest malejąca, z czym Rothbard by
się zgodził. Gossen stwierdza jednak również, że cena dobra równa się jego użyteczności
krańcowej.
25
Dla Rothbrada użyteczność krańcowa dobra musi być wyższa od jego ceny,
gdyż w przeciwnym razie konsument nie dokonałby zakupu. II Prawo Gossena mówi o
wyrównywaniu się użyteczności krańcowej dóbr, a ponieważ użyteczność równa się cenie,
25
Zob. Bartkowiak, Historia myśli ekonomicznej, s. 99
20
następuje wyrównywanie się cen dóbr. Wiemy jednak, że ceny dóbr nie są jednakowe.
Ryszard Bartkowiak wyjaśnia ten paradoks następująco:
Ceny nie są równe dlatego, że dobra są różne. Przykładowo, trudno jest zestawić ze
sobą bochenek chleba o wartości pieniężnej 2 zł i samochód o wartości 20 000 zł.
Należałoby raczej mówić o ekwiwalentnych częściach dóbr. Tyle że bochenek chleba
ma użyteczność dodatnią (w każdym razie może tak być, co zależy od konsumenta),
natomiast ułamkowa część samochodu będzie mieć najczęściej użyteczność zerową.
Aby ten problem rozwiązać, trzeba znaleźć ekwiwalent dla obu porównywanych dóbr,
w tym przypadku bochenka chleba i części samochodu. Tym ekwiwalentem jest
pieniądz, w którym są wyrażane ceny dóbr, mający własną użyteczność jako
uniwersalna siła nabywcza. Za pomocą pieniądza można porównać użyteczność 2 zł
(po uprzednim wydaniu 19 998 zł, co rozróżnić można jedynie teoretycznie)
wydanych na samochód. Powinny one być jednakowe, aby konsument postępował
racjonalnie, czyli aby było spełnione II prawo Gossena.
Problem użyteczności krańcowej pieniądza
W tym przypadku użyteczności ostatnich jednostek pieniężnych wydanych na zakup
chleba i samochodu są jednakowe, co stoi w sprzeczności z I prawem Gossena.
Problem ten można rozwiązać, przyjmując, że użyteczność krańcowa pieniądza jest
stała dla odpowiadających sobie pod względem kolejności wydawania jednostek
pieniężnych (na dobra krańcowe, w tym przypadku chleb i ułamkową część
samochodu), a poza tymi przedziałami jest malejąca. Oznacza to, że w przypadku
pieniądza nie jest zachowana ciągłość w zmienności użyteczności (rysunek).
26
26
Ibid., s. 102
M
i
u
mar
(M
i
)
Na mocy I prawa Gossena
M
i
u
mar
(M
i
)
Na mocy II prawa Gossena
21
Rothbard nie zgodziłby się z wnioskiem, że użyteczność dwóch złotych jako środka do
zakupu chleba jest taka sama jak użyteczność dwóch złotych potrzebnych do uzupełnienia
kwoty potrzebnej do zakupu samochodu. Konsument którąś z tych użyteczności uzna za
wyższą i podejmie decyzję o jednym lub drugim zastosowaniu posiadanych dwóch złotych.
Nie ma też w koncepcji Rothbarda miejsca na stałą, ani malejącą, użyteczność krańcową
pieniądza. Jednostka pieniądza posłuży zaspokojeniu najbardziej palącej potrzeby, jaką
można przy jej pomocy zaspokoić, a więc kolejna jednostka może posłużyć zaspokojeniu
jedynie mniej palącej potrzeby, przez co jej użyteczność będzie niższa.
4. Ustalanie się cen pieniężnych
Do omówienia tego zagadnienia przydatna będzie przedstawiona wcześniej skala wartości
potencjalnego nabywcy masła:
7 granów złota
(pierwszy funt masła)
6 granów złota
5 granów złota
(drugi funt masła)
4 grany złota
3 grany złota
(trzeci funt masła)
2 grany złota
27
Powyższa skala wartości (użyteczności) jest jednocześnie krzywą popytu rynkowego na
masło pojedynczego uczestnika rynku. Podobne skale, choć oczywiście na ogół z innymi
konkretnymi ilościami masła i pieniądza, będą mieć inni potencjalni nabywcy tego towaru.
Tak mogą, przykładowo, wyglądać dwie inne skale wartości:
27
Ekonomia wolnego rynku, tom I, s. 385
22
Nabywca B
Nabywca C
6 granów
5 granów
(pierwszy funt masła)
4 grany
5 granów
(pierwszy funt masła)
(drugi funt masła)
3 grany
4 grany
(drugi funt masła)
3 grany
(trzeci funt masła)
2 grany
2 grany
(trzeci funt masła)
(czwarty funt masła)
(czwarty funt masła)
(piąty funt masła)
1 gran
1 gran
28
Wszystkie trzy skale wartości można zagregować, tworząc krzywą popytu rynkowego na
masło (w tym wypadku na rynku jest trzech potencjalnych nabywców). Z krzywej tej będzie
wynikała wielkość zapotrzebowania na masło w zależności od ceny, czyli ilość, jaka zostanie
przez nabywców zakupiona przy danej cenie. Odpowiednie wielkości krzywej można
zilustrować następująco:
Zagregowana krzywa popytu rynkowego
Cena
Wielkość
Zapotrzebowania
8.............................................................................0
7.............................................................................0
6.............................................................................1
5.............................................................................2
4.............................................................................4
3.............................................................................5
2.............................................................................8
1.............................................................................12
29
Podobnie można postąpić w przypadku sprzedawców. Przykładowa skala wartości
sprzedawcy masła może wyglądać następująco:
28
Ibid. s. 388
29
Ibid. s. 389
23
Sprzedawca X
(7 granów)
(6 granów)
szósty funt masła
(5 granów)
piąty funt masła
czwarty funt masła
(4 grany)
trzeci funt masła
3 grany
drugi funt masła
pierwszy funt masła
(2 grany)
(1 gran)
30
W powyższym przypadku sprzedawca nie sprzedałby masła po cenie 2 grany lub niższej,
przy cenie 3 grany sprzedałby dwa funty, itd. Podobne skale wartości innych sprzedawców
wyznaczą, ile masła sprzedadzą przy danej cenie. Skale te agregują się, określając podaż
rynkową masła. Interakcja krzywych podaży masła i popytu na masło doprowadzi do
ustalenia się ceny równowagi, przy której podaż masła będzie równa popytowi na nie.
31
W
powyższym przykładzie na rynku ustali się cena równowagi 2 i pół grana. Jeśli nie będzie
możliwości dalszego podziału jednostki pieniężnej, cena ta będzie wynosić 2 albo 3 grany.
5. Siła nabywcza pieniądza
a) Znaczenie pojęcia siły nabywczej pieniądza
W Tajnikach bankowości Rothbard pisze: „Jeśli bochenek chleba kosztuje 70 centów,
znaczy to, że również siła nabywcza bochenka chleba wynosi 70 centów. Za bochenek chleba
można uzyskać na rynku 70 centów. Cena i siła nabywcza jednostki dowolnego produktu to
jedno i to samo”
32
. Ponieważ pieniądz jest również towarem rynkowym, będzie w jego
30
Ibid. s. 391
31
Powyższy hipotetyczny przykład opisany jest obszerniej w Ekonomii wolnego rynku, tom I, s. 385-397
32
Tajniki bankowości, s. 37.
24
przypadku obowiązywała ta sama reguła mówiąca, że jego cena
33
jest jednocześnie jego siłą
nabywczą. Jednakże w przeciwieństwie do bochenka chleba, który można wymienić tylko na
pieniądze (względnie na niewielką gamę towarów w szczególnych okolicznościach), za
pieniądz można kupić wszystkie towary rynkowe. Aby więc w pełni wyrazić znaczenie siły
nabywczej jednostki pieniądza, nie będzie wystarczyło stwierdzić, że wynosi ona określoną
ilość chleba. Trzeba też uwzględnić inne towary. Rothbard pisze:
Mimo niezmiernej trudności zmierzenia tego faktu, powinno być konceptualnie jasne,
że cena, lub siła nabywcza dolara jest odwrotnością tego, co możemy określić jako
poziom cen lub ogólny poziom cen. W zapisie matematycznym można to przedstawić
następująco:
PPM = 1/P
Gdzie PPM to siła nabywcza dolara (ang. purchasing power of money), a P to poziom
cen.
Posłużmy się uproszczonym przykładem i przyjmijmy, że społeczeństwo konsumuje
cztery towary o następujących cenach:
Jaja
0,50 dol. za tuzin
Masło
1,00 dol. za funt
Buty
20,00 dol. za parę
Telewizor
200,00 dol. za sztukę
W tym społeczeństwie PPM, czyli siła nabywcza dolara, to zbiór alternatyw będących
odwrotnością powyższych cen. W skrócie siła nabywcza jednego dolara to:
Albo 2 tuziny jaj
Albo 1 funt masła
Albo 1/20 pary butów
Albo 1/200 telewizora
Przypuśćmy teraz, że poziom cen wzrasta dwukrotnie, poprzez zwyczajne podwojenie
się każdej z nich. Obecnie wynoszą one:
33
Współcześnie pod pojęciem „ceny pieniądza” rozumie się często stopę oprocentowania na rynku pożyczek.
Dla „Austriaków” cena pieniądza to po prostu jego siła nabywcza.
25
Jaja
1 dol. za tuzin
Masło
2 dol. za funt
Buty
20,00 dol. za parę
Telewizor
200,00 dol. za sztukę
W takim przypadku PPM zmniejszyła się o połowę. Siła nabywcza dolara to obecnie:
Albo 1 tuzin jaj
Albo 1/2 funta masła
Albo 1/40 pary butów
Albo 1/400 telewizora”
34
Powyższy, podany przez Rothbarda, przykład ilustruje ideę siły nabywczej pieniądza
jako pewnego zbioru cen, z których każdą należy traktować indywidualnie.
b) Pomiar siły nabywczej pieniądza
Pomiar zmian siły nabywczej pieniądza za pomocą metod statystycznych jest obecnie
powszechnie stosowaną procedurą. Urzędy statystyczne regularnie publikują „dane o
inflacji”, w tym np. indeks cen towarów i usług (CPI). Zdaniem Rothbarda dokonywanie
takich pomiarów jest nieprawidłowe. Spójrzmy na podany przez niego przykład wraz z
wyjaśnieniem:
Załóżmy, że w dniu pierwszym na SNP będzie się składał następujący wachlarz cen
35
:
10 centów za funt cukru
10 dolarów za kapelusz
500 dolarów za telewizor
5 dolarów za godzinę usługi prawnej Jonesa
34
Ibid. s. 38-39
35
SNP to „siła nabywcza pieniądza”. W Tajnikach bankowości to samo pojęcie określane jest skrótem PPM od
„purchasing power of money”.
26
Załóżmy teraz, że w dniu drugim obowiązuje następujący wachlarz cen tych
samych dóbr:
15 centów za funt cukru
20 dolarów za kapelusz
300 dolarów za telewizor
8 dolarów za godzinę usługi prawnej Jonesa
Co się stało z SNP w tym okresie? Jako ekonomiści możemy tylko powiedzieć, że za
jednego dolara można teraz kupić 1/20 zamiast 1/10 kapelusza, 1/300 zamiast 1/500
telewizora, itd. W ten sposób możemy opisać (jeśli znamy liczby) zmiany
poszczególnych cen. Lecz jaką część wzrostu ceny kapelusza można przypisać
wzrostowi popytu na kapelusze, a jaką spadkowi popytu na pieniądz? Nie da się
odpowiedzieć na to pytanie. Nie możemy być nawet pewni, czy SNP wzrosła, czy
spadła. Wiemy tylko, że spadła siła nabywcza pieniądza, jeśli chodzi o możliwość
zakupu cukru, kapeluszy i usług prawnych, a wzrosła, jeśli chodzi o możliwość
zakupu telewizorów.
36
Powyższy cytat wskazuje na niemożność powiązania ze sobą cen, które choć wszystkie
wyrażone są w pieniądzu, to jednak dotyczą różnych dóbr, których nie można wzajemnie
sumować, dzielić, itd. Nie można, na przykład, dodać ceny cukru do ceny telewizora i
podzielić na dwa. A skoro nie można uśrednić cen różnych produktów, to nie można też
porównywać uzyskanych średnich w różnych okresach. Niewątpliwie próbą wyjścia z tego
problemu jest przypisywanie wag rożnym towarom. Rothbard dostrzega pewien sens w tej
procedurze, lecz nie wierzy, by mogła nam ona ukazać prawdę o zmianach siły nabywczej
pieniądza:
Jedyna próba wykorzystania indeksów liczbowych, w której jest jakieś ziarno sensu,
to konstruowanie wielkości wagowych dla okresu bazowego. Każda cena uzyskuje
wagę w oparciu o ilość sprzedanego dobra w okresie bazowym i wagi te reprezentują
typowy „koszyk rynkowy”, określający proporcje dóbr zakupionych w tym okresie.
Jednakże podejście to napotyka nieprzezwyciężalne trudności. Przede wszystkim nie
ma kogoś takiego jak przeciętny nabywca lub gospodyni domowa. (...) Nie ma
„przeciętnej osoby”, która częściowo idzie do kina i kupuje część telewizora. (...)
36
Ekonomia wolnego rynku, tom III, Fijorr Publishing, Warszawa 2008, s. 241
27
Dobra nie są kupowane za pieniądze jako fragmenty jednej całości, ale jako osobne
dobra, w osobnych transakcjach, i dlatego nie ma naukowej metody ich połączenia.
Po drugie, nawet jakby koncepcja koszyka rynkowego miała sens, to
użyteczności dóbr w koszyku, jak również ich proporcje w całkowitej sumie zakupów,
ciągle się zmieniają, co nie pozwala na znalezienie stałej służącej do pomiaru cen.
Nieistniejąca typowa gospodyni domowa musiałaby mieć również stałe
wartościowania, co jest niepodobieństwem w świecie rzeczywistym, który podlega
ciągłym zmianom.
Stworzono wiele indeksów liczbowych, usiłując na próżno pokonać te
trudności: wprowadzono wagi, które zmieniają się z roku na rok; zastosowano średnie
arytmetyczne, geometryczne i harmoniczne przy wagach zmiennych i stałych;
zastosowano formuły „idealne” – wszystkie te wysiłki czyniono, nie rozumiejąc, że
nie mogą przynieść sukcesu. Żadne indeksy liczbowe, żadne próby oddzielenia od
siebie cen i ilości, by dokonać ich osobnego pomiaru, nie będą prawidłowe z punktu
widzenia teorii ekonomii.
37
Nie jest żadną tajemnicą, że od czasu, gdy Rothbard pisał powyższe słowa problem
mierzenia zmian siły nabywczej pieniądza nie został „rozwiązany”. Jako pewne
potwierdzenie tego faktu można potraktować stosowanie w Polsce pięciu miar inflacji
bazowej. Sama idea mierzenia inflacji bazowej jest próbą poradzenia sobie z trudnościami,
jakie nastręcza dynamicznie zmieniająca się rzeczywistość. Dzięki eliminowaniu zmian
sezonowych, przejściowych i gwałtownych miara ta ma w zamierzeniu uchwycić trend
inflacji w dłuższym okresie. Jednakże wątpliwości co do tego, które zmiany cen należy
eliminować, zaowocowały mnożeniem miar inflacji bazowej.
38
Niemożność znalezienia obiektywnej, niearbitralnej metody mierzenia zmian siły
nabywczej pieniądza stwarza pretekst do zmian stosowanych metod, otwierając niewątpliwie
pole do manipulacji. Amerykański ekonomista John Williams na swojej stronie internetowej
przedstawia tezę, że w ostatnich kilkudziesięcioleciach często zmieniano metody pomiaru
inflacji w USA ze świadomym zamiarem uzyskania zaniżonych wyników. Jego zdaniem
amerykański indeks CPI spełniał swoją funkcję dość dobrze mniej więcej do początku lat 80.
poprzedniego stulecia. Potem był notorycznie psuty, a uzyskiwana dzięki temu różnica w
wynikach jest bardzo znaczna. Według wyliczeń Williamsa, gdyby obecnie stosowano te
same metody pomiaru, co na początku lat 90. XX w., oficjalna inflacja byłaby o ponad trzy
37
Ibid. s. 243
38
Opis tych miar można znaleźć na stronie www.nbp.portal.pl
28
punkty procentowe wyższa, a gdyby zastosować metody z końca lat 70., różnica mogłaby
sięgnąć siedmiu punktów procentowych!
39
Również w Polsce można znaleźć ekonomistów piszących o manipulowaniu
wskaźnikami inflacji. W tygodniku „Wprost” Michał Zieliński kieruje następujące oskarżenie
pod adresem „rządzących”: „Aby nie zapłacić politycznego rachunku za inflację, uciekają się
oni jednak do czegoś znacznie gorszego niż efektowne słowne potyczki – po cichu
manipulują wskaźnikami dotyczącymi inflacji. Z inflacyjnych koszyków znikają ceny
żywności, energii, nie są w nich uwzględniane ceny nieruchomości, czyli wszystko to, co
drożeje najbardziej”.
40
39
Zob. www.shadowstats.com. Możliwość rozminięcia się wyników obu metod nawet o siedem punktów
procentowych budzi wątpliwość. Być może Williams popełnia jakiś błąd przy porównywaniu tych metod. Tym
niemniej znacząca zmiana metodologii mierzenia inflacji jest faktem. Wprowadzono, między innymi, zasadę
porównywania cen dóbr z ich substytutami zakupionymi przez konsumentów w kolejnym okresie. Zgodnie z
przykładem podanym przez Williamsa, jeśli konsument zrezygnuje z zakupu steka i w ramach substytucji kupi
hamburgera, porównane zostaną ceny steka i hamburgera. Jeśli hamburger okaże się tańszy, zostanie to uznane
za spadek ceny produktu. Kolejna istotna zmiana to uwzględnianie wzrostu użyteczności produktu. Jeśli cena
produktu wzrosła, ale poprawiły się jego cechy użytkowe, wzrost ceny zostanie uznany za mniejszy niż wystąpił
w rzeczywistości. Jako przykład Williams podaje pralkę, którą wyposażono w elektroniczny system sterowania.
Wzrost jej ceny w kolejnym roku nie zostanie uwzględniony, gdyż korzystanie z pralki stało się łatwiejsze i
konsument mimo wszystko zyskał (zob. zakładka „Consumer Price Index”).
40
Michał Zieliński Tajna inflacja, Wprost 27/2008
29
Rozdział II
Popyt na pieniądz i podaż pieniądza
1. Popyt na pieniądz
W niniejszym podrozdziale omówione zostaną podstawowe poglądy Rothbarda na temat
popytu na pieniądz w oparciu o prezentację tego zagadnienia zawartą w Tajnikach
bankowości z odniesieniami do analizy zawartej w Ekonomii wolnego rynku. Pominięte
zostaną niektóre mniej istotne kwestie, takie jak częstotliwość otrzymywania wynagrodzenia,
czy clearing.
a) Popyt na pieniądz jako popyt na saldo gotówkowe
Była już mowa o tym, że saldo gotówkowe to po prostu środki pieniężne posiadane przez
człowieka w danej chwili. Mówiąc o popycie na saldo gotówkowe, mówimy więc o
gotowości do podjęcia pewnych działań, by znaleźć się w posiadaniu określonej kwoty.
Może to być sprzedaż jakiegoś dobra lub usługi, albo odpowiednie rozporządzenie
uzyskiwanym dochodem, czyli, na przykład, przeznaczenie większej niż zazwyczaj części
dochodu na wzrost salda gotówkowego, a mniejszej na inwestycje i konsumpcję. W
Tajnikach bankowości Rothbard pisze:
Gdy ktoś wejdzie w posiadanie pieniędzy, może z nimi zrobić dwie rzeczy: albo
wydać je na towary konsumpcyjne lub dobra inwestycyjne, albo zatrzymać je i
zwiększyć własny zapas pieniędzy, własne zasoby (saldo) gotówkowe. To, ile
pieniędzy chce zatrzymać określa jego popyt na pieniądze.
41
Powyższy fragment wymaga dodatkowego wyjaśnienia, lecz w tym celu musimy wyjść
poza treść Tajników bankowości i odwołać się do pojęcia popytu całkowitego na posiadanie
zasobu (ang. total demand to hold stock), w skrócie popytu całkowitego, przedstawionego w
Ekonomii wolnego rynku
42
. W krótkich słowach, popyt całkowity można podzielić na popyt
transakcyjny (ang. exchange demand), czyli tradycyjnie rozumiany popyt rynkowy, i popyt
41
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 40
42
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom I, s. 268-275
30
rezerwowy (ang. reservation demand), czyli popyt na zachowanie pewnej ilości dobra w
rezerwie
43
. Dotyczy to również pieniądza. Rothbard pisze:
Całkowity rynkowy popyt na pieniądz składa się z dwóch części: popytu
transakcyjnego na pieniądz (ze strony sprzedawców wszystkich innych dóbr, którzy
chcą pieniądz nabyć) i popytu rezerwowego na pieniądz (popytu na posiadanie
pieniądza w rezerwie ze strony tych, którzy już go posiadają).
44
Popyt całkowity dąży do zrównania się z całkowitym istniejącym zasobem dobra w
posiadaniu ludzi i stan ten jest osiągnięty przy cenie rynkowej. Takie podejście do
zagadnienia popytu nie jest sprzeczne z podejściem tradycyjnym, lecz stanowi jego
rozszerzenie.
45
Rothbard stosuje je w Tajnikach bankowości (choć tego nie zaznacza),
rozpatrując popyt na pieniądz z punktu widzenia popytu całkowitego.
46
Tego rodzaju analiza
uwypukla rolę popytu rezerwowego, czyli chęci zachowania pewnej kwoty pieniądza „przy
sobie”.
Popyt na saldo gotówkowe, czyli na posiadanie określonej kwoty pieniądza w
określonym czasie (albo na skutek sprzedaży jakiegoś dobra, albo/i zachowania pieniędzy w
rezerwie, czyli powstrzymania się od zakupów), zależy od różnych czynników, w tym od
zmiany siły nabywczej pieniądza. Rothbard pisze:
Przyjrzyjmy się popytowi ludzi na salda gotówkowe. To ile ludzie zachowają
pieniędzy w swoich saldach gotówkowych jest funkcją poziomu cen. Załóżmy, dla
przykładu, że ceny nagle spadną do około 1/3 ich obecnej wysokości. Ludzie będą
potrzebować znacznie mniej w swoich portfelach, portmonetkach i na rachunku
bankowym, by zapłacić za codzienne transakcje lub przygotować się na
niespodziewane wydatki. Każdemu wystarczy, że będzie miał do dyspozycji jedną
trzecią tego co wcześniej. Resztę może wydać lub zainwestować. (...) I odwrotnie,
gdyby ceny się potroiły ludzie potrzebowaliby znacznie więcej pieniędzy w
43
Popyt ten oznacza gotowość zaoferowania czegoś, lub rezygnacji z czegoś, aby zachować pożądaną rezerwę
danego dobra.
44
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom III, s. 144
45
Warto podkreślić, że w obu podejściach niezmienny pozostaje zasadniczy element: popyt na dane dobro
oznacza gotowość rezygnacji z czegoś w zamian za uzyskanie tego dobra. Przykładowo, popyt rezerwowy
sprzedawcy ziemniaków będzie oznaczał jego gotowość do rezygnacji ze sprzedaży części zasobu ziemniaków
po to, by uzyskać ich zapas.
46
Szeroką analizę zagadnienia popytu na pieniądz można znaleźć w Ekonomii wolnego rynku, tom III, w rozdz.
XI, podrozdział „Popyt na pieniądz”, s. 156-191. Jednakże uproszczona analiza przeprowadzona w Tajnikach
bankowości wydaje się wystarczająca do wyjaśnienia podstawowych różnic w poglądach Rothbarda i
przedstawicieli innych nurtów ekonomii.
31
portfelach, portmonetkach i na rachunkach bankowych, by zapłacić za codzienne
transakcje lub pokryć koszty „niespodzianek”. Gdyby ceny były znacznie wyższe, ich
salda gotówkowe – aby wykonać tę samą pracę – musiałyby być o wiele większe.
47
Rothbard przedstawia wykres pokazujący sytuację nierównowagi w przypadku zmiany
siły nabywczej pieniądza (rys. 1).
Rys. 1. Określanie siły nabywczej pieniądza
Objaśnienia:
PPM – Siła nabywcza pieniądza (Purchasing Power of Money)
M – Ilość pieniądza
48
D – Popyt na pieniądz
Źródło: Rothbard, Tajniki bankowości, Fijorr Publishing, Warszawa 2007, s. 42
Wykres pokazuje, że wzrost siły nabywczej pieniądza powyżej poziomu równowagi
skutkuje „nadwyżką pieniądza” w saldach gotówkowych w stosunku do popytu na niego.
Ludzie starają się „pozbyć” gotówki, co prowadzi do wzrostu cen, czyli spadku siły
nabywczej pieniądza, i gospodarka powraca do równowagi. Z sytuacją odwrotną mamy do
czynienia, gdy spada siła nabywcza pieniądza, a więc rosną ceny. Następuje niedobór sald
gotówkowych i ludzie zaczynają mniej wydawać, by zwiększyć swoje salda, co prowadzi do
spadku cen i powrotu równowagi.
47
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 40
48
Jest to ilość pieniądza na saldach gotówkowych wszystkich uczestników gospodarki, czyli, inaczej mówiąc,
całkowita podaż pieniądza w gospodarce.
M
Nadwyżka
pieniądza
Niedobór
pieniądza
M=D
M>D
D>M
D
P
PPM
1
100
ilość pieniądza
(miliardy dolarów)
32
b) Podaż dóbr i usług jako czynnik wpływający na popyt na pieniądz
Kiedy mówimy o rynkowym popycie na jakieś dobro, mamy na myśli gotowość dania w
zamian za nie innych dóbr. Dotyczy to również pieniądza. Jeśli rolnik w zamian za 10 zł
gotów był dać 4 kg ziemniaków, a teraz jest gotów dać 5 kg, to znaczy, że wzrósł jego popyt
na złote, licząc w posiadanych przez niego ziemniakach. Wzrost produktywności w
gospodarce powoduje, że sprzedawcy dysponują większą ilością dóbr na sprzedaż. Są więc
gotowi zaoferować ich więcej za konkretne jednostki pieniądza. Rzecz jasna, z sytuacją
odwrotną będziemy mieli do czynienia, gdy produkcja dóbr spadnie. Rothbard pisze:
Doświadczenie historyczne uczy nas, że podaż dóbr i usług zazwyczaj wzrasta z roku
na rok. Dopóki tak się dzieje, wzrost popytu na pieniądz będzie powodował spadek
cen. Ten mechanizm jest na tyle potężny, że ceny spadały od połowy osiemnastego
stulecia do roku 1940, z wyjątkiem okresów wielkich wojen: wojen napoleońskich,
wojny roku 1812, wojny secesyjnej, I wojny światowej. Papierowe pieniądze
zwiększały podaż pieniądza przez cały ten czas, ale wzrosty M były z nawiązką
niwelowane przez ogromne przyrosty podaży dóbr (...).
49
Warto przy okazji napomknąć, że spadek cen dóbr jest dla Rothbarda zjawiskiem
normalnym i nie jest powodem do niepokoju. Obecnie ogólny spadek cen postrzegany jest
jako zjawisko negatywne, z którym należy walczyć. Przykładem takiego podejścia może być
publikacja Międzynarodowego Funduszu Walutowego z 2003 r. zatytułowana Deflation:
Determinants, Risks and Policy Options (Deflacja: Determinanty, ryzyka i polityka
antydeflacyjna). We wstępie autorzy piszą:
Do deflacji mogą prowadzić zarówno szoki popytowe, jak też podażowe. (...)
Jednakże deflacja jest rzadko nieszkodliwa. Niezależnie od swojego źródła, prowadzi
ona do redystrybucji dochodu od dłużników do wierzycieli. Dodatkowo, wypaczeniu
może ulec pośrednictwo kredytowe, gdyż zabezpieczenie traci wartość. (...)
Uporczywa deflacja stwarza ryzyko rozkręcenia się deflacyjnej spirali spadających
cen, produktu, zysków i zatrudnienia
.
50
49
Ibid. s. 68
50
Deflation: Determinants, Risks and Policy Options, International Monetary Fund /Occasional Paper/ 2003, s. 1
33
Z powyższych słów wynika przekonanie autorów, że deflacja jest sama w sobie
zjawiskiem negatywnym, nawet jeśli towarzyszy wzrostowi podaży dóbr. Podanych jest też
kilka argumentów przeciwko deflacji. Jednym z nich jest redystrybucja dochodu od
dłużników do wierzycieli. Rothbard przyznaje, że istnieje zjawisko strat i zysków dłużników i
wierzycieli w wyniku zmian siły nabywczej pieniądza, ale uważa, że strony kontraktów mogą
się przed nim zabezpieczać, umawiając się na korektę należności kontraktowych zgodnie ze
zmianami wybranego indeksu cen (chociaż, niestety, nie ma idealnych indeksów). Jeśli tego
nie robią to prawdopodobnie uwzględniają przyszłe zmiany cen już przy zawieraniu
kontraktu, licząc na to, że rozwój wypadków zgodny z ich oczekiwaniami przyniesie im
dodatkową korzyść.
51
Jeśli chodzi o zagrożenie rozkręcenia się spirali deflacyjnej, to w
niniejszej pracy będzie jeszcze mowa o hamowaniu samonapędzających się oczekiwań
cenowych przez popyt realny (patrz następny punkt). Jako metody walki z deflacją i
zapobiegania jej wystąpieniu autorzy publikacji wymieniają, między innymi, prewencyjne
ustalanie odpowiednio niskich stóp procentowych, a w przypadku gdy deflacja wystąpi przy
stopach procentowych zbliżonych do zera, zastosowanie metod „nieortodoksyjnych”, w tym
zakupów przez bank centralny średnio i długoterminowych papierów skarbowych, akcji,
nieruchomości, zagranicznych walut i obligacji nominowanych w zagranicznych walutach.
52
c) Oczekiwania inflacyjne i oczekiwania deflacyjne
Zdaniem Rothbarda oczekiwania odnośnie do przyszłego wzrostu lub spadku cen mają
ogromne znaczenie dla popytu na pieniądz. Źródłem tych oczekiwań są przede wszystkim
doświadczenia z bezpośredniej przeszłości. Jeśli ceny w ostatnich latach spadały, ludzie będą
się spodziewać, że sytuacja ta powtórzy się. Podobnie jest ze wzrostem cen. Oczekiwania
inflacyjne i deflacyjne wpływają na popyt na pieniądz w następujący sposób: oczekiwania
deflacyjne zwiększają popyt na pieniądz, gdyż ludzie chcą go zachować więcej przy sobie
(licząc na korzyści ze wzrostu jego siły nabywczej), a zatem ograniczają zakupy, co prowadzi
do spadku cen. Odwrotnie jest w przypadku oczekiwań inflacyjnych. Rothbard podsumowuje:
A zatem deflacyjne oczekiwania cenowe doprowadzą do spadku cen, a oczekiwania
inflacyjne do wzrostu cen. Powinno też być jasne, że im oczekiwania są
51
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom III, s. 245
52
Deflation: Determinants, Risks and Policy Options, s. 29
34
powszechniejsze i silniejsze, tym większe spowodują zmiany popytu i tym bardziej
wpłyną na zmianę cen
.
53
Można by odnieść wrażenie, że mamy do czynienia z samonapędzającym się
mechanizmem. Oczekiwania, że ceny wzrosną, prowadzą do ich wzrostu, co z kolei zwiększa
oczekiwania inflacyjne, itd. Podobnie w przypadku oczekiwań deflacyjnych. Nie jest tak
jednak do końca. Rothbard postrzega oczekiwania jako element mechanizmu
dostosowawczego służącego sprowadzeniu cen do poziomu równowagi, w którym popyt
realny (nie spekulacyjny) na pieniądz jest zrównany z podażą pieniądza. Im bardziej ceny
będą odchodzić od tego poziomu, tym większa będzie rynkowa siła hamująca ich spadek lub
wzrost. W Ekonomii wolnego rynku Rothbard przedstawia przykładowy opis działania tej
siły:
Załóżmy, że istnieją powszechne oczekiwania, że nastąpi wzrost SNP (spadek cen),
który nie wynika z realnych zmian podaży bądź popytu. To prawda, że początkowo
owe powszechne oczekiwania zwiększą, ceteris paribus, popyt na pieniądz i SNP. Ale
ta sytuacja nie potrwa długo. Gdy osiągnięty zostanie stan pseudorównowagi, osoby,
które nabyły pieniądz, kierując się tylko motywem spekulacyjnym, a nie swym
„prawdziwym” popytem, sprzedadzą pieniądze (zakupią dobra), by osiągnąć korzyści.
Lecz to oznacza, że ujawni się popyt realny, który przy tej SNP jest niższy niż zasób
pieniądza. Wzmożone wydatki ponownie obniżą SNP do poziomu równowagi
.
54
A zatem czynniki realne na dłuższą metę są silniejsze niż oczekiwania cenowe, które ze
swej natury mają charakter spekulacyjny i stanowią element rynkowego mechanizmu
„poszukiwania” równowagi. Oczekiwania sprowadzają ceny do poziomu zgodnego z tymiż
oczekiwaniami, lecz jeśli poziom ten nie odpowiada popytowi realnemu, ceny podążą do
poziomu odzwierciedlającego ten popyt. Swoją drogą, pogląd, że w zjawiska zmiany
ogólnego poziomu cen zaangażowane są mechanizmy spekulacyjne, mógłby się wydać
niedorzeczny, gdyż jest tożsamy ze stwierdzeniem, że całe społeczeństwo angażuje się w
wielką spekulację odnośnie przyszłego poziomu cen i stara się wyciągnąć korzyści z
właściwych przewidywań (mówiąc inaczej – „zrealizować zyski”). Trudno jednak znaleźć
powody, by odrzucić taki obraz rzeczywistości. Zjawiska spekulacji nie należy wiązać tylko
ze specyficznymi rynkami, takimi jak giełda papierów wartościowych lub rynek
nieruchomości. Spekulacja pojawia się wszędzie tam, gdzie istnieją oczekiwania odnośnie do
53
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 77
35
przyszłych cen i ludzie pod wpływem tych oczekiwań podejmują działania, która uważają dla
siebie za korzystne.
Rothbard zwraca także uwagę na fakt, że istnienie oczekiwań deflacyjnych (lub
oczekiwań, że ceny pozostaną w miarę stabilne) może stanowić silną zachętę dla władz do
intensywnego zwiększenia podaży pieniądza w celu sfinansowania różnych rządowych
wydatków, w początkowym bowiem okresie taka polityka nie przyniesie nieprzyjemnych
konsekwencji w postaci silnego wzrostu cen. W Tajnikach bankowości czytamy:
Niestety relatywnie mały wzrost cen często uderza rządowi do głowy. Nagle
państwowi oficjale dostrzegają nowego Świętego Mikołaja, róg obfitości, magiczny
eliksir. Mogą bezlitośnie zwiększać podaż pieniądza, finansując deficyty i subsydiując
wybrane grupy polityczne tanim kredytem, a ceny wzrosną tylko trochę.
55
Ta sytuacja może być początkiem niebezpiecznego mechanizmu prowadzącego
ostatecznie, jeśli nie zostanie zastopowany, do hiperinflacji. Rothbard przedstawia,
zaproponowany przez Misesa, podział inflacji na trzy fazy. W fazie pierwszej ceny nie rosną
proporcjonalnie do wzrostu podaży pieniądza, hamowane oczekiwaniami. Jednakże
intensywny wzrost podaży pieniądza doprowadzi do zmiany oczekiwań z deflacyjnych, lub
neutralnych, na inflacyjne. Zaczyna się faza druga, gdy ceny „nadrabiają” brak wzrostu w
poprzednich okresach, a wreszcie zaczynają rosnąć szybciej niż podaż pieniądza. W tym
momencie bardzo istotne jest, jak się zachowają władze:
Gdy przekonania w sposób zdecydowany zmieniają się z deflacyjnych, lub
neutralnych, na inflacyjne, gospodarka wchodzi w niebezpieczny okres. Trzeba sobie
zatem postawić pytanie, w jaki sposób rząd i władze monetarne zareagują na nową
sytuację. Gdy ceny idą w górę szybciej niż podaż pieniądza, ludzie doświadczają
ostrego niedoboru pieniędzy, gdyż pojawia się niedobór sald gotówkowych związany
ze znacznie wyższym poziomem cen. Przy tych cenach całkowite zasoby gotówki nie
wystarczą na opłacenie potrzebnych transakcji. Ludzie będą więc domagać się od
rządu emisji większej ilości pieniędzy, by dogonić rosnące ceny. Jeśli rząd zaciśnie
pasa i przestanie drukować (lub w inny sposób tworzyć) nowe pieniądze, oczekiwania
inflacyjne w końcu wygasną i ceny spadną, likwidując niedobór pieniądza. Lecz jeśli
rząd ulegnie swym naturalnym, fałszerskim skłonnościom i uspokoi wrzask poprzez
54
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom III, s. 159.
55
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 79.
36
dodruk większej ilości pieniędzy, by wzrost sald gotówkowych społeczeństwa mógł
„dogonić” wzrost cen, zaczyna się szaleństwo. Pieniądze i ceny będą się nawzajem
ścigać w rozkręcającej się spirali, aż w końcu ceny „uciekną”, rosnąc nawet
trzykrotnie w ciągu godziny.
56
Tak właśnie wygląda faza trzecia inflacji, na szczęście rzadko na świecie obserwowana,
jednak zdarzająca się również współcześnie. Niedawnym przykładem jest Zimbabwe.
W krajach najwyżej rozwiniętych gospodarczo zjawisko hiperinflacji nie miało miejsca od
około 90 lat, co świadczy, że istniejący w tych krajach system polityczno-gospodarczy nie
sprzyjał takiemu rozwojowi wypadków. Czy jednak na pewno będzie tak w przyszłości?
Wspomniany wcześniej John Williams przewiduje, że Stany Zjednoczone doświadczą
hiperinflacji na początku następnej dekady (lub niewiele później). Stanie się tak dlatego, że
tradycyjne metody obsługi zadłużenia nie będą wystarczające i pojawi się konieczność
wydrukowania wielkiej ilości nowych dolarów, aby spłacić nimi istniejące zadłużenie.
Zdaniem Williamsa rząd będzie mógł liczyć na współpracę Rezerwy Federalnej w tym
zakresie, co zaowocuje potężnym impulsem inflacyjnym. Jednak, jak wynika z powyższego
opisu faz inflacji, nawet potężny wzrost podaży pieniądza nie oznacza jeszcze hiperinflacji, o
ile władze monetarne będą potrafiły oprzeć się żądaniom społeczeństwa, doświadczającego
niedoboru pieniędzy w swoich zasobach gotówkowych. Czy władze USA staną przed takim
wyzwaniem, i jak mu sprostają, pokażą najbliższe lata.
* * *
Przedstawiony powyżej mechanizm funkcjonowania oczekiwań odnośnie do przyszłego
poziomu cen nasuwa pewne pytanie, na które Rothbard, jak się wydaje, nie odpowiada
wyczerpująco w swoich dziełach.
57
Czy w dzisiejszych czasach, gdy „gromadzenie” (ang.
„hoarding”) zasobów gotówkowych rzadko przybiera formę trzymania gotówki w domu lub
w skrytkach bankowych, oczekiwania inflacyjne bądź deflacyjne mogą działać zgodnie z
zarysowanym przez Rothbarda schematem? Trzeba bowiem zauważyć, że salda gotówkowe
przybierają obecnie głównie formę depozytów bankowych, stając się podstawą do kredytowej
kreacji pieniądza. A zatem zmniejszenie konsumpcji w celu powiększenia sald gotówkowych,
wynikające z oczekiwań deflacyjnych, doprowadzi do wzrostu depozytów, co pozwoli
56
Ibid. s. 81
57
Jednakże jest to tylko subiektywna opinia autora niniejszej pracy.
37
bankom zintensyfikować akcję kredytową. To z kolei powinno przyczynić się do wzrostu
konsumpcji przekraczającego wzrost depozytów (ze względu na działanie mechanizmów
mnożnikowych). I na odwrót: spadek depozytów na skutek „ucieczki od pieniądza”
pomniejszy bazę do kreacji pieniądza. A zatem oczekiwania cenowe będą działać jakby
„wbrew sobie”. Jednakże nawet jeśli ten opis jest zgodny z prawdą, nie znaczy to jeszcze, że
przedstawiony przez Rothbarda mechanizm nie funkcjonuje. Po pierwsze, bankowy system
kreacji pieniądza może działać z opóźnieniem. Po drugie, oczekiwania cenowe mogą się
przejawiać w postaci skomplikowanych i subtelnych zjawisk. Przykładowo, oczekiwania
deflacyjne mogą prowadzić do nadpłynności w systemie bankowym ze względu na chęć
społeczeństwa do utrzymywania depozytów i niechęć do brania pożyczek konsumpcyjnych. I
odwrotnie, silne oczekiwania inflacyjne mogą doprowadzić do kryzysu płynności. W takich
okolicznościach „kontrujące” działanie systemu bankowego będzie znacznie osłabione.
Możliwe też, że funkcję sald gotówkowych z powodzeniem pełnią również pewne płynne
aktywa finansowe, takie jak akcje lub obligacje (posiadając je ludzie „czują się” tak jakby
mieli zasoby gotówki). W takim wypadku im bardziej deflacyjne będą oczekiwania, tym
większy będzie popyt na te aktywa (relatywnie do popytu na towary konsumpcyjne). Taki
wzrost popytu nie będzie powodować wzrostu konsumpcji. Warto jednakże zaznaczyć, że
Rothbard tylko niektóre aktywa finansowe uznałby za składniki podaży pieniądza (będzie
jeszcze o tym mowa). Tym niemniej sensowna wydaje się teza, że nawet jeśli pewnych
aktywów nie można zaliczyć do podaży pieniądza, to mogą one w pewnym zakresie pełnić te
same funkcje co pieniężne salda gotówkowe.
38
2. Podaż pieniądza
a) Składniki podaży pieniądza.
W Ekonomii wolnego rynku w podrozdziale „Substytuty pieniądza a podaż pieniądza”
Rothbard pisze następujące zdanie o charakterze podsumowującym: „Możemy zatem
stwierdzić, że całkowita podaż pieniądza składa się z następujących elementów: podaż
pieniądza właściwego poza rezerwami + podaż certyfikatów pieniężnych + podaż substytutów
pieniądza bez pokrycia”.
58
Jak należy rozumieć powyższą definicję (czy też wyliczenie
mające charakter definicji)? Załóżmy, że pieniądzem jest złoto. W takim przypadku będzie
ono pieniądzem właściwym (lub pieniądzem standardowym). Ludzie mogą składać złoto w
bankach, otrzymując certyfikaty pieniężne, które mogą na żądanie wymienić z powrotem na
odpowiednią ilość kruszcu. Certyfikaty te są substytutami złota, funkcjonują w obiegu tak jak
złoto i są składnikiem podaży pieniądza. Jednocześnie złoto pozostające w bankowych
skarbcach stanowi rezerwę na pokrycie certyfikatów i nie jest składnikiem podaży pieniądza.
Jeśli banki wyemitują certyfikaty na większą ilość złota niż posiadają w skarbcach, część z
tych certyfikatów nie będzie miała pokrycia. Jednak nie będą one odróżnialne od certyfikatów
mających pokrycie i będą tak samo funkcjonować na rynku. One również stanowią składnik
podaży pieniądza.
Można postawić pytanie, jak należy rozumieć powyższe równanie we współczesnych
realiach? Obecnie pieniądzem właściwym są banknoty banku centralnego. A zatem bankowe
rezerwy gotówki w banknotach banku centralnego nie są składnikiem podaży pieniądza,
podobnie jak nie było nim złoto spoczywające w bankowych skarbcach. Jednocześnie
księgowe zapisy depozytowe (przyjmujące obecnie głównie formę zapisów elektronicznych)
będą stanowiły składnik podaży pieniądza – w zakresie, w jakim będą się pokrywać z
rezerwami gotówki, będą one składnikiem podaży określanym jako „podaż certyfikatów
pieniężnych”, natomiast w zakresie, w jakim będą je przekraczać, będą stanowiły „podaż
substytutów pieniądza bez pokrycia”. (W praktyce oba składniki są nieodróżnialne i nie
można powiedzieć, czy dany depozyt jest „certyfikatem pieniężnym” czy „substytutem
pieniądza bez pokrycia”. Można jedynie stwierdzić, że po przekroczeniu pewnej kwoty w
systemie pojawiają się substytuty bez pokrycia).
58
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom III, s. 201
39
Jak zatem można określić podaż pieniądza współcześnie? Niewątpliwie jej składnikiem
będą banknoty w posiadaniu społeczeństwa („podaż pieniądza właściwego poza rezerwami”).
Lecz jak zidentyfikować pozostałe składniki („podaż certyfikatów pieniężnych” i „podaż
substytutów pieniądza bez pokrycia”). Rothbard podejmuje ten problem w rozdziale XVII
Tajników bankowości w podrozdziale „Obecna podaż pieniądza”
59
. Formułuje tam ogólną
regułę:
Podstawowe rozróżnienie i najważniejszy sposób określenia, co jest składnikiem
podaży pieniądza, musi koncentrować się na stwierdzeniu, czy dane roszczenie
stwarza możliwość wypłaty środków natychmiast, na żądanie (...) A zatem testem
powinno być to, czy dane roszczenie wobec banku upoważnia do wypłaty gotówki na
żądanie, zgodnie z nominalną wartością tego roszczenia
.
60
Aby rozstrzygnąć czy dany instrument finansowy stanowi składnik podaży pieniądza
należy więc zadać sobie pytanie, czy jest on wymienialny na gotówkę na żądanie i czy ma
wartość nominalną, która pozwala nam stwierdzić, jaką kwotę w gotówce reprezentuje.
Ważne jest też, aby osoba upoważniona do wypłaty gotówki miała praktycznie pewność, że ją
otrzyma.
61
W oparciu o te kryteria możemy zaliczyć do podaży pieniądza depozyty bankowe,
również terminowe, bowiem mają one pewną nominalną wartość i będą wypłacone na żądanie
(choć może się to wiązać z utratą dochodów z oprocentowania). Nie będą w skład podaży
pieniądza wchodziły depozyty czasowe, których nie można wypłacić przed upływem
określonego czasu, takie jak certyfikaty depozytowe (CD).
62
Rothbard uważa też, że do
podaży pieniądza należy wliczyć obligacje rządowe, które można w każdej chwili wymienić
na gotówkę. Pisze też, że istnieją silne przesłanki, by do podaży pieniądza wliczyć
gotówkowe wartości odstąpienia od polis ubezpieczeniowych, choć nie rozstrzyga, czy
należałoby tak postąpić.
59
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 273-283
60
Ibid. s. 274
61
W America’s Great Depression w rozdziale ”Definicja podaży pieniądza” Rothbard pisze: „Niech tylko
zniknie zaufanie do banku i nastąpi jego upadek, depozyty na żądanie w tym banku przestaną być uważane za
ekwiwalent pieniądza. Wyróżniającą cechą substytutu pieniądza jest zatem wiara ludzi, że można go wymienić
na pieniądz według wartości nominalnej, w dowolnym czasie, na każde żądanie”; Rothbard, America’s Great
Depression, Mises Institute, Alabama 2005, s. 87.
62
Rothbard robi jednak wyjątek dla depozytów jednodniowych, gdyż z praktycznego punktu widzenia można je
traktować jako depozyty na żądanie.
40
Można by zadać pytanie, dlaczego kryterium dostępności środków na żądanie ma tak
podstawowe znaczenie? Ważną wskazówką może być następujący cytat z Tajników
bankowości:
Fakt, że z legalnego punktu widzenia bank może wstrzymać wypłatę depozytu
oszczędnościowego na 30 dni, nie ma znaczenia, gdyż nikt nie bierze tego prawa
poważnie. Każdy traktuje depozyty oszczędnościowe tak, jakby były wypłacalne na
każde żądanie i dlatego należy je liczyć przy ocenianiu podaży pieniądza
.
63
Z tego fragmentu można wywnioskować, iż zdaniem Rothbarda wielkość podaży
pieniądza jest funkcją przekonań społeczeństwa odnośnie do tego, jaka ta podaż jest. Mówiąc
prosto, pieniądza jest tyle, ile ludziom się wydaje.
64,65
Jeśli ktoś posiada konto w banku, to
czerpie z tego faktu przekonanie, że jest posiadaczem pewnej kwoty pieniężnej. Jeśli w
oparciu o tę kwotę zostanie utworzony rachunek dla pożyczkobiorcy, to pożyczkobiorca
również będzie przekonany, że jest posiadaczem tej kwoty. W takim przypadku podaż
pieniądza będzie dwa razy większa niż w przypadku, gdyby deponent był przekonany, że nie
może odebrać swoich pieniędzy przez pewien czas, gdyż zostały one pożyczone. Przekonania
deponenta i pożyczkobiorcy będą wpływać na ich decyzje. Istotne jest tu zwłaszcza to, że
deponent będzie skłonny wydawać więcej na konsumpcję lub inwestycje, niż gdyby uważał,
iż jego pieniądze są czasowo niedostępne, ponieważ lepiej będzie zaspokojony jego popyt na
rezerwę pieniądza.
b) Kwestia optymalnej podaży pieniądza
Pogląd Rothbarda w kwestii, jaka powinna być podaż pieniądza, można podsumować
krótko: każda podaż pieniądza jest równie dobra. Oczywiście towar, który jest skrajnie rzadki
63
Tajniki bankowości, s. 274
64
Nie będzie to szczególnie zaskakujący wniosek, jeśli będziemy pamiętać, że dobra nie są bytami istniejącymi
niezależnie od ludzkich wartościowań. To ludzki umysł nadaje obiektom użyteczność, czyniąc je dobrami.
Można jednakże zadać sobie pytanie: Czy jeśli obiektów, którym ludzie nadają użyteczność, jest mniej niż ludzie
sądzą, to czy dóbr jest tyle, ile owych obiektów, czy tyle, ile istnieje ich w ludzkiej świadomości? Wydaje się, że
prawidłowa będzie odpowiedź druga – jeśli nieistniejący obiekt jest źródłem użyteczności, to jednak jest
dobrem. Bardzo jednakże prawdopodobne, że w obliczu faktów ludzie zweryfikują swoje przekonania odnośnie
do liczby istniejących dóbr. W takim przypadku ich liczba spadnie. Wydaje się, że kryzysy gospodarcze to czas,
gdy następuje masowa weryfikacja przekonań odnośnie do liczby lub/i wartości dóbr.
65
Lecz jeśli podaż pieniądza wynika z przekonań ludzi odnośnie wielkości tej podaży, to w takim razie dokładne
określenie aktualnej podaży pieniądza jest niemożliwe. Tymczasem z różnych publikacji Rothbarda wydaje się
wynikać, że uważa on, iż podaż pieniądza można precyzyjnie określić. Przykładem może być chociażby
omawiany właśnie rozdział Tajników bankowości.
41
albo który występuje w wielkiej obfitości, nie nadaje się, by być pieniądzem, ale też nie
zostanie przez rynek wybrany do pełnienia tej funkcji. Natomiast jeśli już jakiś towar stanie
się pieniądzem, zmiana jego podaży nie przynosi społeczeństwu korzyści gospodarczych.
Wynika to z faktu, że, w przeciwieństwie do innych dóbr, pieniądz nie ma bezpośredniej
wartości użytkowej, lecz jedynie wymienną. Jest pośrednikiem w wymianach i nie pełni tej
funkcji lepiej, gdy jest go więcej. W Ekonomii wolnego rynku Rothbard pisze:
„Nasz wniosek brzmi, że nie można nigdy stwierdzić, że jest „zbyt dużo” lub „zbyt
mało” pieniądza, gdyż jakikolwiek by był zasób pieniądza w posiadaniu
społeczeństwa, korzyści z istnienia pieniądza są zawsze osiągnięte w maksymalnym
zakresie”.
66
W Tajnikach bankowości Rothbard odnosi się do poglądu, że podaż pieniądza musi być
dostosowana do liczby ludności:
Nie trzeba dostarczać obywatelom żadnych określonych kwot (w przeliczeniu na
głowę mieszkańca) ani przy ich urodzeniu, ani kiedykolwiek indziej. Jeśli M
pozostanie takie samo, a populacja wzrośnie, wtedy prawdopodobnie wzrośnie popyt
na salda gotówkowe, a zwiększone D (...) doprowadzi po prostu do nowej równowagi
przy niższym poziomie cen, w którym istniejąca podaż pieniądza M zaspokoi
zwiększony popyt, gdyż realne salda gotówkowe staną się wyższe. Spadek cen będzie
reakcją na zwiększony popyt i siła nabywcza sald gotówkowych pozostanie
optymalna.
67
A zatem zdaniem Rothbarda przyrost, podobnie jak spadek, liczby ludności nie wymaga
zmiany podaży pieniądza. Siła nabywcza sald gotówkowych dostosuje się do zmiany liczby
ludności dzięki odpowiedniej zmianie poziomu cen.
c) Skutki zmian cen spowodowanych zmianą podaży pieniądza
Poprzedni podrozdział mógłby skłonić do wniosku, że zmiany podaży pieniądza są
neutralne. Tak jednak nie jest. Ich podstawowym i najszybciej odczuwalnym skutkiem są
zmiany cen, co z kolei przynosi korzyści jednym osobom, a straty innym. Rothbard podaje
66
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom III, s. 154
67
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 55
42
ogólną zasadę rozkładu zysków i strat pojawiających się w przypadku zmian cen
spowodowanych zmianą podaży pieniądza lub popytu na pieniądz:
Gdy zmiana relacji pieniężnej powoduje wzrost cen, człowiek, który sprzedaje dobra
po nowych wyższych cenach, zanim wzrosną ceny dóbr które kupuje, zyskuje, a
człowiek, który kupuje dobra po wyższych cenach, zanim wzrosną ceny dóbr, które
sprzedaje, traci. Najwięcej w okresie przejściowym zyskuje ten, kto sprzedaje po
wyższych cenach jako pierwszy i kupuje po wyższych cenach jako ostatni. I
odwrotnie, gdy ceny spadają, człowiek, który kupuje dobra po niższych cenach, zanim
spadną ceny dóbr, które sprzedaje, zyskuje, a człowiek, który sprzedaje dobra po
niższych cenach, zanim spadną ceny dóbr, które kupuje, traci.
68
A zatem źródłem zysków lub strat jest nierównomierność i nierównoczesność zmian cen.
Gdyby wszystkie ceny rosły lub spadały równocześnie o określony procent, nikt by nie
zyskiwał ani nie tracił, lecz taka sytuacja jest w realnym świecie niemożliwa. Rothbard pisze
też o tym, że w przypadku, gdy zmiany cen spowodowane są wzrostem podaży pieniądza,
kluczowym czynnikiem dla rozdziału zysków i strat jest miejsce wejścia pieniądza do
gospodarki. W Ekonomii wolnego rynku czytamy:
Nowe pieniądze wchodzą do systemu w określonym miejscu, a następnie rozchodzą
się po gospodarce. Ludzie, którzy otrzymują nowe pieniądze jako pierwsi zyskują
najwięcej; ci, którzy otrzymują je jako ostatni, najwięcej tracą, albowiem ceny
produktów, które kupują, wzrosły, a ceny produktów, które sprzedają, pozostały bez
zmian.
69
Rothbard nie pisze, kto konkretnie może być beneficjentem pojawienia się na rynku
nowego pieniądza, ale możemy spróbować znaleźć przykłady. Skoro pieniądz pojawia się
obecnie głównie na skutek akcji kredytowej banków, to ludźmi, którzy „otrzymują nowe
pieniądze jako pierwsi”, będą niewątpliwie kredytobiorcy. Oczywiście w praktyce może się
okazać, że kredyt jest dla człowieka obciążeniem, z którym nie może sobie poradzić. Należy
jednak pamiętać, że „Austriacy” z reguły koncentrują się na analizie ex ante, a więc analizie
korzyści i strat wynikających z danych decyzji ekonomicznych w sytuacji, gdy nie zostały
jeszcze podjęte. Istotne jest zatem to, że człowiek biorący kredyt uważa, że jest to dla niego
68
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom III, s. 207
69
Ibid. s. 208
43
korzystne, choć ex post może się okazać, że się mylił. Natomiast całkiem oczywistym wydaje
się, iż zyskają bezpośredni klienci kredytobiorców, zarówno ex ante jak też ex post, gdyż po
prostu będą mogli drożej sprzedać swoje produkty. Zyskają też ich klienci, chociaż mniej,
gdyż w tym czasie mogą już wzrosnąć niektóre ceny. Osoby najbardziej oddalone w łańcuchu
transakcji od pożyczkobiorców poniosą stratę.
Z powyższych rozważań nie należy wyciągać wniosku, że Rothbard jest zwolennikiem
braku zmian cen ani tym bardziej polityki służącej stabilizacji cen. W rozdziale 11 Ekonomii
wolnego rynku w podrozdziale „Błędność idei pomiaru i stabilizacji siły nabywczej
pieniądza” krytykuje ideę administracyjnego dbania o stabilność cen. Jego zdaniem,
niezależnie od niemożności zmierzenia siły nabywczej pieniądza, jej zmiany dokonujące się
pod wpływem ludzkich wyborów służą zaspokojeniu określonych potrzeb, co dotyczy
również „ogólnego” spadku lub wzrostu cen. Odnosząc się do przypadku, gdy ceny ogólnie
spadają Rothbard pisze:
Jeśli całkowita podaż pieniądza w społeczeństwie pozostanie stała, spadek cen będzie
spowodowany przez ogólny wzrost popytu na pieniądz lub przez wzrost podaży dóbr
w wyniku wzrostu produktywności. Wzrost popytu na pieniądz to efekt wolnych
wyborów dokonywanych przez ludzi, którzy, przykładowo, mogą się spodziewać
nadejścia ciężkich czasów, albo spadku cen w przyszłości. Stabilizacja pozbawiłaby
ludzi szansy zwiększenia swoich realnych zasobów gotówkowych i realnej wartości
dolara na drodze wolnych, wzajemnie uzgodnionych działań. Podobnie jak w innych
przypadkach, przedsiębiorcy, którzy zdołają przewidzieć wzrost popytu na pieniądz,
skorzystają, a ci, których prognozy będą błędne, stracą. Lecz nawet straty tych
ostatnich są czystą konsekwencją ich dobrowolnego ryzyka. Ponadto, spadek cen
wynikający ze wzrostu produktywności jest korzystny dla wszystkich, gdyż dzięki
niemu możliwe staje się korzystanie z owoców wzrostu gospodarczego.
70
Co do powyższych słów Rothbarda można by mieć pewne zastrzeżenie. Otóż wydaje się,
iż brak zmian cen nie wyklucza wzrostu realnych zasobów gotówkowych (choć niewątpliwie
wyklucza wzrost realnej wartości dolara), gdyż nominalny wzrost zasobów gotówkowych
będzie w takiej sytuacji wzrostem realnym. Podobnie możliwym wydaje się wzrost realnych
zasobów gotówkowych społeczeństwa również w przypadku ogólnego wzrostu cen, o ile
wzrost zasobów gotówkowych wyprzedzi wzrost cen. Inna rzecz, że Rothbard mógł w tym
70
Ibid. s. 247
44
miejscu mieć na myśli niemożność zaspokojenia zwiększonego popytu na pieniądz właśnie
dzięki wzrostowi wartości jednostki pieniężnej, co, na przykład, uwalniałoby ludzi od
konieczności nominalnego zwiększania rezerw gotówki, aby zaspokoić swój zwiększony
popyt na pieniądz.
d) Samoregulacja podaży pieniądza kruszcowego
W ramach zagadnienia podaży pieniądza warto zwrócić uwagę na opisany przez
Rothbarda mechanizm automatycznej samoregulacji podaży pieniądza kruszcowego. W
Tajnikach bankowości czytamy:
To ile złota zostanie wydobyte będzie zależało od rynku, a konkretnie, tak jak w
przypadku innych produktów, od przewidywanego zysku. Zysk będzie wynikał z
porównania monetarnej wartości produktu i kosztów jego wytworzenia. Ponieważ
złoto jest pieniądzem, poziom wydobycia będzie zależał od kosztów produkcji, co z
kolei będzie częściowo wynikało z ogólnego poziomu cen. Jeśli poziom cen wzrośnie,
wzrosną również koszty wydobycia złota i wtedy jego produkcja spadnie lub całkiem
ustanie. Jeśli zaś poziom cen spadnie, wynikająca z tego obniżka kosztów uczyni
wydobycie złota bardziej opłacalnym i zwiększy jego podaż.
71
A zatem ilość pieniądza kruszcowego na rynku będzie zależała od kosztów jego
wydobycia, które z kolei będą zależały od podaży tegoż pieniądza na rynku. Mechanizm ten
zapobiega silnym wahaniom podaży pieniądza.
71
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 56
45
Rozdział III
Podstawowe formy prowadzenia działalności bankowej i systemy bankowe
W Tajnikach bankowości Rothbard przedstawia w zarysie podstawowe formy
bankowości: bankowość kredytową i bankowość depozytową.
72
Należy od razu zaznaczyć, że
nie jest to opis aktualnego stanu bankowości, lecz raczej przedstawienie pewnych
modelowych form działalności bankowej, które mogą występować, lub występowały, w
różnych krajach i różnych okresach historycznych.
1. Bankowość kredytowa
Mówiąc w skrócie, świadczenie usług bankowości kredytowej polega na gromadzeniu
kapitału, który następnie pożyczany jest na procent. Bank taki może pozyskiwać kapitał na
drodze łączenia kapitałów własnych (np. poprzez emisję akcji), emisję obligacji lub
wydawanie certyfikatów depozytowych, które mogą być wymienione na gotówkę po
określonym czasie, lecz nie na żądanie. Poniższa tabelka przedstawia przykładowy bilans
banku kredytowego (nazwanego przez autora Bankiem Rothbarda):
A
KW&Z
Gotówka
$ 5 000
Zobowiązania
Obligacje
$ 50 000
Skrypty dłużne $ 165 000
Certyfikat depozytowy
$ 20 000
Suma
$ 70 000
_____________________
Kapitał własny
Udziałowcy
$ 100 000
Suma
$ 170 000
Suma ogólna
$ 170 000
Po prawej stronie mamy różne pozycje pasywów: kapitał pozyskany z emisji obligacji,
środki pozyskane z wydania certyfikatu depozytowego oraz kapitał własny. Po stronie
aktywów mamy skrypty dłużne, w oparciu o które można domagać się od kredytobiorców
spłaty zaciągniętych przez nich kredytów, oraz gotówkę. Jak pisze Rothbard:
72
Stosowane przez Rothbarda angielskie terminy to „loan banking” i „deposit banking”.
46
Bank Rothbarda postępuje teraz dokładnie zgodnie z wyobrażeniami ludzi na temat
banków: pożycza pieniądze od jednych (obok inwestowania oszczędności właścicieli
banku) i pożycza innym. Zarabiając na różnicy oprocentowania, bank wykonuje
pożyteczną społecznie funkcję kierowania oszczędności wielu osób na produktywne
pożyczki i inwestycje. Będąc ekspertem w kwestii gdzie i komu pożyczać, otrzymuje
nagrodę za swoje usługi. (...) Zauważmy, że nasz bank kredytowy nie przyczynia się
do powstania inflacji. Niezależnie jak wielki się stanie, nadal jedynie pobiera
oszczędności z istniejących zasobów i pożycza je innym osobom.
73
Warto zwrócić uwagę na słowa Rothbarda, w których zaznacza, że opisany przez
niego sposób funkcjonowania banku kredytowego zgadza się z powszechnym wyobrażeniem
na temat działalności bankowej. Ludzie na ogół nie zdają sobie sprawy, że dominująca cześć
pieniądza powstaje w systemie bankowym w procesie kreacji pieniądza, który zostanie
opisany w podrozdziale poświęconym systemowi rezerw cząstkowych.
2. Bankowość depozytowa
Bank depozytowy pełni funkcję „magazynu pieniędzy”. Ludzie deponują w nim gotówkę
(np. złoto), aby nie trzymać jej w domu, i w zamian otrzymują pokwitowania depozytowe,
które upoważniają ich do zabrania swojej gotówki na każde żądanie. Bank zarabia na
pobieraniu opłaty za przechowanie.
Wydawane przez bank depozytowy pokwitowania mogą być traktowane na rynku tak jak
sama gotówka i stanowić składnik podaży pieniądza. Nie znaczy to jednak, że podaż
pieniądza przez to rośnie, a jedynie zmienia formę. Leżąca w skarbcu gotówka nie będzie w
tym momencie wchodzić w skład podaży pieniądza. Dopiero wtedy, gdy bank wyemituje
pokwitowania na wyższą kwotę niż kwota składowanej gotówki, podaż pieniądza wzrośnie,
lecz takie postępowanie banku oznacza, że nie mamy już do czynienia z klasycznym
modelem bankowości depozytowej, lecz z systemem rezerw cząstkowych, który opisany jest
w następnym podrozdziale (s. 45).
Rothbard podkreśla, że deponent składający gotówkę w banku depozytowym nie staje się
wierzycielem banku. Byłoby tak, gdyby deponent i bank ustalili, że pieniądze zostaną wydane
określonego dnia w przyszłości, a deponentowi należałyby się odsetki od zdeponowanych
73
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 94
47
pieniędzy. Ponieważ jednak pieniądze mogą być wypłacone zawsze, gdy deponent sobie tego
zażyczy, bez odsetek, mamy do czynienia z jedynie usługą przechowania.
74
Uproszczony bilans banku depozytowego może wyglądać tak:
Bank Depozytowy Rothbarda
A
KW&Z
Złote monety lub sztaby $ 50 000
Kwity magazynowe na złoto $ 50 000
Suma aktywów
$ 50 000
Suma zobowiązań
$ 50 000
Jak widać w powyższym bilansie nominalna kwota kwitów magazynowych na złoto równa
się kwocie reprezentowanej przez złote monety i sztaby. Deponenci mogą w każdej chwili
wycofać wszystkie swoje depozyty, przedstawiając kwity.
3. System rezerw cząstkowych
Rothbard zwraca uwagę na fakt, że deponentom gotówki, powiedzmy złota, w banku
depozytowym nie zależy na tym, by otrzymać dokładnie te same monety, które wpłacili, a
jedynie by otrzymać odpowiednią kwotę. Otwiera to pole do defraudacji, polegającej na tym,
że bank może wystawić więcej pokwitowań depozytowych niż posiada złota i pożyczyć te
pokwitowania na procent. Przy okazji przestaje być jedynie bankiem depozytowym, ale staje
się również bankiem kredytowym, z tym że nie pożycza środków pozyskanych w sposób
charakterystyczny dla banku kredytowego, lecz kreuje pieniądze, które wcześniej nie istniały.
Jest to możliwe dlatego, że deponenci w normalnych okolicznościach rzadko przychodzą po
odbiór gotówki i wystarczy, by wystawione pokwitowania tylko w części miały pokrycie w
zdeponowanym pieniądzu. Ten rodzaj defraudacji stosowany jest na dużą skalę od wieków.
75
Prawne usankcjonowanie takiej działalności doprowadziło do powstania systemu rezerw
cząstkowych, w ramach którego normalnym sposobem działalności bankowej stało się
pożyczanie większych kwot niż wynosi kwota zdeponowana w skarbcu. Poniższa tabelka
prezentuje bilans banku stosującego rezerwę cząstkową:
74
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 98
75
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 101-102. Rothbard opisuje kilka historycznych przykładów, między innymi
złotników angielskich i bankierów weneckich.
48
Bank Rothbarda
A
KW&Z
Złote monety
$ 50 000
Skrypt dłużny
od Smitha
$ 80 000
Kwity magazynowe na złoto $ 130 000
Suma aktywów $ 130 000
Suma zobowiązań
$ 130 000
Bank Rothbarda posiada tylko 50.000 dolarów w złotych monetach, a jednak emituje
kwity magazynowe na 130.000 dolarów. Dodatkowe 80.000 dolarów pożycza Smithowi,
licząc, że otrzyma z powrotem 80.000 dolarów plus odsetki.
Funkcjonujące na tej zasadzie banki mogą w każdej chwili zbankrutować, gdyż
należności otrzymają w określonym momencie w przyszłości, natomiast ich zobowiązania
mogą stać się wymagalne dużo wcześniej, jeśli deponenci sobie tego zażyczą. Rothbard pisze:
Aktywa banku są zawsze „dłuższe” niż jego pasywa, które mogą zostać zlikwidowane
natychmiast. Inaczej mówiąc, bank jest ze swej natury zawsze bankrutem i byłby nim
rzeczywiście, gdyby deponenci uświadomili sobie, że pieniądze, które ich zdaniem są
dostępne na każde żądanie, wcale na nich w banku nie czekają
.
76
Rothbard zwraca też uwagę na inny istotny fakt. System rezerw cząstkowych może nie
tylko prowadzić do wzrostu podaży pieniądza, ale też jego spadku. Jeśli pożyczkobiorca odda
pożyczkę, wykreowane pieniądze przestają istnieć. Gdy banki poczują się zagrożone, mogą
zmniejszyć emisję kredytu z czym będą wiązać się liczne bankructwa i spadek cen. Inflacja i
deflacja (lub przynajmniej zmniejszenie inflacji) są stałymi elementami cyklu
koniunkturalnego.
77
4. Wolna bankowość
Rothbard w następujący sposób definiuje system wolnej bankowości:
Załóżmy, że nie wymaga się od banków, by działały jak autentyczne magazyny
pieniędzy i że – niestety – wolno im działać jak dłużnicy wobec ich deponentów i
posiadaczy banknotów, a nie jak depozytariusze przechowujący bezpiecznie czyjaś
76
Ibid., s. 110
49
własność. Zdefiniujmy również system wolnej bankowości jako taki, w którym banki
traktowane są jak każdy inny biznes na wolnym rynku. Nie są więc poddane żadnej
rządowej kontroli i regulacji i możliwość rozpoczęcia działalności w biznesie
bankowym nie jest ograniczona. Jest tylko jedna rządowa „regulacja”: że muszą, tak
jak inne przedsiębiorstwa, szybko spłacać swoje długi, albo zostaną uznane za
niewypłacalne i usunięte z branży.
78
Rothbard nie uważa opisanego powyżej systemu za ideał, gdyż bankom wolno emitować
więcej certyfikatów pieniężnych niż wynosi suma depozytów, tym niemniej jego zdaniem
system taki stwarza silne naturalne hamulce dla ekspansji kredytowej. Po pierwsze, banki, aby
móc się rozwijać, muszą zdobyć zaufanie klientów, a osiągną to tylko wtedy, gdy będą
szybko i bez problemów wypełniać swoje zobowiązania. Po drugie, będzie istniało zagrożenie
tzw. runem na bank, czyli masowymi wypłatami gotówki przez klientów, co musi
doprowadzić do bankructwa każdy bank stosujący zasadę rezerwy cząstkowej. A zatem strach
przed runem na bank będzie hamował banki przed nadmierną ekspansją kredytową, gdyż
rozpowszechnienie się wiadomości o trudnej sytuacji banku może wywołać panikę wśród
klientów. Po trzecie, mnogość banków, jaka prawdopodobnie będzie występować w systemie
wolnej bankowości, nakłada hamulec na ekspansję kredytową związany ze stosunkowo
nieliczną klientelą banku. Ludzie posiadający banknoty wystawione przez dany bank, a nie
będący jego klientami, będą domagać się wypłaty gotówki albo przeniesienia zapisu
depozytowego do swoich banków, które z kolei zażądają gotówki. Innymi słowy, zwykła
codzienna działalność będzie wymagała częstych wypłat gotówki, przez co bank będzie
musiał utrzymywać wysoką rezerwę. Im mniej jest banków i im liczniejsza ich klientela, tym
większe prawdopodobieństwo, że klient banku dokona transakcji z innym klientem tego
samego banku, co zmniejsza prawdopodobieństwo konieczności dokonania wypłaty. Dlatego
im więcej banków, i im są mniejsze, tym większą muszą utrzymywać rezerwę. Rothbard
podsumowuje:
Dochodzimy do wniosku, że, w przeciwieństwie do tego co twierdzi propaganda i
głoszą mity, wolna bankowość prowadziłaby do twardego pieniądza i nie pozwalała
na intensywną ekspansję kredytową i system rezerw cząstkowych. Twardy rygor,
77
Ibid., s. 114
78
Ibid., s. 122
50
podyktowany koniecznością dokonywania wypłat na rzecz innych banków,
zdecydowanie ograniczy ekspansję każdego banku.
79
5. Bankowość centralna
Rothbard postrzega bankowość centralną jako instytucję, której jednym z celów istnienia
jest pokonanie ograniczeń w ekspansji kredytowej nakładanych przez wolną bankowość. Co
prawda istnienie wielu konkurencyjnych banków nadal nie pozwala pojedynczemu bankowi
na udzielanie kredytów na kwoty wielokrotnie przekraczające posiadane zasoby gotówkowe,
to jednak system bankowy jako całość może taką ekspansję przeprowadzić. Rothbard ilustruje
ten mechanizm następującym przykładem:
80
Początkiem procesu jest zakup obligacji o
wartości 1.000 dolarów przez System Rezerwy Federalnej (w skrócie „Fed”) od firmy Jones
& Co. Firma ta deponuje czek otrzymany od Fed w Citibanku. Dzięki temu Citibank uzyskuje
w Fed rezerwę na kwotę 1.000 dolarów. Wymagana rezerwa obowiązkowa wynosi 20
procent, ale Citibank nie może udzielić pożyczek na 4.000 dolarów ze względu na
niebezpieczeństwo żądań wypłaty ze strony konkurencyjnych banków. Pożycza więc tyle, by
móc zadośćuczynić tym żądaniom i zachować poziom wymaganej dwudziestoprocentowej
rezerwy wobec depozytów klientów. Kwota kredytu wyniesie więc 800 dolarów. Kredyt ten
zostaje udzielony firmie Macy’s, która deponuje pieniądze w Chembanku. Chembank zwróci
się do Citibanku po pieniądze, co przybierze postać przeksięgowania 800 dolarów rezerw
Citibanku w Fed na rezerwy Chembanku. Citibankowi pozostanie 200 dolarów rezerwy na
pokrycie 1.000 dolarów depozytu Jones & Co., zgodnie z wymogiem utrzymywania
dwudziestoprocentowej rezerwy. Chembank uzyska 800 dolarów rezerwy w Fed, co pozwoli
mu, na zasadzie analogicznego mechanizmu pożyczyć 640 dolarów, zachowując 160 dolarów
rezerwy. Następny bank pożyczy 410 dolarów, itd. Ostatecznie łączna kwota kredytów będzie
się zbliżać do 4.000 dolarów. Efekt będzie podobny jak w sytuacji, gdyby istniał jeden bank,
obejmujący cały rynek, który stosowałby politykę utrzymywania dwudziestoprocentowej
rezerwy. Gdyby nie istniał bank centralny, Citibank musiałby zachować u siebie w rezerwie
większość z pierwotnej kwoty 1.000 dolarów i akcja kredytowa oparta na tej rezerwie byłaby
raczej niewielka (zależnie od pozycji rynkowej Citibanku). Zilustrowany powyżej mechanizm
pozwala na ekspansję kredytową wielokrotnie przekraczającą rezerwy nawet w przypadku,
gdy pieniądzem jest kruszec. Dlatego od momentu utworzenia Systemu Rezerwy Federalnej
79
Ibid., s. 136
80
Ibid., s. 178-186
51
akcja kredytowa banków mogła przybrać niespotykane wcześniej rozmiary, również w
okresie, gdy dolary były wymienialne na złoto. W sytuacji, gdy pieniądzem są banknoty
banku centralnego, mechanizm ten działa analogicznie, a wielkość podaży pieniądza zależy
głównie od regulowania rezerw banków przez bank centralny na drodze zakupu lub sprzedaży
na rynku aktywów, takich jak obligacja w powyższym przykładzie, czyli operacji otwartego
rynku. Rothbard uważa operacje otwartego rynku za najważniejszą metodę kształtowania
podaży pieniądza przez bank centralny. Jego zdaniem do utrzymania inflacji w karbach
wystarczy zabronić bankowi centralnemu kupowania aktywów na rynku.
81
Przy okazji omawiania zagadnienia banku centralnego warto przyjrzeć się analizie
Rothbarda dotyczącej metod i skutków finansowania zakupu obligacji rządowych przez bank
centralny. Mamy z tym do czynienia w przypadku, gdy rząd sprzedaje obligacje bankom lub
bezpośrednio bankowi centralnemu. Korzystając z przykładów podanych przez Rothbarda,
załóżmy, że rząd USA chce sprzedać bankom obligacje za 100 miliardów dolarów i że
rezerwa minimalna wynosi 20 procent. Aby umożliwić bankom sfinansowanie zakupu tych
obligacji, System Rezerwy Federalnej kupuje na rynku wtórnym obligacje za 25 miliardów
dolarów. Powoduje to wzrost depozytów na żądanie w bankach o 25 miliardów dolarów i
odpowiadający mu wzrost rezerw o 25 miliardów dolarów. Gdy rząd wyemituje nowe
obligacje na 100 miliardów dolarów, banki będą je mogły zakupić dzięki zwiększonym
rezerwom. Ostatecznie całkowity wzrost depozytów na żądanie w bankach wyniesie 125
miliardów dolarów i o tyle zwiększy się podaż pieniądza.
82
Inny sposób sfinansowania emisji obligacji przez bank centralny to bezpośredni ich
zakup od rządu. W czasie, gdy Rothbard pisał Tajniki bankowości, metoda ta była w USA
prawnie zabroniona, lecz bywała stosowana w przeszłości.
83
W porównaniu z poprzednią
metodą powoduje ona znacznie większy wzrost podaży pieniądza:
Departament Skarbu stałby się posiadaczem 100 miliardów dolarów nie
nowostworzonych zwykłych pieniędzy bankowych, lecz pieniędzy bankowych „o
dużej mocy” - depozytów na żądanie w Fed. W miarę jak Departament skarbu będzie
81
Ibid., s. 173
82
Ibid., s. 190-191
83
Ibid., s. 191. Metoda ta jest najwyraźniej ponownie dozwolona obecnie, o czym świadczy fakt, że 18 marca
2009 r. Przewodniczący Rady Gubernatorów Rezerwy Federalnej, Ben Bernanke, ogłosił plany skupu przez
Rezerwę Federalną obligacji rządowych na rynku pierwotnym. Skutkiem tej decyzji była błyskawiczna
deprecjacja dolara o ok. 4% względem większości walut, co wynikało z obaw inwestorów o wzrost inflacji w
USA. Zakup obligacji przez bank centralny bezpośrednio od rządu uznaje się za jedną z metod monetyzacji
długu (inny popularny obecnie termin to quantitative easing, oznaczający zwiększanie podaży pieniądza poprzez
metody inne niż obniżanie stóp procentowych).
52
wydawał pieniądze, jego roszczenia wobec Fed przenikną do prywatnej gospodarki i
całkowite rezerwy bankowe zwiększą się o 100 miliardów dolarów. W oparciu o nie
system bankowy będzie budować piramidę z pożyczek i depozytów w proporcji 5:1,
dopóki podaż pieniądza nie wzrośnie o co najmniej 500 miliardów dolarów.
84
Z zupełnie inną sytuacją mamy do czynienia wtedy, gdy deficyt budżetowy finansowany
jest poprzez sprzedaż obligacji społeczeństwu (pojedynczym osobom, korporacjom, itd.), lecz
nie bezpośrednio bankom. W takim przypadku nie mamy do czynienia ze wzrostem podaży
pieniądza.
85
Rothbard czyni też interesujące spostrzeżenie, że zdolność systemu bankowego
stosującego zasadę rezerwy cząstkowej w oparciu o bank centralny do zwiększania podaży
pieniądza zależy w dużym stopniu od skłonności ludzi do posługiwania się fizyczną gotówką.
Im ludzie więcej gotówki postanowią trzymać w portfelach, sejfach, itd., tym bardziej
zmniejszą się rezerwy gotówkowe banków i tym mniejsza staje się baza w oparciu o którą
następuje kreacja pieniądza. I odwrotnie, gdy ludzie wpłacają gotówkę do banków i wybierają
posiadanie depozytów na żądanie, zwiększa się potencjał banków do kreacji pieniądza.
86
84
Ibid., s. 192
85
Ibid., s. 188
86
Ibid., s. 161. Warto zauważyć, że efekt ten może mieć szczególnie istotne znaczenie, gdy w obliczu kryzysu
ludzie boją się niewypłacalności banków i decydują się na trzymanie gotówki w sejfach.
53
Rozdział IV
Inne zagadnienia dotyczące pieniądza i bankowości
1. Stopa procentowa
Szkoła austriacka wywodzi swoją teorię stopy procentowej z teorii Eugene’a Böhm-
Bawerka, który wskazywał na istnienie preferencji czasowej i wiązał ją z pojęciem procentu
jako zadośćuczynienia za rezygnację z konsumpcji dóbr w teraźniejszości. Postrzegał też
procent jako wielkość istotną dla wyboru metod produkcji, uważając, że niższa stopa
procentowa skłania do wykorzystywania dłuższych, bardziej „okrężnych”, a zarazem
wydajniejszych, metod.
87
Dla Rothbarda stopa procentowa to po prostu stopa zwrotu z
inwestycji. Inwestycja polegająca na udzieleniu pożyczki to tylko jedna z możliwych form
uzyskania takiego zwrotu. Rothbard wyróżnia kilka składników stopy procentowej: czysta
stopa procentowa, składnik stopy procentowej związany z przedsiębiorczością, składnik
cenowy oraz składnik związany z relacją terms of trade. Czysta stopa procentowa wynika z
preferencji czasowych. Ludzie zawsze wolą konsumować dobra wcześniej niż później i
dlatego potrzebują określonego „zadośćuczynienia” lub „nagrody” za to, że zrezygnują z
konsumpcji danego dobra przez określony czas i przekażą to dobro w ręce innych ludzi.
Nagroda ta to procent, czyli możliwość wyższej konsumpcji w przyszłości. Preferencje
czasowe ludzi różnią się i różny procent będzie ich satysfakcjonował. Czysta stopa
procentowa to zagregowana wartość, która ustali się na rynku w wyniku oferowania przez
ludzi dóbr w zamian za przyszły dochód w postaci procentu. Rynek, na którym przeprowadza
się transakcje tego rodzaju, nosi nazwę rynku czasowego. Ludzie oferują na nim „dobra
teraźniejsze”, czyli dobra, które można skonsumować w teraźniejszości, w zamian za „dobra
przyszłe”, czyli dobra, których nie można skonsumować w teraźniejszości, ale będzie je
można zamienić na dobra konsumpcyjne w przyszłości. Przykładowym dobrem przyszłym
jest weksel, który upoważnia do pobrania określonej kwoty w przyszłości. Najpowszechniej
występującym dobrem teraźniejszym na rynku czasowym jest pieniądz.
88
Przykładowa
transakcja na rynku czasowym to pożyczka pewnej kwoty pieniężnej na określony czas i
określony procent. Dobrem teraźniejszym są pożyczane pieniądze, a dobrem przyszłym
87
Zob. Mark Blaug, Teoria ekonomii, ujęcie retrospektywne, Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., Warszawa
2000, s. 511-513. Zob. też Bartkowiak, Historia myśli ekonomicznej, s. 103-104
88
Co prawda pieniądz nie jest bezpośrednio dobrem konsumpcyjnym, to jednak można go w każdej chwili
zamienić na dobra konsumpcyjne, co czyni go dobrem teraźniejszym.
54
obietnica ich zwrotu wraz z odsetkami (mogąca przyjąć formę dokumentu). Jednakże rynek
czasowy nie ogranicza się tylko do rynku pożyczek. Najważniejszym rynkiem czasowym jest
rynek zakupu czynników produkcji przez producentów. Producenci (kapitaliści) płacą dobrem
teraźniejszym, pieniędzmi, za dobra przyszłe, czyli pracę, maszyny, dzierżawioną ziemię, itd.
Są to dobra przyszłe, ponieważ nie można ich skonsumować, lecz zostaną przekształcone w
dobra konsumpcyjne, które zostaną sprzedane w przyszłości. Różnica między przyszłym
przychodem ze sprzedaży a teraźniejszymi wydatkami to właśnie procent. Na rynku produkcji
i na rynku pożyczek (kredytowym) obowiązuje ta sama czysta stopa procentowa.
89
Przyjrzyjmy się przykładowej krzywej rynku czasowego dla pojedynczej osoby,
pokazującej jak osoba ta zachowa się przy różnych wysokościach stopy procentowej (rys. 2).
Rys. 2. Indywidualna krzywa rynku czasowego
Źródło: Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom II, Fijorr Publishing, Warszawa 2007, s. 87
Po prawej stronie wykresu mamy podaż netto pieniądza, czyli kwoty, które osoba ta jest
89
Powyższy opis jest bardzo skróconym przedstawieniem podstawowych zagadnień zawartych w pierwszych
trzech podrozdziałach rozdziału 6 Ekonomii wolnego rynku („Produkcja: stopa procentowa i jej determinanty”),
tom II, Fijorr Publishing, Warszawa, 2007, s. 63-90 oraz podrozdziału 7 w rozdziale 5 (Produkcja: struktura),
Ibid. s. 42-47.
Podaż
pieniądza
Uncje
złota
(pieniądz
e)
Popyt na
pieniądze
Popyt netto
Podaż netto
i = Czysta stopa procentowa
0
55
gotowa pożyczyć innym osobom przy danej wysokości stopy procentowej. Krzywa po lewej
stronie od punktu zerowego reprezentuje popyt na pożyczki, czyli kwoty na jakie osoba ta
zaciągnęłaby pożyczki przy określonej wysokości stopy procentowej. Krzywa ta ma
nietypowe dla krzywej popytu nachylenie, lecz wynika to ze specyfiki wykresu, w którym
kwoty rosną w obie strony od punktu zerowego. Indywidualne krzywe rynku czasowego
można zagregować i uzyskać krzywe podaży i popytu dla całego rynku. Krzywe takie
przedstawia następujący wykres (rys. 3).
Rys. 3. Zagregowane krzywe rynku czasowego
Źródło: Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom II, Fijorr Publishing, Warszawa 2007, s. 88
Punkt przecięcia się krzywych to punkt równowagi, wyznaczający stopę równowagi oraz
kwotę oszczędności, 0B, która zostanie zainwestowana na rynku czasowym. Stopę
równowagi wyznacza podobny mechanizm ścierania się popytu i podaży co w przypadku
ceny równowagi:
Przy stopie procentowej wyższej niż BA, oferowana ilość dóbr teraźniejszych będzie
większa niż oferowana w zamian ilość dóbr przyszłych i nadwyżkowe oszczędności
będą konkurować ze sobą, dopóki cena dóbr teraźniejszych wyrażona w dobrach
przyszłych nie spadnie do poziomu równowagi. Gdyby stopa procentowa była niższa
0
S
D
Podaż dóbr teraźniejszych
(Popyt na dobra przyszłe)
B
S
D
Popyt na dobra teraźniejsze
(Podaż dóbr przyszłych)
Jednostki złota
i = S
topa p
roc
ent
ow
a
A
56
niż BA, popyt na dobra teraźniejsze ze strony dostawców dóbr przyszłych
przekroczyłby podaż oszczędności i konkurencja po stronie popytu podciągnęłaby
stopę procentową do poziomu równowagi
.
90
Rothbard zwraca też uwagę, że przedstawiony powyżej schemat kształtowania się stopy
procentowej różni się od koncepcji neoklasycznej, zgodnie z którą podaż oszczędności na
rynku kredytowym zależy wprawdzie od preferencji czasowych, ale popyt na te oszczędności
zależy od krańcowej produktywności pożyczanego kapitału. Tymczasem w koncepcji
przedstawionej przez Rothbarda zarówno podaż oszczędności, jak też popyt na nie zależą od
preferencji czasowych.
91
Drugi składnik rynkowej stopy procentowej, składnik związany z przedsiębiorczością,
nazywany też przez Rothbarda składnikiem ryzyka, podwyższa stopę procentową w
zależności od ryzyka, które wiąże się z inwestycją (w subiektywnym odczuciu inwestora).
Jeśli inwestor, np. pożyczkodawca, uważa, że ryzyko braku spłaty jest duże, będzie żądał
odpowiednio wyższego procentu. Podobnie kapitalista-przedsiębiorca nie przystąpi do
inwestycji, dopóki nie uzna, że potencjalny dochód nie równoważy ryzyka.
92
Trzeci składnik stopy procentowej, składnik cenowy, zmienia stopę procentową w
zależności od przewidywanych przez inwestora zmian siły nabywczej pieniądza.
Przykładowo, jeśli inwestor spodziewa się, że pieniądze, które otrzyma w przyszłości, będą
mniej warte, nie przystąpi do inwestycji, o ile nominalna stopa zwrotu odpowiednio nie
wzrośnie. Rothbard uważa, że składnik ten ma on charakter efemeryczny w tym sensie, że im
bardziej powszechne są oczekiwania odnośnie do wzrostu lub spadku cen, tym bardziej
wpłyną one na siłę nabywczą pieniądza już w teraźniejszości i składnik cenowy stopy
procentowej straci na znaczeniu.
93
Składnik stopy procentowej związany z relacją terms of trade zwiększa lub zmniejsza
stopę procentową w sytuacji gdy tempo zmiany cen produktów finalnych nie jest równe
tempu zmian czynników produkcji. Jeśli wartość produktów finalnych rośnie szybciej niż
czynników potrzebnych do ich wytworzenia stopa zwrotu z inwestycji, a zatem stopa
90
Ibid., s. 89
91
Ibid., s. 127-129
92
Ibid., s. 283-286
93
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom III, s. 185-189. Wydaje się, że w przeciwieństwie do Rothbarda
Ludwig von Mises nie uwzględnił osłabienia roli składnika cenowego wynikającego z powszechności oczekiwań
i w pełni przyjął analizę Fishera, do której odwołuje się w przypisie na s. 461 Ludzkiego działania.
57
procentowa, rośnie. Z sytuacją odwrotną mamy do czynienia wtedy, gdy ceny czynników
produkcji rosną szybciej niż produktów.
94
2. Cykl koniunkturalny
Poglądy Rothbarda na temat przyczyn i natury cyklu koniunkturalnego są zgodne z
podstawowymi założeniami austriackiej teorii cyklu koniunkturalnego, która łączy to
zjawisko z ekspansją kredytową banków. Jako twórcę tej teorii można uznać Ludwiga von
Misesa, który przedstawił jej zręby w The Theory of Money and Credit.
95
Ekonomistą, który
włożył szczególny wkład w jej rozwinięcie był Frederich von Hayek. Przedstawił on swoją
wersję tej teorii między innymi w takich publikacjach jak Prices and Production (1931) czy
Monetary Theory and Trade Cycle (1933), a w 1974 r. otrzymał Nagrodę Nobla za
„pionierską pracę z zakresu teorii pieniądza i wahań cyklicznych oraz wnikliwą analizę
współzależności między zjawiskami gospodarczymi, społecznymi i instytucjonalnymi”.
Teoria cyklu koniunkturalnego stanowi ważny element również w pisarstwie Rothbarda.
Wydaje się, że dobrym wstępem do omówienia poglądów Rothbarda na temat zjawiska
cyklu koniunkturalnego będzie przedstawienie opisanej przez niego relacji między
wysokością stopy procentowej a długością struktury produkcji. W Ekonomii wolnego rynku
przedstawia on modelowy obraz struktury produkcji w gospodarce przed i po spadku
konsumpcji i analogicznym wzroście funduszy przeznaczonych na inwestycje.
96
Z tego
rodzaju zmianą mamy do czynienia, gdy zmienia się stopa procentowa na skutek zmiany
preferencji czasowych. Widzimy tę sytuację na poniższym wykresie (rys. 4).
Rys. 4. Skutek pojawienia się inwestycji netto
Źródło: Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom II, Fijorr Publishing, Warszawa 2007, s. 247
94
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom III, s. 190-191
95
Mises, The Theory of Money and Credit, s. 396-404.
96
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku tom II, s. 244-257
B
B
A
A
58
Ułożone w piramidę prostokąty to kolejne etapy produkcji. Na dole znajdują się etapy
niższego rzędu, czyli bliższe konsumpcji. Wyżej położone są etapy bardziej oddalone od
konsumpcji (wyższego rzędu). Długość każdego prostokąta to przychody ze sprzedaży
produktu na danym etapie. Różnice długości między sąsiednimi prostokątami to dochody
kapitalistów, czyli procent. Różnice te będą nominalnie różne na różnych etapach, ale
powinny być zbliżone w wymiarze procentowym, co wynika z tego, że gospodarka dąży do
ustanowienia jednolitej stopy procentowej.
97
Grubszą linią zaznaczona jest struktura
produkcji przed zmianą stopy procentowej. Widzimy pięć etapów produkcji. Następnie w
społeczeństwie zmieniają się preferencje czasowe i ludzie chcą wydawać mniej na bieżącą
konsumpcję, a są skłonni przeznaczyć więcej funduszy na inwestycje. Na skutek tego
powstanie nowa struktura produkcji, przedstawiona za pomocą szarych prostokątów. Jej
podstawa jest węższa, gdyż wydatki na finalne produkty konsumpcyjne są niższe, a
jednocześnie jest ona wyższa, co oznacza, że wzrosła liczba etapów produkcji. Dochodzi
zatem do wydłużenia struktury produkcji w gospodarce. Nie należy przez to rozumieć, że
każdy proces produkcji będzie się teraz składał z większej liczby etapów, ale że
realizowanych będzie więcej przedsięwzięć z licznymi etapami produkcji, na ogół
wymagających więcej czasu niż przedsięwzięcia obejmujące mniej etapów, i/lub wzrosną
inwestycje w istniejące wyższe etapy produkcji. Towarzyszący temu spadek wydatków na
niższych etapach spowoduje, że część czynników produkcji przepłynie do wyższych etapów,
gdzie będą mogły liczyć na lepsze wynagrodzenie.
Ogólnie rzecz biorąc, gospodarka taka będzie wytwarzała większy globalny produkt
dzięki uruchomieniu nowych, wydajnych procesów produkcyjnych. Pomimo spadku
wydatków konsumpcyjnych będą one wystarczyć do sfinansowania nowej struktury produkcji
dzięki mniejszym wydatkom inwestycyjnym na niższych etapach oraz ogólnemu spadkowi
marż na poszczególnych etapach, co będzie odzwierciedlać nową stopę procentową.
Z innego rodzaju sytuacją mamy do czynienia wtedy, gdy następuje ekspansja
kredytowa.
98
Przedsiębiorcy podejmują inwestycje w wyższe etapy produkcji i początkowo
zaczyna się tworzyć struktura produkcji podobna do tej, która powstałaby w wyniku wzrostu
oszczędności i środków przeznaczonych na inwestycje. Przedsiębiorcy „ściągają” czynniki
97
Niestety nie jest to dobrze widoczne na rysunku, co być może wynika z chęci podkreślenia przez Rothbarda,
że w realnej gospodarce zasada jednolitego procentu na każdym etapie nie będzie w pełni zachowana. Pisze on
zresztą w przypisie: „Stopnie reprezentują rozpiętości cenowe określające dochód kapitalistów („z grubsza”, nie
dokładnie).” Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom II, s. 248.
98
Zjawisko boomu wynikającego z ekspansji kredytowej Rothbard opisuje w podrozdziale 11 („Interwencja
binarna: Inflacja i cykl koniunkturalny”) rozdziału 12 („Ekonomia siłowej interwencji w rynek”) Ekonomii
wolnego rynku, tom III, s. 404-419
59
produkcji z etapów bliższych konsumpcji, oferując im atrakcyjne wynagrodzenie. Jednakże
brak spadku wydatków na konsumpcję powoduje, że wynagrodzenie czynników produkcji na
niższych etapach pozostaje relatywnie wysokie. Zmusza to przedsiębiorców na wyższych
etapach do konkurowania o czynniki produkcji przez znaczne podniesienie ich
wynagrodzenia. Obniża to dochodowość podejmowanych przez nich przedsięwzięć. Obniża
się również, choć w mniejszym stopniu, dochodowość przedsięwzięć na niższych etapach.
Ogólnie rzecz biorąc, opłacalność inwestycji spada z powodu wzrostu kosztów. Rothbard
pisze:
Wzrost oszczędności na wolnym rynku prowadzi do stabilnego stanu równowagi z
niższą stopą procentową w systemie produkcji. Lecz w przypadku ekspansji
kredytowej jest inaczej, bowiem wzrasta dochód pieniężny właścicieli pierwotnych
czynników produkcji. Na wolnym rynku suma dochodów pieniężnych pozostawała
taka sama. Wzrost wydatków na wyższych etapach był zrównoważony przez spadek
wydatków na niższych etapach. „Wzrost długości” struktury produkcji był
skompensowany przez „redukcję jej szerokości”. Natomiast ekspansja kredytowa
wpompowuje nowe pieniądze do struktury produkcji i zagregowane dochody
pieniężne wzrastają. Struktura produkcji wydłużyła się, lecz pozostała równie szeroka,
gdyż nie nastąpił spadek wydatków konsumpcyjnych.
99
Można powiedzieć, że uzyskany przez przedsiębiorców w formie kredytu kapitał okazuje
się w znacznym stopniu kapitałem iluzorycznym, gdyż nie pozwala im on na sfinansowanie
produkcji po przewidywanych cenach. Poza tym nawet jeśli uda się im osiągnąć dochód, to na
skutek wzrostu cen dóbr konsumpcyjnych realna wartość tego dochodu będzie niższa od
oczekiwanej, co podważa sens podejmowanych przez nich inwestycji.
Po okresie „sztucznej” ekspansji musi nastąpić proces dostosowawczy, który zmierza do
przywrócenia struktury produkcji odpowiadającej rzeczywistym proporcjom między
konsumpcją a oszczędnościami. Charakteryzuje się on licznymi bankructwami, bezrobociem
oraz spadkiem cen, zwłaszcza dóbr produkcyjnych wykorzystywanych na etapach produkcji
bardziej oddalonych od konsumpcji. Proces ten nazywany jest recesją lub kryzysem. Nie jest
on tak naprawdę „chorobą” gospodarki, lecz jedynie bolesnym stanem powrotu do zdrowia.
Zdaniem Rothbarda „walka z kryzysem” nie ma sensu i może tylko pogorszyć sytuację. W
Ekonomii wolnego rynku czytamy:
99
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom III, s. 405
60
Depresyjne mechanizmy dostosowawcze muszą w pełni wykonać swoje zadanie
zanim nastąpi pełne ozdrowienie. Im bardziej działanie tych mechanizmów jest
powstrzymywane, tym później następuje definitywny koniec depresji. Przykładowo,
jeśli rząd utrzymuje wysokie stawki płac, skutkiem tego będzie trwałe bezrobocie.
Jeśli utrzymuje wysokie ceny, powstaną niesprzedane nadwyżki. A jeśli ponownie
pobudzi ekspansję kredytową, zrodzi to nowe nietrafione inwestycje i późniejsze
depresje.
100
Podsumowując, czynnikiem odpowiedzialnym za powstanie cyklu koniunkturalnego jest
ekspansja kredytowa banków. Wskutek tej ekspansji przedsiębiorcy otrzymują kapitał
pozwalający im przystępować do nowych przedsięwzięć inwestycyjnych. Jednakże kapitał ten
okazuje się iluzoryczny, gdyż jego siła nabywcza jest mniejsza niż przedsiębiorcy
przewidywali. Nie pozwala to na osiągnięcie spodziewanych zysków. Ponieważ sytuacja ta
dotyczy bardzo wielu przedsiębiorców, dochodzi do załamania w skali całej gospodarki.
3. Krytyka równania Fishera
Równanie Fishera, sformułowane na początku XX w., jest jednym z filarów ilościowej
teorii pieniądza, zwanej też neoklasyczną teorią pieniądza. Najczęściej przedstawiana postać
tego równania, zwana również równaniem wymiany, to:
MV = PT
gdzie
M – ilość pieniądza w obiegu
V – prędkość obiegu pieniądza
P – poziom cen
T – całkowita ilość zakupionych dóbr
101
100
Ibid., s. 411
101
Ibid., s. 228. Równanie to bywa również przedstawiane z wykorzystaniem innych indeksów. Np. Mv
z
= p
z
Z,
gdzie M to zasób pieniądza, v
z
to współczynnik transakcyjnej prędkości obrotu pieniądza, p
z
to indeks (poziom)
cen dóbr w wymianie, Z to wolumen transakcji kupna-sprzedaży. Zob. Ryszard Bartkowiak, Historia myśli
ekonomicznej, s. 134
61
Ilościowa teoria pieniądza zawiera dwie ważne tezy. Pierwsza z nich, którą można
wiązać bezpośrednio z równaniem Fishera, mówi, że „poziom cen jest liniową funkcją ilości
pieniądza”
102
. Oznacza to, że ceny zmieniają się proporcjonalnie do zmian ilości pieniądza,
chociaż warunkiem jest, by nie nastąpiła zmiana wielkości produktu. Jeśli produkt w
gospodarce się nie zmieni, to ceny zmienią się o tyle, o ile zmieni się ilość pieniądza. Druga
teza mówi o neutralności pieniądza. Ryszard Bartkowiak definiuję zasadę neutralności
pieniądza następująco:
Zgodnie z zasadą neutralności pieniądz nie ma wpływu na realne procesy
gospodarcze, czyli proces tworzenia produktu. Jest nad nimi jedynie woalem. Między
sferami realną i pieniężną gospodarki występuje dychotomia – nie oddziałują one na
siebie. Pieniądz pełni funkcję wyłącznie jednostki obrachunkowej i pośrednika
wymiany.
103
Czy Rothbard zgodziłby się z tymi tezami? Dotychczasowa treść niniejszej pracy temu
przeczy. Zdaniem Rothbarda ceny zależą od interakcji podaży pieniądza i popytu na niego.
Popyt na pieniądz zaś zależy, między innymi, od niepewności odnośnie do przyszłości,
gotowości do opóźnienia konsumpcji (preferencje czasowe) oraz zaufania do stabilności siły
nabywczej jednostki pieniężnej. Czynniki te mogą się zmieniać nieproporcjonalnie do zmian
ilości pieniądza w gospodarce. Przykładowo utrata zaufania do obowiązującej waluty może
spowodować, że ceny zaczną rosnąć znacznie szybciej niż wynosi przyrost liczby jednostek
pieniądza.
Podobnie nie można z poglądami Rothbarda pogodzić tezy, że pieniądz jest neutralny. Po
pierwsze, pieniądz jest bardzo przydatny przy tworzeniu produktu i brak pieniądza
oznaczałby znacznie mniejszy produkt. Po drugie, zmiany w podaży pieniądza i w popycie na
niego mają bardzo znaczący wpływ na „sferę realną” gospodarki. Nowy pieniądz rozchodzi
się po gospodarce nierównomiernie, powodując zmiany w obszarze produkcji i konsumpcji.
Nie ma natychmiastowego i nieodczuwalnego dostosowania się cen do ilości pieniądza. Nie
można też przyjąć, że popyt na pieniądz sprowadza się do popytu na towary, które można za
niego kupić. Istnieje dodatkowy popyt na pieniądz jako towar, który przechowuje siłę
nabywczą i dzięki swej wysokiej płynności pozwala szybko reagować na zmieniającą się
102
Bartkowiak, Historia myśli ekonomicznej, s. 139
103
Ibid., s. 133
62
sytuację. Istnienie tego popytu i zmiany w nim mają istotne znaczenie dla „sfery realnej”
gospodarki.
Powyższe uwagi dotyczące relacji poglądów Rothbarda i podstawowych tez ilościowej
teorii pieniądza poczynione zostały niejako na marginesie podstawowego tematu niniejszego
podrozdziału, albowiem krytyka Rothbarda pod adresem równania Fishera polega w głównej
mierze na podważeniu sensowności samego równania jako matematycznego opisu praw
ekonomicznych.
Swoją krytykę Rothbard rozpoczyna od pokazania w jaki sposób Fisher skonstruował
swoje równanie i na czym polega ułomność przyjętych przez niego założeń:
Fisher konstruuje to równanie następująco: najpierw rozważmy pojedynczą transakcję
wymienną – Smith kupuje 10 funtów cukru po 7 centów za funt. Dochodzi do
wymiany, w wyniku której Smith przekazuje Jonesowi 70 centów, a Jones przekazuje
Smithowi 10 funtów cukru. Z tego faktu Fisher jakimś sposobem dedukuje, że „10
funtów cukru zostało uznane za równe 70 centom i fakt ten można wyrazić
następująco: 70 centów = 10 funtów pomnożone przez 7 centów za funt”.
104
Powyższe
założenie o równości nie jest bynajmniej oczywiste, jak zdaje się przyjmować Fisher,
lecz stanowi połączenie błędu i truizmu. Kto „uznał” 10 funtów cukru za równe 70
centom? Z pewnością nie Smith, nabywca cukru. Zakupił on cukier właśnie dlatego,
że obie ilości mają dla niego nierówną wartość; 10 funtów cukru jest dla niego
cenniejsze niż 70 centów i dlatego dokonał wymiany. Z kolei Jones, sprzedawca
cukru, dokonał wymiany dlatego, że dla niego wartości obu dóbr były nierówne w
przeciwną stronę, tzn. cenił on sobie 70 centów wyżej niż sprzedany cukier.
105
W związku z tym Rothbard podważa sensowność stawiania znaku równości między
„stroną pieniężną” i „stroną dóbr”, zarówno w powyższym równaniu, jak też w uogólnionym
równaniu Fishera. Następnie Rothbard zarzuca równaniu Fishera, że jest zwykłym truizmem:
Jak zatem można wyjaśnić fakt, że znak równości w równaniu Fishera, jak też całe
równanie zyskały powszechną akceptację? Odpowiedź brzmi, że z matematycznego
punktu widzenia równanie jest oczywistym truizmem: 70 centów = 10 funtów cukru x
7 centów za funt cukru. Innymi słowy, 70 centów = 70 centów. (...) W równaniu
Fishera występują tak naprawdę dwie strony pieniężne, obie identyczne. Innymi
104
Cyt. Za: Irving Fisher, Purchasing Power of Money, Macmillan, New York, 1926), s. 16
105
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom III, s. 228
63
słowy, jest to tożsamość, a nie równanie. Stwierdzenie, że takie równanie nie niesie z
sobą zbyt dużo informacji jest oczywistością.
106
Ponieważ równanie Fishera często wykorzystywane jest do wyjaśniania determinantów
ceny, Rothbard koncentruje się na tym aspekcie:
Rozważmy ponownie elementy równania pod kątem determinantów ceny, gdyż jest to
nasz główny przedmiot zainteresowania. Pierwotne Fisherowskie równanie wymiany
dla jednej transakcji można przekształcić w następujące równanie:
cukru
funtów
centów
cukru
funt
centów
10
70
1
7
Fisher uważa, że to równanie zawiera istotną informację, iż cenę determinuje
całkowita ilość wydanego pieniądza podzielona przez całkowitą podaż sprzedanych
dóbr. Oczywiście w rzeczywistości równanie to nie mówi nam nic o determinantach
ceny. Moglibyśmy utworzyć równie truistyczne równanie:
cukru
funtów
pszenicy
buszli
pszenicy
buszli
centów
cukru
funt
centów
10
100
100
70
1
7
To równanie jest matematycznie tak samo poprawne jak poprzednie i, przyjmując
sposób rozumowania samego Fishera, moglibyśmy zarzucić mu, że „pominął w
swoim równaniu cenę pszenicy”. Moglibyśmy bez trudu nieskończenie wiele równań
zawierających nieskończoną liczbę skomplikowanych czynników, które „determinują”
cenę.
107
Następnie Rothbard krytykuje całe podejście Fishera, polegające na przypisaniu
materialnym wielkościom w gospodarce mocy determinowania cen:
Jeśli uznamy, że Fisherowskie równanie wymiany pokazuje nam determinanty ceny,
to musielibyśmy stwierdzić, że są nimi „70 centów” i „10 funtów cukru”. Lecz
106
Ibid., s. 230
64
powinno być jasne, że przedmioty nie mogą determinować cen. Przedmioty, czy są to
pieniądze, cukier, czy cokolwiek innego, nie mogą podejmować działań. Nie mogą
ustanawiać cen, ani krzywych podaży i popytu. Może się to stać tylko na drodze
ludzkiego działania: tylko pojedyncze osoby mogą decydować, czy będą kupować czy
nie. Tylko ich skale wartości determinują ceny.
108
Można powiedzieć, że Rothbard zarzuca Fisherowi pominięcie czynnika
psychologicznego i przyjęcie założenia, że ustalanie się cen jest mechanistycznym procesem
w którym jednostki ludzkie reagują według stałego wzorca na zmiany ilościowe dóbr w
gospodarce. W podejściu Fishera nie ma miejsca na możliwość, by takie same zmiany
ilościowe doprowadziły do różnych rezultatów.
Dalej Rothbard przechodzi do krytyki uogólnionego równania wymiany, zaczynając od
krytyki metodologii sformułowania takiego równania, polegającej na „zsumowaniu”
pojedynczych wymian. Zdaniem Rothbarda taki zabieg jest nieuprawniony. O ile możliwe jest
zsumowanie jednostek pieniądza, o tyle zsumowanie sprzedawanych towarów jest
niewykonalne i pozbawione sensu:
W jaki sposób 10 funtów cukru można dodać do jednego kapelusza lub jednego funta
masła, by uzyskać T? Oczywiście nie można wykonać takiego sumowania i
holistyczne T, czyli całkowita fizyczna ilość wymienionych dóbr, to pojęcie
pozbawione sensu i nie można go wykorzystać w analizie naukowej
.
109
Z tego też powodu Rothbard odrzuca pojęcie „poziomu cen”, gdyż wymaga ono
uśrednienia cen, co jest niemożliwe ze względu na niemożność zsumowania różnych
towarów.
110
Rothbard uważa też za absurdalne wprowadzenie przez Fishera do równania
prędkości obiegu pieniądza, V, gdyż jest to wielkość określana przez inne elementy równania:
Prędkość nie jest niezależną zmienną. V w równaniu Fishera nie może być
zdefiniowane inaczej niż jako iloraz E/M
111
, w każdym przypadku i dla każdego
okresu. Jeśli w przeciągu godziny wydam 10 dolarów na kapelusz, i moje saldo
107
Ibid., s. 231
108
Ibid., s. 232
109
Ibid., s. 234
110
Warto jednakże zwrócić uwagę na fakt, że Rothbard posługuje się pojęciem poziomu cen („price level”) w
Tajnikach bankowości, rozumiejąc to pojęcie jako zbiór pojedynczych alternatyw wydania jednostki pieniężnej.
Patrz s. 20 niniejszej pracy.
111
E to całkowita wydana kwota, a M to ilość pieniądza.
65
gotówkowe (czyli M) dla tej godziny wynosi 200 dolarów, to, z definicji, moje V
wynosi
1
/
20
. Przeciętna ilość pieniądza w moim saldzie gotówkowym wynosiła 200
dolarów, każdym dolarem obróciłem przeciętnie
1
/
20
raza, wydając w konsekwencji 10
dolarów w tym okresie. Lecz absurdem jest wprowadzanie do równania jakiejkolwiek
wielkości, jeśli nie można jej zdefiniować niezależnie od innych wielkości
występujących w równaniu. Fisher powiększa absurd, przypisując M i V funkcję
niezależnych determinantów E, co pozwala mu dojść do upragnionego wniosku, że
jeśli M podwaja się, a V i T pozostają stałe, to P – poziom cen – również się podwoi.
Lecz ponieważ V jest równe E/M, to mamy tak naprawdę do czynienia z równaniem:
M x (E/M) = PT, albo po prostu E = PT, naszym pierwotnym równaniem
.
A zatem zdaniem Rothbarda skoro V jest zależne od całkowitej ilości pieniądza i od
wydanej ilości pieniądza, to wprowadzanie go do równania nie ma sensu. Wydaje się jednak,
że taka właśnie zależność leży u podstaw koncepcji Fishera. Jeśli V jest stosunkiem kwoty
wydanej do kwoty całkowitej, to przy zachowaniu tego stosunku wzrost kwoty całkowitej
oznacza wzrost kwoty wydanej, a zatem wzrost cen, gdyż ceny to stosunek wydatków do
wolumenu sprzedaży. Na tej podstawie Fisher wyciąga wniosek, że wzrost podaży pieniądza
prowadzi do wzrostu cen. Równanie Fishera ma zatem opisywać zależność przyczynowo
skutkową między podażą pieniądza a poziomem cen. Tymczasem Rothbard widzi w nim
tylko tożsamość matematyczną, która nie mówi nic o procesach zachodzących w gospodarce.
Na poparcie stanowiska Rothbarda można zwrócić uwagę, że równanie Fishera dałoby się
zinterpretować następująco: wzrost wydatków przy zachowaniu prędkości obiegu pieniądza
oznacza wzrost ilości pieniądza w obiegu. Taka interpretacja tego równania jest równie
uprawniona z matematycznego punktu widzenia. Formułując odpowiednią zależność
przyczynowo skutkową można powiedzieć, że wzrost wydatków prowadzi do wzrostu podaży
pieniądza. Byłby to zupełnie odmienny wniosek od tego, jaki formułuje Fisher, choć
opierałby się na tym samym równaniu.
Jak widać, Rothbard wysuwa bardzo liczne zarzuty wobec równania wymiany. Swój
wywód kończy stwierdzeniem, że „argumentów za usunięciem równania wymiany z literatury
ekonomicznej jest dosyć”.
112
112
Rothbard, Ekonomia wolnego rynku, tom III, s. 239
66
4. Powrót do standardu złota
Rothbard jest zwolennikiem powrotu do pełnej wymienialności dolara na złoto, a mówiąc
ściślej ponownego zdefiniowania dolara jako jednostki wagowej złota. Powody takiej
postawy powinny być jasne w kontekście przedstawionych w niniejszej pracy poglądów tego
ekonomisty. Standard złota stanowiłby barierę dla zwiększania podaży pieniądza,
prowadzącego do inflacji i kryzysów. Przywrócenie standardu złota byłoby też powrotem do
wybranego przez rynek pieniądza, a zatem krokiem anulującym interwencję państwa w wolny
rynek. W Tajnikach bankowości możemy znaleźć zarys planu powrotu do standardu złota
113
.
Różni się on, przykładowo, od planu zaproponowanego przez Ludwiga von Misea. W
ostatecznym wydaniu The Theory of Money and Credit Mises proponuje powołanie agencji,
która wymieniałaby dolary na złoto po cenie, która ustali się na rynku bezpośrednio przed
rozpoczęciem operacji.
114
Rothbard również opiera swój pomysł na wykorzystaniu rządowych
rezerw złota, lecz w zupełnie inny sposób. Proponuje on ustanowienie takiego kursu
wymiany, by możliwe było wymienienie każdego istniejącego dolara, czy to w postaci
banknotów czy depozytów czekowych, na złoto znajdujące się w rezerwie. „Wartość dolara w
złocie” będzie zatem zależała od stanu rezerw w momencie ustanawiania reformy. Według
wyliczeń Rothbarda w 1981 r., gdy powstawała książka, cena złota w dolarach wyniosłaby
1.696 dolarów za uncję, czyli dolar zostałby zdefiniowany jako 1/1.696 uncji złota.
115
Każdy
bank otrzymałby ilość złota odpowiadającą kwocie posiadanych przez niego depozytów na
żądanie. Dzięki temu mógłby w każdej chwili, na życzenie deponenta, wypłacić odpowiednią
ilość złota. Tym sposobem dolar zostałby zdefiniowany jako określona waga złota,
odpowiadająca ilości złota, jaką deponent otrzymałby z banku za swojego dolara. Co istotne,
w ramach całego procesu nie nastąpiłaby zmiana podaży pieniądza i związane z tym
perturbacje. Jako kolejne kroki reformy Rothbard proponuje narzucenie bankom wymogu
utrzymywania stuprocentowej rezerwy, likwidację monopolu Rezerwy Federalnej na emisję
banknotów, a ostatecznie likwidację całego Systemu Rezerwy Federalnej..
Niestety Rothbard nie przeprowadza pogłębionej analizy następstw takiej operacji.
Tymczasem rodzi się pytanie, co się stanie w przypadku, gdy nowa definicja dolara nie będzie
zgodna z rynkową ceną złota w dolarach? Czy cena rynkowa dostosuje się do nowej definicji?
Kwestia ta wymagałaby dokładnej analizy. Wydaje się jednak, że nie ma powodów, by tak się
113
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 283-290
114
Mises, The Theory of Money and Credit, s. 492
115
Rothbard, Tajniki bankowości, s. 286
67
stało, jeśli nie zmieni się podaż pieniądza ani inne wielkości w gospodarce. W takim wypadku
standard złota mógłby stać się fikcją. Załóżmy, że oficjalny kurs wymiany to
1
/
2000
uncji za
dolara, gdy tymczasem na rynku można uzyskać
1
/
1000
uncji za dolara. W takim wypadku nikt
nie chciałby wymieniać dolarów na złoto w bankach, mogąc uzyskać lepszą cenę na rynku.
Problem taki nie zaistniałby, gdyby kurs oficjalny był atrakcyjniejszy od rynkowego. Wydaje
się więc, że aby plan Rothbarda mógł właściwie zadziałać, potrzebne jest zgromadzenie
odpowiednio wysokich rezerw złota. Lecz osiągnięcie tego celu wymagałoby przeznaczenia
ogromnych środków na zakup złota, zwłaszcza gdyby taka operacja nie była utrzymana w
tajemnicy, wieści bowiem o dokonywaniu zakupów złota przez bank centralny tak wielkiego
kraju jako USA znacznie podniosłyby jego cenę.
68
Zakończenie
Zapoznawanie się z poglądami ekonomistów szkoły austriackiej, prezentującej bardzo
krytyczną postawę wobec istniejących współcześnie rozwiązań instytucjonalnych w obszarze
gospodarki oraz działań władz w dziedzinie polityki gospodarczej, wydaje się szczególnie
cenne w obliczu takich wydarzeń jak kryzys gospodarczy przeżywany aktualnie przez
większość krajów na świecie. Powszechnie uważa się, że kluczową rolę w powstaniu i
rozwoju obecnego kryzysu odgrywają instytucje finansowe. Skłania to do zastanowienia się,
czy współczesny świat finansów oparty jest na „zdrowych podstawach”. Warto jednocześnie
zauważyć, że w ostatnich dziesięcioleciach gospodarki najbogatszych krajów rozwijały się
stosunkowo powoli. W związku z tym można mieć wątpliwości, czy dobrobyt mieszkańców
tych krajów rzeczywiście wzrasta. Za znamienne można w tym kontekście uznać oficjalne
dane pokazujące, że przeciętny realny dochód pracownika w USA jest mniej więcej taki sam
jak na początku lat 70. XX w.
116
Jednocześnie Amerykanie są obecnie znacznie bardziej
zadłużeni niż kilkadziesiąt lat temu.
117
Można zaryzykować tezę, że poziom życia większości
Amerykanów systematycznie spada. Sytuacja ta z pewnością przyczyniła się do renesansu
szkoły austriackiej w USA, odsuniętej wcześniej na daleki plan przez szkołę neoklasyczną i
szkołę keynesowską. W 1982 r. powstał prężnie działający Ludwig von Mises Institute, w
którym Murray N. Rothbard pełnił funkcję wiceprezesa. Lecz popularność szkoły austriackiej
nie ogranicza się tylko do USA. Instytucje pod patronatem ekonomistów tej szkoły istnieją w
wielu krajach na świecie. Przykładem mogą być Instytuty Hayeka w Austrii i Czechach,
Instytut Ludwiga von Misesa w Polsce, czy Instytut Rothbarda w Belgii.
Narastające niezadowolenie społeczeństw na świecie z rozwoju sytuacji gospodarczej
zwiększa presję na rządzących, by przeprowadzili reformy. Niewątpliwie poglądy Murraya
Newtona Rothbarda na temat pieniądza i bankowości stanowią interesujący materiał do
przemyśleń dla ekonomistów i polityków zastanawiających się, jak należałoby zreformować
system finansowy.
116
Zob. www.shadowstats.com.: Newsletter Issue No. 50; www.realitybase.org.: The American Dream Died in
February 1973 (www.realitybase.org/journal/2009/3/11/the-american-dream-died-in-february-1973.html)
117
Zob. np. www.financialsense.com: The Great Asset Bubble, 1 maj 2009.
(www.financialsense.com/fsu/editorials/martenson/2009/0501.html); www.marketoracle.co.uk Extremely High
Debt Levels Ensure Subdued Economic Recovery in 2010, 4 maj 2009.
(www.marketoracle.co.uk/Article10452.html)
69
Jeśli poglądy Rothbarda są słuszne, to faktem może się też stać jego złowieszcza
prognoza, którą zawarł we wstępie do kolejnego wydania The Case for a 100 Percent Gold
Dollar w 1991 r.:
Być może już niedługo, możliwe, że w czasie następnej recesji i kolejnej plagi złych
kredytów, ludzie dojdą do wniosku, że 1,5 procenta
118
wcale nie stanowi
zabezpieczenia i nie może zapobiec holokaustowi runów na banki. Wtedy, pomimo
zwyczajowych uspokajających zapewnień establishmentu, banki komercyjne popadną
w ostateczny kryzys. Władze Stanów Zjednoczonych staną przed dramatycznym
wyborem. Pierwsza możliwość, na jaką mogą się zdecydować, to pozwolić upaść
całemu systemowi bankowemu, co oznaczałoby, że deponenci utraciliby praktycznie
wszystkich swoje depozyty. Jednak ze względu na wyznawaną przez amerykańskich
polityków filozofię „zbyt duży by upaść”, z pewnością zdecydują się na alternatywę:
potężny, hiperinflacyjny dodruk takiej ilości gotówki, by wystarczyła na pokrycie
zobowiązań banków. Ponowne zdeponowanie tej gotówki przez społeczeństwo
doprowadzi do galopującej inflacji i ucieczki od dolara
.
119
Ewentualne spełnienie się tej prognozy byłoby kolejną ważną przesłanką za tym, by
poważnie przemyśleć poglądy Rothbarda i proponowane przez niego rozwiązania.
118
Wielkość rezerw FDIC w stosunku do depozytów.
119
Murray N. Rothbard, The Case for a 100 Percent Gold Dollar, Ludwig von Mises Institute, Alabama 2001,
s. 15.
70
Bibliografia
I. Książki i artykuły
1. Bartkowiak Ryszard, Historia myśli ekonomicznej, Polskie Wydawnictwo
Ekonomiczne, Warszawa 2003.
2. Blaug Mark, Teoria ekonomii, ujęcie retrospektywne, Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa 2000.
3. Deflation: Determinants, Risks and Policy Options, International Monetary Fund
/Occasional Paper/ 2003.
4. Fisher Irving, Purchasing Power of Money, Macmillan, New York 1926.
5. Glapiński Adam, Meandry historii ekonomii. Między matematyką a poezją., Szkoła
Główna Handlowa w Warszawie, Warszawa 2006.
6. Marks Karol, Krytyka ekonomii politycznej, Książka i Wiedza, Warszawa 1951.
7. Mises Ludvig von, Ludzkie działanie, Instytut Ludwiga von Misesa, Warszawa 2007.
8. Mises Ludvig von, The Theory of Money and Credit, Liberty Fund,
Indianapolis 1980.
9. Pietrzak Bogusław, Polański Zbigniew, Woźniak Barbara, redakcja naukowa, System
finansowy w Polsce, wyd. 2 poprawione, Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa 2001.
10. Rothbard Murray Newton, America’s Great Depression, The Ludwig von Mises
Institute, Alabama 2005.
11. Rothbard Murray Newton, Ekonomia wolnego rynku tom I, Fijorr Publishing,
Warszawa 2007.
12. Rothbard Murray Newton, Ekonomia wolnego rynku tom II, Fijorr Publishing,
Warszawa 2007.
13. Rothbard Murray Newton, Ekonomia wolnego rynku tom III, Fijorr Publishing,
Warszawa 2008.
14. Rothbard Murray Newton, Tajniki bankowości, Fijorr Publishing, Warszawa 2007.
15. Rothbard Murray Newton, The Case for a 100 Percent Gold Dollar, The Ludwig von
Mises Institute, Alabama 2001.
16. Zieliński Michał, Tajna inflacja, Wprost 27/2008
71
II. Strony internetowe:
1. www.financialsense.com
2. www.marketoracle.co.uk
3. www.mises.pl
4. www.realitybase.org
5. www.shadowstats.com
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Milton Friedman poglądy, szczególnie na temat polityki pienieznej
Milton Friedman poglądy, szczególnie na temat polityki pienieznej
Ewolucja poglądów na temat roli i miejsca handlu zagraniczne
Poglądy na temat konfliktu
poglĄdy na temat budowy atomu
Oswiecenie 12, Na podstawie poznanych sylwetek myślicieli i pisarzy oraz utworów literackich sformuł
Klasyczne poglądy na temat nauki, Filologia polska UWM, Metodologia badań językoznawczych
Poglądy na temat konfliktu
Wykład 6 - Ewolucja poglądów na temat skutków oddziaływania mediów
wpływ pieniądza i systemu pieniężnego na współczesną gospoda(1), Bankowość i Finanse
ewolucja na temat poglądów równowagi ekonomicznej (22 str), Ekonomia, ekonomia
JAKIE POGLĄDY DANTE PRZEKAZUJE NA TEMAT LITERATURY I SZTUKI
Poglądy Arystotelesa, Galileusza i Einsteina na temat przyczyn ruchów
Ravier Trzy poglądy na temat interwencjonizmu państwowego – Röpke Hayek Keynes
Ks Adam wykazał i obronił doktorat na temat ateizmu w poglądach abpa J Życińskiego 2
Vol 14 Podst wiedza na temat przeg okr 1
6 ODCHUDZANIE A NASZ ORGANIZM, Mity i fakty na temat odchudzania
Imelda Chłodna Kilka uwag na temat roli retoryki w kształceniu humanistycznym
więcej podobnych podstron